Diabetes and cancer

Związek między cukrzycą a chorobami nowotworowymi stał się w ostatnich latach przedmiotem szczególnego zainteresowania. W odniesieniu do wyników prac opublikowanych w ostatnich kilku latach cukrzycę można traktować jako czynnik ryzyka pewnych typów nowotworów. W pierwszej części niniejszej pracy przedstawiono dane ukazujące podwyższone ryzyko zapadalności i umieralności z powodu nowotworów w populacji chorych na cukrzycę. W kolejnej części przedyskutowano mechanizmy patogenetyczne łączące cukrzycę, otyłość, insulinooporność, hiperinsulinemię, zapalenie i hiperglikemię z ryzykiem nowotworów. W trzeciej części zaprezentowano wpływ leków przeciwcukrzycowych na ryzyko chorób nowotworowych. W podsumowaniu przedstawiono praktyczne implikacje dla codziennej praktyki klinicznej, a także ukazano kierunki dalszych badań. (Diabet. Prakt. 2010; 11, 2: 54-63)In the last years association between diabetes and cancer became a subject of special interest. In the light of papers published in the last few years, diabetes can be considered as a risk factor for some types of cancer. In the first part of this paper data showing the increased risk of cancer incidence and cancer mortality in diabetic population are presented. In the next part pathogenic mechanisms linking diabetes, obesity, insulin resistance, hyperinsulinemia, inflammation and hyperglycemia with cancer risk are discussed. In the third part an impact of antidiabetic treatment on cancer risk is demonstrated. In the summary practical implications for every day clinical practice are drawn and directions of future research are indicated. (Diabet. Prakt. 2010; 11, 2: 54-63

DPP-4 inhibitor as add-on therapy in uncontrolled type 2 diabetes treated with multiple insulin injections

Cukrzyca typu 2 jest chorobą postępującą, wymagającą stopniowej intensyfikacji leczenia w celu utrzymania dobrej kontroli metabolicznej. W zaleceniach towarzystw naukowych końcowym etapem terapii jest intensywna insulinoterapia metodą wielokrotnych wstrzyknięć. W praktyce jednak często można się spotykać z sytuacją, gdy pomimo takiego leczenia nie osiąga się zadowalającej kontroli glikemii. Pojawia się pytanie, czy jedyną opcją terapeutyczną w tej sytuacji pozostaje systematyczne zwiększanie dawki insuliny?Nowe leki przeciwcukrzycowe dają możliwość szukania innych rozwiązań. Celem tej pracy jest przedstawienie przypadków klinicznych pacjentów, u których zamiast zwiększania dawki insuliny, do terapii dodano inhibitor dipeptydylopeptydazy-4 (DPP-4). Obserwacja trwająca ≥ 6 miesięcy potwierdziła skuteczność i bezpieczeństwo tej strategii.Type 2 diabetes is a progressive disease and stepwise intensification of therapy is required to maintain good metabolic control. In the clinical practice recommendations of scientific societies intensive insulin therapy with multiple daily injections is the final stage of the treatment. In everyday clinical practice, however, we often encounter a situation where, despite such treatment, satisfactory glycemic control is not achieved. In this situation the question arises: whether the only therapeutic option is to systematically increase the dose of insulin? New anti-diabetic agents make it possible to find other solutions. The purpose of this paper is to present cases of patients in whom, instead of increasing the dose of insulin, a dipeptidyl peptidase-4 (DPP-4) inhibitor was added to the treatment. The observation lasting ≥ 6 months confirmed efficacy and safety of this strategy.

Vildagliptin use in a triple oral therapy in patients not effectively treated with two oral antihyperglycemic agents

