Dialogised heteroglossia and the Japanese-Chinese mixed style of “Kaidōki”

This paper attempts to analyse the technique of assimilation of classical Chinese writing into the Japanese literary tradition of the early medieval period. The author’s main focus is one of the three styles used by Japanese authors of the time, namely the mixed Japanese-Chinese style (the so-called wakan konkō buntai). It was used in various prose genres, including travel diaries. Referring to the text of Kaidōki (Records of [a journey along] the seacoast road), a Japanese travel account from the early 13th century, the author shows on the selected source material how, in accordance with Bakhtin’s understanding of heteroglossia, a dialogue occurs on the level of Chinese and Japanese writing and how intertextual relations can influence the formation of the style of a literary work. As can be noted, the historical and literary borrowings from the Chinese tradition (the rich Sino-Japanese vocabulary and the prosaised poems originally composed in classical Chinese) enriched the semantic layer of the Japanese text. This was also reflected in the style of the work, which, despite its “crabbedness” and the fact that it was shaped by the experience of borrowed but also native polyphony, seems to be the optimal way to express it. &nbsp

Dialogised heteroglossia and the Japanese-Chinese mixed style of “Kaidōki”

This paper attempts to analyse the technique of assimilation of classical Chinese writing into the Japanese literary tradition of the early medieval period. The author’s main focus is one of the three styles used by Japanese authors of the time, namely the mixed Japanese-Chinese style (the so-called wakan konkō buntai). It was used in various prose genres, including travel diaries. Referring to the text of Kaidōki (Records of [a journey along] the seacoast road), a Japanese travel account from the early 13th century, the author shows on the selected source material how, in accordance with Bakhtin’s understanding of heteroglossia, a dialogue occurs on the level of Chinese and Japanese writing and how intertextual relations can influence the formation of the style of a literary work. As can be noted, the historical and literary borrowings from the Chinese tradition (the rich Sino-Japanese vocabulary and the prosaised poems originally composed in classical Chinese) enriched the semantic layer of the Japanese text. This was also reflected in the style of the work, which, despite its “crabbedness” and the fact that it was shaped by the experience of borrowed but also native polyphony, seems to be the optimal way to express it

Sakralne ukryte frazy, sekularne ilustracje wierszy. O relacjach tekst-obraz w Senmen Hokekyō sasshi

The article discusses on specific text-image interrelations in Senmen Hokekyō sasshi (Fan-shaped album of the Hokekyō Sutra), a XIIth century work restored in Shitennōji temple, Osaka. The album is famous not only because of its uncommon fan-shaped plates but also colourful underdrawings (shita-e). It is considered that the pictures are in fact pictorialization of poems (uta-e), which are combined with Sutra’s text. Using special technique called “hidden phrases” (inpukuteki kotoba) the author focuses on connections of uta-e with poems that could be inspiration for such pictorialization. The problem of pictures as means linking religious content with classcial Japanese poetry (waka) is also emphasized

„Parasol noś i przy pogodzie”. Wspomnienie o Remigiuszu Kwiatkowskim (1884–1961) i jego zainteresowaniach (nie tylko) aforystyką „krainy Wiśniowego Drzewa”

Wypływające z fin de siècle’owskiego doświadczenia kryzysu poznawczego pragnienie odkrywania obcego, innego… egzotycznego, skłaniało do refleksji nad możliwościami synkretyzmu różnych tradycji i otwarcie się na komunikację interkulturową. Myśl ta wyrażała się choćby w słowach łacińskiej sentencji Ex Oriente lux akcentującej ówczesne literackie i artystyczne zainteresowania szeroko pojmowanym Wschodem. Ważnym miejscem na mapie Orientu w okresie Młodej Polski była Japonia, która od drugiej połowy XIX wieku przestała być jedynie odległą i odizolowaną krainą na peryferiach Azji, a wzbudzała zachwyt świeżością i oryginalnością swojej kultury. Inspiracje „japonizmem” opartym na drzeworycie ukiyoe i japońskim teatrze, które znalazły się w sferze zainteresowania nie tylko zachodnich, ale również polskich kręgów artystycznych, zdominowały i wpłynęły na kształt kanonów ówczesnej twórczości artystyczno-literackiej. Jednym z przedstawicieli tego bardzo licznego grona młodopolskich popularyzatorów orientalizmu, a w szczególności japonizmu, był Remigiusz Erazm Kwiatkowski – poeta, tłumacz, dziennikarz i autor znakomitych przedwojennych opracowań poświęconych szeroko rozumianemu Wschodowi, którego całokształt aktywności zawodowej i twórczości można byłoby scharakteryzować słowami „oddany służbie Rzeczypospolitej, zafascynowany Orientem”

