Is there a difference between the results of some basic examination of blood coagulation sampled from abdominal aortic aneurysm and the blood from peripheral vein?

Wstęp. Wyniki badań krzepnięcia krwi i fibrynolizy u chorych z tętniakami aorty brzusznej (AAA) różnią się od wyników u osób zdrowych. Nie wiadomo, jak bardzo jest istotna różnica pomiędzy koagulacyjnymi ubytkami płytek krwi i osoczowymi czynnikami na trombogennej powierzchni zakrzepów wewnątrz tętniaków a krwią płynącą w kontakcie ze śródbłonkiem chorobowo niezmienionych żył obwodowych. Cel pracy. U chorych z granicznymi, niskimi przed operacją tętniaka aorty brzusznej wartościami liczby płytek krwi, fibrynogenu i protrombiny badano celowość uszczelniania protezy naczyniowej krwią pobraną z żyły obwodowej zamiast rutynowego uszczelniania protezy krwią pobraną z wnętrza tętniaka. Materiał i metody. U 24 chorych śródoperacyjnie, jednoczasowo pobierano krew z tętniaka i z żyły łokciowej. Średni wiek chorych wynosił 63,7 lat (49–77 lat), średni wymiar podnerkowych tętniaków 6,1 cm (5,5–9,0 cm). Krew do badań pobierano przed podaniem heparyny. Wyniki. Nie stwierdzono różnic pomiędzy wynikami krwi pobranej z tętniaka lub z żyły łokciowej pod względem liczby płytek krwi (203 863 vs. 161 636; p = 0,296), stężenia fibrynogenu (3,08 vs. 3,1; p = 0,295), aktywności protrombiny (INR: 1,29 vs. 1,30; p = 0,438), czasu kaolinowo-kefalinowego (33,04 vs. 33,72; p = 0,059), aktywności antytrombiny III (74,2 vs. 74,27; p = 0,940). Zaobserwowano różnice w wartościach D-dimerów (606,5 vs. 486,8; p = 0,031). Wnioski. Nie uzasadniono odstąpienia od rutynowego uszczelniania protezy naczyniowej krwią z tętniaka na rzecz pobierania krwi z żyły obwodowej.Introduction. The results of investigations of blood coagulation and fibrinolysis in patients with abdominal aortic aneurysms differ from the results of healthy people. There are doubts regarding the real significance of coagulative deficiencies in platelet count and coagulation factors on the thrombogenic surface of the thrombus inside aneurysms in comparison to the blood flowing through the peripheral veins with healthy endothelium. Aim of the dtudy. To determine whether, prior to abdominal aortic aneurysm operation in patients with borderline, low values of platelet count, fibrinogen and prothrombin, it is worth while attempting to seal vascular protheses by means of blood collected from the peripheral vein instead of routine method of sealing using blood from the interior of aneurysms. Material and methods. Intraoperatively, in 24 patients blood was sampled simultaneously from aneurysms and cubital veins. Average age of patients was 63.7 years (49–77) and mean diameter of infrarenal aneurysms 6.1 cm (5.5–9.0). The blood was collected for testing before heparin administration. Results. There were no differences between the blood from the aneurysm and the blood from the cubital vein regarding platelet count (203 863 vs. 161 633, p = 0.296), fibrinogen level (3.08 vs. 3.1, p = 0.295), prothrombin activity (INR 1.29 vs. 1.30, p = 0.438), aPTT (33.04 vs. 33.72, p = 0.059), and antithrombin III activity (74.2 vs. 74.27, p = 0.940). Differences in D-dimers were found (606.5 vs. 486.8, p = 0.031). Conclusions. Abandoning routine sealing of vascular prosthesis using aneurysmal blood in favour of the blood collected from peripheral vein has not been justified

Czy codzienne spacery mogą zastąpić trening na bieżni u chorych z chromaniem przestankowym? Czy fumaran bencyklanu lub nikotynian ksantylolu zmieniają wyniki takiego postępowania? Badanie otwarte, randomizowane, prospektywne, porównawcze, jednoośrodkowe