WSTĘP. Celem niniejszego badania obserwacyjnego była ocena skuteczności i bezpieczeństwa wildagliptyny u osób nieosiągających zadowalającej kontroli glikemii przy terapii dwoma doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi i niewyrażających zgody na rozpoczęcie insulinoterapii. MATERIAŁ I METODY. Obserwacją objęto 21 osób, w tym 6 kobiet, w wieku 46–90 lat (średnio 63,5 ± 10,4 roku), chorujących na cukrzycę typu 2 od roku do 22 lat (średnio 10,6 ± 5,6 roku), stosujących wildagliptynę przez okres 4–22,5 miesięcy (średnio 12,5 ± 6,0 miesięcy). Ocenie poddano wpływ leczenia wildagliptyną na kontrolę metaboliczną cukrzycy, masę ciała, wartość ciśnienia tętniczego i częstość hipoglikemii. WYNIKI. Po dodaniu wildagliptyny do terapii dwoma innymi doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi hemoglobina glikowana (HbA1c) obniżyła się znamiennie o 0,7% z wyjściowej wartości 8,19 ± 0,77% do 7,49 ± 0,96% (p = 0,002). Poprawa kontroli glikemii utrzymywała się przez cały czas trwania obserwacji. W trakcie leczenia wildagliptyną masa ciała nie zmieniła się, znamiennie obniżyło się ciśnienie rozkurczowe, z 84,2 ± 9,8 mm Hg na 80,5 ± 7,5 mm Hg (p = 0,014), zaobserwowano też trend w kierunku redukcji ciśnienia skurczowego, ze 150,3 ± 23,0 mm Hg na 145,3 ± 17,0 mm Hg (p = 0,136). Nie wystąpił ani jeden epizod ciężkiej hipoglikemii, nie zwiększyła się też częstość łagodnych niedocukrzeń. WNIOSKI. Wildagliptyna, mimo braku formalnej rejestracji do użycia u chorych na cukrzycę typu 2 leczonych dwoma lekami doustnymi, okazała się skuteczną i bezpieczną alternatywną metodą intensyfikacji leczenia u pacjentów nieosiągających dobrej kontroli glikemii przy tym sposobie terapii. (Diabet. Prakt. 2010; 11, 5: 153–159)INTRODUCTION. The aim of this study was to assess the efficacy and safety of vildagliptin in subjects not achieving satisfactory glycemic control while on two oral antihyperglycemic agents, and not agreeing to begin insulin therapy. MATERIAL AND METHODS. 21 patients, among them 6 women, aged between 46 and 90 years (mean 63.5 ± 10.4 years), suffering from type 2 diabetes from one year up to 22 years (mean 10.6 ± 5.6 years), treated with vildagliptin from 4 up to 22.5 months (mean 12.5 ± 6.0 months) were observed. Impact of vildagliptin treatment on metabolic control, weight, blood pressure value and hypoglycemia frequency was evaluated. RESULTS. After vildagliptin was added to the therapy with two oral hypoglycemic drugs, HbA1c level decreased significantly by 0.7% from 8.19 ± 0.77% at baseline to 7.49 ± 0.96% at the end of the study (p = 0.002). This improvement was maintained all along the observation. During vildagliptin treatment patient’s weight remained unchanged, diastolic blood pressure significantly decreased from 84.2 ± 9.8 mm Hg to 80.5 ± 7.5 mm Hg (p = 0.014), and trend towards systolic blood pressure reduction from 150.3 ± 23.0 mm Hg to 145.3 ± 17.0 mm Hg was also observed (p = 0.136). No patient experienced severe hypoglycemia episode, and also frequency of mild hypoglycemia didn’t increase. CONCLUSIONS. Vildagliptin, despite lack of an official registration for use in the subjects with type 2 diabetes treated with two oral hypoglycemic drugs, appeared to be effective and safe alternative method of therapy intensification in a group of patients not achieving good glycemic control on such a treatment. (Diabet. Prakt. 2010; 11, 4: 153–159

Pancreatic cancer in type 2 diabetic patient treated with 3 oral agents including dipeptidil-peptidase-IV inhibitor

