5-ти конгрес на македонско респираторно здружение со меѓународно учество
Abstract
Реверзибилност на опструкцијата и
бронхијална хиперреактивност се обележја
на астмата како заболување. Но кај дел од
пациентите се развива перманентна опструк-
ција на дишните патишта која не реагира на
стандардната терапија, има поизразен мор-
бидитет, присуство на коморбидитети и лош
исход.
Мотив и цел. Дефинирање на факторите кои
придонесуваат кон појава на иреверзибилна
опструкција и можност за нивно модифицирање
би било значајно во превенирање на
морбидитетот кај пациентите, поради што се
обидовме да ги утврдиме ризик факторите за
појава на перманентна опструкција, и разликите
во однос на пациентите со реверзибилна
опструкција на дишните патишта.
Материјал и методи. Спроведовме ретроспек-
тивна студија во која вклучивме 70 пациенти
заболени од тешка астма, кои во текот на
2010 и 2011 година се лекувале амбулантски
или болнички на Интерно одделение во
Клиничка болница Штип. Испитаниците беа
на возраст над 14 години, со најмалку еден
респираторен симптом: диспнеа, кашлица,
продукција на спутум или визинг подолго од
три месеци, секојдневни симптоми и чести
ноќни симптоми, чести егзацербации и FEV1
помалку од 60% од предвидената вредност.
За реверзибилна опструкција се сметаше
доколку постои подобрување на FEV1 најмалку
12% после инхалација на бронходилататор.
Пациентите беа поделени во две групи, прва
група со перманентна опструкција на дишните
патишта и FEV1/FVC < 0.7 на најмалку две
последователни спирометрии, и втора група со
реверзибилна опструкција и FEV1/FVC > 0.7. Ги
бележевме должината на траење на болеста,
возраст на заболување, број на егзацербации,
присуство на риносинузитис, атопичен статус
и резултати од лабораториски тестови. Потоа
ги споредивме сите параметри помеѓу двете
испитувани групи за да утврдиме значајни
разлики помеѓу истите.
Резултати. Од вкупно 70 испитаници, 36
(51%) имаа перманентна, а 34 (49%) имаа ре-
верзибилна опструкција на дишните патишта.
Испитаниците со перманентна оп-струкција
беа значително постари (59,7 години) од оние
со реверзибилна опструкција (48,2 години) и
повеќето беа мажи (64%), со подоцна возраст
на заболување (47,5 години) во однос на
испитаниците со реверзибилна опструкција
(37,7 години) и имаа подолг пушачки стаж
(30 pack-years) во однос на испитаниците со
реверзибилна опструкција (14 pack-years). Ри-
носинузитисот пак беше значајно почест кај
испитаниците со реверзибилна (63%) отколку
кај испитаниците со перманентна опструкција
(47%). Не утврдивме значајни разлики во однос
на бројот на егзацербации, БМИ, атопичниот
статус, ниту значајни групни разлики во ла-
бораториските анализи (ИгЕ, ЦРП, крвна сли-
ка, леукоцитна формула). Како најзначаен
независен ризик фактор за иреверзибилност
на опструкцијата се покажа пушењето, исто и
долготрајна болест над 15 години и отсуство
на риносинузитис.
Заклучок. Утврдивме дека подолго траење
на болеста без пропратен риносинузитис
и пушење се ризик фактори за развој на
иреверзибилна перманентна опструкција на
дишните патишта кај пациенти со тешка астма
и прекин на пушењето може да има значаен
бенефит за овие пациенти. Треба да се раз-
бере хетерогеноста на пациентите со тешка
астма, и со понатамошни истражувања кои би
ги разјасниле механизмите на настанување на
разните субтипови би можело да се превенира
напредувањето на опструкцијата и нејзините
последици