Background. The patients suffering from intermittent claudication are commonly recommended to take daily walks to facilitate their peripheral circulation thus enabling elongation of the claudication distance. It is known that treadmill exercises elongate the distance of claudication, but only a few patients are treated this way. Ischaemia-reperfusion injury of the muscle mass of the lower limbs causes general inflammatory response, which can be measured by, among others, the neutrophil count. Aim of the investigation. The aim of the investigation was to attempt to answer the question whether daily walks could replace treadmill exercise in patients with claudication, as well as whether Bencyclane fumarate or Xanthinol nicotinate affect the results of such treatment. Material and methods. Our examination included 75 patients, i.e. 69 men (average age 63 years) and 7 women (average age 59 years), with peripheral occlusive arterial disease stage II according to Fontaine's scale with average claudication distance of 93 meters. Double randomisation was performed on patients taking Bencyclane fumarate or Xanthinol nicotinate and subsequently within those groups on subgroups simultaneously treated with daily walks or treadmill exercises. Results. After a 12-week course of treatment, an 88% elongation of claudication distance was achieved in patients treated with Bencyclane fumarate and treadmill exercise. A 24% improvement was observed in those treated with Bencyclane fumarate and daily walks, and 31% in the patients treated with Xanthinol nicotinate and treadmill exercise but only 2% in the patients taking Xanthinol nicotinate and daily walks. After 12 weeks of treatment, the elongation of distance in the patients after treadmill exercise and those taking Bencyclane fumarate is statistically significantly longer than the elongation of distance in the patients exercising on the treadmill and taking Xanthinol nicotinate. After 12 weeks, in the Bencyclane fumarate patients in both subgroups, an increased neutrophil count was not stated after the test march, while the increase had been stated before taking up this treatment. Conclusions. Daily walks cannot replace treadmill exercise. This therapy combined with Bencyclane fumarate is a valuable method of treatment in patients with claudication, as it elongates claudication distance and simultaneously limits systemic consequences of ischeamia of crural muscles.Wstęp. Chorym z chromaniem przestankowym powszechnie zaleca się codzienne spacery w celu usprawnienia krążenia obocznego, a tym samym wydłużenia dystansu chromania. Wiadomo, że trening na bieżni wydłuża dystans, ale dotychczas niewielu chorych leczono tym sposobem. Niedokrwienie-ponowne ukrwienie masy mięśniowej kończyn dolnych powoduje uogólnioną odpowiedź zapalną, której jednym z mierników może być liczba neutrofili. Cel pracy. Celem pracy jest próba odpowiedzi na pytanie, czy codzienne spacery mogą zastąpić trening na bieżni u chorych z chromaniem oraz czy fumaran bencyklanu lub nikotynian ksantylolu zmieniają wyniki takiego postępowania. Materiał i metody. Badaniami objęto 75 chorych (69 mężczyzn; średnio w wieku 63 lat i 6 kobiet, średnio w wieku 59 lat), w II stopniu zaawansowania miażdżycy tętnic według skali Fontaine'a, o średnim dystansie chromania wynoszącym 93 metry. Dokonano podwójnej randomizacji badanych: na leczonych fumaranem bencyklanu lub nikotynianem ksantylolu oraz kolejno w tych grupach na podgrupy stosujące jednocześnie codzienne spacery lub treningi na bieżni. Wyniki. Po 12 tygodniach terapii stwierdzono wydłużenie dystansu chromania o 88% u chorych leczonych fumaranem bencyklanu i treningami na bieżni, o 24% u chorych leczonych fumaranem bencyklanu i codziennymi spacerami, o 31% u chorych leczonych nikotynianem ksantylolu i treningami na bieżni i o 2% u chorych leczonych nikotynianem ksantylolu i codziennymi spacerami. Po 12 tygodniach leczenia wydłużenie dystansu u chorych wykonujących ćwiczenia na bieżni i leczonych fumaranem bencyklanu było statystycznie znamiennie dłuższe niż wydłużenie dystansu u chorych ćwiczących na bieżni i przyjmujących nikotynian ksantylolu. Po 12 tygodniach w obu podgrupach u osób leczonych fumaranem bencyklanu nie stwierdzono wzrostu liczby neutrofili po marszu na bieżni powodującym ból łydek, odnotowywanym przed podjęciem tego leczenia. Wnioski. Codzienne spacery nie mogą zastąpić treningu na bieżni. Terapia za pomocą treningów na bieżni skojarzona z leczeniem fumaranem bencyklanu jest wartościową, korzystną metodą postępowania u chorych z chromaniem, bowiem wydłuża dystans, a jednocześnie ogranicza ogólnoustrojowe następstwa niedokrwienia mięśni podudzi

