Przegląd systemów do zamykania przetrwałego otworu owalnego najczęściej używanych w Polsce

The results of recent randomized clinical trials confirmed that percutaneous transcatheter closure of persistent foramen ovale (PFO) in patients with cryptogenic stroke is an effective prevention of secondary thromboembolic events. Currently, many types of closing devices of various designs are available on the market. The article below presents the most commonly used types of devices in our country. We discussed their construction as well as clinical and scientific data.Wyniki ostatnich randomizowanych badań klinicznych potwierdziły, że przezskórne przezcewnikowe zamknięcie przetrwałego otworu owalnego (PFO) u pacjentów z kryptogennym udarem mózgu stanowi skuteczną prewencję powtórnych incydentów zakrzepowo-zatorowych. Obecnie na rynku dostępnych jest wiele typów zapinek o różnej budowie. W poniższym artykule przedstawiliśmy najczęściej stosowane w kraju typy urządzeń, omówiliśmy ich budowę, a także doświadczenia kliniczne oraz dostępne dane naukowe z nimi związane

Acute myocardial infarction in an 80 year-old woman caused by left main occlusion with concomitant chronic total occlusions of right and left coronary artery: Successful treatment with percutaneous revascularization

Although acute left main coronary artery occlusion is rare, it carries a very high mortality rate. Following the encouraging results of trials testing the effect of primary percutaneous coronary intervention, more cases of left main stenosis are treated as culprit lesion in acute myocardial infarction. Few cases of primary percutaneous intervention on left main occlusion have been published. We present the case of an elderly patient presenting with acute myocardial infarction complicated by cardiogenic shock due to left main occlusion, with concomitant chronic total occlusion of right and left anterior descending coronary arteries. Successful percutaneous intervention as a bridge to coronary artery bypass grafting was performed with stent implantation, which resulted in the relief of obstruction, the restoration of blood flow and the immediate clinical improvement of the patient. The patient left the hospital in good condition after 11 days, although she had refused the proposed coronary artery bypass graftin

Opiniowanie w sprawach o ubezwłasnowolnienie - opisy przypadków

W niniejszej pracy opisano dwa przypadki opiniowania w sprawach o ubezwłasnowolnienie. Pierwszy przypadek opisuje mężczyznę chorującego na schizofrenię i uzależnionego od amfetaminy i marihuany. Drugi mężczyzna ma rozpoznaną halucynozę (alkoholową) w przebiegu uzależnienia od alkoholu. Są to przykłady, w których objawy choroby psychicznej i uzależnienie od środków psychoaktywnych nie zawsze muszą skłaniać psychiatrę do wnioskowania o słuszności ubezwłasnowolnienia badanego (decyzję o ubezwłasnowolnieniu podejmuje sąd, psychiatra wypowiada się w jaki sposób stan psychiczny badanego wpływa na jego zachowanie). Dopiero dowody na to, że badany w związku z objawami choroby nie może właściwie kierować swoim postępowaniem lub podejmuje decyzje prawne dla siebie niekorzystne, a nasilenie objawów psychotycznych jest na tyle duże i długotrwałe, że nie rokują poprawy jego funkcjonowania, uprawnia psychiatrę do wydania takiej opinii. Autorzy starali się również przedstawić, jak ważne są dodatkowe informacje uzyskane w trakcie opiniowania (na przykład uzyskane od samych wnioskodawców), które pozwalają rozstrzygnąć wątpliwości, w jaki sposób ubezwłasnowolnienie miałoby pomóc choremu w jego funkcjonowaniu. Psychiatria 2010; 7, 1: 33-37This research work describes two instances of expressing opinions in incapacitation cases. The first instance refers to a man suffering from schizophrenia and being addicted to amphetamine and cannabinol. The other man is diagnosed with alcohol hallucinosis in the course of alcohol dependence. These are examples in which the symptoms of a mental disease and drug dependence do not have to incline the psychiatrist to express an opinion that the decision of a patient’s incapacitation is rightful ( the authors’ reminder — the decision of incapacitation is taken by the Court, the psychiatrist decides how the patient’s mental condition affects his behaviour). Not until the evidence shows that the patient, because of the symptoms of the disease, is unable to conduct his behaviour in the proper way or makes decisions that are legally unfavourable for the patient and exacerbation of the psychotic symptoms is strong enough and long-lasting (they do not predict functioning improvement), the psychiatrist is entitled to express such an opinion. The authors also tried to present the importance of additional information acquired during the process of expressing opinions, i.e. opinions acquired from the proposers of the motion, which allow to decide in case of doubts relating to the fact how incapacitation could help the patient in functioning. Psychiatry 2010; 7, 1: 33-3

