Raspberry pomace - composition, properties and application

Raspberry pomace can be valorised due to its nutritionally favourable effect on human health. It is an important source of polyphenols, ellagic acid, ellagitannins, tocopherols, unsaturated fatty acids, and dietary fibre. Thus, raspberry pomace  can be considered as a potential raw material to receive products rich in polyphenols or dietary  fibre, which can provide healthy properties to food when used as an additive. This review presents the chemical composition and antioxidant properties of raspberry pomace. The possibilities of its usage in industry are also briefly reviewed. DOI: http://dx.doi.org/10.5281/zenodo.49519

Gotyckie dyskursy : teorie kulturowe a współczesne koncepcje literatury grozy

Niniejsza rozprawa poświęcona jest zagadnieniu wpływu teorii kulturowych na współczesne koncepcje literatury grozy. W rezultacie, bezpośrednim przedmiotem analizy są w niej teksty krytyczne. W tekstach tych badaniom podlegają możliwe wpływy teorii kulturowych na konceptualizacje zarówno poszczególnych tekstów grozy jak i literatury gotyckiej jako takiej. Perspektywa badawcza, przyjęta w niniejszej rozprawie, jest zatem bliska perspektywie nowego historyzmu. Opiera się ona w znacznej mierze na teorii dyskursu Michela Foucaulta oraz na jego koncepcji przedmiotu jako dyskursywnego konstruktu. Z tej perspektywy, krytyka literatury grozy funkcjonuje w obrębie dyskursu, czy też sama reprezentuje dyskurs, w wyniku czego aktywnie konstruuje własny przedmiot badań. Z przyjętego w rozprawie punktu widzenia, koncepcja literatury grozy postrzegana jest jako konstrukt powstały w procesie przekształcania i dopasowywania do określonych ram dyskursywnych. Aby uwidocznić ten proces, niniejsza praca przyjmuje, iż groza charakteryzuje się nade wszystko swą ‘współczesnością’: tym, że jest niezmiennie zanurzona w swym własnych kontekście historycznych, właściwym dla danej epoki i znanym zarówno autorowi, jak i bezpośredniemu odbiorcy. Co więcej, na kontekst ten składają się nie tyle dane wydarzenia historyczne, co współczesne tekstom grozy dyskursy – społeczne, polityczne, ekonomiczne i kulturowe. Wydaje się, że tylko poprzez uwzględnienie wpływu owych dyskursów na tekst grozy i jego odbiór, tekst taki może zostać odpowiednio skontekstualizowany i opisany. Przez teorie kulturowe rozumie się tu szereg szerszych perspektyw społecznokulturowych do których od lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku odwoływali się w swych analizach krytycy grozy. Najważniejszymi z nich wydają się psychoanaliza, Marksizm i feminizm i to im rozprawa poświęca najwięcej uwagi. Są to bowiem teorie, które wedle współczesnych przedstawień historii krytyki literatury grozy, pomogły ustanowić współczesny społeczno-kulturowy status literatury gotyckiej. Decyzja o skupieniu się na analizie tekstów krytycznych, nie literackich, jest wynikiem refleksji nad paradoksalnym, jak mogłoby się wydawać, statusem, jakim w dzisiejszych czasach cieszy się literatura grozy. Stanowi ona przedmiot rozległych badań od około półwiecza, umożliwiając badaczom wgląd zarówno w tło historycznoliterackie poszczególnych tekstów, jak i w ogólną historię współczesnej kultury zachodu. Jednakże, bardzo trudno jest odpowiedzieć choćby na tak proste pytanie, jak „Czym jest literatura gotycka?” Wydaje się, że mimo lat badań, jesteśmy coraz dalsi od udzielenia takich odpowiedzi. Fakt ten kieruje naszą uwagę na rolę krytyki literackiej w kształtowaniu postrzegania tekstu literackiego. Wydaje się, że koniecznym jest postawienie następującego pytania: dlaczego współcześni badacze grozy ukazują tą literaturę jako niedefiniowalną, wysoce zróżnicowaną i hybrydyczną, w stopniu uniemożliwiającym jej pełne uchwycenie i opisanie, pomimo całych lat owocnych badań? Niniejsza rozprawa przyjmuje jako swój punkt wyjścia założenie, że wyżej wspomniane teorie kulturowe, używane niejednokrotnie jako narzędzia analizy tekstu, dążą do odkrycia ponadczasowej prawdy, jednocześnie same będąc ‘bytami’ historycznymi. W wyniku tego, oparcie się na nich bez