Προοπτική, πολυκεντρική μελέτη καταγραφής επίπτωσης συστηματικών μυκητιάσεων σε νοσηλευόμενους ενήλικους ασθενείς με αιματολογικές κακοήθειες και/ή μεταμόσχευση μυελού των οστών: το φορτίο σιδήρου ως παράγων κινδύνου

Οι διηθητικές μυκητιακές λοιμώξεις αποτελούν κύρια αιτία θνητότητας και θνησιμότητας για τους ασθενείς με αιματολογικές κακοήθειες. Ο σίδηρος διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην παθογένεση των λοιμώξεων, συμπεριλαμβανομένων και των διηθητικών μυκητιάσεων. Έρευνες έχουν δείξει ότι η υπερφόρτωση του οργανισμού με σίδηρο είναι πιθανό να αποτελεί έναν ακόμη παράγοντα κινδύνου για την ανάπτυξη διηθητικών μυκητιακών λοιμώξεων. Διεξήγαμε μια προοπτική, πολυκεντρική μελέτη σε ασθενείς με νεοδιάγνωση οξείας μυελογενούς λευχαιμίας ή μυελοδυσπλαστικού συνδρόμου σε εκτροπή, για να αποσαφηνίσουμε εάν η αυξημένη συγκέντρωση σιδήρου στις αποθήκες σιδήρου του μυελού των οστών και τα αυξημένα επίπεδα σιδήρου ορού και φερριτίνης είναι ανεξάρτητοι παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη διηθητικών μυκητιακών λοιμώξεων. Συνολικά, 98 ασθενείς καταγράφηκαν (76 με οξεία μυελογενή λευχαιμία) και παρακολουθήθηκαν για ένα έτος μετά τη διάγνωσή τους. 22 ασθενείς διεγνώσθησαν με διηθητική μυκητίαση κατά το διάστημα παρακολούθησης (διηθητική ασπεργίλλωση n=16, καντινταιμία n=5, μουκορμύκωση n=1). Αυξημένος σίδηρο στις αποθήκες σιδήρου του μυελού των οστών εντοπίστηκε σε 39 ασθενείς (31/76 ασθενείς χωρίς διηθητική μυκητίαση και 7/22 ασθενείς με διηθητική μυκητίαση). Η μονοπαραγοντική ανάλυση έδειξε ότι μόνο η διάγνωση της οξείας μυελογενούς λευχαιμίας αυτή καθ’ αυτή αποτελεί ανεξάρτητο παράγοντα για την ανάπτυξη διηθητικής μυκητιακής λοίμωξης [OR (95% CI) 7.40 (1.05 – 325.42)]. Στη μονοπαραγοντική και στην πολυπαραγοντική ανάλυση, το αυξημένο BMIS score (≥3) στη διάγνωση δε φάνηκε να αποτελεί ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου. Ομοίως, ο σίδηρος και η φερριτίνη ορού δε διέφεραν στις δύο ομάδες που είχαν παρόμοια δημογραφικά χαρακτηριστικά. Στην κοορτή μας που αποτελείται από Έλληνες ασθενείς με πρωτοδιάγνωση οξείας μυελογενούς λευχαιμίας ή μυελοδυσπλαστικό σύνδρομο σε εκτροπή, οι δείκτες υπερφόρτωσης του οργανισμού με σίδηρο δεν αποτελούν ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για διηθητικές μυκητιάσεις.Iron plays an important role in the pathogenesis of infections, including invasive fungal infections (IFIs). Studies suggested that iron overload might represent an additional risk factor for IFIs among patients with hematological malignancies. We conducted a prospective, multi-center study amongst adult patients with newly diagnosed acute myeloid leukemia (AML) or myelodysplastic syndrome (MDS) in transformation, to determine whether baseline iron overload as measured using the bone marrow iron stores (BMIS) score is an independent risk factor for the development of IFIs. We also measured baseline serum iron and ferritin levels. A total of 98 patients were enrolled (76 with AML) and were followed for 12 months. Twenty-two patients developed IFI during the follow up period (invasive aspergillosis n=16, candidemia n=5, mucormycosis n=1). A baseline BMIS score ≥3, indicating iron overload was relatively common (38/98 patients, 38%) and its frequency was comparable between patients with no IFIs (31/76, 40.7%) and in those with IFIs (8/22, 36.4%). Univariate analysis showed that only the presence of AML was associated with increased risk for IFIs [OR (95% CI) 7.40 (1.05 – 325.42)]. Both univariate and multivariate analyses showed that an increased BMIS score (≥3) at baseline was not an independent risk factor for IFIs. Similarly, there was no difference in serum iron and ferritin between the two groups that had similar demographic characteristics. Indices of iron overload were not independent risk factors for IFIs in our cohort of Greek patients with newly diagnosed AML/MDS in transformation

