Warianty mechanizmu dynamicznych oddziaływań kooperatywnych w łańcuchowych układach wiązań wodorowych w oparciu o spolaryzowane widma w podczerwieni kryształów wybranych amidów i tioamidów

Wiązanie wodorowe to specyficzny rodzaj oddziaływań cząsteczkowych powszechnie występujących w przyrodzie. Odgrywa zasadniczą rolę w budowie materii, procesach biologicznych, biofizycznych, jak również biochemicznych. Odpowiedzialne jest między innymi za stabilizację struktury przestrzennej drugo- i trzeciorzędowej białek, tworzenie komplementarnych par zasad purynowych i pirymidynowych, będących składowymi elementami kwasów nukleinowych, czy agregację enzymów [1-7]. Wiązanie wodorowe to szczególny typ wiązania chemicznego, ponieważ jest wystarczająco silne, aby łączyć biomolekuły, a jednocześnie wystarczająco słabe, aby w warunkach fizjologicznych ulec zerwaniu, np. łączy ze sobą pary komplementarnych zasad, tworząc strukturę podwójnej helisy DNA, a równocześnie umożliwia jej lokalną denaturację, prowadzącą do replikacji DNA. Ponadto za pośrednictwem wiązania wodorowego sterowana jest regio- i stereoselektywność syntez organicznych [8]. Wpływają one również na strukturę polimerów otrzymywanych w procesach polikondensacji, prowadzonych wobec eterów koronowych [8]. Zrozumienie złożonej natury wiązania wodorowego wzbudziło ogromne zainteresowanie świata nauki, czego przejawem są licznie publikowane prace badawcze, rozważające teoretyczne i eksperymentalne aspekty wiązań wodorowych [9- 16]. Z przeglądu literaturowego wynika jednak, iż w dalszym ciągu, pomimo systematycznie prowadzonych badań, wiele kwestii, dotyczących dynamiki wiązań wodorowych, pozostaje niewytłumaczonych. Według mnie, najbardziej istotnymi osiągnięciami, uzyskanymi w badaniach nad widmami podczerwonymi kryształów amidów i tioamidów są: 1. Poszerzenie wiedzy o mechanizmach dynamicznych oddziaływań kooperatywnych w układach wiązań wodorowych w sieciach kryształów molekularnych. 2. Odkrycie nowego sposobu zachodzenia procesów samoorganizacji izotopowej H/D w izotopowo rozcieńczonych kryształach molekularnych o łańcuchowym ułożeniu wiązań wodorowych w sieciach. 3. Udowodnienie istotnych wpływów wywieranych przez podstawnikowe grupy atomów, przyłączone do ugrupowania –CS–NH– lub –CO–NH–, na wielkość energii dynamicznych oddziaływań kooperatywnych w układach wiązań wodorowych kryształów tioamidów i amidów oraz ich wpływu na sposób zachodzenia procesów samoorganizacji izotopowej H/D. 4. Wykrycie relacji pomiędzy strukturą elektronową grup podstawnikowych oraz miejscem ich przyłączenia do ugrupowania tioamidowego lub amidowego, na wielkość energii dynamicznych oddziaływań kooperatywnych, a w konsekwencji na sposób zachodzenia procesów samoorganizacji izotopowej H/D. 5. Pomiary spolaryzowanych widm podczerwonych wiązania wodorowego dla monokryształów dziesięciu układów molekularnych, w tym trzech amidów i siedmiu tioamidów: 3’-metyloacetanilidu, 4’-metyloacetanilidu, N-benzyloacetamidu, N-metylotiobenzamidu, N-metylotioacetamidu, N-(m-tolylo)tioacetamidu, N-(p-tolylo)tioacetamidu, tioformanilidu, N-benzylotioformamidu, N-benzylotioacetamidu. 6. Rejestracja spolaryzowanych widm w podczerwieni dla wszystkich wymienionych w punkcie 5 układów krystalicznych deuterowo związanych. 7. Modyfikacja metody syntezy tioamidów (N-metylotiobenzamidu, N-metylotioacetamidu, N-(m-tolylo)tioacetamidu, N-(p-tolylo)tioacetamidu, tioformanilidu, N-benzylotioformamidu, N-benzylotioacetamidu). 8. Przeprowadzenie syntezy N-benzyloacetamidu. 9. Wyhodowanie monokryształów wszystkich układów molekularnych do badań rentgenostrukturalnych oraz wyznaczenie ich struktury krystalograficznej (3’-metyloacetanilidu, 4’-metyloacetanilidu, N-benzyloacetamidu, N-metylotiobenzamidu, N-metylotioacetamidu, N-(m-tolylo)tioacetamidu, N-(p-tolylo)tioacetamidu, tioformanilidu, N-benzylotioformamidu, N-benzylotioacetamidu). Napisanie publikacji z wynikami tych badań. 10. Ponadto w ramach teorii silnego sprzężenia przeprowadzono obliczenia modelowe kształtów konturów pasm νN-H i νN-D w widmach wodorowo i deuteronowo związanych kryształów badanych układów molekularnych

Zastosowanie hormonoterapii w ginekologii onkologicznej i terapii raka piersi

This article presents a review of new literature regarding hormonal therapy of female reproductive systemtumours. Hormonal treatment in gynaecological oncology has to retard the course of neoplastic disease and decreasethe intensity of its symptoms in patients with hormonally dependent breast cancer, endometrial canceror ovarian cancer. Drugs belonging to different pharmacological groups are used in hormonal therapy in oncologicalgynaecology. Hormone therapy is established as an important method of therapy or support for oncologicaltreatment. The physician dealing with therapy of neoplastic diseases has to remember about the advantagesand risks of such treatment, and every case should be considered individually