Serum Lp(a) Lipoprotein Levels in Patients with Atherosclerotic Occlusive Disease of the Lower Extremities

AbstractObjective to evaluate the association between Lp(a) lipoprotein levels, other serum lipids and the presence of lower limb atherosclerotic occlusive disease. Materials and methods angiographic findings in 36 patients were related to serum Lp(a). Total cholesterol, triglycerides, LDL-cholesterol, HDL-cholesterol and Lp(a) levels were compared with those of 73 age- and sex-matched healthy controls. Results atheromatous lesions were localised in the femoropopliteal (≈60%) and aortoiliac (≈40%) segments. The number of stenosed arteries was ≥2 and the range of stenosis severity was between 40% and 100%. There was a significant increase in serum Lp(a) (p= 0.000001) and a decrease in serum HDL (p= 0.000009) levels in patients compared to controls. No difference was observed in total cholesterol, LDL-cholesterol or triglyceride. However, the ratio of total cholesterol/HDL-cholesterol was significantly higher (p= 0.005) in patients. Conclusion a dyslipidaemic serum profile, characterised by increased Lp(a) levels and decreased HDL-cholesterol levels, is associated with atherosclerotic occlusive disease of the lower extremities

Glycogen Synthase Kinase Mediated Control of Skeletal Myogenesis in Myoblasts and Alveolar Rhabdomyosarcoma

Myogenic differentiation is a critical and highly regulated process that occurs during embryogenesis. Many studies have investigated the role of Muscle Regulatory Factor (MRF) and Myocyte Enhancer Factor 2 (MEF2) proteins in orchestrating myotube formation. More recently phosphorylation of these transcription factors has been shown to influence their ability to regulate muscle gene expression and hence control myogenic differentiation. One kinase that has been shown to prevent myogenic differentiation is GSK3β, although the precise mechanism by which this occurs is poorly understood. Alveolar rhabdomyosarcoma (ARMS) is a highly malignant mesenchymal tumor that originates from immature striated muscle tissue that does not properly differentiate despite the expression of MRF and MEF2 factors. The overall purpose of my research was to better understand how GSK3β regulates skeletal myogenesis and to explore the molecular basis for the lack of myogenic differentiation in ARMS. To achieve this objective, a variety of loss and gain of function studies were conducted in several tissue culture models, to assess the effect of GSK3β on MEF2 and MRF transcriptional activity as well as two MEF2 target genes: KLF6 and Myogenin, which are involved in myoblast proliferation and cell fusion (and hence differentiation) respectively. Although an in vitro kinase assay revealed that MEF2A was not a GSK3β substrate, inhibition of GSK3 resulted in enhanced MEF2 activity and that regulation of MEF2 by GSK3β was indirect, through p38 MAPK: a potent activator of MEF2. This first study documented that cross-talk between p38 MAPK and GSK3β signaling converges on MEF2 activity in skeletal and cardiac muscle both in vitro and in vivo. A paradoxical feature of ARMS is the expression of Myogenin, a MRF that regulates cell fusion and hence terminal differentiation. Upon confirming that GSK3β was predominantly un-phosphorylated and hence de-repressed in PAX3-FOXO1 expressing ARMS cells, the second study revealed that Myogenin was also a GSK3β substrate in vitro. Mutation of the S160, S164 GSK3 phosphoacceptor sites resulted in (i) a decrease in a phosphorylated form of Myogenin by western blot analysis, (ii) de-repression of Myogenin transcriptional activity, and (iii) reduced the ability of ARMS-derived Rh30 cells to proliferate and form colonies in a colony formation assay. The final study identified a novel, proliferative role for MEF2D target gene and GSK3β substrate, KLF6 in skeletal muscle. Further analysis revealed that TGFβ signaling and not MEF2 protein expression is required for KLF6 expression and induction of myoblast proliferation, in a Smad3-dependent manner. The data revealed that TGFβ signaling regulates myogenesis through two distinct pathways: (i) cell proliferation in a Smad3/KLF6 dependent manner and (ii) inhibition of myotube formation in an ERK1/2 MAPK dependent manner