Zmiany dystansu marszu i przepływu tętniczego w kończynach dolnych podczas treningu marszowego u pacjentów z chromaniem przestankowym

Cel: U pacjentów z chromaniem przestankowym regularnie prowadzony trening marszowy na bieżni prowadzi do wzrostu dystansu marszu. Mechanizm tej poprawy jest wieloczynnikowy a jedną z prawdopodobnych przyczyn może być wzrost przepływu tętniczego w kończynach dolnych. Przedmiotem badań była ocena zmian dystansu marszu oraz przepływu tętniczego w kończynach dolnych podczas treningu marszowego na bieżni u pacjentów z chromaniem przestankowym. Metoda: 80 pacjentów z miażdżycą zarostową kończyn dolnych (II stopień według Fontaine) było randomizowanych do programu treningowego lub do grupy kontrolnej. Pacjenci z grupy badawczej przez okres 3 miesięcy uczestniczyli 3 razy tygodniowo w treningu marszowym. Sesje składały się z wysiłków marszowych powtarzanych 3-krotnie, każdy o dystansie marszu wynoszącym 85% indywidualnie określonego dystansu chromania. Przed rozpoczęciem programu i po jego zakończeniu w obu grupach oceniano dystans pojawienia się chromania oraz zmiany w prędkości przepływu tętniczego w kończynach dolnych (pomiar indeksu pulsacji metodą dopplerowską). Wyniki: Po 12 tygodniach programu w grupie badawczej zaobserwowano wzrost indeksu pulsacji mierzony na tętnicy podkolanowej (43%), piszczelowej tylnej (59%) i grzbietowej stopy (78,8%). W grupie kontrolnej niewielki wzrost (11,4%) odnotowano na tętnicy podkolanowej. Towarzyszyła temu poprawa dystansu pojawienia się chromania -119,6% w grupie badawczej i 16,9% w grupie kontrolnej. Zmiany były istotne statystycznie (p< 0,05). Wnioski: Wyniki badań wskazują, że trening marszowy prowadzony u pacjentów z chromaniem przestankowym prowadzi do korzystnych zmian przepływu tętniczego w kończynach dolnych w zakresie poprawy jego prędkości oraz znacznej poprawy dystansu marszu pokonywanego bez bólu.Background: In patients with intermittent claudication treadmill training improves their walking ability. While the benefits of an exercise rehabilitation programme are recognized, the mechanisms involved are not completely appreciated. The improvement in lower limb blood flow may by one of the mechanisms leading to the increase in walking distance. In the present study arterial blood flow in lower limb as well as walking distance were assessed before and after supervised pain-free treadmill training. Methods: Eighty patients with peripheral arterial occlusive disease (stage II according to Fontaine) were randomised into the treadmill program or to the control group. Patients in the exercising group participated for 3 months 3 times a week in supervised treadmill trainings. Each session consisted of 3 cycles, each amounting to 85% of the pain-free walking distance. Changes in arterial blood flow and the onset of claudication pain were assessed in both groups. Results: After 12 weeks of the treadmill training lower limb blood flow in exercising group significantly improved (p<0.05). Painfree walking distance was prolonged by 119,6% in the exercising group and only 16.9% in the control group. Those changes were statistically significant in both groups (p<0.05). Conclusion: The results indicate that exercise training program using intermittent walking to 85% of the onset of claudication pain leads to a significant improvement in lower limb blood velocity and increase in pain-free walking distance

Crossectomy as a method of pulmonary embolism prevention : could it be a hazardous treatment?

