Pressed for Space: The Effects of Justification and the Printing Process on Fifteenth-Century Orthography

There is a long-held belief that, prior to the standardisation of written English, printers altered spellings to justify their type. I investigate this claim through an analysis of spelling changes in William Caxton’s two editions of the Canterbury Tales—by examining text within one book, written by one author, and set by one compositor, the only difference between the sections of verse and the sections of prose should be the requirement for justification within the latter. Were the compositors altering spellings to justify their type, we would expect to see a greater number of altered spellings in the prose sections of text. This is not what the results of this study show—instead there is no statistically significant difference between the frequency of spelling changes in justified and non-justified text. However, there is a significantly higher number of abbreviations introduced into the justified text. These results suggest that the compositor of Caxton’s second edition Canterbury Tales did not change spellings to justify his type

Infectious Fear: The Rhetoric of Pestilence in Middle English Didactic Texts on Death

This article examines literary references to bubonic plague in a sample of late fourteenth- and fifteenth-century English texts that are didactic in tone and address the theme of death, including Geoffrey Chaucer’s “The Pardoner’s Tale”, John Lydgate’s “Danse Macabre” and the anonymous The Castle of Perseverance and “A Disputation between the Body and Worms”. Although there have been broad surveys of bubonic plague in Middle English literature, as well as studies of isolated texts, this article is the first to examine the role of pestilence in a group of texts linked by theme and authorial intention. It contributes to current understanding of the disease in late medieval literature and culture, showing how authors utilised the idea of pestilence as a frightening cause of sudden death and as a form of rhetoric serving to encourage readers to reflect on mortality, the spiritual health of the soul and the prospect of salvation. Whereas previous research has shown that doctors, priests and writers interpreted the pestilence as a divine punishment for sin, this study demonstrates how that belief could be exploited for rhetorical purposes. The rhetoric of pestilence emerges as a powerful contemplative tool urging readers to practise self-examination, penitence and a more active, strategic approach to death

Chaucer's Canterbury Tales : The Nun's Priest's Tale

xxix, 67 p. ; 17 cm

[The Canterbury tales

Datos tomados da cu

Canterbury Tales

, 612 tr.; 21 cm

Los cuentos de Cantorbery

Mode of access: Internet

The Canterbury Tales: The Prologue

PublishedBu kitap yaklaşık 1340-1400 yılları arasında yaşamış İngiliz Edebiyatı Ortaçağ yazarlarından Geofrey Chaucer’ın Canterbury Tales (Canterbury Masalları) adlı eserinin sekizyüzaltmış dizelik Prolog (Takdim) bölümünün , İngilizce ve Türkçe karşılıklı çevirisinden oluşmaktadır. İngiltere’de Canterbury’ye Aziz Thomas Becket’in mezarına giden otuz hacının anlatıldığı Prolog’da hem hacıların profili öyküsel şiir diliyle mizahi olarak anlatılmıştır. Geoffrey Chaucer Canterbury Masalları’nda hacıların herbirinin giderken iki, dönerken de iki öykü olmak üzere eserinde yüzyirmi (120) öyküye yer vermeyi başlangıçta tasarlamakla birlikte, bu öykülerin hepsi tamamlanamamış, sadece her karakterin Canterbury’ye hacıya gidiş yolunda kendi kişiliğine uygun olarak anlattığı bir öyküyle sınırlı kalmıştır. Eserin General Prologue adı verilen ve bu kaynakta yer alan kısmı karakterlerin ve eserin kurgusunun okuyucuya takdimi olup, iki dilli Türk okurunun beklentileri göz önüne alınarak çevrilmiştir. Bu çeviriyle Latince ve Fransızcanın edebi bir dil olarak kullanıldığı bir dönemde İngilizce yazılmış bu ilk eserin Türk okura tanıtılması amaçlanmıştır. Bu şekilde İngiliz Edebiyatının temelerini atan Geoffrey Chaucer’ın şairliği, öykücülükteki ustalığı ve ince anlayışı Türk okura tanıtılmak istenmiştir. Canterbury Masalları ile tanınan Geofrey Chaucer (1340? -1440) İngiliz Edebiyatı’nın ve günümüz İngilizcesi kadar İngiliz yazın dilinin gelişmesine öncülük etmiş bir Orta Çağ şair yazarıdır. Her ne kadar başlangıçta Fransız ve İtalyan Edebiyatı’nın etkisinde kalarak alegorik eserler verse de yaşamının son on senelik döneminde yazar olarak farklılıklardan kendisine ve İngilizlere özgü yazınsal bir kimlik oluşturmayı başarmıştır. Özellikle Canterbury Masalları’nın Prolog kısmında yer alan yaklaşık 860 dizelik Prolog bölümü okuyucunun eserin bütünü hakkında fikir edinmesini sağlayacak şekilde tasarlanmıştır. Prolog’da Canterbury’ye hacca giden toplumun farklı kesimlerindeki İngiliz karakterleri mizahi bir şekilde anlatılmakla kalmamış, bu karakterlerin sonradan anlatacakları öykülere de zemin hazırlayacak şekilde öyküsel şiir tekniğine de başvurularak yazılmıştır. Prolog’da Aziz Thomas Becket’in Canterbury’deki kabrine hacca gitmek üzere Londra’da Tabard Hanı’nda toplanan otuz hacının profilini Chaucer anlatıcı kimliğine bürünerek günümüzde bile her okura seslenecek yalın ama şiirsel bir dille aktarmıştır. Prolog Chaucer’un hicivli anlatımıyla hem toplumsal bir eleştiri örneği hem de öykü tekniği açısından İngiliz Edebiyatı’nın önde gelen örneklerindendir. Son söz olarak, ikidilli ve Türkçe’nin elverdiği ölçüde aslına sadık kalarak hazırlanan Prolog’un bu çevirisinin İngiliz Edebiyatı’nın öncüsü olarak şiir ve öykü tekniği açısından İngiliz kültürünün yalınlığını ve sessiz görünen kimliğinin altında yatan eleştirel ve mizahi yönünü Türk okuyucuya daha yakından tanıştıracağını umuyor, iyi okumalar diliyorum

The canterbury tales

524 p. ; 18 cm