U chorych na cukrzycę typu 2 występuje podwyższone ryzyko raka trzustki w porównaniu z pozostałą populacją. W ostatnim czasie pojawiły się też podejrzenia podwyższonego ryzyka zapalenia i raka trzustki u pacjentów leczonych lekami osi inkretynowej. Wczesne stadia choroby zwykle przebiegają bezobjawowo, stąd 80–85% przypadków raka trzustki jest rozpoznawanych w zaawansowanym stadium. Bezobjawowa żółtaczka, bóle w górnej części brzucha i bóle pleców, zespół złego wchłaniania, wyniszczenie, depresja i zakrzepica żylna są najczęstszymi klinicznymi objawami tej choroby.W niniejszej pracy zaprezentowano opis przypadku 68-letniego mężczyzny z niewielką nadwagą i długoletnim wywiadem w kierunku cukrzycy typu 2. Pacjent był leczony pochodnymi sulfonylomocznika, metforminą i inhibitorem dipeptydylopetydazy IV (DPP-IV). Kontrola metaboliczna cukrzycy utrzymywała się w rekomendowanym zakresie (HbA1c ≤ 7,0%). W czasie jednej z kolejnych, planowych wizyt odnotowano istotny, 5-kilogramowy spadek masy ciała. Pacjent nie zgłaszał żadnych dolegliwości, jednak wykonane badania diagnostyczne pozwoliły na ustalenie rozpoznania raka trzustki. Przypadek ten wskazuje na potrzebę zachowania czujności i przeprowadzenia szczegółowej diagnostyki w przypadku nieoczekiwanego i nieintencjonalnego spadku masy ciała u chorego na cukrzycę. Nawet bezobjawowy, może on być symptomem procesu nowotworowego toczącego się w obrębie jamy brzusznej, ze szczególnym uwzględnieniem raka trzustki. (Diabet. Klin. 2012; 1, 1: 12–16)Risk of pancreatic cancer is elevated in subjects withtype 2 diabetes. Recently also concerns regarding increasedrisk of pancreatitis and pancreatic cancer inpatients receiving incretin-based therapy has beenarisen. Early stages of the disease are usually asymptomatic.Hence, 80–85% of pancreatic cancer casesare diagnosed in an advanced stage. Painless jaundice,upper abdomen or back pain, malabsorption,cachexia, depression and thromboembolism are mostcommon clinical features of the pancreatic cancer.In this report a case of a 68 years old, slightly overweightedmale subject with a long standing type 2diabetes is described. Patient was treated with sulfonylurea,metformin and DPP-IV (dipeptidyl peptidase-IV) inhibitor, and good metabolic control of diabetes (HbA1c £ 7,0%) was maintained. During oneof the planned, consecutive visits, a significant, non-intentional 5 kg weight loss within the preceding4 months was noted. Patient was asymptomatic.However, after the diagnostic procedures, the diagnosisof pancreatic cancer was established.This case indicate the need for awareness and forthorough diagnostics of every unexpected, non-intentionalweight loss in diabetic patient. Even asymptomatic,it may be a sign of neoplastic process inthe abdomen cavity, with a special attention to pancreaticcarcinoma. (Diabet. Klin. 2012; 1, 1: 12–16

How far is it to a sudden future singularity of pressure?

We discuss the constraints coming from current observations of type Ia supernovae on cosmological models which allow sudden future singularities of pressure (with the scale factor and the energy density regular). We show that such a sudden singularity may happen in the very near future (e.g. within ten million years) and its prediction at the present moment of cosmic evolution cannot be distinguished, with current observational data, from the prediction given by the standard quintessence scenario of future evolution. Fortunately, sudden future singularities are characterized by a momentary peak of infinite tidal forces only; there is no geodesic incompletness which means that the evolution of the universe may eventually be continued throughout until another ``more serious'' singularity such as Big-Crunch or Big-Rip.Comment: REVTEX4, 4 pages, 2 figures, references change

Conformal relativity versus Brans-Dicke and superstring theories

Conformal relativity theory which is also known as Hoyle-Narlikar theory has recently been given some new interest. It is an extended relativity theory which is invariant with respect to conformal transformations of the metric. In this paper we show how conformal relativity is related to the Brans-Dicke theory and to the low-energy-effective superstring theory. We show that conformal relativity action is equaivalent to a transformed Brans-Dicke action for Brans-Dicke parameter $\omega = -3/2$ in contrast to a reduced (graviton-dilaton) low-energy-effective superstring action which corresponds to a Brans-Dicke action with Brans-Dicke parameter $\omega = -1$. In fact, Brans-Dicke parameter $\omega =-3/2$ gives a border between a standard scalar field evolution and a ghost. We also present basic cosmological solutions of conformal relativity in both Einstein and string frames. The Eintein limit for flat conformal cosmology solutions is unique and it is flat Minkowski space. This requires the scalar field/mass evolution instead of the scale factor evolution in order to explain cosmological redshift. It is interesting that like in ekpyrotic/cyclic models, a possible transition through a singularity in conformal cosmology in the string frame takes place in the weak coupling regime.Comment: REVTEX4, 12 pages, an improved version, references adde