Wstęp: Wstępujące zapalenie żyły odpiszczelowej, zlokalizowane w jej bliższym odcinku, może być stanem zagrażającym życiu. Przecięcie i podwiązanie żyły w ujściu zapobiega propagacji zakrzepu do żyły udowej głębokiej i pozwala zapobiec zatorowości płucnej. Celem badania było określenie, jak często takie postępowanie samo w sobie stwarza ryzyko wywołania zatorowości płucnej. Materiał i metody: Analizie poddano 59 kolejnych chorych (22 mężczyzn, 37 kobiet), o średniej wieku 62 lata (29–77), u których rozpoznano wstępujące zapalenie żyły odpiszczelowej. Badanie ultrasonograficzne układu żylnego we wszystkich przypadkach wykonał ten sam lekarz. W 4 przypadkach wykryto towarzyszącą zakrzepicę żył układu głębokiego w tej samej kończynie na poziomie podudziowym. W przypadku stwierdzenia procesu zakrzepowego w obrębie żyły udowej lub biodrowej chorych dyskwalifikowano od leczenia operacyjnego. Zabieg przecięcia i podwiązania żyły odpiszczelowej przeprowadzano w znieczuleniu miejscowym. Wyniki: U 50 chorych (85%) bliższy odcinek żyły odpiszczelowej wolny był od zakrzepu, a sam zabieg określano jako łatwy do przeprowadzenia. Ocena śródoperacyjna pozwoliła wykryć obecność zakrzepu w obrębie połączenia odpiszczelowo-udowego w 9 przypadkach (15%), podczas gdy w badaniu USG zakrzep w okolicy ujścia udokumentowano jedynie u 5 chorych (8%). Przecięcie żyły i usunięcie zakrzepu na tym poziomie były obarczone dużym ryzykiem fragmentacji skrzepliny. W trakcie zabiegu rutynowo stosowano cewnik Fogarty’ego. Wśród operowanych chorych nie stwierdzono żadnego przypadku zatorowości płucnej. Wnioski: U 15% operowanych chorych zabieg przecięcia i podwiązania żyły odpiszczelowej w przypadku jej wstępującego zapalenia jest ryzykowny. Równocześnie w doświadczonych rękach jest to zalecana i bezpieczna metoda zapobiegania wystąpieniu zatorowości płucnej w przebiegu tego schorzenia.Background: Ascending saphenous phlebitis (ASPh) located in the proximal part of the long saphenous vein (LSV) may be a life-threatening condition. Crossectomy preventing propagation of the thrombus to the femoral vein is a valuable method in order to avoid pulmonary embolisation. The purpose of this study was to assess how often such a treatment, instead of preventing the danger of embolisation, may in fact create it. Material and methods: 59 patients (22 men, 37 women), mean age 62 years (29–77) suffering from ASPh were analyzed. All Doppler duplex examinations were carried out by one investigator. In 4 cases, concomitant DVT of the same limb on crural level was found. A crossectomy was performed under local anaesthesia. If a thrombus was present in the deep veins (femoral, iliac), the patients were excluded from crossectomy Results: In 50 patients (85%) crossectomy was easy to perform because no thrombus was found in the most proximal part of LSV. An intraoperative evaluation revealed the presence of a thrombus at the sapheno-femoral junction in 9 cases (15%) but this had been recognized by previous doppler duplex in 5 cases (8%) only. In those patients, a thrombectomy at the saphenofemoral junction level and a crossectomy was defined as having a high risk of fragmentation during the procedure. A Fogarty catheter was routinely used. We did not notice any case of pulmonary embolisation perioperatvely. Conclusion: A crossectomy in ascending saphenous phlebitis is hazardous in 15% of cases. A crossectomy is recommended as a safe and advisable method, in experienced hands of preventing pulmonary embolism