Leczenie operacyjne torbieli pajęczynówki u chorego z zespołem psychotycznym- opis przypadku i przegląd literatury

Arachnoid cysts are relatively rare intracranial disorders. They frequently give no symptoms and do not require neurosurgical treatment [7, 8]. For some particularly large cysts, neurological symptoms may occur, which may indicate the need for surgical intervention. This paper describes the case of a 32-year-old man with an extensive arachnoid cyst of the middle cranial fossa, suffering from paranoid schizophrenia with positive symptoms. The patient underwent surgical treatment. By way of peritoneal craniotomy, the walls of the cyst were removed along with its connection to the cisterns of the subarachnoid space and of the lateral chamber. A follow-up CT scan performed on the fourth day after the procedure showed a minimal reduction in the size of the cyst. The patient after the surgery presented no positive symptoms; however dyskinesia occurred in the form of a hypokinetic - hypertonic syndrome, a slight and transient paresis of the left upper limb, and a depressed mood and decreased drive presenting as an apathic-abulic syndrome. In the course of further psychiatric treatment and rehabilitation, these symptoms gradually subsided. During the publication of this work, the patient is undergoing continued psychiatric treatment. Until the publication of this work, no further psychotic symptoms have been observed.Torbiele pajęczynówki są względnie rzadkimi schorzeniami wewnątrzczaszkowymi. Najczęściej przebiegają one bezobjawowo i nie wymagają leczenia neurochirurgicznego [7, 8]. W przypadku niektórych, zwłaszcza rozległych torbieli występować mogą objawy neurologiczne, co oznaczać może konieczność interwencji operacyjnej. W niniejszej pracy opisano przypadek 32-letniego mężczyzny z rozległą torbielą pajęczynówki środkowego dołu czaszki cierpiącego na schizofrenię paranoidalną z objawami wytwórczymi. Chorego poddano leczeniu operacyjnemu. Drogą kraniotomii pterionalnej wykonano usunięcie ścian torbieli i jej połączenie ze zbiornikami przestrzeni podpajęczynówkowej oraz z komorą boczną. W wykonanym badaniu kontrolnym tomografii komputerowej w 4. dobie po operacji wykazano minimalne zmniejszenie się rozmiarów torbieli. U chorego po zabiegu nie wystąpiły jakiekolwiek objawy wytwórcze, wystąpiły natomiast dyskinezy w postaci zespołu hipokinetyczno- hipertonicznego, przejściowy niewielki niedowład w zakresie lewej kończyny górnej oraz obniżenie nastroju i napędu w postaci zespołu apatyczno-abulicznego. W wyniku dalszego leczenia psychiatrycznego i rehabilitacji objawy te stopniowo ustępowały. W trakcie publikacji niniejszej pracy chory poddawany jest w dalszym ciągu leczeniu psychiatrycznemu. Do chwili publikacji niniejszej pracy nie wystąpiły u chorego objawy wytwórcze

Surgical Treatment of Arachnoid Cysts in a Patient With Psychosis – A Case Report and Literature Review