jednoczesnego uwzględnienia dyskursywnego tła danego tekstu prowadzi do przetworzenia i niejako ‘napisania’ owego tekstu na nowo, zgodnie z przyjętą perspektywą. Dzieje się tak, ponieważ krytyk literacki, w trakcie analizy, skupia się na tych elementach tekstu, na które wrażliwa jest dana teoria, pomijając te, których ramy dyskursywne, właściwe dla tej teorii, nie są w stanie objaśnić. Rezultatem jest przetworzenie tekstu grozy według ramy dyskursywnej współczesnej badaczowi, ale obcej dla samego tekstu. Niniejsze rozprawa, jednocześnie, sama oparta jest na teorii. Jej celem nie jest jednak odrzucenie teorii jako narzędzia badawczego. Zamiast tego, rozprawa przyjmuje stanowisko, że analiza teoretyczna musi być koniecznie poparta analizą historyczną. W ten sposób, możliwe jest uniknięcie projekcji założeń właściwych danej teorii na dany tekst. Dlatego też analizy prowadzone w trakcie rozprawy, siłą rzeczy, podparte są rozważaniami na temat dyskursów, które mogły mieć wpływ zarówno na powstanie jak i odbiór danych tekstów literackich w przeszłości. W rozprawie szczególny nacisk kładziony jest na rozważenie kwestii subwersywności literatury gotyckiej. Podczas gdy współczesna krytyka grozy ukazuje ową literaturę jako niemożliwą do pełnego zdefiniowania, mimo wszystko podkreśla subwersywność i transgresywność jako jej nieodłączne cechy charakterystyczne, czy wręcz ‘gatunkowe.’ Te, z kolei, znajdują odzwierciedlenie, z jednej strony, w założeniu niedefiniowalności literatury grozy (groza z natury podważa obowiązujące normy i przekracza granice gatunkowe), a z drugiej strony, w założeniu marginalizacji grozy (przy czym, fakt, że literatura grozy podlegała marginalizacji uznawany jest za dowód na jej ‘gatunkowe’ zaangażowanie w kontestację porządku społeczno-kulturowego, a sama marginalizacja, za przejaw ‘wyparcia’). Jak się jednak okazuje, literatura gotycka jest nie tyle niemożliwa do zdefiniowania, co założenie niedefiniowalności okazuje się funkcjonalne w obrębie współczesnego dyskursu krytycznego. Pozwala ono bowiem na dowolne definiowanie badanego zjawiska, bez ryzyka powstania ogólnie przyjętej definicji, będącej swego rodzaju ograniczającą i zinstytucjonalizowaną ‘wielką narracją,’ z punktu widzenia której możliwe byłoby automatyczne wykluczenie konkretnych koncepcji jako ‘niewłaściwych.’ Co więcej, wydaje się, że niesłuszne jest uznanie charakteru grozy za opozycyjny, czy kontestacyjny na podstawie faktu, że była ona marginalizowana w dyskursach krytycznych przeszłości. Jak pokazuje niniejsza rozprawa, ani niedefiniowalność, ani postawa anty-oświeceniowa nie są cechami charakterystycznymi literatury grozy. Pozwalają, jednakże, współczesnym badaczom na konstruowanie zjawiska literackiej grozy w taki sposób, by potwierdzało ono ich własny punkt widzenia, czy mogło posłużyć realizacji ich własnych celów. Rozdział pierwszy rozprawy poświęcony jest analizie współczesnych przedstawień historii badań nad literaturą grozy. Takie przedstawienia bardzo często powielają pewien schemat, w którym podstawą dla określenia współczesnego statusu badacza jest stanowcze odcięcie się od perspektyw wcześniejszych pokoleń badaczy, dominujących przed rokiem 1980, a przyjęcie perspektywy charakteryzującej się ugruntowaniem analizy w dostępnych teoriach kulturowych. Jak ukazują współczesne historie badań nad grozą, to zmiana, raczej niż ewolucja, leży u podstaw współczesnego statusu zarówno literatury grozy jak i jej krytyki. Nakreślenie spójnego obrazu współczesnej dziedziny badań nad literaturą grozy – dziedziny ogromnie zróżnicowanej – jest z kolei możliwe poprzez przyjęcie założenia, że badania te wskazują na subwersywny charakter zjawiska, któremu są poświęcone. Rozdział drugi poświęcony jest, z kolei, ukazaniu kontr-historii, które świadczą o dużej samoświadomości współczesnej krytyki grozy. Szereg tekstów krytycznych, przytaczanych w tym rozdziale, wskazuje na fakt, że sami badacze, zwłaszcza ci analizujący literaturę grozy z punktu widzenia nowego historyzmu, stają się coraz to bardziej świadomi procesu przetwarzania, jakiemu podlega literatura