Duchowość w procesie zdrowienia alkoholików

Program „12 Kroków Anonimowych Alkoholików” zawiera stwierdzenia dotyczące wiary w to, że istnieje „większa siła”, która może uzdrowić i pomóc odzyskać równowagę w życiu czy słowa o duchowym przebudzeniu, dzięki któremu możliwe jest niesienie pomocy innym osobom uzależnionym od alkoholu. Artykuł jest próbą odpowiedzi na pytania: jak alkoholicy pojmują duchowość?, czy i jak zmienia się duchowość osób uzależnionych od alkoholu w trakcie leczenia?, czy i jak duchowość oddziałuje na proces zdrowienia tych osób? Badaniami prowadzonymi metodą indywidualnych przypadków (techniką wywiadu pogłębionego) objęto 10 osób. Zostały one przeprowadzone w Ośrodku Terapii Uzależnienia i Współuzależnienia od Alkoholu i w Zakładzie Opieki Specjalistycznej w mieście na prawach powiatu o wielkości 80 tys. mieszkańców. Wnioski z badań upoważniają do przyjęcia następujących tez: duchowość według alkoholików jest poznawaniem samego siebie; można ją utożsamić z wiarą i Siłą Wyższą, którą każdy inaczej rozumie; w trakcie leczenia zmienia się duchowość alkoholików; duchowość pomaga alkoholikom w dokonaniu refleksji nad tym, co dzieje się w ich życiu, a także w odnalezieniu sensu życia; duchowość pomaga w podjęciu decyzji o leczeniu; duchowość odgrywa pozytywną rolę w procesie leczenia alkoholików, między innymi pomaga w utrzymaniu abstynencji.The 12 Steps of the Alcoholics Anonymous program contain statements about belief in a “greater power” that can heal and help you regain your life balance, and about spiritual awakening that can help other people addicted to alcohol. The article is an attempt to answer the following questions: How do alcoholics understand spirituality? Whether and in what way does the spirituality of alcohol addicts change during treatment? Whether and in what way does spirituality impact the recovery process of these people? The research carried out using the individual case method (in-depth interview technique) was conducted on 10 people. It was carried out at the Center for Alcohol Dependence Therapy and Co-dependency, and the Specialist Care Center in a city of 80,000. residents. The conclusions from the research allow us to formulate the following theses: Spirituality, according to alcoholics, is learning about oneself; it can be identified with faith and a Higher Power, which everyone understands differently; during treatment the spirituality of alcoholics changes; spirituality helps alcoholics to reflect on what is happening in their lives, and to find meaning in life; spirituality helps in making decisions about treatment; spirituality plays a positive role in the treatment of alcoholics, for example helping them to maintain abstinence.Zadanie „Wspieranie badań naukowych w obszarze problemów wynikających z używania alkoholu” finansowane ze środków Narodowego Programu Zdrowia na lata 2016-202

Spirituality and Religiousness of Secondary School Students in a Public and Catholic School

Research objectives: The aim of this article is to investigate and analyse spirituality and religiousness in secondary school students of a public and a Catholic school. Research methods: The diagnostic survey method with a questionnaire was applied in the empirical research. The empirical data was collected with the authors’ original questionnaire on spirituality and religiousness of youth, based on publications by Janusz Mariański and Halina Mielicka. The following statistical methods were used to analyse the research material: Student’s t-test, chi2 correlation test, Fisher’s exact test, one-way analysis of variance (ANOVA), Tukey’s post hoc test and Fisher’s linear trend test. A p-level of <0.05 was considered statistically significant and a p-level of <0.01 was considered highly significant. Structure of the article: The spirituality and religiousness of young people is an important issue in school education. Therefore, the article discusses, with reference to the literature on the subject, the basic concepts of spirituality and religiousness. The status of the existing research is shown. The methodological assumptions of our own research are discussed, as well as the characteristics of the study group with respect to the division into a public and a Catholic school. The results and statistical analysis, as well as the limitations of the research, are presented. Finally, general conclusions from the research are presented. Research results: The research was conducted in 2023. A total of 555 secondary school students participated in the study, including 341 (61.44%) from a Catholic school and 214 (38.56%) from a public school in Krakow. There were more females (58.74%) than males (41.26%) in the study group. Most of the young people (54.95%) declared that they are believers, and most of the believers (85.41%) declared that they are Catholic. The results on the spirituality scale differed significantly (p<0.05) between the groups; they were higher among the Catholic school students. Similarly, scores on the religiousness scale were highly significantly different (p<0.01) between the groups and higher in the Catholic school. Conclusions and recommendations: Based on the study significant relationships were observed between the type of school and the level of spirituality and religiousness, as well as between the declaration of faith and the level of spirituality and religiousness. The results of the research indicate that spirituality and religiousness are related to each other. Undoubtedly, attending a religious school can be a valuable contribution to developing the religious/spiritual sphere in a young person. It would be worthwhile to conduct further, detailed research on adolescents’ religiousness and spirituality in future in order to better understand and describe this issue

Człowiek–osoba ludzka w kontekście teorii przyczynowości sprawczej i celowej. Implikacje pedagogiczne

