THE DIAGNOSTIC VALUE OF PROCALCITONIN FOR EARLY DETECTION OF UROSEPSIS

Objective: To study procalcitonin as an early and accurate marker for urosepsis. Material & Method: We performed a diagnostic study of procalcitonin, CRP and peripheral blood leucocyte in 21 patients. Patients included 12 urosepsis patients with urosepsis, and 9 trauma patients without urosepsis. This study was conducted from September 2010 to December 2010. Results: Mean and standard deviation of procalcitonin level in urosepsis patients was 27,9 ± 30,7 ng/ml, CRP was 8,9 ± 7,9 mg/l and blood leucocyte was 15125,0 ± 8969,9 mm3. Sensitivity of procalcitonin in diagnosis of urosepsis was 83,3%, specificity was 77,8%, positive predictive value was 83,3%, negative predictive value was 77,8%, positive odds ratio was 3,75 and negative odds ratio was 0,2. Diagnostic value of procalcitonin was better compared to CRP and blood leucocyte. In the receiver operating characteristics (ROC) plot, area under the curve (AUC) for procalcitonin, blood leucocyte, and CRP were 0,806 (95% CI = 0,607 – 1,004), 0,773 (95% CI = 0,568 – 0,979), and 0,602 (95% CI = 0,341 – 0,863), respectively. Conclusion: Procalcitonin is an early marker for urosepsis cases with better diagnostic value than CRP and blood leucocyte. Keywords: Urosepsis, Procalcitonin, CRP, Blood Leucocyte

Hubungan Eosinopenia dan Rasio Neutrofil/Limfosit dengan Procalcitonin pada Pasien Sepsis

Procalcitonin adalah biomarker yang bermanfaat mendiagnosis sepsis, tetapi  mahal dan waktu pemeriksaan lama. Eosinopenia dan rasio neutrofil/limfosit merupakan alternatif yang lebih murah dan cepat, namun efektivitasnya belum diketahui dengan jelas. Tujuan: Menentukan hubungan eosinopenia dan rasio neutrofil/limfosit terhadap procalcitonin pada pasien sepsis. Metode: Penelitian ini adalah analitik observasional dengan pendekatan belah lintang. Subjek penelitian 43 pasien sepsis yang dirawat di RSUP Dr.Kariadi bulan Desember 2018 sampai Juni 2019, ada 22 pasien wanita dan 21 pria dengan kisaran usia 25–84 tahun. Data kadar procalcitonin, jumah eosinofil, neutrophil dan limfosit diambil secara retrospektif dari catatan medis pasien. Pasien dianggap sepsis bila menunjukkan nilai skor SOFA ≥2. Hasil: Didapatkan kadar procalcitonin antara 2,19 – 87,29 ng/mL dengan median 13,8 ng/mL, kadar eosinofil antara 0 – 0,01 × 103/µL dengan median 0,01 × 103/µL, serta rasio neutrofil/limfosit antara 7,59 – 68,36 dengan median 19,39. Uji korelasi spearman tidak menemukan hubungan yang bermakna antara kadar procalcitonin dengan kondisi eosinopenia (p = 0,929; r = 0,014) dan rasio neutrofil/limfosit (p = 0,879; r = –0,024). Peningkatan kadar procalcitonin ≥2 ng/mL, kondisi eosinopenia dengan kadar eosinofil absolut ≤0,05 × 103/µL, serta peningkatan rasio neutrofil/limfosit ≥5 diperkirakan sebagai biomarker yang bermanfaat untuk menegakkan diagnosis sepsis, namun tidak menemukan adanya hubungan yang bermakna antara berbagai biomarker tersebut. Simpulan: Hasil penelitian ini belum mendukung penggunaan jumlah eosinofil dan rasio neutrofil/limfosit sebagai pengganti procalcitonin untuk membantu menegakkan diagnosis sepsis.Kata kunci: eosinopenia, procalcitonin, rasio neutrofil/limfosit, sepsi

Sepsis biomarkers: a review

Biomarkers can be useful for identifying or ruling out sepsis, identifying patients who may benefit from specific therapies or assessing the response to therapy.Journal ArticleReviewSCOPUS: ar.jinfo:eu-repo/semantics/publishe

Verlauf und prognostische Parameter einer Sepsis bei neurochirurgischen Intensivpatienten

Die Sepsis gilt als ein häufiges und schweres Krankheitsbild auf Intensivstationen und ist durch eine unverändert hohe Mortalität charakterisiert. Die vorliegende retrospektive Studie analysiert prognostische Parameter ausschließlich neurochirurgischer Intensivpatienten, welche an einer Sepsis erkrankt waren. Der hier dargestellte Befund korreliert bezüglich der demographischen Daten mit anderen Studienergebnissen. Aus neurochirurgischer Sicht interessierte besonders, welche mit einer Sepsis verbundenen neurochirurgischen Erkrankungen mit einer hohen Mortalität korrelieren. Die Datenlage ergab, dass Patienten mit spinalen Grundleiden eher an einer Sepsis verstarben als Patienten mit cerebralen Erkrankungen. Als zweithäufigste Infektionsquelle konnte unsere Untersuchung den Urogenitaltrakt nachweisen. Ursächlich dafür dürfte sein, dass spinale Erkrankungen mit der Katheterisierung der Blase einhergehen. Dies begünstigt Harnwegsinfektionen, welche als (Uro)-sepsis trotz intensivem mikrobiologischen Monitoring auftreten können. Hinzu kommt, dass neurochirurgische Erkrankungen, wie z.B. die Spondylodiszitis ebenfalls mit der Entwicklung einer (Uro)-sepsis verbunden sein können. Die führende Indikation für die Behandlung auf der neurochirurgischen Intensivstation war die respiratorische Insuffizienz. Wie auch andere Studien nachgewiesen haben, sind Patienten mit cerebralen Erkrankungen für die Entwicklung von Pneumonien prädisponiert. Zu diskutieren bleibt, welche Faktoren für die höhere Mortalität bei Patienten mit spinalen Erkrankungen ursächlich sind. Der Krankheitsverlauf der hier untersuchten neurochirurgischen Intensivpatienten wurde außerdem durch Veränderungen der Körpertemperatur, starke Erhöhungen inflammatorischer Parameter sowie die Entwicklung multipler Organinsuffizienzen von Niere und Leber ungünstig beeinflusst. Hinsichtlich des Therapieregimes zeigten sich Parallelen zu Studienergebnissen chirurgischer Intensivstationen; auch neurochirurgische Patienten würden von einer intensivierten Insulintherapie profitieren, weil dadurch die schädigenden Effekte erhöhter Glukosewerte ausblieben.</p

