The Effect of Combined Therapy ICS/LABA and ICS/LABA plus Montelukast in Patients with Uncontrolled Severe Persistent Asthma Based on the Serum IL-13 and FEV1

BACKGROUND: IL-13 is one of many cytokines responsible for the chronic inflammation of asthma.AIM: The aim of this study was to determine the effect of combined therapy ICS/LABA and ICS/LABA plus Montelukast in patients with uncontrolled severe persistent asthma by analyzing of serum IL-13 and FEV1 before the treatment and after 6 months of therapy.MATERIAL AND METHODS: In study we included two groups. First group with 27 patients were treated with ICS/LABA. Second group with 29 patients were treated with ICS/LABA plus Montelukast. In each of them were measured serum IL-13 levels by the ELISA method and FEV1 before and after 6 months of treatment. Results were statistically analyzed according to the Wilcoxon Pairs Test and T-test.RESULTS: The obtained results in both groups showed that the serum IL-13 before the start of therapy were much higher and after 6 months of treatment significantly reduces their value, which in the second group were more expressed. The difference in the average value of FEV1 in both groups before and after therapy was statistically significant.CONCLUSION: Treatment with ICS/LABA plus Montelukast proved superior compared to therapy of ICS/LABA in patients with uncontrolled severe persistent asthma and allows achievement of well controlled of asthma with subjective clinical improvement

Goodpasture Syndrome Diagnosed One Year And A Half after the Appearance of the First Symptoms (Case Report)

BACKGROUND: Goodpasture's syndrome was originally described as an association of alveolar haemorrhage and glomerulonephritis. It occurs when the immune system attacks and destroys healthy body tissue.AIM: We are presenting a patient with a clinical picture of pulmonary haemorrhage and glomerulonephritis, which is diagnosed by renal biopsy.CASE PRESENTATION: His illness began a year and a half before being diagnosed. In that period he had occasional exacerbations. He was received at our Clinic in extremely serious condition, and after stabilisation of his medical condition, there was made a biopsy of the kidney. The p-ANCA was 8.93 U/ml (neg < 3, poz > 5 U/ml). Histopathological diagnosis of biopsy of the kidney was: Glomerulonephritis extra capillaries focalis, segmentalis et globalis. Based on this he was diagnosed with Goodpasture's syndrome. He received corticosteroid therapy and cyclophosphamide, with good response to treatment, and he is currently in a stable condition, receiving only corticosteroid therapy.CONCLUSION: Goodpasture’s syndrome is a severe illness caused by the formation of antibodies to the glomerular basement membrane and alveolus with consequential damage to renal and pulmonary function. With current therapy, long-term survival is more than 50%

Субсегментен белодробен емболизам: третман да или не?

Главниот предизвик во дијагностицирање на белодробна емболија, при сомневање за ис- тата, е разграничување на пациентите кои ја имаат болеста и имаат потреба од антикоа- гулантна терапија од оние кои ја немаат. Про- спективна кохортна студија со 3306 пациенти спроведена во Норвешка користејќи го Wells скорот, Д-димери и компјутеризирана томогра- фија со беледробна ангиографија (КТБА) при- кажува поголема смртност кај третираните пациенти отколку кај нетретираните (0,3% на- спроти 1,6%) во период на следење од 3 месе- ци. Денес, воведувањето на КТБА доведе до зголемување на инциденцијата на дијагноза на белодробна емболија. Но стапката на мор- талитет во светски размери останува иста или дури пониска. КТБА веројатно ја зголемува де- текцијата на субсегментални дефекти на пол- нење кои може да укажуваат на субсегментна белодробна емболија, но и на артефакти. Субсегментната белодробна емболија е чест наод на белодробна ангиографија кај пациен- ти со ниска веројатност на вентилација/перфу- зија скен. Повеќе пропспективни студии при- кажуваат дека пациентите со ниска веројат- ност на вентилација/перфузија скен немаат потреба од антикоагуланта терапија. Слично, студии прикажуваат дека кај пациентите со субсегментна белодробна емболија кои при- мале антикоагуланта терапија ризикот од тромбемболизам во следните 3 месеци не се намалил. Веројатно субсегментниот белодро- бен емболизам има подобра прогноза и овие пациенти немаат бенефит од антикоагулант- ната терапија, а сепак е зголемен ризикот од крвавења. Можеби субсегментиот белодробен емболизам треба само да се опсервира, без ординирање на антикоагулантна терапија. Во секој случај, овој заклучок треба да се потврди во идни проспективни студии

Одбрани поглавја од интерна медицина

Интерната медицина е една од базичните дисциплини во медицинската наука. Составена е од осум дисциплини: крдиологија, ревматологија, ендокринологија, нефрологија, гастроентерохетатологија, пулмологија и токсикологија..

