Explaining the decline in coronary heart disease mortality in Turkey between 1995 and 2008.

BACKGROUND: Coronary heart disease (CHD) mortality rates have been decreasing in Turkey since the early 1990s. Our study aimed to determine how much of the CHD mortality decrease in Turkey between 1995 and 2008 could be attributed to temporal trends in major risk factors and how much to advances in medical and surgical treatments. METHODS: The validated IMPACT CHD mortality model was used to combine and analyse data on uptake and effectiveness of CHD treatments and risk factor trends in Turkey in adults aged 35-84 years between 1995 and 2008.Data sources were identified, searched and appraised on population, mortality and major CHD risk factors for adults those aged 35-84 years. Official statistics, electronic databases, national registers, surveys and published trials were screened from 1995 onwards. RESULTS: Between 1995 and 2008, coronary heart disease mortality rates in Turkey decreased by 34% in men and 28% in women 35 years and over. This resulted in 35,720 fewer deaths in 2008.Approximately 47% of this mortality decrease was attributed to treatments in individuals (including approximately 16% to secondary prevention, 3% angina treatments, 9% to heart failure treatments, 5% to initial treatments of acute myocardial infarction, and 5% to hypertension treatments) and approximately 42% was attributable to population risk factor reductions (notably blood pressure 29%; smoking 27%; and cholesterol 1%). Adverse trends were seen for obesity and diabetes (potentially increasing mortality by approximately 11% and 14% respectively). The model explained almost 90% of the mortality fall. CONCLUSION: Reduction in major cardiovascular risk factors explained approximately 42% and improvements in medical and surgical treatments explained some 47% of the CHD mortality fall. These findings emphasize the complimentary value of primary prevention and evidence-based medical treatments in controlling coronary heart disease

80’ler askeri modernizasyonunda bir Türk-Amerikan ortaklığı : FNSS savunma sistemleri

Ankara : İhsan Doğramacı Bilkent Üniversitesi İktisadi, İdari ve Sosyal Bilimler Fakültesi, Tarih Bölümü, 2016.This work is a student project of the The Department of History, Faculty of Economics, Administrative and Social Sciences, İhsan Doğramacı Bilkent University.by Çekiç, Can Eyup

Hacettepe Dahiliye Ders Kitabı 1

Ondokuzuncu yüzyılın tıp literatürü, korku filmi gibidir. Hekimlerin, ellerine geçirdikleri her şeyi, akıllarına gelen her yöntemi tedavi için kullandıkları görülür. Bilgiye değil, kulaktan dolma duyumlara dayanan, “içten doğma” uydurma fikirlerle hastaların yelken kürek tedavi edilmeye çalışıldığı bir dönemdir. Litrelerce kan alınır, barsaklar yüksek basınçlı lavmanlarla delik deşik edilir, hastalar buzlu sulara yatırılıp uzuvlar gangren olana dek dondurulur, dondurmak işe yaramazsa kaynar kazanlara sokulur, deriyi kabartan bitkisel merhemlerle epidermis eritilir, terkibi ikinci kez asla tutturulamayan envai çeşit bitkisel karışımlarla organlar iflas ettirilirdi. Yirminci yüzyılın başında, modern tıbbın kurucusu sayılan Dr. William Osler öncelikle bu “palavra tıbba” rest çekmiş, yeni bir çağı aralamıştır. Çağdaşı olan bazı hünerli hekimlerle birlikte, önümüze gelen her hastayı, elimize geçirdiğimiz her şeyle, bu şekilde rastgele tedavi edemeyiz, öncelikle hastalıkları tanımamız gerekir diyerek, tıbbın önceliğini tanıya yöneltmişler, kendilerine kadar olan eski devirlerden miras iki ilaç (digoksin ve morfin) dışındaki tüm o ilkel tedavi yöntemlerini reddetmişlerdir. Akıldışı eski tedavileri reddederek, yerine henüz yeni bir tedavi seçenekleri de olmadığından; yalnızca (doğru) tanı koymaya çalışan ve hastanın prognozunu tayin etmeye odaklanmış, tepkisel ve aslında bir bakıma muhafazakar yeni bir tıbbı başlatmışlardır. Tıp eğitimini de bu doğrultuda değiştirip, çalakalem ilaç ve tedavi veren hekimler yerine; hastanın hastalığını kavramaya çalışan, doğru tanı koyan hekimler yetiştirmeye yönelmişlerdir. Tıp eğitimindeki “hasta başı vizitler” bizzat Dr. William Osler tarafından başlatılmıştır. Bu ekol, 1900’ların başında cesur bir kararla, neyi tedavi ettiğini bilmeyen eski hekimlik pratiğini kapatıp, öncelikle hastalıkları kavramaya, hastalarına titizlikle isabetli bir tanı koymaya odaklanmıştır. Bu devir, tıbbın rönesansı sayılır. Kuruluşundan itibaren çağdaşı modern tıp dünyasının bir takipçisi ve aktörü olan Hacettepe Tıp Fakültesi; hünerli hekimler, iyi klinisyenler yetiştirmeyi amaçlamıştır. Prof. Dr. Şeref Zileli’nin kurucusu olduğu İç Hastalıkları Anabilim Dalımız, mezuniyet öncesi tıp eğitiminde yatay ve dikey entegrasyon modeliyle klinik eğitim aşamasında, öğrencilerimize “dahiliye nosyonu” kazandırmayı hedeflemiştir. Dahiliye nosyonu, hastaya saçından tırnağına bir bütün olarak bakabilmeyi; hastanın sorunlarını rasyonel bir klinik denklem haline getirebilmeyi; semptomlarından başlayıp, fizik muayene ve isabetli tetkik seçimiyle en doğru tanıyı koyabilmeyi ve hastaya en az zarar verecek en uygun tedaviyi planlayabilmeyi gerektirir. Mezuniyet öncesi İç Hastalıkları Klinik Eğitim programımızın öğrenim hedefleriyle, içeriği ve ulusal çekirdek müfredatımız gözetilerek hazırlanan bu kitap; İç Hastalıkları, Kardiyoloji, Göğüs Hastalıkları, İnfeksiyon Hastalıkları ve Klinik Mikrobiyoloji anabilim dallarımız öğretim üyelerinin ortaklaşa titiz bir çalışmasıdır