Πειραματικό μοντέλο πολυτραυματία. Ανοσοπαρεμβατική θεραπεία με νεώτερους αντιοξειδωτικούς παράγοντες

Οι σοβαρά τραυματισμένοι ασθενείς αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο για την ανάπτυξη οργανικής ανεπάρκειας ως αποτέλεσμα μιας υπέρμετρης φλεγμονώδους ανταπόκρισης που μπορεί να επιβαρυνθεί από τη βακτηριακή αλλόθεση. Ένα πειραματικό πρότυπο τραύματος σε κονίκλους χρησιμοποιήθηκε για τη διερεύνηση της επίδρασης της βακτηριακής αλλόθεσης στην επιβίωση και στη φλεγμονώδη ανταπόκριση. Στην παρούσα εργασία σαράντα ένας κόνικλες διαχωρίστηκαν σε δύο ομάδες: Α. κόνικλοι στους οποίους έγινε μόνο διατομή του έξω πλατέος μηριαίου μυ (εικονικό χειρουργείο) και Β, κόνικλοι στους οποίους προκλήθηκε κάταγμα στο μηριαίο οστό (τραυματισμός). Έγινε καταγραφή των ζωτικών σημείων και της επιβίωσης, μετρήθηκαν οι κυκλοφορούσες στον ορό ενδοτοξίνες (LPS) και διενεργήθηκαν κυτταρικές καλλιέργειες μετά από νεκροτομή. Μια υποομάδα ζωικών προτύπων θυσιάστηκε 48 ώρες μετά τον τραυματισμό: μετρήθηκαν οι τιμές LPS από δείγματα που λήφθηκαν από την κοιλιακή αορτή και την πυλαία φλέβα, ο ρυθμός απόπτωσης των σπληνικών κυττάρων με κυταρρομετρία ροής και επίσης υπολογίστηκε η ex vivo παραγωγή του παράγοντα νέκρωσης α (TNF-α) σε κύτταρα που προέρχονταν από το σπλήνα. Το βακτηριακό φορτίο ήταν αυξημένο στα ζωικά πρότυπα που απεβίωσαν ταχέως, δηλαδή μέσα στις πρώτες 48 ώρες μετά τον τραυματισμό σε σχέση με τα πειραματικά πρότυπα που απεβίωσαν όψιμα. Οι τιμές LPS από την πυλαία φλέβα ήταν αυξημένες στις 48 ώρες στους κονίκλους που υπέστησαν κάταγμα συγκριτικά με τους κονίκλους που υποβλήθηκαν σε εικονικό χειρουργείο. Δεν ανιχνεύθηκε διαφορά στο ποσοστό της απόπτωσης των προερχόμενων από το σπλήνα μακροφάγων ή λεμφοκυττάρων ανάμεσα στις ομάδες τραυματισμού και εικονικού χειρουργείου. Μετά από διέγερση με LPS ή φυτοαιμαγλουτινίνη (PHA), η παραγωγή TNFα από σπληνικά κύτταρα που προέρχονταν από κονίκλους που υπέστησαν κάταγμα ήταν υψηλότερη σε σχέση με αυτή των αντίστοιχων κυττάρων κονίκλων που υποβλήθηκαν σε εικονικό χειρουργείο. Συμπεραίνεται ότι η βακτηριακή αλλόθεση επάγει την προφλεγμονώδη αντίδραση και συσχετίζεται με την έλευση ταχέως θανάτου κατά το σοβαρό τραυματισμό.Severe trauma patients are in increased risk of multiple organ failure as a result of excessive inflammatory response aggravating bacterial translocation. An experimental model of severe trauma was utilized to define the impact of bacterial translocation on survival and on inflammatory response. In the present study forty-one rabbits were divided into two groups: A, femur myotomy alone (sham); and B, femur facture (injury). Vital signs and survival were recorded. Serum circulating endotoxins (LPS) were determined and tissue cultures were performed at autopsy. A subgroup of animals was sacrificed at 48 h post injury: LPS was determined in abdominal aorta and portal vein, apoptosis rate of spleen cells was assessed by flow cytometry, and ex vivo production of tumor necrosis factor-alpha (TNF-α) by spleen cells was measured. Tissue bacterial burden was increased in animals that died early i.e. within 48 hours after injury than in rabbits that died later. Portal vein LPS at 48 hours was increased in injury rabbits compared to animals subjected to femur myotomy, whereas circulating LPS disclosed no difference. No difference on apoptosis rate of either macrophage-bearing or lymphocyte-bearing spleen cells was detected in injury animals compared to femur myotomy ones. Following stimulation with LPS or phytohaemagglutinin (PHA), TNFα production by spleen cells of injury animals was higher than that by sham animals. Thus, it is concluded that bacterial translocation induces pro-inflammatory responses and is associated with early death in severe trauma