Esophageal and periesophageal lymph nodes metastases of renal cancer 30 years after nephrectomy

Rak jasnokomórkowy nerki, mimo znacznego postępu medycyny, nadal sprawia problemy zarówno na etapie pierwotnej diagnozy oraz leczenia, jak i późniejszych badań kontrolnych. Przedstawiono przypadek przerzutu raka jasnokomórkowego nerki do przełyku i węzłów chłonnych okołoprzełykowych u 76-letniego chorego 30 lat po zabiegu nefrektomii.Despite the significant progress in modern medicine, the renal cell carcinoma (RCC) still causes many problems at the stage of primary diagnosis and treatment as well as during further follow up. A rare case of renal cell carcinoma metastases to esophageus and periesophageal lymph nodes in 76-year old patient 30 years after nephrectomy was described

Pochodne Laktamów jako Katalizatory w Enancjoselektywnej Bezpośredniej Reakcji Aldolowej.

Celem tej pracy była synteza trzech katalizatorów, opartych na strukturze 6-członowego chiralnego L-α-amino-δ-walerolaktamu zawierającego jeden z trzech aminokwasów (L-prolinę, L-alaninę oraz L-fenyloalaninę). Ich katalityczne właściwości zostały następnie zbadane w Enancjoselektywnej Bezposredniej Reakcji Aldolowej pomiędzy p-nitrobenzaldehydem oraz acetonem lub cykloheksanonem w różnych warunkach. Ścieżka syntetyczna zawiera siedem etapów, z których pięć jest zbieżnych. Struktury wszystkich związków zostały potwierdzone za pomocą IR, 13C lub 1H NMR a nadmiary enancjomeryczne zostały wyznaczone za pomocą chiralnego HPLC. Stwierdzono, że w reakcji z acetonem, 10 mol% kat. (9b) jest wystarczające do otrzymania enancjomeru (R) ze średnią wydajnością (65%) i bardzo dobrym ee wynoszącym 86.8%. Katalizator (9c), także prowadził do powstania enancjomeru (R) z zadowalającym ee 65-71% ale z niższa wydajnością 28-43%. W reakcji z cykloheksanonem, najlepsze wyniki uzyskano dla 10 mol% kat. (9c) : 90h, ee anti 92.8%, wydajność 88% oraz dr 86/14 dla produktu anti.Reakcja z 15 mol% katalizatora (9b) zachodziła z dobrą wydajnością (65-68%) zarówno po 24 jak i po 90 godzinach. Preferowany okazał się być diastereomer anti, a stosunek diastereoizomerów był bardzo zbliżony dla 24 (65/35) oraz dla 90 godzin (69/31).The aim of this study was synthesis a three catalysts, which based on the structure of 6-member, chiral L α amino δ valerolactam containing one of three amino acids (L-proline, L-alanine and L phenylalanine). Their catalytic properties were next tested in Enantioselective Direct Aldol Reaction between p nitrobenzaldehyde either acetone or cyclohexanone in different conditions. Synthesis pathway contains seven steps, which five of them are convergent. Structure for all compounds was confirmed by either IR, 13C or 1H NMR and enantiomeric excess were determined by chiral HPLC. It was concluded, that in reaction with acetone, it is turned out that 10 mol% of cat. (9b) is enough to obtained enantiomer (R) with moderate yield (65%) and very good ee of 86.8%. Catalyst (9c), also leads to the enantiomer (R), with satisfactory ee of 65-71% but with lower yield of 28-43%. In reaction with cyclohexanone, the best result was for 10mol % cat. (9c): 90h, ee anti 92.8%, 88% of yield and dr 86/14 for anti-product. Reaction with 15 mol % of catalyst (9b) occurred with good yield (65-68 %) after both 24 and 90 hours. Diastereomer anti turn out to be preferred when this catalyst was applied. Diastereomeric ratios were very similar for 24 hours (65/35) and for 90 hours (69/31)

Celiac antibodies in children with type 1 diabetes – A diagnostic validation study

Introduction: Autoimmune diseases, such as celiac disease (CD) and diabetes mellitus type 1, tend to co-occur within the same patient. The prevalence of CD in diabetic children is higher than in the general population, and is estimated to be 0.6–16.4%. The diagnosis of CD is based on histopathological examination and serological testing, however, these methods are still imperfect and new diagnostic algorithms should be considered. Aim: The aim of the study was to assess the diagnostic value of serological tests detecting antibodies against deamidated gliadin peptide, endomysium, tissue transglutaminase, neo-epitope tissue transglutaminase and to identify HLA-related genetic predisposition to CD in patients with type 1 diabetes mellitus (DM1). Methods: Autoantibodies were measured in the sera of 392 children suffering from DM1 aged 1–19 years old (mean 11.76 ± 4.14 years old). Additionally, PCR-based assessment of HLA DQ2/DQ8 genotyping was performed. Results: A positive result of at least one serological test was obtained from 81 children (20.66%). The sensitivity and specificity were 76.47% and 91.67% for anti-DGP IgA, 70.59% and 58.33% for IgG anti-DGP, respectively. A positive predictive value was 100% for the anti-TG IgA at cutoff levels of 5 and 10 times higher than upper limit of reference values. HLA DQ2 and/or DQ8 were found in 97.6% of examined children. Conclusions: Tests based on anti-TG IgA are more accurate for detecting CD in children with type 1 diabetes than anti-DGP IgA. A high percentage of diabetic children carry HLA alleles predisposing to CD, which indicates that genetic screening in this group of patients is not obligated