gotycka w trakcie analizy z punktu widzenia teorii w przypadku, gdy nie ma miejsca odwołanie się do kontekstu historycznego danego tekstu. Szczególnie problematyczna okazuje się być pod tym względem psychoanaliza. Dostrzegany jest również fakt, że współczesne koncepcje grozy niejednokrotnie służą poparciu kontestacyjnych postaw samych badaczy. Rozdział trzeci poświęcony jest metodologii badawczej niniejszej rozprawy. Metodologia ta opiera przede wszystkim na rozważaniach Michela Foucaulta nad dyskursem, które umożliwiają postrzegania krytyki literackiej jako swoistego dyskursu, w obrębie którego ma miejsce konstruowanie przedmiotu padań. Rozdział rozważa też przyjęte w rozprawie rozumienie ‘znaczenia’ tekstu jako ugruntowanego w tle dyskursywnym danej epoki, oraz rozważa współczesne ukazania historii badań nad grozą, oparte na odgrodzeniu się od wcześniejszych perspektyw, w świetle rozważań Stanleya Fisha nad zasadami jakie rządzą naszym postrzeganiem danej interpretacji jako właściwej. Rozdział proponuje też wytłumaczenie dla faktu, że krytyka literatury grozy wciąż zdaje się często dążyć do ‘odkrycia’ jednoznacznych prawd o swym przedmiocie badań. Rozdział czwarty omawia sposoby, w jakie sama myśl Foucaulta jest współcześnie wykorzystywana przez krytykę literacką w rozważaniach nad grozą. Z jednej strony, przytoczony zostaje przykład Roberta Milesa, który w swym studium „Gothic Writing, 1750-1820. A Genealogy” odwołuje się do genealogii Foucaulta jako wyjątkowo skutecznej metody badawczej w przypadku literatury grozy i ukazuje w jaki sposób przyjęte w niniejszej rozprawie stanowisko metodologiczne zbliża się do i różni od tego przyjętego przez Milesa. Z drugiej strony, analizie podlegają przykłady tekstów krytycznych, w których myśl Foucaulta sama ulega przetworzeniu przez pryzmat przyjętej koncepcji literatury grozy. W wyniku tego, zamiast prowadzić do ukazania nowych faktów i związków, służy potwierdzeniu wcześniej obranego stanowiska. W końcu, rozdziały piaty i szósty poświęcone są, kolejno, analizie koncepcji niedefiniowalności i marginalizacji literatury grozy. Rozdział piąty analizuje szereg tekstów krytycznych, począwszy od studium J.M.S. Tompkins z pierwszej połowy dwudziestego wieku, a kończąc na studium Anne Williams z ostatniej dekady tego samego stulecia. W wyniku analiz, okazuje się, iż nie ma zasadniczej różnicy pomiędzy wczesną a współczesną krytyką grozy, ponieważ, bez względu na przyjęta perspektywę metodologiczną, obie konstruują literaturę grozy w odniesieniu do własnych ram dyskursywnych, tym samym ograniczając swój punkt widzenia do założeń właściwych tejże ramie. Co więcej, podczas gdy współcześni badacze starają się nie dopuścić do powstania ‘wielkiej narracji,’ która zdominowałaby ich dziedzinę badań, podjęte przez nich starania mające na celu ukazanie, że groza nie ogranicza się do zjawiska marginalnego i przelotnego, przyczyniają się do rozproszenia granic tego zjawiska i umożliwiają weryfikację istniejących koncepcji literatury gotyckiej. Rozdział szósty, z kolei, ukazuje w jaki sposób marginalizacja grozy, mająca swój początek w osiemnastym wieku i negatywnej recepcji krytycznej wczesnych powieści gotyckich, uznawana jest przez współczesnych badaczy za oznakę i potwierdzenie subwersywności gatunku. Z tego punktu widzenia, literatura grozy zagraża porządkowi oświeceniowemu pod względem społecznym, moralnym i estetycznym, co czyni ja niezwykle bliską współczesnym badaczom i cenną dla badań nad formowaniem się tożsamości społeczno-kulturowej klasy średniej. Jednakże, rozdział ma na celu ukazać, że literatura grozy nie jest z założenia anty-oświeceniowa, ani nie kontestuje porządku społecznego narzuconego przez klasę średnią. Wręcz przeciwnie, wczesna powieść gotycka wpisuje się w tło dyskursywne swej epoki, odzwierciedlając zachodzące w niej przemiany społeczne, kulturowe, polityczne, a zwłaszcza ekonomiczne. Jako taka, okazuje się ona być zjawiskiem reprezentatywnym dla osiemnastowiecznej kultury brytyjskiej i często ucieleśniającym wartości klasy średniej, a nie otwarcie antagonistycznym