„Dym uleciał, a otulona śniegiem równina Toribe oddaje nastrój żurawiego gaju”. O buddyjskiej idei przemijania i wątkach nekropolicznych w japońskiej literaturze wczesnego średniowiecza

Wątki nekropoliczne w japońskiej literaturze wczesnego średniowiecza są tematyką do tej pory mało badaną i opisywaną. Pomimo licznych deskrypcji śmierci różnych osób, szczegóły na temat miejsc grzebania i kremacji, a także towarzyszących im ceremoniom, pozostają w dalszym ciągu słabo omówione. Niniejszy artykuł jest próbą uchwycenia znaczenia i metaforyki Toribe, jako jednego z nielicznych miejsc nekropolicznych, które stało się wątkiem lub motywem utworów literackich począwszy od okresu Heian (794-1192). W tym celu autor skupił się z jednej strony na stricte toponimicznym ujęciu Toribe, umożliwiającym interpretację wybranych fragmentów literackich pod kątem rzeczywistego opisu tejże nekropolii. Natomiast szczegółowe zbadanie motywu Toribe, jako toposu, miało przybliżyć kilka możliwych ścieżek jego interpretacji, od rozbudowanej metafory, aż po jego funkcję zdobniczą

Mikołaj Melanowicz

Profesor Mikołaj Melanowicz urodził się 10 września 1935 roku w Piszczacu niedaleko Białej Podlaskiej. Jego dzieciństwo przypadło na okres drugiej wojny światowej, która – pomimo swego okrucieństwa – pozwalała marzyć, nawet o tak odległym świecie, jakim była Japonia. Decyzję o pójściu na studia filologiczne, aby uczyć się chińskiego i japońskiego, Mikołaj Melanowicz podjął, kiedy jeszcze uczęszczał do Liceum Pedagogicznego w Lubomierzu na Dolnym Śląsku. Po ukończeniu „Kuźnicy Lubomierskiej” w 1954 roku rozpoczął studia w Instytucie Orientalistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Początkowo studiował sinologię (przez krótki czas również polonistykę), choć ostatecznie zdecydował się na japonistykę... [cd. w pliku PDF

Młodzieniec z Shouling i jego potrawka

Wśród około trzydziestu pseudonimów literackich, jakimi w ciągu swojego życia posługiwał się Akutagawa Ryūnosuke, znajduje się całkowicie niejasny aliokryptonim (stanowiący po części element geonimu) Juryō Yoshi. Po raz pierwszy pisarz sięgnął po niego w roku 1914, czyli rok po rozpoczęciu studiów na Tokijskim Uniwersytecie Cesarskim, w liście do swojego przyjaciela, Tsunetō Kyō, datowanym na 30 sierpnia. Akutagawa podpisał się w korespondencji następująco: „Pański wierny uczeń, Juryō Yoshi” (w oryginale: Sensei no chūjutsu naru montei, Juryō Yoshi ). Jednak dopiero sześć lat później – przy okazji publikacji w czasopiśmie literackim „Ningen” (w trzech kolejnych miesiącach od kwietnia do czerwca 1920 roku) szkiców zatytułowanych Kottōkan 骨董羹, autorstwa „Juryō Yoshiego” – Akutagawa postanowił wyjaśnić znaczenie tego enigmatycznego pseudonimu. Prezentowane w niniejszym opracowaniu pierwsze w języku europejskim tłumaczenie dzieła Kottōkan zostało przygotowane na podstawie oryginalnego tekstu esejów zawartych w tomie szóstym zbioru Akutagawa Ryūnosuke zenshū ( Pełny zbiór [dzieł] Akutagawy Ryūnosuke ), opublikowanych nakładem wydawnictwa Iwanami Shoten w Tokio w 1935 roku

Dialogised heteroglossia and the Japanese-Chinese mixed style of “Kaidōki”

This paper attempts to analyse the technique of assimilation of classical Chinese writing into the Japanese literary tradition of the early medieval period. The author’s main focus is one of the three styles used by Japanese authors of the time, namely the mixed Japanese-Chinese style (the so-called wakan konkō buntai). It was used in various prose genres, including travel diaries. Referring to the text of Kaidōki (Records of [a journey along] the seacoast road), a Japanese travel account from the early 13th century, the author shows on the selected source material how, in accordance with Bakhtin’s understanding of heteroglossia, a dialogue occurs on the level of Chinese and Japanese writing and how intertextual relations can influence the formation of the style of a literary work. As can be noted, the historical and literary borrowings from the Chinese tradition (the rich Sino-Japanese vocabulary and the prosaised poems originally composed in classical Chinese) enriched the semantic layer of the Japanese text. This was also reflected in the style of the work, which, despite its “crabbedness” and the fact that it was shaped by the experience of borrowed but also native polyphony, seems to be the optimal way to express it.