The role of the intralesional injection of platelet rich plasma at the morfometric characteristics of the healing of chronic ulcers: an experimental and clinical study

Introduction: Management of chronic ulcers is a challenging problem for the reconstructive surgeon. Various treatment methods, either conservative or surgical, have been used for treating these wounds. Progress in bioengineering provided new techniques and materials, and thus, new therapeutic options. The local application of platelet-rich plasma (PRP) has been reported to accelerate healing of chronic wounds. In the present study, we propose an original technique for applying the PRP, by injecting it in the wound (intralesionally). We used this technique in an experimental model, as well as in a clinical series. The purpose of this prospective study is to evaluate the effectiveness of the intralesional injection of platelet-rich plasma as a local treatment, in the management of non-healing chronic wounds. Experimental Study. Material & Method: We created ulcers, measuring 2X2 cm, at the ears of twenty white New Zealand rabbits. In the ulcers of the right ear, autologous PRP was injected intralesionally, followed by conventional dressings up to 4 weeks. The ulcers of the left ear were treated conservatively. The macroscopic evaluation of the healing process was assessed for a period of 28 days. Results: Nineteen out of twenty ulcers treated with intralesional injection of PRP healed uneventfully within a mean time of 24,9 days. In the group of the conservatively treated ulcers, only seven healed within 28 days. In six cases, an aggravation of the ulcer was recorded, resulting in a full thickness ear defect. Histological evaluation of tissue specimens taken from the wound area, confirmed the acceleration of healing in the PRP-treated ears. Clinical Study. Material & Method: For a period of three years, 28 patients, 16 males and 12 females (mean age 59 years) who presented a non-healing wound in a mean period of 4,6 months, underwent local treatment with intralesional injection of autologous platelet-rich plasma. The etiology of the wound was trauma (n=14), burn (n=2), decubitus ulcer (n=6) and wound dehiscence (n=6). Location of the ulcer involved the lower limb (n=16), the trunk (n=10), the upper extremity (n=1) and the head (n=1). In 19 cases, the wound culture before treatment showed a bacterial load greater than 105/gr of tissue. All wounds had been previously treated conservatively or surgically with unsatisfactory results. Ten patients of our series (group A) had ulcers smaller than 10cm2, classified as stage III according to Shea classification. In eighteen patients (group B), the ulcers were larger or were classified as stage IV. After the preparation of the PRP, surgical debridement was performed and followed by intralesional injection of PRP with an equal distribution within the wound area. Twenty-two patients received a single PRP application and six had multiple applications. Evaluation of the ulcers was done on the 7th and the 14th day after PRP injection, when A histological correlation study was also performed. Results: In 10 patients (group A), the wounds healed with secondary intention within a mean period of seven weeks after PRP treatment. In 16 cases of group B, the PRP application prepared the wound bed and, thus, a lesser surgical procedure was needed, using either skin grafts (n=11) or flaps (n=5). In 2 diabetic patients, no progress of the healing process was