Evaluation of effectiveness of physiotherapy treatment on health improvement in patients after stroke

Michalczak Magdalena, Lewicki Marcin, Łagowska-Batyra Agnieszka, Bojarczuk Katarzyna, Smoleń Agata. Evaluation of effectiveness of physiotherapy treatment on health improvement in patients after stroke. Journal of Education, Health and Sport. 2017;7(8):1047-1061. eISSN 2391-8306. DOI http://dx.doi.org/10.5281/zenodo.1000455 http://ojs.ukw.edu.pl/index.php/johs/article/view/4921 The journal has had 7 points in Ministry of Science and Higher Education parametric evaluation. Part B item 1223 (26.01.2017). 1223 Journal of Education, Health and Sport eISSN 2391-8306 7 © The Authors 2017; This article is published with open access at Licensee Open Journal Systems of Kazimierz Wielki University in Bydgoszcz, Poland Open Access. This article is distributed under the terms of the Creative Commons Attribution Noncommercial License which permits any noncommercial use, distribution, and reproduction in any medium, provided the original author(s) and source are credited. This is an open access article licensed under the terms of the Creative Commons Attribution Non Commercial License (http://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/) which permits unrestricted, non commercial use, distribution and reproduction in any medium, provided the work is properly cited. This is an open access article licensed under the terms of the Creative Commons Attribution Non Commercial License (http://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/) which permits unrestricted, non commercial use, distribution and reproduction in any medium, provided the work is properly cited. The authors declare that there is no conflict of interests regarding the publication of this paper. Received: 05.08.2017. Revised: 10.08.2017. Accepted: 31.08.2017. OCENA WPŁYWU POSTĘPOWANIA FIZJOTERAPEUTYCZNEGO NA POPRAWĘ STANU ZDROWIA PACJENTÓW PO PRZEBYTYM UDARZE OUN Evaluation of effectiveness of physiotherapy treatment on health improvement in patients after stroke Magdalena Michalczak1, Marcin Lewicki1, Agnieszka Łagowska-Batyra1, Katarzyna Bojarczuk1, Agata Smoleń1 1Katedra i Zakład Epidemiologii i Metodologii Badań Klinicznych Uniwersytetu Medycznego w Lublinie Magdalena Michalczak1, Marcin Lewicki1, Agnieszka Łagowska-Batyra1, Katarzyna Bojarczuk1, Agata Smoleń1 1Chair and Department of Epidemiology and Clinical Research Methodology, Medical University of Lublin, Poland STRESZCZENIE Wprowadzenie: Udar OUN to jedna z najczęstszych przyczyn niepełnosprawności u osób po 40-tym roku życia. Postęp medyczny związany z powstaniem wysokospecjalistycznych centrów udarowych, jak również oddziałów rehabilitacji spowodował poprawę rokowania wśród pacjentów po udarze. Obserwuje się wzrost dostępności do zabiegów z zakresu profilaktyki trzeciorzędowej, z jednoczesną oceną skuteczności, w zakresie poprawy jakości życia po epizodzie naczyniowym. Cel pracy: Celem pracy jest ocena skuteczności zabiegów fizjoterapeutycznych w poprawie deficytów motorycznych i ogólnej jakości życia wśród pacjentów po przebytym udarze. Materiał i metody: Analizą objęto 50 pacjentów hospitalizowanych w Oddziale Ortopedii i Rehabilitacji SPZOZ w Poniatowej i w Oddziale Rehabilitacji SPZOZ w Bełżycach. Narzędziem badawczym był kwestionariusz ankiety. Wyniki: Pacjenci po udarze zgłaszają poprawę stanu zdrowia po wdrożonych działaniach rehabilitacyjnych. Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic dotyczących odczuwania poprawy zdrowia w zależności od chorób współistniejących, faktu czy był to pierwszy epizod naczyniowy w życiu, czy kolejny oraz rodzaju udaru. Badanie wykazało brak istotnej zależności między poprawą zdrowia a rodzajem wykonywanych zabiegów, miejscem rehabilitacji oraz typem używanego zaopatrzenia ortopedycznego. Wnioski: Większość pacjentów po przebytym udarze mózgu (92%) odczuwa ogólną poprawę kondycji zdrowia w wyniku zastosowanego postępowania fizjoterapeutycznego, zarówno w aspekcie fizycznym jak i psychicznym. Słowa kluczowe: udar mózgu, rehabilitacja, jakość życia Abstract: Introduction: Ischemic cerebral stroke is one of the leading causes of disability among people after 40 years of age. The progress in the field of neurology associated with establishing specialist stroke units and stroke rehabilitation centers caused an improvement in prognosis in patients who suffered cerebral stroke. An increased effort to expedite access to procedures in the field of tertiary prophylaxis has been observed, with concomitant assessment of their effectiveness to improve quality of life among patients suffering from vascular event. Aim of the study: The aim of the study was the assessment of effectiveness of applied physiotherapeutic and kinesiotherapy treatment in the aspect of improving acute motor deficit and overall quality of life among patients after ischemic cerebral stroke Materials and methods: The studied group was comprised of 50 patients hospitalised in both the Orthopedics and Rehabilitation Department at the Independent Public District Hospital in Poniatowa and the Rehabilitation Ward of the Independent Public Health Care Unit at the. Dr Wojciech Oczka Hospital in Bełżyce. The study was performed with the use of survey questionnaire, participation in the study was voluntary and anonymous. Results: The majority of patients who suffered stroke report an improvement in their health after introduced physiotherapy treatment. There were no statistically significant differences between observed degree of improvement and types of concomitant diseases, the fact whether it was a first or an another vascular event or the type of a stroke. The study showed no significant correlation between health improvement and form of performed physiotherapy treatments, the place of rehabilitation and the type of orthopedic medical supplies being used. Conclusions: The majority of patients from studied group (92%), who suffered a cerebral stroke report general improvement in their overall health (both in its physical and mental aspect) as a result of introduced physiotherapeutic treatment. Key words: stroke, physiotherapy, quality of lif

