Successful treatment of a case of anal incontinence due to obsteric injury using ‘anterior overlapping sphincteroplasty’

Anal inkontinans, gaz ve dışkının istem dışı kaçırılması- dır. Fekal inkontinans vajinal doğumun çok korkulan bir komplikasyonudur. Bu durum sfinkter yırtılması, pudental sinir hasarlanması ya da her ikisi ile birlikte olabilmektedir. Anal inkontinans prevelansı araştırılan topluluğa göre farklılık göstermektedir. Genel olarak 30-90 yaş arası kadınlar incelendiğinde, en az bir aylık sürede katı veya sıvı dışkı tutamama prevalansı %7.7dir. Vajinal doğum veya sezaryen doğumdan 6 ay sonra anal inkontinans %13-25 arası olmakta fakat bu 12 aylık bir sürede %1-6 aralığına düşmektedir. Anal inkontinans yaşam kalitesi üzerinde önemli bir etkisi vardır. Kadınlarda en önemli neden doğum travmasıdır. Anal sfinkter defekti ile birlikte perine yırtılması %1-9 arasında değişmektedir. Tanımlanmamış sfinker hasarı %18-35 olarak yüksek bir değerdedir. Pudental nöropati doğumunun ikinci evresinde ıkınma ile birlikte sinirin gerilmesi ve fetal başın inmesi ile oluşmaktadır. Hatta bazen doğumun birinci evresinde bile olmaktadır. Sfinkter hasarı ve pudental nöropati risk faktörleri forsepsli doğum, büyük fetüs ölçüsü ve uzamış ikinci doğum evresidir. Özellikle ilk doğum süresince fekal inkontinans riski göz önünde bulundurulmalıdır. Rutin epizyotomi sfinker hasarını engellememekte hatta sebebiyet verebilmektedir. Anal inkontinanslı kadınların tedavi yaklaşımı altta yatan etyoloji temelli olmalıdır. Başlangıç tedavisi olarak önerilen tıbbi yaklaşım nadiren etkilidir. Prmer anal sfinkter cerrahisi yapılan hastaların yarısı kısa ve uzun dönemde kontinans problemi ile karşılaşabilmektedirler. Bu çalışmada obstetrik yaralanmaya bağlı olarak ortaya çıkan ve ‘Anterior Overlapping Sfinkteroplasti’ yöntemiyle başarı bir şekilde tedavi edilen anal inkontinanslı bir olguyu sunuyoruz.Anal incontinence means inability to control the release of flatus or stool. Fecal incontinence is one of the most feared complications of vaginal delivery. It may be the consequence of sphincter tears, of pudendal neuropathy, or of a combination of the two. The prevalence of fecal incontinence varies depending on the population studied. In one population-based, age-stratified postal survey of women aged 30 to 90 years, the prevalence of fecal incontinence (defined as at least monthly loss of liquid or solid stool) was 7.7 percent. At three to six months after vaginal or cesarean delivery, as many as 13 to 25 percent of women report fecal incontinence . However, the prevalence falls to 1 to 6 percent by 12 months. Fecal incontinence has a significant impact on quality of life. Most important cause of incontinence is obstetric trauma in women. The incidence of perineal tear with anal sphincteric defect varies from 1-9% and the incidence of unrecognized sphincter injury may be as high as 18-35%. Pudendal neuropathy is caused by nerve stretch during pushing in the second stage of labor and descent of the fetal head; it may occur even with the first delivery. Risk factors for sphincter injury and pudendal neuropathy include forceps delivery, large neonatal size, and prolonged second stage of labor. The risk of fecal incontinence must be considered even during the first pregnancy. Routine episiotomy does not prevent sphincter injury and may even predispose to it. Therapeutic management of the women with anal incontinence should be based on underlying etiology. Medical treatment, recommended as initial approach, is rarely effective. Half the women who undergo primary anal sphincter repair have short or long term continence problems. In this study we present a case of anal incontinence due to obstetric injury who was successfully treated using ‘anterior overlapping sphincteroplasty