Zaburzenia funkcji narządu słuchu w cukrzycy typu 1

Wstęp: Celem badania była ocena funkcji narządu słuchu u relatywnie młodych osób z cukrzycą typu 1, o krótkim czasie trwania choroby i bez jawnych klinicznie ubytków słuchu. Analizie poddano także wpływ wieku, czasu trwania cukrzycy i jej kontroli metabolicznej na funkcję słuchu. Materiał i metody: Trzydzieści jeden osób z cukrzycą typu 1, w wieku poniżej 45 lat (średnio 29,1 &#177; 7,1 lat), z czasem trwania cukrzycy poniżej 120 miesięcy (średnio 54,7 &#177; 32,5 miesięcy), i bez jawnego ubytku słuchu, porównano z dwudziestoma sześcioma zdrowymi ochotnikami dopasowanymi pod względem wieku (30,3 &#177; 7,8 lat, p = 0,567). U wszystkich osób, po przeprowadzeniu badania laryngologicznego, wykonano badanie audiometrii tonalnej progowej, emisji otoakustycznej wywołanej trzaskiem oraz słuchowych potencjałów wywołanych pnia mózgu. Wyniki: U osób z cukrzycą średni próg słuchu w audiometrii tonalnej progowej był znamiennie wyższy w wysokich częstotliwościach, średnia amplituda emisji otoakustycznej była niższa (7,75 &#177; 4,43 dB v. 10,00 &#177; 4,01 dB, p < 0,001), także czasy latencji fali V i interwału I&#8211;V w badaniu słuchowych potencjałów wywołanych były dłuższe (odpowiednio 5,78 &#177; 0,25 ms v. 5,69 &#177; 0,18 ms, p = 0,025 i 4,03 &#177; 0,20 ms v. 3,95 &#177; 0,17 ms, p = 0,017) w porównaniu z osobami zdrowymi. U osób z cukrzycą próg słuchu wykazywał dodatnią, zaś amplituda emisji otoakustycznej ujemną korelację liniową z wiekiem. W badaniu słuchowych potencjałów wywołanych czasy latencji fali V i interwału I&#8211;V ujemnie korelowały z czasem trwania cukrzycy. Wnioski: Praca ta potwierdza wpływ cukrzycy typu 1 na funkcję narządu słuchu. Dla oceny wartości prognostycznej uzyskanych wyników, jak też potencjalnych sposobów zapobiegania uszkodzeniu słuchu w cukrzycy konieczne są dalsze prospektywne badania tego zjawiska. (Endokrynol Pol 2011; 62 (2): 138&#8211;144)Introduction: The aim of this study was to evaluate auditory organ function in relatively young type 1 diabetic patients, with short duration of the disease and without overt hearing loss. The impact of age, diabetes duration and metabolic control on hearing function was also analysed. Material and methods: Thirty-one patients with type 1 diabetes, aged below 45 years (mean 29.1 &#177; 7.1 years), with diabetes duration of less than 120 months (mean 54.7 &#177; 32.5 months), and no evident hearing impairment, were compared to 26 age-matched (30.3 &#177; 7.8 years, p = 0.567) healthy volunteers. In all subjects, pure-tone audiometry, transient evoked otoacoustic emissions (TEOAE), and auditory brainstem responses (ABR) were performed, after an ENT examination. Results: In diabetic patients, compared to healthy subjects, the mean hearing threshold in the pure-tone audiometry was significantly higher at high frequencies, the mean amplitude of TEOAE was lower (7.75 &#177; 4.43 dB v. 10.00 &#177; 4.01 dB, p < 0.001), and latency times of wave V and interval I&#8211;V in ABR were longer (5.78 &#177; 0.25 ms v. 5.69 &#177; 0.18 ms, p = 0.025 and 4.03 &#177; 0.20 ms v. 3.95 &#177; 0.17 ms, p = 0.017 respectively). In the diabetic group, the hearing threshold showed positive linear correlation with age, whereas TEOAE was inversely correlated with this parameter. In ABR latency, times of wave V and interval I&#8211;V were negatively correlated with diabetes duration. Conclusions: This study confirms the involvement of the auditory organ in type 1 diabetes mellitus. To determine the prognostic and predictive values of this finding, and methods of possible prevention of hearing loss, further prospective observations are required. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (2): 138&#8211;144

Efficacy, safety and tolerability of glargine - long acting insulin analogue in adult patients with type 1 diabetes mellitus in everyday clinical practice

