The use of antibiotic prophylaxis in patients with solid tumours — when and to whom?

Cancer patients treated due to solid tumours are exposed to bacterial, fungal, and viral infections, and the high morbidity connected to them is caused by cancer itself and anticancer therapy. Systemic chemotherapy and local treatment, e.g. surgery and/or radiotherapy, can contribute to infectious complication, which have a negative impact on the efficacy of the treatment and patients’ quality of life. Therefore, there is a need to look for prevention methods, and antibiotics might be one of the options. Since granulocyte colony stimulating factors (G-CSF) appeared, the use of antibiotic prophylaxis was limited to a few indications. In patients with afebrile neutropaenia the use of antimicrobial therapy should be considered only when coexisting risk factors exist. There are also certain situations in cancer therapy when antibiotic prophylaxis could be useful. The presented publication is aimed to identify situations when the treating clinician should consider antibiotic prophylaxis in a patient with a solid tumour

Profilaktyczne stosowanie antybiotyków u dorosłych chorych leczonych z powodu nowotworów narządowych — kiedy i u kogo?

Pacjenci leczeni z powodu nowotworów narządowych są narażeni na infekcje bakteryjne, grzybicze i wirusowe. Przyczyną zwiększonej zapadalności jest zarówno obecność nowotworu złośliwego, jak i stosowana terapia przeciwnowotworowa. Chemioterapia systemowa, a także leczenie miejscowe — radioterapia czy chirurgia — pośrednio lub bezpośrednio wpływają na zwiększenie ryzyka wystąpienia powikłań infekcyjnych. Poszukuje się metod profilaktyki mającej na celu ograniczenie tych powikłań, ponieważ ich wystąpienie negatywnie wpływa na skuteczność terapii onkologicznych oraz na jakość życia chorego. Oczywistym rozwiązaniem problemu wydaje się profilaktyczna antybiotykoterapia. U pacjentów poddanych chemioterapii w dobie powszechnego dostępu do czynników stymulujących wzrost kolonii granulocytów (G-CSF) antybiotykoterapia profilaktyczna ma ograniczone zastosowanie. W przypadku wystąpienia bezobjawowej neutropenii po chemioterapii należy rozważyć profilaktyczne podawanie antybiotyków tylko w razie współistnienia dodatkowych czynników ryzyka infekcji. Istnieją też szczególne sytuacje w przypadku określonych nowotworów narządowych, kiedy zastosowanie niektórych antybiotyków wydaje się uzasadnione. Niniejsza praca ma na celu wskazanie, w jakich sytuacjach lekarz zajmujący się chorym na nowotwór narządowy powinien rozważyć profilaktyczne podanie antybiotyku

Brain metastases in patient with prostate cancer found in 18F-choline PET/CT

Brain metastases are a rare complication of prostate cancer. They are usually diagnosed in an end-stage disease when the tumor has already spread to the other organs and tissues. We present a case of a male with castration-resistant prostate cancer with bone metastases visualized in 18F-fluorocholine PET/CT scan. Brain metastases are a rare complication of prostate cancer. They are usually diagnosed in an end-stage disease when the tumour has already spread to the other organs and tissues. We present a case of a male with castration-resistant prostate cancer with bone metastases visualized in 18F-fluorocholine PET/CT scan

Mycobacterial infection caused by Mycobacterium avium in allogenic bone marrow transplant recipient with concomittant bronchiolitis obliterans as a manifestation of graft versus host disease - case report and review of the literature

