Multiple sclerosis: psychological problems (emotional tension, stress, depressive disorders) and accompanying factors

Emotional tension, stress and depressive disorders (as a whole referred to as psychological disorders) accompany multiple sclerosis (MS). The aim of this paper has been to determine the frequency of their occurrence and their relation to other disorders common for MS. A group of 67 patients of a neurological clinic in Jarosław and neurological ward in Przemyśl (situated in south-east Poland) were provided with a tailor-made questionnaire. The patients who declared having psychological problems belonged to a group of older adults, who suffered from MS longer and who demonstrated more mobility impairment (higher EDSS score). It was found that the patients experienced also a higher frequency of occurrence of the following: pain (48.8% vs 4.0%), communication difficulties (34.1% vs 0.0%), fatigue syndrome (90.5% vs 13%), sexual dysfunctions (92.7% vs 20.0%). Emotional tension, stress or depressive disorders were found the most common among patients diagnosed with secondary progressive MS (100.0%), and the least common in patients with progressive-relapsing MS (46.9%). Upon combining the respondents’ age, duration of the disease as well as EDSS scores (0.57-0.73), the most significant factor influencing the occurrence of psychological disorders, the authors suggest, was the intensification of mobility impairment

Assessment of mobility impairment in patients with multiple sclerosis

Multiple sclerosis (Lat. sclerosis multiplex, SM) is a chronic inflammatory neurodegenerative disease that affects the central nervous system (CNS). Common symptoms of the SM include mobility impairment, sensory loss (paraesthesia), cerebellar dysfunctions (balance problems), visual disturbances, autonomic dysfunctions and pain syndromes as well as psychiatric disorders (cognitive and emotional disturbances). Aim of work was to assess mobility impairment symptoms among patients with SM in relation to progression of the disease, length of time a patient suffered from it, and influence of the symptoms on functional capacity and self-care management. The study was conducted on a group of 67 patients (74.6% women, 22-74 age range) of Neurology Ward of Medical Care Centre in Jarosław (south-eastern Poland) and its Neurology Clinic who were diagnosed with SM. The study was based on a self-constructed diagnostic questionnaire. The most prevalent (32; 47.8%) type of SM was progressive-relapsing. Balance and coordination impairment (from 1 to 7, average 4.38) were indicated by 74.6% respondents. The incidence of spasticity and problems caused by it were indicated by 31.3%. Mobility dysfunctions were reported by respondents who had the disease longer in comparison to those who did not indicate such impairment (average 10.92 years vs 3.02;

Rodzina w zdrowiu i w chorobie. Uwarunkowania środowiskowe zdrowia

Praca recenzowana / peer-reviewed pape

Rodzina w zdrowiu i w chorobie. Wybrane aspekty opieki nad przewlekle chorym

Praca recenzowana / peer-reviewed pape

Therapeutic possibilities of botulinum toxin in neurological disorders – treatment of limb spasticity in the course of brain damage

Introduction. Botulinum toxin is produced by the anaerobic bacterium Clostridium botulinum. The sporulation form of the C. botulinum is widely found in the environment (in soil) and may develop in inappropriately stored food. The symptoms of poisoning occur 18-36 hours after consumption of contaminated food. Aim. The aim of this study is to present the benefits of using botulinum toxin in the treatment of spasticity of the upper and lower limbs in both adults and children. Material and methods. A literature review of the following databases was carried out: PubMed, UpToDate. Results. Botulinum toxin interferes with neural transmission by blocking the release of acetylcholine and causes muscle paralysis. The typical symptoms are diplopia, xerostomia, enteroparesis, speaking and swallowing disorders, as well as paralysis of respiratory muscles which leads to death. However, botulinum toxin is also a very potent medication. The biggest application is found in the field of neurology, inter alia, in the treatment of spasticity. Conclusion. The study provides current evidence regarding the safety and efficacy of botulinum toxin injection for spasticity of the upper and lower limbs. Botulinum toxin injections are applicable in the treatment of many neurological disorders and the list of indications will certainly become wider

Therapeutic possibilities of botulinum toxin in neurological disorders – treatment of limb spasticity in the course of brain damage

Introduction. Botulinum toxin is produced by the anaerobic bacterium Clostridium botulinum. The sporulation form of the C. botulinum is widely found in the environment (in soil) and may develop in inappropriately stored food. The symptoms of poisoning occur 18-36 hours after consumption of contaminated food. Aim. The aim of this study is to present the benefits of using botulinum toxin in the treatment of spasticity of the upper and lower limbs in both adults and children. Material and methods. A literature review of the following databases was carried out: PubMed, UpToDate. Results. Botulinum toxin interferes with neural transmission by blocking the release of acetylcholine and causes muscle paralysis. The typical symptoms are diplopia, xerostomia, enteroparesis, speaking and swallowing disorders, as well as paralysis of respiratory muscles which leads to death. However, botulinum toxin is also a very potent medication. The biggest application is found in the field of neurology, inter alia, in the treatment of spasticity. Conclusion. The study provides current evidence regarding the safety and efficacy of botulinum toxin injection for spasticity of the upper and lower limbs. Botulinum toxin injections are applicable in the treatment of many neurological disorders and the list of indications will certainly become wider