Arachnoid cysts are relatively rare intracranial disorders. They frequently give no symptoms and do not require neurosurgical treatment [7, 8]. For some particularly large cysts, neurological symptoms may occur, which may indicate the need for surgical intervention. This paper describes the case of a 32-year-old man with an extensive arachnoid cyst of the middle cranial fossa, suffering from paranoid schizophrenia with positive symptoms. The patient underwent surgical treatment. By way of peritoneal craniotomy, the walls of the cyst were removed along with its connection to the cisterns of the subarachnoid space and of the lateral chamber. A follow-up CT scan performed on the fourth day after the procedure showed a minimal reduction in the size of the cyst. The patient after the surgery presented no positive symptoms; however dyskinesia occurred in the form of a hypokinetic - hypertonic syndrome, a slight and transient paresis of the left upper limb, and a depressed mood and decreased drive presenting as an apathic-abulic syndrome. In the course of further psychiatric treatment and rehabilitation, these symptoms gradually subsided. During the publication of this work, the patient is undergoing continued psychiatric treatment. Until the publication of this work, no further psychotic symptoms have been observed.Torbiele pajęczynówki są względnie rzadkimi schorzeniami wewnątrzczaszkowymi. Najczęściej przebiegają one bezobjawowo i nie wymagają leczenia neurochirurgicznego [7, 8]. W przypadku niektórych, zwłaszcza rozległych torbieli występować mogą objawy neurologiczne, co oznaczać może konieczność interwencji operacyjnej. W niniejszej pracy opisano przypadek 32-letniego mężczyzny z rozległą torbielą pajęczynówki środkowego dołu czaszki cierpiącego na schizofrenię paranoidalną z objawami wytwórczymi. Chorego poddano leczeniu operacyjnemu. Drogą kraniotomii pterionalnej wykonano usunięcie ścian torbieli i jej połączenie ze zbiornikami przestrzeni podpajęczynówkowej oraz z komorą boczną. W wykonanym badaniu kontrolnym tomografii komputerowej w 4. dobie po operacji wykazano minimalne zmniejszenie się rozmiarów torbieli. U chorego po zabiegu nie wystąpiły jakiekolwiek objawy wytwórcze, wystąpiły natomiast dyskinezy w postaci zespołu hipokinetyczno- hipertonicznego, przejściowy niewielki niedowład w zakresie lewej kończyny górnej oraz obniżenie nastroju i napędu w postaci zespołu apatyczno-abulicznego. W wyniku dalszego leczenia psychiatrycznego i rehabilitacji objawy te stopniowo ustępowały. W trakcie publikacji niniejszej pracy chory poddawany jest w dalszym ciągu leczeniu psychiatrycznemu. Do chwili publikacji niniejszej pracy nie wystąpiły u chorego objawy wytwórcze