Spinal claudication - rare complication of vena cava inferior thrombosis

Przedstawiono opis 27-letniego mężczyzny z ostrym zakrzepem żyły próżnej dolnej z wyraźnymi skargami neurologicznymi przy minimalnej niewydolności żył głębokich.A 27-year-old man with acute vena cava inferior thrombosis was presented with prominent neurological complaints alongside minimal deep vein insufficiency

Specific aspects of rehabilitation of patients undergoing amputations for vascular reasons

W bardzo zaawansowanych zmianach niedokrwiennych w przewlekłym miażdżycowym niedokrwieniu kończyn dolnych, gdy inne metody leczenia zachowawczego zawiodą, jedynym sposobem leczenia, często ratującym życie, jest amputacja\ud kończyny. Integralną częścią leczenia chorych po amputacji jest rehabilitacja, której celem jest zminimalizowanie upośledzenia ruchowego i uzyskanie maksymalnej możliwej sprawności oraz poprawa jakości życia. Rehabilitacja jest procesem wieloetapowym i obejmuje rehabilitację szpitalną – etap przedoperacyjny i pooperacyjny – oraz poszpitalny etap przygotowania do zaprotezowania i rehabilitacji z protezą. Efekt i skuteczność rehabilitacji w dużym stopniu zależą od zaangażowania pacjenta.In patients with severe peripheral artery occlusive disease of the lower extremities, when all other methods of treatment have failed, amputation remains the only, and sometimes a lifesaving, solution. A crucial part of the treatment of patients after amputation is rehabilitation, which aims to maximize the patient’s physical, social and vocational functions as well as to improve life quality. Rehabilitation consists of multiple stages including in-hospital rehabilitation during the pre- and postoperative period as well as preparation of the limb for the prosthesis and rehabilitation with the prosthesis on an outpatient basis. It must be stressed that efficiency of rehabilitation depends to a large extent on the patient’s compliance and motivation

Zakażenia szpitalne oraz nadzór po zakończeniu hospitalizacji w wybranych procedurach chirurgii naczyń