Prospective, multicenter study on the incidence of systemic fungal infections in hospitalized adult patients with hematological malignancies and/or bone marrow transplantation: iron load as a risk factor

Iron plays an important role in the pathogenesis of infections, including invasive fungal infections (IFIs). Studies suggested that iron overload might represent an additional risk factor for IFIs among patients with hematological malignancies. We conducted a prospective, multi-center study amongst adult patients with newly diagnosed acute myeloid leukemia (AML) or myelodysplastic syndrome (MDS) in transformation, to determine whether baseline iron overload as measured using the bone marrow iron stores (BMIS) score is an independent risk factor for the development of IFIs. We also measured baseline serum iron and ferritin levels. A total of 98 patients were enrolled (76 with AML) and were followed for 12 months. Twenty-two patients developed IFI during the follow up period (invasive aspergillosis n=16, candidemia n=5, mucormycosis n=1). A baseline BMIS score ≥ 3, indicating iron overload was relatively common (38/98 patients, 38%) and its frequency was comparable between patients with no IFIs (31/76, 40.7%) and in those with IFIs (8/22, 36.4%). Univariate analysis showed that only the presence of AML was associated with increased risk for IFIs [OR (95% CI) 7.40 (1.05 – 325.42)]. Both univariate and multivariate analyses showed that an increased BMIS score (≥3) at baseline was not an independent risk factor for IFIs. Similarly, there was no difference in serum iron and ferritin between the two groups that had similar demographic characteristics. Indices of iron overload were not independent risk factors for IFIs in our cohort of Greek patients with newly diagnosed AML/MDS in transformation.Οι διηθητικές μυκητιακές λοιμώξεις αποτελούν κύρια αιτία θνητότητας και θνησιμότητας για τους ασθενείς με αιματολογικές κακοήθειες. Ο σίδηρος διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην παθογένεση των λοιμώξεων, συμπεριλαμβανομένων και των διηθητικών μυκητιάσεων. Έρευνες έχουν δείξει ότι η υπερφόρτωση του οργανισμού με σίδηρο είναι πιθανό να αποτελεί έναν ακόμη παράγοντα κινδύνου για την ανάπτυξη διηθητικών μυκητιακών λοιμώξεων. Διεξήγαμε μια προοπτική, πολυκεντρική μελέτη σε ασθενείς με νεοδιάγνωση οξείας μυελογενούς λευχαιμίας ή μυελοδυσπλαστικού συνδρόμου σε εκτροπή, για να αποσαφηνίσουμε εάν η αυξημένη συγκέντρωση σιδήρου στις αποθήκες σιδήρου του μυελού των οστών και τα αυξημένα επίπεδα σιδήρου ορού και φερριτίνης είναι ανεξάρτητοι παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη διηθητικών μυκητιακών λοιμώξεων. Συνολικά, 98 ασθενείς καταγράφηκαν (76 με οξεία μυελογενή λευχαιμία) και παρακολουθήθηκαν για ένα έτος μετά τη διάγνωσή τους. 22 ασθενείς διεγνώσθησαν με διηθητική μυκητίαση κατά το διάστημα παρακολούθησης (διηθητική ασπεργίλλωση n=16, καντινταιμία n=5, μουκορμύκωση n=1). Αυξημένος σίδηρο στις αποθήκες σιδήρου του μυελού των οστών εντοπίστηκε σε 39 ασθενείς (31/76 ασθενείς χωρίς διηθητική μυκητίαση και 7/22 ασθενείς με διηθητική μυκητίαση). Η μονοπαραγοντική ανάλυση έδειξε ότι μόνο η διάγνωση της οξείας μυελογενούς λευχαιμίας αυτή καθ’ αυτή αποτελεί ανεξάρτητο παράγοντα για την ανάπτυξη διηθητικής μυκητιακής λοίμωξης [OR (95% CI) 7.40 (1.05 – 325.42)]. Στη μονοπαραγοντική και στην πολυπαραγοντική ανάλυση, το αυξημένο BMIS score (≥3) στη διάγνωση δε φάνηκε να αποτελεί ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου. Ομοίως, ο σίδηρος και η φερριτίνη ορού δε διέφεραν στις δύο ομάδες που είχαν παρόμοια δημογραφικά χαρακτηριστικά. Στην κοορτή μας που αποτελείται από Έλληνες ασθενείς με πρωτοδιάγνωση οξείας μυελογενούς λευχαιμίας ή μυελοδυσπλαστικό σύνδρομο σε εκτροπή, οι δείκτες υπερφόρτωσης του οργανισμού με σίδηρο δεν αποτελούν ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για διηθητικές μυκητιάσεις