The role of a support person during labour

Introduction: The changes that have occurred in the obstetrics in the last years are not only culturally conditioned, but they also constitute the sum of experiences of many generations of the women in labour. The change of a labour management style and the partner’s presence at that time is the result of variable expectations of women as well as the courage and determination of representatives of medical professions. When both partners are aware and active during the labour, a mother has the comfort of giving a birth in the sense of safety, and the father feels the full acceptance of a child as it eliminates the fear of physical contact with a baby. Objectives: The objective of this work is to know the opinion of women about the support person during labour. Materials and methods: The anonymous surveys were used as the research method. The study involved 187 women in labour, after the family labour in the average age of 29 ± 10 years. It was directed at the women after the family labour to know their opinion about the role of a support person during labour. Results: The conducted analysis has proved that the couples make decision together as to the family labour 59.4%. The factors that influence on this decision are the following to stay together (53.5%) and to provide the sense of safety (38.5%). According to 87.7% of the surveyed, the major type of the partner’s activity during the labour was his emotional support. 90.9% of the women confirm their partner would participate during the another labour again. Conclusions: 1.The decision about the family labour is made together by both partners. 2.Because of the partner’s presence during a labour, there are more chances for the better relationship of a man with his child in the future. 3.The major motivation for the man’s presence during the labour is to provide the sense of safety to his woman in labour

Analysis of fulfilling criteria for metabolic control in type 2 diabetic patients treated in the Endocrinology Clinic at the Medical University of Lublin in the years 2006–2011