WSTĘP. Zapadalność na cukrzycę typu 1 oraz liczba osób z tym schorzeniem w Polsce stale się zwiększają. Sposób leczenia i osiągane wyrównanie metaboliczne w bardzo istotny sposób wpływają na rokowanie w tej chorobie. W retrospektywnym badaniu obserwacyjnym oceniano skuteczność, bezpieczeństwo i tolerancję leczenia długodziałającym analogiem insuliny, glarginą, w warunkach codziennej praktyki klinicznej. MATERIA&#163; I METODY. Obserwacją objęto 68 chorych na cukrzycę typu 1. Głównymi wskazaniami do zastosowania glarginy były: poranna hiperglikemia, nocne niedocukrzenia oraz duża dobowa chwiejność glikemii. W trakcie badania oceniano wpływ glarginy na wyrównanie metaboliczne, częstość hipoglikemii, masę ciała, wartość ciśnienia tętniczego i satysfakcję pacjentów z terapii. Oceniano też zmiany dawek stosowanych insulin. WYNIKI. W czasie obserwacji trwającej średnio 22,0 &#177; 12,2 miesiąca uzyskano istotne statystycznie obniżenie wartości stężenia HbA1C o 0,53% (z 8,56% na 8,03%; p = 0,00014), znaczne zmniejszenie częstości hipoglikemii przy neutralnym wpływie leku na masę ciała (66,5 kg przed leczeniem, 67,2 kg pod koniec obserwacji) i wartości ciśnienia tętniczego (131,4/79,4 mm Hg vs. 132,1/79,3 mm Hg). Wysoce znamiennie zmniejszyło się zapotrzebowanie na insulinę bazalną (z 22,1 j. na 17,4 j.; p < 0,00001), jak również insulinę ogółem (z 49,2 j. na 45,9 j.; p = 0,005). WNIOSKI. Długodziałający analog insuliny, glargina, charakteryzował się dobrą skutecznością, bardzo dobrym profilem bezpieczeństwa i znacznie lepszą tolerancją w porównaniu z dotychczasowym sposobem leczenia. Jednocześnie nie stwierdzono negatywnego wpływu leku na masę ciała i wartości ci&#156;śnienia tętniczego.INTRODUCTION. Incidence and prevalence of type 1 diabetes in Poland are still increasing. Methods of treatment and achieved metabolic control have a great impact on prognosis in this disease. In this retrospective observational study efficacy, safety and tolerability of long-acting insulin analogue, glargine in everyday clinical practice were evaluated. MATERIAL AND METHODS. 68 persons with type 1 diabetes were observed. Main indications for treatment with glargine were morning hyperglycemia, nocturnal hypoglycemia and large fluctuations of glucose level during 24 hours. During the study impact of treatment with glargine on metabolic control, frequency of hypoglycemia, body mass, blood pressure and treatment satisfaction was evaluated. Also changes in insulin doses were calculated. RESULTS. During the observation lasting 22.0 &#177; 12.2 months, 0.53% significant decrease of HbA1C (from 8.56% to 8.03%) (p = 0.00014) was achieved. Frequency of hypoglycemia also decreased. Impact on body mass was neutral (66.5 kg before treatment and 67.2 kg at the end of observation) and blood pressure values didn&#8217;t change significantly (131.4/79.4 mm Hg vs. 132.1/79.3 mm Hg). Requirement for basal insulin dose has lowered significantly at the end of the observation (from 22.1 units to 17.4 units) (p < 0.00001), also total insulin dose decreased significantly from 49.2 to 45.9 units (p = 0.005). CONCLUSIONS. In this study long-acting insulin analogue-glargine, was characterized by good efficacy, very good safety profile and was much better tolerated as compared with previous treatment. Moreover it didn't has negative impact on body mass and blood pressure