Skuteczność kinezyterapii w stwardnieniu rozsianym w opinii pacjentów

Multiple sclerosis (MS) is a demyelinating disease of the central nervous system. In the course of the disease there are neurological deficits leading to patient’s disability. In addition to essential medical treatment, rehabilitation, including kinesitherapy (movement therapy), is significantly improving the clinical condition of MS patients’. The aim of this study is to know the opinion of MS patients on the effectiveness of kinesitherapy to which they were subjected. The study involves 60 people with MS. The method of study was a questionnaire survey. Balance exercises were frequently performed for MS patients, and general exercises to improve and strengthen the lower limbs. Most of MS patients observed the decrease in the severity of the symptoms after kinesitherapy. The greatest improvement concerned the imbalances and dysfunctions of the lower limbs and kinesitherapy found impact on the patients whose disease has lasted for a relatively short time. The improvement of physical function and self-activity was observed after kinesitherapy usually in the type of secondary progressive disease. In conclusion, the best effects of kinesitherapy were observed in patients with secondary progressive type of MS.Stwardnienie rozsiane (SM) jest chorobą demielinizacyjną ośrodkowego układu nerwowego. W przebiegu choroby występują ubytkowe objawy neurologiczne prowadzące do inwalidztwa chorego. Oprócz leczenia farmakologicznego istotne znaczenie w poprawie stanu klinicznego chorych na SM przypisuje się rehabilitacji, w tym kinezyterapii (leczeniu ruchem). Celem pracy było poznanie opinii chorych na SM na temat skuteczności przeprowadzonej u nich kinezyterapii. W badaniu uczestniczyło 60 osób chorych na SM. Metodą badania był kwestionariusz ankiety. Najczęściej wykonywanymi ćwiczeniami przez chorych na SM były ćwiczenia równoważne oraz ogólnousprawniające i wzmacniające kończyny dolne. Większość chorych na SM obserwowała zmniejszenie nasilenia wszystkich objawów choroby po kinezyterapii. Największa poprawa dotyczyła zaburzeń równowagi i zaburzeń funkcji kończyn dolnych. Najlepiej oceniły wpływ kinezyterapii na sprawność fizyczną osoby, u których choroba trwała stosunkowo krótko. Poprawę sprawności fizycznej oraz czynności samoobsługowych po kinezyterapii najczęściej obserwowano w typie wtórnie postępującym choroby. Podsumowując, największą skuteczność kinezyterapii obserwowali u siebie chorzy z wtórnie postępującym typem SM

Czynniki wpływające na występowanie nietrzymania moczu wśród pacjentów oddziału psychogeriatrycznego