Wstęp. Wciąż nierozwiązanym problemem cukrzycy typu 2 pozostają przewlekłe powikłania makro- i mikroangiopatyczne rozpoznawane niejednokrotnie już w momencie wykrycia choroby, co znacznie pogarsza jakość życia pacjentów i determinuje dalszy przebieg terapii. Na podstawie wyników badań prospektywnych wykazano, że prewencja następstw hiperglikemii, poprzez realizację zalecanych celów, odpowiednią samokontrolę i adekwatne leczenie, pozwoliłaby znacznie zmniejszyć ryzyko występowania tych powikłań i obniżyć koszty ich leczenia. Dlatego też na całym świecie od wielu już lat do tradycji należy określanie standardów, rekomendacji czy zaleceń dla chorych na cukrzycę. W Polsce po raz pierwszy w 2005 roku Polskie Towarzystwo Diabetologiczne (PTD) opublikowało rekomendacje mające kompleksowy i wieloośrodkowy charakter, a kolejne coroczne edycje zaleceń uwzględniają zawsze najnowsze doniesienia światowej diabetologii. Celem pracy była odpowiedź na pytanie, czy zmiana kryteriów wyrównania cukrzycy (kryteria PTD z 2006 i 2011 r.) wpływa istotnie na odsetek pacjentów spełniających te kryteria. Materiał i metody. Badaniu poddano 1045 chorych na cukrzycę typu 2 (476 mężczyzn, 45,5%) hospitalizowanych w Klinice Endokrynologii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. Oceniono ciśnienie skurczowe i rozkurczowe oraz parametry biochemiczne wyrównania metabolicznego choroby: glikemię na czczo, wartość hemoglobiny glikowanej (HbA1c) i frakcje lipidogramu. Wyniki. Najczęściej spełnianym kryterium wyrównania metabolicznego zalecanym przez PTD w 2006 roku było stężenie triglicerydów (50,4%), natomiast najrzadziej spełnianym kryterium było stężenie HbA1c (12,1%). Z kolei według zaleceń z 2011 roku najczęściej spełnianym kryterium było rozkurczowe ciśnienie tętnicze (66,9%), natomiast najrzadziej stężenie frakcji cholesterolu LDL u osób ze współistniejącą chorobą niedokrwienną serca (18,7%). Kolejnym etapem była analiza spełnienia kolejno dołączanych kryteriów wyrównania metabolicznego — HbA1c, glikemii na czczo, frakcji lipidogramu oraz skurczowego i rozkurczowego ciśnienia tętniczego. Stwierdzono, że 3 (0,4%) osoby bez współistniejącej choroby niedokrwiennej serca (IHD) spełniło wszystkie kryteria wyrównania metabolicznego z 2006 roku, natomiast żadna osoba obciążona tym powikłaniem nie spełniła wszystkich kryteriów. Zgodnie z zaleceniami z 2011 roku 5 (1,6%) osób ze współistniejącą IHD i 22 (3,0%) osoby bez współistniejącej IHD spełniło wszystkie kryteria wyrównania metabolicznego, co było istotne statystycznie (p < 0,001) w porównaniu z liczbą pacjentów spełnia­jących kryteria z 2006 roku. Wnioski. 1. Liberalizacja i indywidualizacja kryteriów wyrównania metabolicznego między rokiem 2011 a 2006 spowodowały znamienne zwiększenie liczby pacjentów spełniających zarówno jednocześnie wszystkie kryteria kontroli metabolicznej, jak i po­jedyncze kryterium w zakresie HbA1c oraz ciśnienia tętniczego. 2. Stopień realizacji kryteriów wyrównania choroby zalecanych przez PTD jest niezadowalający, niezależnie od przyjętych kryteriów kontroli metabolicznej.Background. Chronic macro- and microangiopathic complications of type 2 diabetes still constitute an unsolved problem. They are often identified at diagnosis, which results in worse quality of life of the patients and limits the treatment. Prospective studies have shown that preventing hyperglycemic effects by accomplishing goals recommended for diabetic patients, self-control and appropriate treatment could reduce the incidence of complications and treatment costs. Therefore, it has become a worldwide practice to determine the standards, recommendations or instructions the patients should follow. In Poland, complex and multicentre Recommendations were first published in 2005 and have been annually updated ever since. The main aim of the study was a comparative evaluation of meeting metabolic control criteria by type 2 diabetes patients in 2006 and 2011. Materials and methods. 1,045 patients (476 males, 45.5%) hospitalized in the Department of Endocrinology of the Medical University of Lublin were studied. Biochemical parameters included basic metabolic control criteria, i.e. fasting glucose, HbA1c and lipid profile fractions. Mean systolic and diastolic pressure was also determined. Results. Triglycerides concentration (50.4%) was the most frequently met criterion of those recommended by the PTD in 2006, whereas HbA1c concentration (12.1%) was the least frequent one. However, following the 2011 recommendations, diastolic arterial pressure was the most frequently met criterion (66.9%), whereas the concentration of LDL-cholesterol fraction in individuals with coexistent ischaemic heart disease (IHD) (18.7%) was the least frequent one. The next stage involved a comparative analysis of meeting consecutive metabolic control criteria recommended by the PDD. It was found that 0.4% of the patients (n = 3) without coexistent IHD met all the metabolic control criteria in 2006, whereas no patient with coexistent IHD met all metabolic control criteria. A significant (p < 0.001) percentage (1.6%) of the patients (n = 5) with coe­xistent IHD and 3.0% of individuals (n = 22) without coexistent IHD met all 2011 metabolic control criteria. Conclusions. 1. When comparing the criteria for metabolic control in 2006 and 2011 we can observe that they have become more relaxed and individualised. However, the change has not resulted in the full achievement of the PTD’s therapeutic goals. On the other hand, the number of the patients who meet for both all criteria at the same time, as well as single criterion including HbA1c and blood pressure, has risen. 2. The degree of meeting the PTD’s criteria for metabolic control is unsatisfactory, irrespective of the ones applied