This article aims to justify the thesis about the need to develop transcendent, transcendental and teleological pedagogy in connection with the anthropological basis, which is the theory of the person and causality. A man–a person – is an ontically substantial individual being, demanding an external cause, which is the Pure Act of Existence–Transcendens–Absolute. The personalistic pedagogics and the pedagogy of the person are therefore inherently related to transcendence. If the subject and object of education is a human person, then transcendental pedagogy must be a sine qua non condition for practising personalistic pedagogics and pedagogy of the person. Personalistic pedagogics and the pedagogy of the person are also intrinsically related to teleology. Efficient cause is coupled with purposeful cause. If there is an action of the Absolute which results in the existence of a man, a human person, then the Absolute, as the fullness of good, is the ultimate goal-motive and final cause of the man–human person. The teleological aspect in personalistic pedagogy and the pedagogy of the person means a particular aim and meaning orientation; full realisation of potentialities and tasks dormant in a unique being–a human person. The goal is not to achieve perfection, but to direct to your original source – the Transcendent–the Absolute–God.Niniejszy artykuł jest próbą zaprezentowania tezy o konieczności rozwijania pedagogiki transcendentalnej i teleologicznej w powiązaniu z antropologiczną bazą, którą stanowią teoria osoby i przyczynowości. Człowiek–osoba ludzka – jest ontycznie substancjalnym bytem jednostkowym, domagającym się zewnętrznej przyczyny sprawczej jaką jest Czysty Akt Istnienia–Transcendens–Absolut. Pedagogika personalistyczna i pedagogia osoby powiązane są zatem immanentnie z transcendencją. Jeśli podmiotem i przedmiotem wychowania jest osoba ludzka, to warunkiem sine qua non uprawiania pedagogiki personalistycznej i pedagogii osoby musi być pedagogika transcendentalna. Pedagogika personalistyczna i pedagogia osoby powiązane są także immanentnie z teleologią. Przyczynowanie sprawcze jest sprzężone z przyczynowaniem celowym. Jeśli zaistniało działanie Absolutu, którego skutkiem jest istnienie człowieka–osoby ludzkiej, to Absolut jako pełnia dobra jest ostatecznym celem–motywem i przyczyną celową człowieka–osoby ludzkiej. Aspekt teleologiczny w pedagogice personalistycznej i pedagogii osoby oznacza szczególne nakierowanie na cel i sens; pełną realizację drzemiących w niepowtarzalnym człowieku–osobie ludzkiej potencjalności i zadaniowości. Celem nie jest osiągnięcie doskonałości, lecz skierowanie ku swojemu praźródłu: Transcendensowi–Absolutowi–Bogu

Editorial

.

Personalizm społeczny, jego implikacje dla edukacji i implementacje w społeczeństwie

The human-person is, according to personalism, open to others, needs others and creates various forms of community. The socialization of the human-person is, most of all, the outcome of lack and excess. The human-person, colloquially speaking, needs other people to grow, and needs interpersonal relationships to ‘give and take.’ The purpose of this essay is to outline the theoretical underpinnings of social personalism, its implications for pedagogy and selected examples of how it is cultivated in practice. The author demonstrates that the ‘I’ directed to the ‘you’ also becomes the ‘I’ for the ‘you.’ Thus, the theory of the human being – the person – as a relational being translates into the teleology of education and pedagogical practice. ‘I’ is oriented ‘towards’ and ‘for’ ‘you’/‘You,’ being ‘with’ ‘you’/‘You.’ It is worth noting that social personalism is a path ‘between’ individualism and collectivism. It attempts to combine the individual good with the common good through the characteristic of participation in the community. The pedagogy of the person comes to fruition in the community, according to the principles of companionship through dialogue. It strives for the full development of the human being as a person – a development that materialises through active love towards the other in a spirit of solidarity.Człowiek-osoba jest, według personalizmu, otwarty na innych, potrzebuje innych oraz tworzy różne formy społeczności. Uspołecznienie człowieka-osoby jest przede wszystkim wynikiem braku i nadmiaru. Człowiek-osoba, kolokwialnie rzecz ujmując, potrzebuje innych ludzi, aby się rozwijać, potrzebuje relacji interpersonalnych, aby „dawać i brać”. Celem niniejszej refleksji jest przedstawienie teoretycznych podstaw personalizmu społecznego, jego pedagogicznych implikacji oraz wybranych przykładów rozwijania go w praktyce. Autor wykazuje, że „ja” skierowane do „ty” staje się też „ja” dla „ty”. Teoria człowieka-osoby jako bytu relacyjnego przekłada się zatem na teleologię wychowania i praktykę pedagogiczną. „Ja” nakierowane jest „ku” i „dla” „ty”/„Ty”, na bycie „z” „ty”/„Ty”. Warto zauważyć, że personalizm społeczny jest drogą „pomiędzy” indywidualizmem a kolektywizmem. Próbuje łączyć dobro indywidualne z dobrem wspólnym poprzez właściwość uczestnictwa we wspólnocie. Pedagogia osoby realizowana jest we wspólnocie, zgodnie z zasadami towarzyszenia poprzez dialog. Zmierza do pełnego rozwoju człowieka jako osoby – rozwoju, który realizuje się poprzez czynną miłość wobec drugiego człowieka w duchu solidarności

Wprowadzenie

Etyka, najogólniej rzecz biorąc, jest dyscypliną filozoficzną obejmującą zespół zagadnień związanych z określeniem istoty powinności moralnej (dobra lub zła). Według Feliksa Konecznego (O wielości cywilizacji, 1935: 113–119) etyka stanowi także nieodłączny element, dzięki któremu można rozpoznać cywilizacje. Aby zachować tożsamość cywilizacji łacińskiej w Polsce i Europie (w czasach promowanej idei multikulturalizmu oraz fascynacji techniką i konsumpcją), konieczny jest dziś namysł nad etyką personalistyczną i jej stosowaniem w edukacji