recorded. Histological results confirmed the clinical findings concerning the healing acceleration. During the follow-up time (max 26 months) only two recurrences of the healed ulcers occurred, both in diabetic patients. Conclusion: Intralesional injection is a new reliable method of local application of platelet-rich plasma and represents an effective therapeutic option when dealing with non-healing wounds. The advantages of the method, comparing to the traditional application of the PRP on the ulcer, is that PRP injection into the wound allows for continuation of local management and daily changes of dressings, if this required, without the risk of removing the growth factors. Moreover, the method can be immediately associated to a reconstructive procedure for covering the defect, enhancing the healing of the wound and reducing the time needed for complete recovery of the patient. Based on the results of our experimental study, we found significantly higher rates of wound healing in the PRP-treated ulcers. The results of our clinical study show that, in the majority of chronic ulcers, healing acceleration is recorded, leading either to complete epithelisation, or to preparation of the wound bed for the final reconstructive procedure.Εισαγωγή. Σκοπός της παρούσης προοπτικής μελέτης είναι η αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της εφαρμογής συμπυκνώματος αιμοπεταλίων (PRP) στην επιτάχυνση της επούλωσης χρόνιων ελκών, με τη μέθοδο της ενδοτραυματικής ένεσης. Υλικό & Μέθοδος. Πειραματική Μελέτη. Διενεργήθηκε πειραματική μελέτη εφαρμογής του PRP σε δερματικά ελλείμματα διαστάσεων 2x2 εκ., που προκλήθηκαν στα ωτικά πτερύγια είκοσι κονίκλων. Στα ελλείμματα του πτερυγίου του δεξιού ωτός (ομάδα μελέτης) ενείθη ενδοτραυματικά αυτόλογο συμπύκνωμα αιμοπεταλίων και ακολούθησαν τακτικές αλλαγές. Τα ελλείμματα του αριστερού ωτός (ομάδα μαρτύρων) αντιμετωπίστηκαν με τακτικές αλλαγές χωρίς προηγούμενη θεραπεία με PRP. Η παρακολούθηση της επούλωσης των ελλειμμάτων και για τις δύο ομάδες γινόταν με καταγραφή των μορφομετρικών χαρακτηριστικών τους από την αρχή της θεραπείας μέχρι και την 28η ημέρα. Κλινική Μελέτη. Σε χρονικό διάστημα τριών ετών μελετήθηκαν 28 ασθενείς, 16 άνδρες και 12 γυναίκες (μέσος όρος ηλικίας τα 59 έτη), οι οποίοι εμφάνιζαν χρόνιο έλκος για χρονικό διάστημα από 1 έως 13 μήνες (μ.ο. 4,6 μήνες). Σε όλους τους ασθενείς που συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη μας είχε εφαρμοσθεί στο παρελθόν ανεπιτυχώς κάποια συντηρητική ή χειρουργική θεραπεία. Η αιτιολογία των ελκών ήταν μηχανική κάκωση (n=14), θερμική κάκωση (n=2), έλκη από κατάκλιση (n=6) και διάσπαση τραύματος (n=6). Η εντόπιση των ελκών αφορούσε στα κάτω άκρα (n=16), στον κορμό (n=10), στα άνω άκρα (n=1) και στην κεφαλή (n=1). Σε όλους τους ασθενείς είχαν προηγηθεί ανεπιτυχώς διάφορες συντηρητικές ή χειρουργικές θεραπείες. Από το σύνολο των ασθενών, οι 10 (ομάδα Α) έφεραν έλκη μεγέθους 10 εκ.² ή/και σταδίου ΙV κατά Shea. Μετά την προετοιμασία του συμπυκνώματος αιμοπεταλίων και τον ήπιο χειρουργικό καθαρισμό του έλκους, ακολουθούσε ενδοτραυματική ένεση του PRP στο έδαφος και τα χείλη του έλκους, με ίση, κατά το δυνατόν, κατανομή στην περιοχή της βλάβης. Η πρόοδος της επούλωσης των ελκών αξιολογήθηκε σε 7 και 14 ημέρες μετά την ένεση του συμπυκνώματος, οπότε και εκτιμήθηκε η ανάγκη περαιτέρω θεραπευτικής -συντηρητικής ή χειρουργικής - αντιμετώπισης. Την καταγραφή των κλινικών χαρακτηριστικών των ελκών συμπλήρωσε η ιστολογική μελέτη. Αποτελέσματα. Η πειραματική μελέτη κατέδειξε ότι 19 από τα 20 έλκη της ομάδας μελέτης επουλώθηκαν κατά β’ σκοπό, σε χρονικό διάστημα 24,9 ημερών κατά μέσο όρο μετά τη θεραπεία με PRP. Στο μη επουλωθέν έλκος της ίδιας ομάδας, η επούλωση εξελισσόταν ομαλά. Από την ομάδα των μαρτύρων, μόνο 7 έλκη ιάθησαν πλήρως, σε χρονικό διάστημα 26,7 ημερών κατά μέσο όρο, ενώ 6 από τα μη ιαθέντα έλκη της ομάδας αυτής παρουσίασαν