Chorzy po przeszczepieniach narządów są zaliczani do grupy ryzyka zachorowania na mikobakteriozy. Częstość tych zakażeń po przeszczepieniu komórek krwiotwórczych nie jest jednak tak wysoka, jak by się można spodziewać i szacuje się ją na 0,4-4,9% chorych. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek mikobakteriozy wywołanej przez M. avium u pacjentki po allogenicznym przeszczepieniu szpiku kostnego przeprowadzonym z powodu przewlekłej białaczki szpikowej. U chorej występowała również patologia płucna pod postacią zarostowego zapalenia oskrzelików płucnych, będąca wyrazem przewlekłej reakcji przeszczep przeciw gospodarzowi, leczonej glikokortykosteroidami. Chora została przyjęta z powodu pojawienia się duszności spoczynkowej, kaszlu z obfitym odkrztuszaniem i stanów podgorączkowych. W badaniach czynnościowych stwierdzono częściową niewydolność oddechową (O2 - 47,9 mm Hg, CO2 - 41 mm Hg) oraz zaburzenia wentylacji typu obturacyjnego (FEV1 - 0,67 l, tj. 22% w.n.) z obniżeniem VC (2,23 l, tj. 64% w.n.). W tomografii komputerowej wysokiej rozdzielczości (HRCT) uwidoczniono zmiany naciekowe i rozstrzenie oskrzeli w polach górnych i środkowych obu płuc, które były nieobecne w badaniu przeprowadzonym w 2002 roku. Z wydzieliny oskrzelowej wyhodowano prątki kwasoodporne oraz Pseudomonas aeruginosa ESBL (+). W badaniu metodą wysokosprawnej chromatografii cieczowej (HPLC) zidentyfikowano Mycobacterium avium. Wdrożono leczenie klarytromycyną, ciprofloksacyną, izoniazydem (INH), etambutolem (EMB), amikacyną oraz optymalne leczenie infekcji współistniejącej, nie uzyskując odprątkowania w okresie 3 miesięcy ani też eradykacji Ps. aeruginosa. Leczenie kontynuowano w ośrodku macierzystym, gdzie po wielu miesiącach uzyskano odprątkowanie. Po ponad roku chora zmarła wskutek postępu choroby podstawowej - zarostowego zapalenia oskrzelików płucnych. Pacjentka należała do grupy ryzyka infekcji atypowymi mikobakteriami, przebieg zakażenia zaś był typowy, zdecydowano się jednak opisać ten przepadek ze względu na niewielką liczbę doniesień na ten temat.Patients after organ transplantations are at risk for mycobacteriosis development. Frequency of the mycobacterial infection after bone marrow transplantation (BMT) is not as high as one could expect. It ranges from 0.4 to 4.9%. We present a case of a female patient after allogenic BMT as a treatment of chronic myelogenous leucaemia, with bronchiolitis obliterans as a symptom of graft versus host disease (GvHD), treated with corticosteroids and infected with Mycobacterium avium. She was admitted to the hospital with dyspnoea, cough with large amount of sputum production and subfebrile status. She had partial respiratory insufficiency and obturative disturbances of respiration (FEV1 0.67 l i.e. 22% of normal) with decline of VC (2.23 l i.e. 64% of normal). The high-resolution computed tomography (HRCT) revealed multifocal infiltrations and bronchiectases in the upper and middle pulmonary fields, which were absent in the previous HRCT taken 3 years earlier. In the bronchial secretion acid-fast bacilli were found by smear and culture. The isolate was classified as Mycobacterium avium complex (MAC) by high performance liquid chromatography (HPLC). The patient was treated with clarithromycin, ciprofloxacin, isoniazide (INH), ethambutol (EMB), amikacin, but M. avium was still present in the sputum after 3 months. Treatment was continued in her parent hospital, where after a few months her sputum became negative for M. avium. But she died over a year later from progressive respiratory insufficiency in the course of bronchiolitis obliterans. The patient was in the group of high risk for mycobacterial infection development and the course of her illness was typical. We decided however to present the case as the topic seems to be quite neglected in the literature

Wrodzony hiperinsulinizm — próba optymalizacji diagnostyki i leczenia u polskich pacjentów