Introduction: Urinary incontinence (NTM) is a subjective symptom involving uncontrolled leakage of urine. It is considered a social disease, often concealed, causing many adverse changes in the functioning of the elderly. Goal: Assessment of the problem of urinary incontinence among patients admitted to a psychogeriatric ward. Materials and methods: Studies have been conducted in the psychogeriatric ward from October 2009 to February 2011. The study involved 176 patients. ADL scale was used and the analysis of the Charter of Patient’s Nursing of psychogeriatric ward. Results: The subjects ages ranged from 60 to 93 years. Patients in whom there is a problem of urinary incontinence during the fi rst week of stay in the ward were 248, while the research group was ultimately 176 patients (46.93%) - in 72 patients (19.20%) resolved the problem of urinary incontinence. Patients with limited mobility were 37 people (21.02%), and another 6 were not able to move by themself (3.1%). Regarding the pathology of muscle tone, has been found in 37.5%. Amblyopia was found in another 52 patients (29.55%), and blindness in 1 (0.57%). Only 38 people applied the glasses. Impaired balance were 90 respondents, and dizziness 41 (23.30%). Balance disorders occur together with dizziness in 11 patients, 6.25%). Another factor which urinary incontinence - disturbed sleep patterns - occurred in 73 patients (41.48%). Also determined based on the ADL scale efficiency and partially-disabled subjects were 38 patients (21.59%) and completely disabled in terms of basic vital signs were 44 respondents (25.00%). Conclusions: Urinary incontinence was present in 46.93% of hospitalized patients. Many patients and their caregivers hide or do not admit to the occurrence of this ailment. Patients admitted to psychogeriatic ward were much burdened in terms of factors affecting the occurrence of the problem of urinary incontinence.Wprowadzenie: Nietrzymanie moczu (NTM) to objaw podmiotowy polegający na niekontrolowanym wycieku moczu. Jest uznawane za chorobę o charakterze społecznym, często ukrywaną, powodująca wiele niekorzystnych zmian w funkcjonowaniu osób starszych. Cel: Ocena występowania problemu nietrzymania moczu wśród pacjentów przyjętych do oddziału psychogeriatrii. Materiał i metody: Badania były prowadzone w Oddziale Psychogeriatrycznym w okresie od października 2009 do lutego 2011 roku. Badaniu poddano 176 pacjentów. Wykorzystano skalę ADL oraz analizę Karty Pielęgnowania Pacjenta Oddziału Psychogeriatrycznego. Wyniki: Wiek badanych mieścił się w przedziale od 60 do 93 lat. Pacjentów u których wystąpił problem nietrzymania moczu w ciągu pierwszego tygodnia pobytu w oddziale było 248, natomiast grupę badawczą stanowiło ostatecznie 176 pacjentów (46,93%) – u 72 osób (19,20%) problem nietrzymania moczu ustąpił. W ograniczony sposób poruszało się 37 osób (21,02%), a kolejnych 6 nie poruszało się samodzielnie (3,1%). Odnośnie patologii w zakresie napięcia mięśniowego, występował ona u 37,5%. Niedowidzenie stwierdzono u kolejnych 52 pacjentów (29,55%), a ślepotę u 1 (0,57%). Tylko 38 osób stosowało okulary. Zaburzoną równowagę miało 90 badanych, a zawroty głowy 41 (23,30%). Zaburzenia równowagi występowały razem z zawrotami głowy u 11 pacjentów 6,25%). Kolejny czynnik nasilający nietrzymanie moczu – zaburzony rytm snu – wystąpił u 73 osób (41,48%). Określono też na podstawie skali ADL sprawność badanych i częściowo sprawnych było 38 badanych (21,59%) a całkowicie niesprawnych w zakresie podstawowych czynności życiowych było 44 badanych (25,00%). Wnioski: Nietrzymanie moczu występowało u 46,93% pacjentów hospitalizowanych. Wielu pacjentów, ich opiekunów ukrywa lub nie przyznaje się do występowania tej dolegliwości. Pacjenci przyjmowani do oddziały psychogeriatrycznego byli znacznie obciążeni pod względem czynników mających wpływ na występowanie problemu nietrzymania moczu

Ocena sprawności funkcjonalnej pacjentów z otępieniem

Introduction. The physical performance is affected by many factors, health (systemic diseases, and organ) and socio-demographic characteristics (age, sex, education, place of residence). The aim of this study was to assess changes in functional capacity of patients with dementia-ranking, Psychogeriatrycznym hospitalized. The study used a method of diagnostic survey and measurement. The research was conducted in the Department of Psychiatry Psychogeriatrycznym Specialist Healthcare Team in Yaroslavl, in the period from October 2009 to February 2011. The study group consisted of 176 patients. Among the respondents were 112 women (63.64%) and 64 men (36.36%). Age of the patients ranged from 60 to 93 years. Results. Length of hospital stay of patients ranged from 49 to 174 days. There was a decrease in functional capacity hospitalized. Particularly noticeable is the drop in performance after a week of hospitalization (2,375). However, in subsequent measurements, and gradually increases at the end of achieving the result is similar to the origina. Conclusions. Functional effi ciency decreases with increasing severity of dementia. The reduction in functional results in the need to use third-party assistance in patient care conditions requires additional medical staff responsibilities.Wstęp. Na sprawność funkcjonalną ma wpływ wiele czynników zdrowotnych(choroby układowe i narządowe) i społeczno-demografi cznych (wiek, płeć, wykształcenie, miejsce zamieszkania). Celem pracy była ocena zmian sprawności funkcjonalnej pacjentów z postawionym rozpoznaniem otępienia, hospitalizowanych na oddziale Psychogeriatrycznym. W badaniu wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego i pomiar. Badania były prowadzone w Oddziale Psychogeriatrycznym Specjalistycznego Psychiatrycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej w Jarosławiu, w okresie od października 2009 do lutego 2011 roku. Grupę badawczą stanowiło 176 pacjentów. Wśród osób badanych było 112 kobiet (63,64%) i 64 mężczyzn (36,36%). Wiek badanych mieścił się w przedziale od 60 do 93 lat. Wyniki. Długość pobytu pacjentów w szpitalu wahał się od 49 do 174 dni. Zaobserwowano spadek sprawności funkcjonalnej u hospitalizowanych. Szczególnie widoczny jest spadek sprawności po tygodniu hospitalizacji (2,375). Natomiast w kolejnych pomiarach stopniowo wzrasta i na koniec osiągania wynik zbliżony do początkowego. Wnioski. Sprawność funkcjonalna spada wraz ze wzrostem zaawansowania otępienia. Obniżenie sprawności funkcjonalnej skutkuje koniecznością korzystania z pomocy osób trzecich a w warunkach opieki stacjonarnej nakłada na personel medyczny dodatkowe obowiązki