Psychospołeczne determinanty depresji poporodowej

Objective. To evaluate the severity of postpartum depression for maternity cases in the first week after childbirth, and to establish the impact of the psychosocial factors on the occurrence of postnatal depression. Background. The study involved 285 women, who gave birth at the University Hospital No. 2 in Bydgoszcz. Methods. The study used the Edinburgh Postnatal Depression Scale (EPDS), original questionnaire and medical records. Results. In the first week after the birth, 66 parturients received score ≥12 points on the EPDS, which is 23.2%. The average level of postpartum depression was significantly higher in the group of women who had experienced stressful life events during pregnancy. The presence of relatives during childbirth significantly reduced the level of postpartum depression. The dependent correlation was obtained between the memory of labor as a "traumatic experience", and the incidence of postpartum depression. In a sample of women who developed the postpartum depression, the percentage of anxiety cases due to motherhood was significantly higher. The dependent correlation was found between mental disorders occurring before pregnancy and the incidents of postnatal depression. In the group of women with postpartum depression, the percent of cases of mental illnesses in the family was significantly higher. There is a connection between an unfavorable economic situation of women and the occurrence of PPD. Conclusions. The prevalence of postpartum depression in first week after childbirth was estimated at 23.2%. Psychosocial determinants of postpartum depression include stressful life events during pregnancy, childbirth without the presence of relatives, the negative memory of labor, anxiety due to motherhood, the incidence of mental illness before pregnancy, family history of mental disorders and the unfavorable economic situation. There was no association between the lack of social support and the incidence of postpartum depression.Cel pracy. Ocena nasilenia objawów depresji poporodowej u położnic w 1 tygodniu po porodzie oraz ustalenie związku czynników psychospołecznych z jej wystąpieniem. Materiał. W badaniu wzięło udział 285 kobiet, które urodziły w Szpitalu Uniwersyteckim nr 2 w Bydgoszczy. Metody. W badaniu wykorzystano Edynburską Skalę Depresji Poporodowej (EPDS), kwestionariusz ankiety własnej konstrukcji oraz dokumentację medyczną. Wyniki. W 1 tygodniu po porodzie wynik ≥12 punktów w skali EPDS uzyskało 66 położnic, co stanowi 23,2%. Średni poziom depresji poporodowej był istotnie wyższy w grupie kobiet, u których wystąpiły stresujące wydarzenia życiowe w ciąży. Obecność osób bliskich przy porodzie istotnie obniżył poziom depresji poporodowej. Uzyskano zależność korelacyjną między wspomnieniem porodu, jako „traumatyczne przeżycie” a wystąpieniem depresji poporodowej. W próbie kobiet, u których występowała depresja poporodowa, procent przypadków niepokoju odczuwanego z powodu macierzyństwa był istotnie większy. Stwierdzono zależność korelacyjną między zaburzeniami psychicznymi występującymi przed ciążą a zachorowaniem na depresję poporodową. W grupie kobiet, u których występowała depresja poporodowa procent przypadków chorób psychicznych w rodzinie był istotnie większy. Istnieje związek między niekorzystną sytuacją ekonomiczną kobiet a wystąpieniem DP. Wnioski Częstość występowania depresji poporodowej w 1 tygodniu po porodzie oszacowano na 23,2%. Psychospołeczne determinanty depresji poporodowej to: stresujące wydarzenia życiowe w ciąży, poród bez obecności osób bliskich, negatywne wspomnienie porodu, niepokój z powodu macierzyństwa, występowanie chorób psychicznych przed ciążą, rodzinna historia zaburzeń psychicznych oraz niekorzystna sytuacja ekonomiczna. Nie stwierdzono związku między brakiem wsparcia społecznego a wystąpieniem depresji poporodowej