επιδείνωση, με εμφάνιση ελλείμματος ολικού πάχους του ωτικού πτερυγίου. Όσον αφορά στην κλινική μελέτη, σε 22 ασθενείς έγινε μία εφαρμογή PRP και σε 6 ασθενείς περισσότερες. Από το σύνολο των 28 ελκών, τα 10 έλκη των ασθενών της ομάδας Α ιάθησαν κατά β’ σκοπό σε χρονικό διάστημα επτά εβδομάδων κατά μέσο όρο. Σε 16 από τους ασθενείς της ομάδας Β, η ενδοτραυματική ένεση του PRP βοήθησε στην προετοιμασία του εδάφους του έλκους μέσα σε δύο εβδομάδες, για περαιτέρω αντιμετώπιση. Η χειρουργική αντιμετώπιση που εφαρμόστηκε, ήτοι η μεταμόσχευση δέρματος (n=11) ή η κάλυψη με κρημνό (n=5), ήταν σε κάθε περίπτωση απλούστερη από αυτήν που είχε αρχικά εκτιμηθεί. Σε δύο διαβητικούς ασθενείς της ομάδας Β δεν παρατηρήθηκε καμία κλινική βελτίωση της περιοχής της βλάβης (δάκτυλο ποδιού). Τα αποτελέσματα των ιστολογικών εξετάσεων επιβεβαίωσαν, σε όλες τις περιπτώσεις, τα ανωτέρω κλινικά ευρήματα. Κατά τη διάρκεια των επανελέγχων και έπειτα από παρακολούθηση που εκτεινόταν μέχρι 26 μήνες, δύο μόνο ασθενείς, που έπασχαν από σακχαρώδη διαβήτη, εμφάνισαν υποτροπή του έλκους. Ο πρώτος είχε αντιμετωπισθεί συντηρητικά και ο δεύτερος με τοποθέτηση δερματικού μοσχεύματος μερικού πάχους. Συμπεράσματα. Προτείνεται μία νέα μέθοδος εφαρμογής του συμπυκνώματος αιμοπεταλίων με ενδοτραυματική ένεση, ως εναλλακτική θεραπευτική μέθοδος στην αντιμετώπιση των χρόνιων ελκών. Επιταχύνοντας τη διαδικασία της επούλωσης, η μέθοδος συντελεί είτε στην πλήρη ίαση της βλάβης, είτε στην καλύτερη προετοιμασία του εδάφους του τραύματος για το τελικό στάδιο αποκατάστασης. Η βελτίωση των τοπικών συνθηκών και χαρακτηριστικών του έλκους οδηγεί σε επιλογή επανορθωτικής επέμβασης μικρότερης βαρύτητας για την τελική αποκατάσταση του ελλείμματος και την ταχύτερη αποθεραπεία του ασθενούς, με στατιστικά σημαντική διαφορά

Χρήση και λειτουργία της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής στα μουσικά σχολεία της Ελλάδας

The introduction of folk music in Greek state education during the late 1980s reflects theinterest modern Greek society has for traditional arts, and creates new research areas for musiceducation. This thesis examines the use and function of Greek traditional music in the MusicSchools of Greece. Traditional music in education is analysed with reference to its place inGreek society, taking into account the following trends of the 20th century: modernisation,urbanisation and globalisation. The project examines the ways traditional music is taught, itseffect on music education, and the views of teachers and students on the subject.Literature in ethnomusicology, sociology of music, and music education suggests a broadanalytical theoretical framework. This consists of a three-strand set of dynamic tensions: a)local and global musical domains, b) preservation and innovation, and c) formal and informaleducational processes and structures. This framework illuminates the use and function oftraditional music in Greek society and raises theoretical and practical issues concerning theplace of traditional music in music education.The particular focus is on Greek Demotiki and Byzantine music. A systematic study of thesewas first introduced in the Greek Music Schools, when they were founded in 1988. Theexisting twenty-six schools were the object of my investigation. The methodology consisted ofa questionnaire answered by 313 music teachers; 11 semi-structured interviews with teachers,7 semi-structured interviews with heads of the schools, 3 semi-structured interviews withmembers of the Arts Committee for the schools, 17 group interviews with students, and aconvenience sample of 13 classroom observations.The data show that traditional music undergoes change when introduced in formal education.A standard repertory is acquired, aural learning is significantly reduced in favour of notationbasedlearning, the music becomes less exploratory, and becomes a personal rather thancommunal