The impact of ozone treatment in dynamic bed parameters on changes in biologically active substances of juniper berries

Nowadays, the present health-conscious generation attaches great importance towards the intake of healthy and safe food [1]. Because of the numerous pharmacological properties of extracts and essential oils of juniper berries a proper decontamination method should be chosen, taking into account the biologically active compounds remaining after ozone treatment [2]. In view of the above, we designed the study to evaluate the effectiveness of ozone treatment in a dynamic bed of juniper berrie

Zika virus intrauterine infections from the obstetrician’s perspective

Zika virus (ZIKAV) infections could potentially occur in Poland due to international travel made by its nationals to regions where the Aedes mosquito is active. A causal relationship between prenatal ZIKAV infection and microcephaly and other serious brain anomalies has been found due to the time association between the infection in pregnancy and a presence of congenital nervous system malformations, together with the detectable pathogen in amniotic fluid and fetus’s tissues. Two ZIKAV infection cases of pregnant women who were diagnosed with fetal microcephaly in the state of Paraiba, Brazil, later described in Ultrasound Obstetrics and Gynecology by Oliveira Mello et al. are discussed, in the context of the possible introduction of ZIKAV into Poland and the role the obstetrician should play in the detection and rapid reaction to potential threats. According to recommendations of international agencies for disease control and prevention, Polish obstetricians who take care of pregnant women and of those planning to become pregnant in the nearest future, and declaring travels to areas of the Aedes mosquito activity, should advise their patients to consider postponing travel or if they must travel, to take necessary precautionary measures to avoid mosquito bites. Pregnant women who have travelled to areas with ZIKAV transmission, or whose male partners had travelled to such areas and returned in the period of their female part­ner’s pregnancy, should be monitored appropriately in the context of congenital abnormalities, including microcephaly

Ozonation - an alternative decontamination method for raw plant materials

Raw plant materials are vital to our health and well-being because they are furnished with essential vitamins, minerals, fiber, and other health-promoting phytochemicals. Its increasing consumption forces food manufacturers to assure consumers of a proper microbiological purity of their products. Thus, microbiological purity is an important factor during assessing their suitability in the production process. The sources of raw plant material contamination are particularly soil particles which are brought during harvest, transport and storage and also microorganisms (bacteria, moulds and yeasts), which are associated with their living environment. The decontamination methods which have been used so far, cause a significant reduction of infective microflora, though it is observed a change or loss their valuable components such as: essential oils and biologically active substances. Thus, the aim of this paper is to propose an alternative method of decontamination such as ozonation. Microbial status of samples of Elettaria cardamomum (L.) Maton (cardamom) seeds, Juniperus communis (L.) (juniper) berries, Piper nigrum (white pepper) drupes, dried Ribes nigrum (L.) (blackcurrant) berries, and dried Allium cepa (L.) (onion) flakes was determined before as well as after ozonation. The conducted study shows that ozone causes a significant reduction of contaminating microflora. However, the ozone effectiveness depends on the microflora of plant material and its various vulnerability to ozone

Apoptosis in ovarian cells in postmenopausal women.