Psychosocial determinants of postpartum depression

Objective. To evaluate the severity of postpartum depression for maternity cases in the first week after childbirth, and to establish the impact of the psychosocial factors on the occurrence of postnatal depression. Background. The study involved 285 women, who gave birth at the University Hospital No. 2 in Bydgoszcz. Methods. The study used the Edinburgh Postnatal Depression Scale (EPDS), original questionnaire and medical records. Results. In the first week after the birth, 66 parturients received score ≥12 points on the EPDS, which is 23.2%. The average level of postpartum depression was significantly higher in the group of women who had experienced stressful life events during pregnancy. The presence of relatives during childbirth significantly reduced the level of postpartum depression. The dependent correlation was obtained between the memory of labor as a "traumatic experience", and the incidence of postpartum depression. In a sample of women who developed the postpartum depression, the percentage of anxiety cases due to motherhood was significantly higher. The dependent correlation was found between mental disorders occurring before pregnancy and the incidents of postnatal depression. In the group of women with postpartum depression, the percent of cases of mental illnesses in the family was significantly higher. There is a connection between an unfavorable economic situation of women and the occurrence of PPD. Conclusions. The prevalence of postpartum depression in first week after childbirth was estimated at 23.2%. Psychosocial determinants of postpartum depression include stressful life events during pregnancy, childbirth without the presence of relatives, the negative memory of labor, anxiety due to motherhood, the incidence of mental illness before pregnancy, family history of mental disorders and the unfavorable economic situation. There was no association between the lack of social support and the incidence of postpartum depression.Cel pracy. Ocena nasilenia objawów depresji poporodowej u położnic w 1 tygodniu po porodzie oraz ustalenie związku czynników psychospołecznych z jej wystąpieniem. Materiał. W badaniu wzięło udział 285 kobiet, które urodziły w Szpitalu Uniwersyteckim nr 2 w Bydgoszczy. Metody. W badaniu wykorzystano Edynburską Skalę Depresji Poporodowej (EPDS), kwestionariusz ankiety własnej konstrukcji oraz dokumentację medyczną. Wyniki. W 1 tygodniu po porodzie wynik ≥12 punktów w skali EPDS uzyskało 66 położnic, co stanowi 23,2%. Średni poziom depresji poporodowej był istotnie wyższy w grupie kobiet, u których wystąpiły stresujące wydarzenia życiowe w ciąży. Obecność osób bliskich przy porodzie istotnie obniżył poziom depresji poporodowej. Uzyskano zależność korelacyjną między wspomnieniem porodu, jako „traumatyczne przeżycie” a wystąpieniem depresji poporodowej. W próbie kobiet, u których występowała depresja poporodowa, procent przypadków niepokoju odczuwanego z powodu macierzyństwa był istotnie większy. Stwierdzono zależność korelacyjną między zaburzeniami psychicznymi występującymi przed ciążą a zachorowaniem na depresję poporodową. W grupie kobiet, u których występowała depresja poporodowa procent przypadków chorób psychicznych w rodzinie był istotnie większy. Istnieje związek między niekorzystną sytuacją ekonomiczną kobiet a wystąpieniem DP. Wnioski Częstość występowania depresji poporodowej w 1 tygodniu po porodzie oszacowano na 23,2%. Psychospołeczne determinanty depresji poporodowej to: stresujące wydarzenia życiowe w ciąży, poród bez obecności osób bliskich, negatywne wspomnienie porodu, niepokój z powodu macierzyństwa, występowanie chorób psychicznych przed ciążą, rodzinna historia zaburzeń psychicznych oraz niekorzystna sytuacja ekonomiczna. Nie stwierdzono związku między brakiem wsparcia społecznego a wystąpieniem depresji poporodowej

Przetrwały otwór owalny, a kryptogenny udar mózgu i migrenowe bóle głowy — czy najnowsze wyniki badania RESPECT otworzą nam drzwi do szerszego stosowania zabiegu przezskórnego zamknięcia przetrwałego otworu owalnego (PFO)?

Z ostatnich badań wynika, że przezskórne zamknięcie przetrwałego otworu owalnego (PFO) stanowi skuteczną profilaktykę powtórnego udaru kryptogennego, zwłaszcza u chorych poniżej 60. roku życia. Ta populacja może odnieść największe korzyści z zamknięcia ubytku i ona powinna być celem działania interwencyjnego. Kluczowy jest — we współpracy z neurologiem — staranny dobór pacjentów na podstawie obrazu klinicznego, anatomii PFO oraz obecności dodatkowych czynników zwiększających ryzyko powtórnego udaru. Na obecnym etapie nie ma wskazań do profilaktycznego zamykania PFO u chorych bezobjawowych, a zamykanie PFO u chorych po epizodzie TIA, ale bez zmian w badaniach obrazowych budzi kontrowersje. Nie ma także wskazań do zamykania PFO w terapii migrenowych bólów głowy.Recent studies suggest that percutaneous patent foramen ovale (PFO) closure is an effective prevention for the recurrent cryptogenic stroke, especially in patients under 60 years of age. This population may benefit the most from the closure of the PFO and it should be the goal of the interventional therapy. The key is careful patient selection in cooperation with the neurologist, based on clinical characteristics, the PFO anatomy and the presence of additional factors that increase the risk of recurrent stroke. At present, prophylactic PFO closure is not indicated in asymptomatic patients with, PFO closure in patients after an episode of transient ischemic attack without changes in imaging examinations is controversial. There is also no indication for PFO clousure in the treatment of migraine headaches