Związek wyborów żywieniowych w czasie ciąży z cukrzycą ciążową

Wstęp. Częstość występowania cukrzycy ciążowej systematycznie wzrasta na całym świecie. Uważa się, że istotną rolę w jej rozwoju odgrywają czynniki żywieniowe. Celem tego pilotażowego badania była ocena zależności między częstością spożycia określonych produktów spożywczych a cukrzycą ciążową. Wśród analizowanych czynników znalazły się także: przedciążowy indeks masy ciała, przyrost masy ciała w czasie ciąży, wiek matki w chwili porodu, tydzień ciąży w chwili rozwiązania, masa ciała noworodka, wywiad rodzinny w kierunku cukrzycy, poziom wykształcenia matki i jej miejsce zamieszkania.Materiał i metody. W grupie badanej i grupie kontrolnej znalazło się po 25 kobiet dopasowanych pod względem wieku: w grupie badanej były to osoby, które rozwinęły cukrzycę ciążową, a w kontrolnej — mające prawidłową tolerancję glukozy w czasie ciąży. Wszystkie uczestniczki badania wypełniły kwestionariusz częstości spożywania poszczególnych produktów spożywczych w czasie ciąży, uzupełniony o pytania socjodemograficzne, antropometryczne i dotyczące przebiegu ciąży.Wyniki. Kobiety mające cukrzycę ciążową znamiennie częściej spożywały jasne pieczywo, biały ryż, wędliny (kiełbasy, parówki) oraz produkty typu fast food, natomiast znamiennie rzadziej — pieczywo pełnoziarniste, mleko, fermentowane produkty mleczne, owoce i warzywa. Występował u nich także wyższy przedciążowy indeks masy ciała, większy przyrost wagi w ciąży, a ich noworodki miały wyższą masę urodzeniową.Wnioski. Wyniki przedstawionego badania wskazująna kluczową rolę wyborów żywieniowych w czasie ciąży w powstaniu cukrzycy ciążowej. Pokazują także, że istnieje potrzeba profesjonalnego poradnictwa dietetycznego na samym początku ciąży, a nawet przed prokreacją i w czasie całej ciąży

Anthropometric, metabolic and clinical factors associated with diabetes and prediabetes prevalence in women aged 65–74 living in central Poland

Background. Prevalence of type 2 diabetes mellitus is rising worldwide. Similar trend is also observed in Poland, especially in elderly population. The aim of this cross-sectional study was to assess prevalence and to identify anthropometric, metabolic and clinical factors associated with diabetes and prediabetes among women at early elderliness living in central Poland. Methods. 364 women aged 65–74 years, were included into the study. In all patients a history of diabetes and cardiovascular disease was obtained, blood pressure and anthropometric measurements were performed, blood samples for laboratory tests (fasting plasma glucose, lipid metabolism and creatinine) were drawn, ankle/brachial index was calculated, abdominal ultrasound with abdominal aorta diameter was performed and carotid intima/media thickness was measured. Data were collected during March and April 2012 in Gniewkowo, the rural-urban municipality in central Poland. Results. 98 women had diabetes (25 de novo) and 94 ones had prediabetes (81 de novo). Waist circumference, BMI, lipid abnormalities as well as anthropometric and metabolic indices: waist-to-height ratio (WHtR), triglycerides/HDL cholesterol ratio and visceral adiposity index (VAI) were significantly associated with abnormal glucose metabolism. Backward stepwise logistic regression analysis identified WHtR as the best single indicator of patients with diabetes, while again WHtR and VAI were the only independent indicators of any type of impaired glucose metabolism. Conclusions. Abnormal glucose metabolism is highly prevalent among women at early elderliness, especially in those with visceral obesity and abnormal lipid metabolism. Anthropometric and metabolic indices (WHtR and VAI) were better indicators of impaired glucose metabolism compared to separate measurements of single parameters.Background. Prevalence of type 2 diabetes mellitus is rising worldwide. Similar trend is also observed in Poland, especially in elderly population. The aim of this cross-sectional study was to assess prevalence and to identify anthropometric, metabolic and clinical factors associated with diabetes and prediabetes among women at early elderliness living in central Poland. Methods. 364 women aged 65–74 years, were included into the study. In all patients a history of diabetes and cardiovascular disease was obtained, blood pressure and anthropometric measurements were performed, blood samples for laboratory tests (fasting plasma glucose, lipid metabolism and creatinine) were drawn, ankle/brachial index was calculated, abdominal ultrasound with abdominal aorta diameter was performed and carotid intima/media thickness was measured. Data were collected during March and April 2012 in Gniewkowo, the rural-urban municipality in central Poland. Results. 98 women had diabetes (25 de novo) and 94 ones had prediabetes (81 de novo). Waist circumference, BMI, lipid abnormalities as well as anthropometric and metabolic indices: waist-to-height ratio (WHtR), triglycerides/HDL cholesterol ratio and visceral adiposity index (VAI) were significantly associated with abnormal glucose metabolism. Backward stepwise logistic regression analysis identified WHtR as the best single indicator of patients with diabetes, while again WHtR and VAI were the only independent indicators of any type of impaired glucose metabolism. Conclusions. Abnormal glucose metabolism is highly prevalent among women at early elderliness, especially in those with visceral obesity and abnormal lipid metabolism. Anthropometric and metabolic indices (WHtR and VAI) were better indicators of impaired glucose metabolism compared to separate measurements of single parameters