Wstęp: Celem badania była ocena funkcji narządu słuchu u relatywnie młodych osób z cukrzycą typu 1, o krótkim czasie trwania choroby
i bez jawnych klinicznie ubytków słuchu. Analizie poddano także wpływ wieku, czasu trwania cukrzycy i jej kontroli metabolicznej na
funkcję słuchu.
Materiał i metody: Trzydzieści jeden osób z cukrzycą typu 1, w wieku poniżej 45 lat (średnio 29,1 ± 7,1 lat), z czasem trwania cukrzycy
poniżej 120 miesięcy (średnio 54,7 ± 32,5 miesięcy), i bez jawnego ubytku słuchu, porównano z dwudziestoma sześcioma zdrowymi
ochotnikami dopasowanymi pod względem wieku (30,3 ± 7,8 lat, p = 0,567). U wszystkich osób, po przeprowadzeniu badania laryngologicznego,
wykonano badanie audiometrii tonalnej progowej, emisji otoakustycznej wywołanej trzaskiem oraz słuchowych potencjałów
wywołanych pnia mózgu.
Wyniki: U osób z cukrzycą średni próg słuchu w audiometrii tonalnej progowej był znamiennie wyższy w wysokich częstotliwościach,
średnia amplituda emisji otoakustycznej była niższa (7,75 ± 4,43 dB v. 10,00 ± 4,01 dB, p < 0,001), także czasy latencji fali V i interwału
I–V w badaniu słuchowych potencjałów wywołanych były dłuższe (odpowiednio 5,78 ± 0,25 ms v. 5,69 ± 0,18 ms, p = 0,025 i 4,03 ± 0,20 ms
v. 3,95 ± 0,17 ms, p = 0,017) w porównaniu z osobami zdrowymi. U osób z cukrzycą próg słuchu wykazywał dodatnią, zaś amplituda
emisji otoakustycznej ujemną korelację liniową z wiekiem. W badaniu słuchowych potencjałów wywołanych czasy latencji fali V i interwału
I–V ujemnie korelowały z czasem trwania cukrzycy.
Wnioski: Praca ta potwierdza wpływ cukrzycy typu 1 na funkcję narządu słuchu. Dla oceny wartości prognostycznej uzyskanych wyników,
jak też potencjalnych sposobów zapobiegania uszkodzeniu słuchu w cukrzycy konieczne są dalsze prospektywne badania tego
zjawiska. (Endokrynol Pol 2011; 62 (2): 138–144)Introduction: The aim of this study was to evaluate auditory organ function in relatively young type 1 diabetic patients, with short
duration of the disease and without overt hearing loss. The impact of age, diabetes duration and metabolic control on hearing function was
also analysed.
Material and methods: Thirty-one patients with type 1 diabetes, aged below 45 years (mean 29.1 ± 7.1 years), with diabetes duration of
less than 120 months (mean 54.7 ± 32.5 months), and no evident hearing impairment, were compared to 26 age-matched (30.3 ± 7.8 years,
p = 0.567) healthy volunteers. In all subjects, pure-tone audiometry, transient evoked otoacoustic emissions (TEOAE), and auditory brainstem
responses (ABR) were performed, after an ENT examination.
Results: In diabetic patients, compared to healthy subjects, the mean hearing threshold in the pure-tone audiometry was significantly
higher at high frequencies, the mean amplitude of TEOAE was lower (7.75 ± 4.43 dB v. 10.00 ± 4.01 dB, p < 0.001), and latency times of
wave V and interval I–V in ABR were longer (5.78 ± 0.25 ms v. 5.69 ± 0.18 ms, p = 0.025 and 4.03 ± 0.20 ms v. 3.95 ± 0.17 ms, p = 0.017
respectively). In the diabetic group, the hearing threshold showed positive linear correlation with age, whereas TEOAE was inversely
correlated with this parameter. In ABR latency, times of wave V and interval I–V were negatively correlated with diabetes duration.
Conclusions: This study confirms the involvement of the auditory organ in type 1 diabetes mellitus. To determine the prognostic and
predictive values of this finding, and methods of possible prevention of hearing loss, further prospective observations are required.
(Pol J Endocrinol 2011; 62 (2): 138–144