  Introduction: Congenital hyperinsulinism of Infancy (CHI) comprises heterogenic defects of insulin secretion with diverse molecular aetiology, histological features, severity of symptoms, and response to pharmacotherapy. The study aimed to establish the first clinical characteristics of Polish patients with CHI and to propose a novel clinical algorithm allowing the prioritisation of genetic and radiology studies, based on patient’s characteristics and response to pharmacotherapy. Material and methods: Thirty-one patients with CHI were recruited from five reference centres in Poland. Clinical and biochemical parameters were statistically evaluated and compared to those of a control group (n = 30). Results: CHI predisposes to increased birth weight (p = 0.004), lower Apgar score (p = 0.004), perinatal complications (74%), and neurological implications (48%). Diagnostic process and therapy were inconsistent. A trial of pharmacotherapy was applied in 21 patients (68%), and diagnostic imaging with 18F-L-DOPA PET was performed in only 3. Eighteen patients (58%) were surgically treated, including 8 infants (44%) aged less than 2 months. Depending on the type of resection, further hypoglycaemia was observed postoperatively in 50% (n = 9) and hyperglycaemia in 39% (n = 7) of cases. Based on foregoing results, a clinical algorithm was proposed. Conclusions: Standardisation of clinical management with the use of pharmacotherapy, genetic screening, and diagnostic imaging will allow the optimisation of therapy and minimisation of treatment complications. (Endokrynol Pol 2015; 66 (4): 322–328)    Wstęp: Wrodzony hiperinsulinizm (CHI) obejmuje heterogenną grupę zaburzeń sekrecji insuliny przez komórki β trzustki i charakteryzuje się zróżnicowaną etiologią molekularną, obrazem histopatologicznym, nasileniem objawów oraz odpowiedzią na leczenie farmakologiczne. Celem pracy było stworzenie charakterystyki klinicznej polskich pacjentów z wrodzonym hiperinsulinizmem oraz podjęcie próby stworzenia algorytmu diagnostyczno-terapeutycznego, umożliwiającego priorytetyzację badań genetycznych i obrazowych w zależności od obrazu klinicznego, wyników badań laboratoryjnych oraz odpowiedzi na leczenie farmakologiczne. Materiał i metody: Do badania włączono 31 pacjentów z rozpoznaną hipoglikemią w przebiegu hiperinsulinizmu z 5 ośrodków w Polsce. Analizę danych klinicznych oraz parametrów biochemicznych pacjentów hipoglikemią odniesiono do 30-osobowej grupy kontrolnej. Wyniki: Pacjenci z CHI charakteryzowali się znacznie wyższą masą urodzeniową (p = 0,004), niższą oceną uzyskaną w okołoporodowej skali Apgar (p = 0,004), częstszymi komplikacjami okołoporodowymi (74%) oraz powikłaniami neurologicznymi (48%). Przeprowadzona w badanej grupie diagnostyka była niespójna. U 21 pacjentów (68%) włączono leczenie za pomocą Diazoksydu, a u 3 pacjentów (9,7%) wykonano diagnostykę obrazową przy użyciu 18F-L-DOPA PET. Wśród 18 (58%) pacjentów leczonych chirurgicznie u 8 (44%) resekcję wykonano w wieku poniżej 2. miesiąca życia. Pooperacyjnie w zależności od typu wykonanej operacji obserwowano hipoglikemię u 50% (n = 9), a hiperglikemię u 39% (n = 7). Na podstawie uzyskanych wyników zaproponowano pierwszy w Polsce algorytm diagnostyczno- terapeutyczny. Wnioski: Ujednolicenie schematu postępowania diagnostycznego-terapeutycznego z wykorzystaniem wszystkich dostępnych metod umożliwi zapobieganie kolejnym epizodom choroby, oraz zminimalizuje komplikacje wynikające z leczenia. (Endokrynol Pol 2015; 66 (4): 322–328)