Comparison of nifedipine and hydration + sedation in the treatment of preterm delivery: a prospective clinical study

To compare the effectiveness of hydration + sedation and nifedipine in the treatment of preterm delivery. Between November 2003 and March 2005, a total of 130 pregnant women hospitalized at our hospital due to preterm labor were enrolled in the study. Of these, 70 (group 1) received hydration+sedation and the remaining 60 (group 2) received nifedipine. All pregnant women were followed up to delivery and obstetric and perinatal data were recorded. Groups were similar with respect to patients' demographic and reproductive characteristics, risk factors for preterm delivery, gestational week at the time of application and cervical length measured by ultrasound (p>0.05). Mean time between diagnosis and delivery was 35.8±4.2 days in group 1 and was 35.4±4.5 days in group 2 (p=0.84). Mean birth weight was 2970±226 grams for group 1 and was 2880±231 grams for group 2 (p=0.17). There was also no significant difference between the groups with respect to parenteral tocolysis requirement (p=0.07) and delivery prior to 37 weeks of gestation (p=0.62). In contrast to literature data, our study results suggest that hydration + sedation treatment may be a reasonable approach before administrating tocolysis. However, larger and placebo controlled studies are needed to recommend this approach as an alternative to tocolysis

Ege Doğumevi ve Kadın Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Aile Planlaması Bölümü'ne 2001-2005 yılları arasında başvuran perimenopozal kadınlar tarafından kullanılan kontraseptif yöntemler

Amaç: Bu çalısmanın amacı Ege bölgesi'ndeki perimenopozal kadınlar tarafından tercih edilen kontraseptif yöntemleri ve bu yöntemlerin devamlılık oranını saptamaktır. Yöntem: Agustos 2001 ve Nisan 2005 tarihleri arasında hastanemiz aile planlaması bölümüne kontrasepsiyon için basvuran toplam 442 perimenopozal kadın bu prospektif klinik çalısmaya dahil edildi. Bulgular: Kadınların ortalama yası 47.4±4.8 idi. En sık seçilen kontraseptif yöntemler kombine oral kontraseptifler (OKS) (%31) ve Depo medroxyprogesteroneacetate (DMPA) (%28.5) idi. Tuba ligasyonu ve vazektomiyi içeren kalıcı yöntemler dıslandıgında, en yüksek devamlılık oranı olan yöntemOKS(%83.9) idi. Sonuç: Bariyer kontrasepsiyon ve RIA perimenopozal periyoddaki kadınlar için önerilen yöntemler olmasına ragmen, hastanemiz aile planlaması bölümüne basvuran perimenopozal Ege bölgesi kadınlarının sadece %20.1'i bu yöntemleri tercih etmektedir. Perimenopozal kadınların kontraseptif seçimine ve bu kontraseptif yöntemlerin devamlılık oranlarına etki eden faktörleri arastıran daha fazla çalısmaya ihtiyaç vardır.Objective: To detect usage frequency and continuing rate of several contraceptive methods chosen by perimenopausal women surviving in Aegean region. Method: A total of 442 perimenopausal women who applied to family planning unit of our hospital for contraception in between August 2001 and April 2005 were enrolled into this prospective clinical study. Results: Mean age of the women was 47.4±4.8. The most common selected contraceptive methods were combined oral contraceptives (OCs) (31%) and Depo medroxyprogesteroneacetate (DMPA) (28.5%). If permanent methods including tuba ligation and vasectomy were excluded, the highest continuation rate was for OCs (83.9%). Conclusion: Although barrier contraception and IUD are suggested method for women in perimenopausal period, only 20.1% of perimenopausal Aegean region women appliying family planning unit of our hospital have chosen these methods. There is needed to further studies investigating the factors influence on the preparation of contraceptive methods of perimenopausal women and the continuation rate of these methods