Surprise: A Circular Dynamic of Multi-Directional Verbalization

To understand the dynamics of the verbalization of surprise, I will start with the philosophical theoretical place that is, in my opinion, the most remarkable in terms of the descriptive phenomenology of surprise, namely, its approach by Paul Ricœur in Freedom and Nature in terms of what he calls “emotion-surprise.” This theoretical position will lead me to retrace, in a second step, the archeology of what Ricoeur calls the “circular phenomenon” or the “circular process” of surprise, which includes body language in a burst of "shaking" and the language of cognitive as well as aesthetic "shock". There is an a priori antinomy here that is based on a post-Cartesian duality of the body and the mind, but it is circularized by Ricoeur. On the basis of this dual model of surprise, I will retrace its genealogy in a number of authors (Darwin, James, Izard, and Ekman on the one hand, and Peirce, Husserl, Dennett, Davidson, on the other hand) and will analyze some first-person descriptions that come from “microphenomenological interviews” [entretiens d’explicitation]

„Utrata” znaczenia Kilka kroków ku „pierwszoosobowej” praktyce fenomenologicznej

Doświadczenie, w które zamierzam się zagłębić, odnosi się do procesu wyłaniania się znaczenia w świadomości. Mówiąc bardziej szczegółowo: tym, co jest mi dane pod pojęciem „znaczenia”, jest sama utrata znaczenia tego, to co mi się w tej chwili wydarza. Oto kluczowa hipoteza: odkrycie swojego własnego doświadczenia i tworzenie jego osobistego opisu w ramach zdyscyplinowanej praktyki. Jest to jedyny sposób, by sprawdzić efektywność mojego pierwszoosobowego dostępu do własnego wyjątkowego i nieredukowalnego doświadczenia. Po napisaniu wiele „na temat” konieczności rozpoczęcia takiej praktyki, po „twierdzeniu”, że jest to absolutnie niezbędne, a niedawno także po sprawdzeniu tego w świetle odczytywanej krok po kroku książki Husserla oraz twierdzeniu, że to jest to autentyczne ujęcie fenomenologii husserlowskiej, tu jestem tą, która w końcu wyjawi trochę samej siebie, podejmując ryzyko podjęcia się takiej praktyki. W rzeczywistości owo „ujęcie” pierwszooso bowego doświadczenia, w oparciu o wypowiedzi fenomenologów, którzy o nim pisali, jak to dziś często czyni się na przecięciu fenomenologii i kognitywistyki – to jedno; a czymś zupełnie innym i całkowicie odmiennym epistemologicznie jest praktykowanie takiego pierwszoosobowego doświadczenia poprzez ujęcie via samoujawnianie wyjątkowego przykładu, który usytuowany jest hic et nunc, na przykład kiedy używam narzędzi opisowych, które są mu wierne i tym samym uwierzytelniają wspomnianą praktykę, dobrze jej służąc

Eros

Le regain d’intérêt pour la thématique de l’eros en phénoménologie aujourd’hui, à travers, notamment, les ouvrages de Christos Yannaras, Variations sur le Cantique des Cantiques, Essai sur l’Eros (1995), de Michel Henry, Incarnation. Une philosophie de la chair (2000), de Jean-Luc Marion, Le phénomène érotique (2003) et de Jean-Louis Chrétien, La symbolique du corps. La tradition chrétienne du Cantique des Cantiques (2005), a alerté notre attention sur l’importance d’un examen à nouveaux frai..

Transcendentalinis empirizmas: tarp Husserlio ir Derrida

The article demonstrates that the conceptíon of phenomenology as transcendental empiricism transforms the philosopical paradigm leading from the herme- neutics to pragmatics. From this standpoint, the method of cooperation between the empiricity and transcendentality in the constitution of the primordiality equatcs Husserlian method to the Derrida's method of primordial contamination. Husserl and Derrida are in the same field of the shored critical choices; they both reject dualism, monism, dialectics, and her- meneutics. In short, transcendental empiricism implies an oxymoronic, codynamic method that is legimated by the primordial tension which is characteristic for the vcry development of the primordializing of primordiality.Fenomenologijos, kaip transcendentalínio empirizmo, samprata sudaro prielaidas keisti filosofijos paradigmą, t. y. suponuoja posūkį nuo hermeneutikos link pragmatikos. Šiuo aspektu interpretuota empiriškumo ir transcendentalumo bendrabūviška sąveika, kurstanti energinę įtampą prigimties oksimoroniško apvaisinimo lauke, vertinama kaip naujas metodas, pagal homologinės empatijos principą daugeliu atžvilgiu suartinan tis modifikuotą huserliškąjį fenomenologinį metodą su Derrida prigimtinės kontaminacijos bei prigimties pirminio bipoliarínio apvaisinimo (skirtumo infekavimo prigimtyje) metodu. Prigimties apvaisinimą plėtojanti bendruomeninė praktika suponuoja staigaus prigimties proveržio galimybę, kuri dėl skirtumo infekavimo prigimtyje visuomet nukeliama į ateitį. Husserlio ir Derrida koncepcijas sieja bendra pamatiné kritinė laikysena atsiribojimo nuo dualizmo, monizmo, taip pat dialektikos ir hermeneutikos atžvilgiu. Trumpai tariant, transcendentalinis empirizmas implikuoja oksimoronišką, prigimtine energine galia grindžiamos ir bendrabūviškai bei abipusiškai prigimties plėtotę paremiančios sąveikos bendros dinamikos atskleidimo metodą, kurio pagrindą sudaro pirmapradė, niekuomet nepašalinama įtampa, būdinga pačiai supainiotai prigimties „įprigimtinimo-išprigimtinimo“ raidai, kurioje santykis tarp šių dviejų reiškinio savybių visuomet išlieka disimetriškas

L’avenir du transcendantal: la surprise. Pour une phénoménologie empirique

La surprise est une épreuve pour la philosophie. Pour le régime transcendantal de la pensée, ce que certaines, certains considèrent comme la pointe du philosophique. En effet, la surprise emblématise l’empirique, ce qui résiste, ce qui se dissocie du philosophique. Elle pose un problème à la philosophie. Ou alors elle requiert une autre philosophie que celle du sens ou de la raison pure. Une philosophie qui puisse peut-être réengager, au delà de la dissociation, au delà de la résistance, une alliance d’un nouveau type entre transcendantal et empirique.Dans cette contribution, je voudrais montrer comment le phénomène de la surprise permet d’instaurer une autre relation au transcendantal : ni de disjonction, ni de conjonction. Quitte à le faire radicalement muter. Et comment la surprise peut alors recevoir une investiture philosophique d’un nouveau genre. Elle sera la pierre d’angle d’une phénoménologie elle-même d’un nouveau genre : une phénoménologie empirique

Attention et surprise. Paul Ricœur en débat et au-delà

Introduction Il y a de quoi être perplexe. Comment mettre en avant l’attention et la surprise à titre de vecteurs d’une métaphysique, d’une anthropologie, voire d’une phénoménologie ? Ce ne sont pas en effet des concepts topiques thématisés dans l’histoire de la philosophie ni en phénoménologie. Husserl a promu une nouvelle conception de la conscience, Heidegger a repensé le temps, Merleau-Ponty mis en évidence une philosophe de la chair, Levinas l’altérité. Difficile d’en dire autant de la s..