RENEB accident simulation exercise

Purpose: The RENEB accident exercise was carried out in order to train the RENEB participants in coordinating and managing potentially large data sets that would be generated in case of a major radiological event. Materials and methods: Each participant was offered the possibility to activate the network by sending an alerting email about a simulated radiation emergency. The same participant had to collect, compile and report capacity, triage categorization and exposure scenario results obtained from all other participants. The exercise was performed over 27 weeks and involved the network consisting of 28 institutes: 21 RENEB members, four candidates and three non-RENEB partners. Results: The duration of a single exercise never exceeded 10 days, while the response from the assisting laboratories never came later than within half a day. During each week of the exercise, around 4500 samples were reported by all service laboratories (SL) to be examined and 54 scenarios were coherently estimated by all laboratories (the standard deviation from the mean of all SL answers for a given scenario category and a set of data was not larger than 3 patient codes). Conclusions: Each participant received training in both the role of a reference laboratory (activating the network) and of a service laboratory (responding to an activation request). The procedures in the case of radiological event were successfully established and tested

Foetal macrosomia — incidence, determinants and neonatal outcomes: 10-years retrospective review, 2010–2019

Objectives: Prevalence of macrosomia differs worldwide according to studied population and has been variable over last few decades. The objective of the study was to determine the trends in incidence and clinical characteristics of infants with macrosomia born in two diverse Polish neonatal centres from 2010–2019. Material and methods: Trends in the incidence of macrosomia, maternal age, delivery mode and neonatal complications were analysed over a 10 year period based on birth medical records. Results: The total number of 43 165 term neonates were analysed with macrosomia incidence of 16.63% (n = 7179). The prevalence of macrosomia was stable from 2010–2019 irrespectively of referentiality and geographical area. Mean maternal age increased over the decade with higher age of mothers of macrosomic neonates. Recognizability of gestation diabetes among pregnant women increased from 9.61% in 2010 to 15.27% in 2019 and it was comparable in mothers of macrosomic infants. The percentage of caesarean sections was higher in macrosomic neonates and gradually increased over last decade. The highest percentage of birth injuries was observed in the first grade of macrosomia (4000–4499 g). The number of neonatal complications including lower Apgar score, respiratory and cardiology symptoms correlated with severity of macrosomia, with highest morbidity in children above 5000 g. Conclusions: The prevalence of macrosomia in the studied cohort remained invariable over the last decade. Macrosomia is associated with an increased rate of caesarean sections, higher maternal age and increased neonatal morbidity. A higher macrosomia grade is related to a worse neonatal outcome. Further studies on other risk factors of macrosomia are needed

Dose assessment intercomparisons within the RENEB network using G0-lymphocyte prematurely condensed chromosomes (PCC assay)

Purpose: Dose assessment intercomparisons within the RENEB network were performed for triage biodosimetry analyzing G0-lymphocyte PCC for harmonization, standardization and optimization of the PCC assay. Materials and methods: Comparative analysis among different partners for dose assessment included shipment of PCC-slides and captured images to construct dose-response curves for up to 6 Gy c-rays. Accident simulation exercises were performed to assess the suitability of the PCC assay by detecting speed of analysis and minimum number of cells required for categorization of potentially exposed individuals. Results: Calibration data based on Giemsa-stained fragments in excess of 46 PCC were obtained by different partners using galleries of PCC images for each dose-point. Mean values derived from all scores yielded a linear dose-response with approximately 4 excess-fragments/cell/Gy. To unify scoring criteria, exercises were carried out using coded PCC-slides and/or coded irradiated blood samples. Analysis of samples received 24 h post-exposure was successfully performed using Giemsa staining (1 excess-fragment/cell/Gy) or centromere/telomere FISH-staining for dicentrics. Conclusions: Dose assessments by RENEB partners using appropriate calibration curves were mostly in good agreement. The PCC assay is quick and reliable for whole- or partial-body triage biodosimetry by scoring excess-fragments or dicentrics in G0-lymphocytes. Particularly, analysis of Giemsa-stained excess PCC-fragments is simple, inexpensive and its automation could increase throughput and scoring objectivity of the PCC assay