experience. The changes vary depending on particular teachers’ musicalbackground and specialisation. Even so, folk traditions remain lively in the school, andstudents become enthusiastic, even though music functions in a different way in their livesfrom the way it functioned in traditional communities. The investigation revealed thattraditional music in Greek education effectively offers opportunities for young people to studyand appreciate their culture. The introduction of traditional music promotes music both associal reproduction and symbolic representation, and supports their mutual importance in theeducational process.Η εισαγωγή της παραδοσιακής ή λαϊκής μουσικής στην ελληνική δημόσια εκπαίδευση στατέλη της δεκαετίας του 1980 αντικατοπτρίζει το πρόσφατο ενδιαφέρον της σύγχρονηςελληνικής κοινωνίας για τις παραδοσιακές τέχνες και δημιουργεί νέους τομείς έρευνας στημουσική παιδαγωγική. Η διατριβή αφορά τη χρήση και τη λειτουργία της ελληνικήςπαραδοσιακής μουσικής στα Μουσικά Σχολεία της Ελλάδας. Η θέση της παραδοσιακής ήλαϊκής μουσικής κάθε λαού στην εκπαίδευση αναλύεται σε σχέση με τη θέση της στηνυπόλοιπη κοινωνία, λαμβάνοντας υπ’ όψη τρεις κύριες χαρακτηριστικές τάσεις του 20ουαιώνα: του μοντερνισμού, της αστικοποίησης και της παγκοσμιοποίησης. Μέσω της εργασίαςερευνώνται τρόποι και προσεγγίσεις διδασκαλίας της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, ησυμβολή της στη μουσική παιδαγωγική, και οι σχετικές απόψεις καθηγητών μουσικής καιμαθητών των Μουσικών Σχολείων της Ελλάδας.Βιβλιογραφία σε τομείς εθνομουσικολογίας, κοινωνιολογίας της μουσικής καιμουσικής παιδαγωγικής παρέχουν ένα ευρύ αναλυτικό θεωρητικό πλαίσιο. Αυτό αποτελείταιαπό ένα τρίπτυχο δυναμικών που αφορούν: α) το τοπικό και παγκόσμιο, β) το συντηρητισμόκαι νεωτερισμό, και γ) εκπαιδευτικά μοντέλα που εκτείνονται από συστηματικές ως άτυπεςμεθόδους διδασκαλίας. Αυτό το πλαίσιο προτείνεται ως μια θεωρία που ερευνά και εξηγεί τηχρήση και τη λειτουργία της παραδοσιακής μουσικής στην Ελληνική κοινωνία καιαναδεικνύει θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα που αφορούν τη μουσική παιδαγωγική σεσχέση με την παραδοσιακή μουσική.Η έρευνα επικεντρώνεται στην Ελληνική Δημοτική και Βυζαντινή εκκλησιαστικήμουσική. Η συστηματική τους μελέτη υιοθετήθηκε για πρώτη φορά στα Ελληνικά ΜουσικάΣχολεία με την ίδρυσή τους το 1988. Κατά την περίοδο της επιτόπιας έρευνας στο πλαίσιο τπαρούσας διατριβής υπήρχαν 26 σχολεία, τα οποία αποτέλεσαν το πεδίο της έρευνάς μου. Ημεθοδολογία της έρευνας περιλαμβάνει ένα ερωτηματολόγιο, το οποίο απαντήθηκε από 313καθηγητές μουσικής, 11 ημιδομημένες συνεντεύξεις με καθηγητές μουσικής, 7 ημιδομημένεςσυνεντεύξεις με διευθυντές μουσικών σχολείων, 3 ημιδομημένες συνεντεύξεις με μέλη τηςΚαλλιτεχνικής Επιτροπής του Υπουργείου Παιδείας για τα μουσικά σχολεία, 17 ομαδικέςσυνεντεύξεις με μαθητές, και ένα τυχαίο δείγμα από 13 επιτόπιες παρατηρήσεις διδασκαλίαςμαθημάτων.Τα ερευνητικά δεδομένα δείχνουν ότι η παραδοσιακή μουσική υφίσταται σημαντικέςαλλαγές όταν εισάγεται στη συστηματική εκπαίδευση. Αποκτάται ένα συγκεκριμένορεπερτόριο, η εκμάθηση «με το αυτί» υποχωρεί σημαντικά για χάρη της εκμάθησης απόσημειογραφία, η μουσική γίνεται λιγότερο αυτοσχεδιαστική, και από συλλογική μετατρέπεταισε προσωπική εμπειρία. Οι αλλαγές αυτές διαφοροποιούνται ανάλογα με το μουσικόυπόβαθρο και τη μουσική ειδικότητα των καθηγητών. Παρ’ όλα αυτά, οι μουσικές παραδόσειςπαραμένουν ζωντανές στο σχολείο και οι μαθητές ενθουσιάζονται με αυτές, αν και η μουσικήλειτουργεί με διαφορετικό τρόπο στη ζωή τους από τον τρόπο που λειτουργούσε στιςπαραδοσιακές κοινωνίες. Η έρευνα έδειξε ότι η παραδοσιακή μουσική στην εκπαίδευσηπροσφέρει σημαντικές ευκαιρίες στους νέους να γνωρίσουν και να εκτιμήσουν τον πολιτισμότους. Αυτό προάγει τη μουσική σαν ‘κοινωνική αναπαραγωγή’ και ‘συμβολικήαναπαράσταση’ και υποστηρίζει τη βασική σημασία και των δύο στη μουσική εκπαίδευση