Evaluation of a quality improvement intervention to reduce anastomotic leak following right colectomy (EAGLE): pragmatic, batched stepped-wedge, cluster-randomized trial in 64 countries

Background Anastomotic leak affects 8 per cent of patients after right colectomy with a 10-fold increased risk of postoperative death. The EAGLE study aimed to develop and test whether an international, standardized quality improvement intervention could reduce anastomotic leaks. Methods The internationally intended protocol, iteratively co-developed by a multistage Delphi process, comprised an online educational module introducing risk stratification, an intraoperative checklist, and harmonized surgical techniques. Clusters (hospital teams) were randomized to one of three arms with varied sequences of intervention/data collection by a derived stepped-wedge batch design (at least 18 hospital teams per batch). Patients were blinded to the study allocation. Low- and middle-income country enrolment was encouraged. The primary outcome (assessed by intention to treat) was anastomotic leak rate, and subgroup analyses by module completion (at least 80 per cent of surgeons, high engagement; less than 50 per cent, low engagement) were preplanned. Results A total 355 hospital teams registered, with 332 from 64 countries (39.2 per cent low and middle income) included in the final analysis. The online modules were completed by half of the surgeons (2143 of 4411). The primary analysis included 3039 of the 3268 patients recruited (206 patients had no anastomosis and 23 were lost to follow-up), with anastomotic leaks arising before and after the intervention in 10.1 and 9.6 per cent respectively (adjusted OR 0.87, 95 per cent c.i. 0.59 to 1.30; P = 0.498). The proportion of surgeons completing the educational modules was an influence: the leak rate decreased from 12.2 per cent (61 of 500) before intervention to 5.1 per cent (24 of 473) after intervention in high-engagement centres (adjusted OR 0.36, 0.20 to 0.64; P < 0.001), but this was not observed in low-engagement hospitals (8.3 per cent (59 of 714) and 13.8 per cent (61 of 443) respectively; adjusted OR 2.09, 1.31 to 3.31). Conclusion Completion of globally available digital training by engaged teams can alter anastomotic leak rates. Registration number: NCT04270721 (http://www.clinicaltrials.gov)

Empagliflozin in Patients with Chronic Kidney Disease

Background The effects of empagliflozin in patients with chronic kidney disease who are at risk for disease progression are not well understood. The EMPA-KIDNEY trial was designed to assess the effects of treatment with empagliflozin in a broad range of such patients. Methods We enrolled patients with chronic kidney disease who had an estimated glomerular filtration rate (eGFR) of at least 20 but less than 45 ml per minute per 1.73 m(2) of body-surface area, or who had an eGFR of at least 45 but less than 90 ml per minute per 1.73 m(2) with a urinary albumin-to-creatinine ratio (with albumin measured in milligrams and creatinine measured in grams) of at least 200. Patients were randomly assigned to receive empagliflozin (10 mg once daily) or matching placebo. The primary outcome was a composite of progression of kidney disease (defined as end-stage kidney disease, a sustained decrease in eGFR to < 10 ml per minute per 1.73 m(2), a sustained decrease in eGFR of & GE;40% from baseline, or death from renal causes) or death from cardiovascular causes. Results A total of 6609 patients underwent randomization. During a median of 2.0 years of follow-up, progression of kidney disease or death from cardiovascular causes occurred in 432 of 3304 patients (13.1%) in the empagliflozin group and in 558 of 3305 patients (16.9%) in the placebo group (hazard ratio, 0.72; 95% confidence interval [CI], 0.64 to 0.82; P < 0.001). Results were consistent among patients with or without diabetes and across subgroups defined according to eGFR ranges. The rate of hospitalization from any cause was lower in the empagliflozin group than in the placebo group (hazard ratio, 0.86; 95% CI, 0.78 to 0.95; P=0.003), but there were no significant between-group differences with respect to the composite outcome of hospitalization for heart failure or death from cardiovascular causes (which occurred in 4.0% in the empagliflozin group and 4.6% in the placebo group) or death from any cause (in 4.5% and 5.1%, respectively). The rates of serious adverse events were similar in the two groups. Conclusions Among a wide range of patients with chronic kidney disease who were at risk for disease progression, empagliflozin therapy led to a lower risk of progression of kidney disease or death from cardiovascular causes than placebo