Apoptosis is a natural process which accompanies human ovary from the moment of birth until old age. While it is a well-known process at the reproductive age, it still needs to be thoroughly examined when referring to the postmenopausal age. The study involved 30 postmenopausal women who had their ovaries removed by laparotomy due to nonneoplastic diseases of the uterus. The women were divided into 3 groups depending on the time that had passed since the last menstruation. Group A consisted of women who had their last menstruation no more than 5 years earlier. In group B menopause occurred 5 to 10 years earlier. Group C was composed of patients who had the last menstruation over 10 years earlier. In all the patients concentrations of follitropin (FSH) and estradiol (E2) in blood plasma were measured. Ovarian tissue was obtained during surgery. For morphological studies, ovaries were fixed in Bouin's solution and 4% formalin and embedded in paraffin. Morphological analysis was carried out after hematoxylin-eosin (H-E) staining. For histochemical detection of apoptotic cells (in situ localization of fragment DNA), the TUNEL method was used. The expression of caspase-3 positive cells was determined immunohistochemically in paraffin-embedded specimens. Comparing to groups A and B, the ovaries in group C contained small number of corpora albicantia located in the medullary part as well as thinned blood vessels and few lymphatic vessels and nerves. In contrast to group A where the number of TUNEL-positive cells was high and caspase-3 expression was observed, no TUNEL-positive nuclei and caspase-3 expression were found in the examined ovaries of group C women

10 lat realizacji projektu Zachować pamięć. Historia i kultura dwóch narodów

Artykuł z numeru 2/2014 internetowego czasopisma edukacyjnego ORE "Trendy

Korczak: nauczyciel nauczycieli

Artykuł z numeru 1/2012 internetowego czasopisma edukacyjnego ORE "Trendy

Quality of life in patients with overactive bladder following botulinum toxin treatment: a preliminary report

Objectives: The aim of the present study was to compare the subjective quality of life in patients with overactive bladder (OAB) prior to intravesical botulinum toxin injection and three and six months thereafter. Material and methods: The study included 50 women diagnosed with OAB refractory to oral pharmacotherapy. The respondents completed four questionnaires, ICIQ-OAB, ICIQ-OABqol, ICIQ-LUTSqol and a dedicated clinicodemographic survey. Results: Intravesical injection of botulinum toxin A contributed to the attenuation of OAB-related ailments and resultant improvement of the quality of life. The ICIQ-OAB scores at three and six months post-injection were significantly lower than at the baseline (p < 0.001), implying that the treatment reduced the severity of OAB manifestations. OAB ailments had, without a doubt, a detrimental effect on the quality of life, as shown by high ICIQ-OABqol and ICIQ-LUTSqol scores before the treatment. Administration of botulinum toxin A was associated with a significant decrease in scores for all domains of the ICIQ-OABqol and ICIQ-LUTSqol scales (p < 0.001). Conclusions: Botulinum toxin is an effective treatment option in patients with OAB who failed to respond to anticholinergic therapy. Botulinum toxin injections contributed to a significant improvement in the quality of life during a six-month follow-up

The presence and role of progesterone receptor in the ovaries of postmenopausal women who have not applied hormone replacement therapy.

At present, not much is known about progesterone receptor (PR) expression and localization in postmenopausal women ovaries. In the ovaries of reproductive age women, PR is localized in internal theca and granulosa cells, corpus luteum, ovary surface epithelium (OSE) and in stroma. PR expression depends on the serum concentration of progesterone, estrogen, gonadotropin and androgen. The goal of the conducted studies was to examine PR localization and expression in the ovaries of postmenopausal women who have not applied hormone replacement therapy so far. Also, the correlation was examined between PR expression and localization in the ovaries, steroid and gonadotropin hormone serum concentrations, and influence of the time from the last menstruation. The material came from 50 postmenopausal women who had their ovaries removed due to non-neoplastic diseases. The women were divided into 3 groups (A, B, C) depending on the time from the last menstruation. The follitropin (FSH), luteotropin (LH), estradiol (E2), testosterone (T), androstendione (A) and dehydroepiandrosterone sulphate (DHEAS) concentrations in blood plasma were measured. Monoclonal mouse anti-human PR antibody was used for immunohistochemical detection (examination involved 50 postmenopausal ovaries). Between particular groups, E2 serum concentrations did not differ, but FSH, LH, T, A, DHEAS serum concentrations were significantly different. Immunohistochemical nuclear localization of PR in postmenopausal women ovaries was observed. PR expression was similar in all three groups (A, B, C). PR expression was observed in OSE nuclei and invaginations cysts deriving from the isolation of invaginated epithelium and metaplastic columnar epithelium and in stroma. In the ovaries of postmenopausal women who have not applied hormone replacement therapy so far, PR was detected in all three groups. Its expression did not depend on the time from menopause and was similar in all examined groups. FSH, LH, T, A, DHEAS serum concentrations did not influence PR expression