Фактори за развој на перманентна опструкција на дишните патишта кај пациенти со тешка астма

Реверзибилност на опструкцијата и бронхијална хиперреактивност се обележја на астмата како заболување. Но кај дел од пациентите се развива перманентна опструк- ција на дишните патишта која не реагира на стандардната терапија, има поизразен мор- бидитет, присуство на коморбидитети и лош исход. Мотив и цел. Дефинирање на факторите кои придонесуваат кон појава на иреверзибилна опструкција и можност за нивно модифицирање би било значајно во превенирање на морбидитетот кај пациентите, поради што се обидовме да ги утврдиме ризик факторите за појава на перманентна опструкција, и разликите во однос на пациентите со реверзибилна опструкција на дишните патишта. Материјал и методи. Спроведовме ретроспек- тивна студија во која вклучивме 70 пациенти заболени од тешка астма, кои во текот на 2010 и 2011 година се лекувале амбулантски или болнички на Интерно одделение во Клиничка болница Штип. Испитаниците беа на возраст над 14 години, со најмалку еден респираторен симптом: диспнеа, кашлица, продукција на спутум или визинг подолго од три месеци, секојдневни симптоми и чести ноќни симптоми, чести егзацербации и FEV1 помалку од 60% од предвидената вредност. За реверзибилна опструкција се сметаше доколку постои подобрување на FEV1 најмалку 12% после инхалација на бронходилататор. Пациентите беа поделени во две групи, прва група со перманентна опструкција на дишните патишта и FEV1/FVC < 0.7 на најмалку две последователни спирометрии, и втора група со реверзибилна опструкција и FEV1/FVC > 0.7. Ги бележевме должината на траење на болеста, возраст на заболување, број на егзацербации, присуство на риносинузитис, атопичен статус и резултати од лабораториски тестови. Потоа ги споредивме сите параметри помеѓу двете испитувани групи за да утврдиме значајни разлики помеѓу истите. Резултати. Од вкупно 70 испитаници, 36 (51%) имаа перманентна, а 34 (49%) имаа ре- верзибилна опструкција на дишните патишта. Испитаниците со перманентна оп-струкција беа значително постари (59,7 години) од оние со реверзибилна опструкција (48,2 години) и повеќето беа мажи (64%), со подоцна возраст на заболување (47,5 години) во однос на испитаниците со реверзибилна опструкција (37,7 години) и имаа подолг пушачки стаж (30 pack-years) во однос на испитаниците со реверзибилна опструкција (14 pack-years). Ри- носинузитисот пак беше значајно почест кај испитаниците со реверзибилна (63%) отколку кај испитаниците со перманентна опструкција (47%). Не утврдивме значајни разлики во однос на бројот на егзацербации, БМИ, атопичниот статус, ниту значајни групни разлики во ла- бораториските анализи (ИгЕ, ЦРП, крвна сли- ка, леукоцитна формула). Како најзначаен независен ризик фактор за иреверзибилност на опструкцијата се покажа пушењето, исто и долготрајна болест над 15 години и отсуство на риносинузитис. Заклучок. Утврдивме дека подолго траење на болеста без пропратен риносинузитис и пушење се ризик фактори за развој на иреверзибилна перманентна опструкција на дишните патишта кај пациенти со тешка астма и прекин на пушењето може да има значаен бенефит за овие пациенти. Треба да се раз- бере хетерогеноста на пациентите со тешка астма, и со понатамошни истражувања кои би ги разјасниле механизмите на настанување на разните субтипови би можело да се превенира напредувањето на опструкцијата и нејзините последици

Епидемиолошки карактеристики на грипот во Р. Македонија

Грипот е акутна вирусна респираторна болест со значаен морбидитет, сигнификантен морталитет и огромно значење во социоекономскиот живот на човекот.Епидемии се јавуваат на 1,2 или 3 години. Според СЗО епидмеија се прогласува кога има зафаќање на 5-10% од населението. Националните епидемии траат 6-8 недели. Епидемиите завршуваат следниот месец после пикот (врвот) на епидемијата. Во анализираниот период (од 2009) кај нас смртноста е регистрирана кај пациенти кои по возраста не припаѓаат на ризични групи. Од (22) умрени во пандемичната 2009 година 15 се на возраст 15-64 години (не се од ризичните групи, што се разликува со податоците од останатите земји (СЗО, ЦДЦ)сите умрени во 2013 година (6) се на возраст помеѓу 7- 19 години. Останува да се анализира дали овие пациенти биле од ризичните групи

Фактори кои влијаат врз проценката на концентрацијата и дозата од радон во училиштата

Најголем допринос во вкупната доза од природни извори на радиоактивно зрачење има радонот. Радонот може да се акумулира во затворен простор во високи концентрациии и со тоа да предизвика сериозни здравствени ефекти. После националното мерење на радон во живеалиштата во РМ, почна и втората фаза на мерење на радон во училиштата вклучувајќи го истражувањето кое ќе се спроведе како дел од овој проект. Во рамките на ова истражување ќе бидат опфатени основните училишта во три општини на РМ (Свети Николе, Пробишти и Кратово) со цел да се направи проценка на концентрациите на радон да се определи дозата која ја прима персоналот и учениците и исто така да се анализира влијанието на факторите кои влијаат како на мерењата така и на самите концентрации. Мерењата ќе се прават со комерцијално достапни широко прифатени нуклеарни трагови детектори. Ќе се анализираат две групи на резултати. Прва група добиена од детектори експонирани во период една година а друга група со период на експозиција од 3-4 месеци. Статистичката обработка и анализа треба да ја потврди значајноста на влијанието на типот на градежниот материјал од кој е направен објектот, позицијата на детекторот во просторијата како и времето на експозиција