Background. Nosocomial infections are an unwanted complication present in almost every hospital. Among patients of highly specialized departments, including vascular surgery wards, the most prevalent form of clinical infection are Surgical Site Infections (SSIs). SSIs significantly extend the patient's stay in the hospital, increase costs and above all can be the direct cause of death after vascular procedures. Material and methods. This paper presents the results of studies on infection epidemiology in vascular surgery in the years 2002-2006 (9,573 surgical procedures) as well as a targeted study which included 413 patients of two highly specialized wards in the year 2005. The registration of infections was based on definitions formulated on the basis of CDC guidelines, and included postdischarge cases. Results. Within the Active Surveillance System, 207 cases of SSI have been identified (incidence 2.2%) and 99 cases of hospital acquired pneumonia (incidence 1.0%); other forms of infection accounted for 21 cases. The overall incidence among patients undergoing surgical procedures (vascular surgery) was 3.4%. The targeted study allowed for a detailed analysis of SSI incidence with consideration of the SSI standardized infection ratio. The cumulated incidence rate of SSIs was 2.6% in site I and 5.6% in site II. Among the etiological factors isolated from materials taken from patients with symptoms of SSI, staphylococci were in the majority, among them Stapylococcus aureus. In the targeted study, almost half of the isolated S. aureus strains (40%) manifested a resistance to methicillin (MRSA) as well as macrolides, lincosamides and streptogramin B (MLS&#946;). Conclusions. The Active Infection Surveillance System confirmed that in the patients of the studied population the most prevalent form of infection was SSI; however, a high incidence of hospital acquired pneumonia was also noticed. In the targeted study, the SSI incidence in site no. I was within the expected values. The possibility of performing postdischarge registration of infections was confirmed as well as the purposefulness of systematic infection control conducted by experienced personnel. The study showed the need for an improvement in microbiological surveillance in infection control, as well as the necessity of performing further detailed studies regarding the relationship of the operating team experience to the incidence of SSIs within Polish vascular surgery wards. We claim that in certain cases the division, together with the later reconstruction, of the left renal vein may facilitate the course of reconstructive operation of the abdominal aorta and decreases the risk of haemo-rrhage complications. Moreover, this manoeuvre does not influence postoperative renal function.Wstęp. Zakażenia szpitalne są niepożądanym powikłaniem występującym praktycznie w każdym szpitalu. Wśród pacjentów oddziałów wysokospecjalistycznych, w tym w chirurgii naczyń, dominującą formę kliniczną tych zakażeń stanowią zakażenia miejsca operowanego. W istotny sposób przedłużają one pobyt pacjenta w szpitalu, zwiększają koszty, a przede wszystkim mogą być bezpośrednią przyczyną śmierci chorych po zabiegu w zakresie naczyń. Materiał i metody. Zaprezentowano wyniki badań dotyczących epidemiologii zakażeń w chirurgii naczyniowej w latach 2002-2006 (9573 zabiegi operacyjne) oraz badania celowanego, którym objęto łącznie 413 pacjentów dwóch oddziałów wysokospecjalistycznych w 2005 roku. Rejestracja zakażeń opierała się na definicjach opracowanych na podstawie zaleceń Centers for Disease Control and Prevention (CDC) i uwzględniała przypadki wykryte po zakończeniu hospitalizacji. Wyniki. Wśród dominujących zakażeń szpitalnych w ramach Systemu Czynnego Nadzoru rozpoznano 207 przypadków zakażenia miejsca operowanego (zachorowalność 2,2%) i 99 szpitalnych zapaleń płuc (zachorowalność 1,0%), inne formy zakażeń stanowiły 21 przypadków. Zachorowalność w grupie pacjentów operowanych - chirurgia naczyniowa - wyniosła ogółem: 3,4%. Badanie celowane umożliwiło szczegółową analizę zachorowalności zakażeń miejsc operowanych z uwzględnieniem standaryzowanego indeksu ryzyka. Współczynniki zachorowalności skumulowanej zakażeń miejsc operowanych wyznaczono na poziomie 2,6% w ośrodku I oraz 5,6% w ośrodku II. Wśród czynników etiologicznych izolowanych z materiałów pochodzących od pacjentów z objawami zakażenia miejsca operowanego dominowały gronkowce, a wśród nich gatunek Stapylococcus aureus. W badaniu celowanym prawie połowa z izolowanych szczepów S. aureus (40%) to szczepy oporne na metycylinę (MRSA) oraz makrolidy, linkozamidy i streptograminy B (MLSb). Wnioski. System Czynnego Nadzoru potwierdził, że w badanej populacji pacjentów dominującą formą zakażenia jest zakażenie miejsca operowanego, jednak zaobserwowano również wysoką zachorowalność dotyczącą szpitalnych zapaleń płuc. W badaniu celowanym stwierdzona zachorowalność zakażenia miejsca operowanego w przypadku I pierwszego badanego ośrodka odpowiadała oczekiwanym wartościom. Potwierdzono możliwość prowadzenia rejestracji zakażeń manifestujących się po zakończeniu hospitalizacji chorego oraz celowość systematycznej kontroli zakażeń prowadzonej przez doświadczony personel. Wykazano konieczność poprawy wykorzystania nadzoru mikrobiologicznego w kontroli zakażeń oraz dalszych szczegółowych badań w zakresie związku pomiędzy doświadczeniem zespołu operującego a zachorowalnością na oddziałach chirurgii naczyniowej w Polsce