Gemmologia ogólna

Le manuel préparé présent les informations fondamentales pour la gemmologie. La première partie présente des notions de gemmologie générale. De ce chapitre on peut apprendre ce que la gemmologie et les gemmes; on peut aussi s’informer ce que les gemmes naturelles, synthétiques, traitées et les imitations. Le gemmologue n’a pas vraiment à connaître toutes les lois qui expliquent la formation et la composition des gemmes, mais il lui sera utile de connaître des notions de base de la cristallographie parce que les objets qui interesent le gemmologue sont le plus fréquemment des solides cristallins ou cristaux. Le cristal caractérise une structure atomique symétrique et ordonnée, une forme géométrique limitée par des faces planes et enfin des propriétés physiques qui varient selon la direction. Il y a une correspondance entre la symétrie interne et la symétrie externe du cristal. Même un fragment de cristal, si minuscule soit-il, et sans forme apparente, contient en lui tous les caractères d’un cristal. C’est d’une grande aide pour la détermination. Alors les informations de base de la cristallographie sont présentent au deuxième chapitre. Les caractères extérieurs des gemmes frappent d’emblée nos sens. Ils sont fort minutieusement étudiés car, bien sûr. la gemmologie était, pendant très longtemps, presque uniquement descriptive. Si les caractères mettant nos sens à contribution peuvent maintenant être chifrés au moyen de mesures faites au laboratoire, il n’en reste pas moins que ces caractères organoleptiques restent les seuls dont puisse s’aider le gemmologue sur le terrain pour identifier rapidement les espèces minérales. Alors il prend en considération: la forme géométrique d’un objet limitée par des faces planes, le clivage, la cassure, la dureté et le poids spécifique. Les progrès rapides des sciences exactes se répercutent en gemmologie. Or de très grands progrès ont été réalisés depuis ces dernières décades et actuellement les gemmologues possèdent une large gamme de moyens d'étude. Ce sont les appareils qui, il y a peu d'années encore, étaient réservés au domaine des seuls physiciens. Mais les gemmologues doivent commencer par une bonne étude des méthodes d’identification de gemmologie fondamentale. Il est donc nécessaire de faire le point sur les techniques qui permettent de faire une étude fondamentale complète des propriétés des gemmes. L’aspect de la couleur d’une gemme est ce qui frappe en tout premier lieu. Les couleurs existent grâce à la lumière, c’est-à-dire à des oscillations électromagnétiques d’une certaine longueur d’onde. On a trois types de sensation de la couleur et la perception de la couleur se définit selon: la tonalité, la saturation ou la pureté et la luminosité. Trois facteurs sont importants pour déterminer la couleur d’une gemme: les conditions d’observation, la gemme elle-même et l’oeil humain. Les propriétés optiques occupent une place dominante parmi toutes celles que possèdent les gemmes. En effet, c’est d’elles que dépendent la couleur, l’éclat, le feu, la luminosité, les effets de lumière, etc. des gemmes. Alors c’est pourquoi le troisième chapitre présente les propriétés des gemmes et les méthodes fondamentales d’identification des gemmes. Les gemmes ne présentant aucune particularité d’interne facile à reconnaître sont dites „pures”. La plupart des cristaux ne se présentent pas sous un aspect aussi régulier; l’irrégularité se manifeste bien souvent, du fait que certains cristaux se sont développés aux dépens des autres et ont pour origine une croissance irrégulier causée par des solutions cristalines en voie de transformation. Les irrégularités d’un cristal passaient pour des défauts. Les perturbation dans la structure cristalline sont classées parmi: les inclusions, les zones d’accroissement et lesmacles. Alors c’est pourquoi le quatrième chapitre présente les caractères internes des gemmes. Les premières synthèses significatives des minéraux ont réellement commencé vers la fin du XIX siècle. Depuis cette époque la cristallogénèse a réalisé d’importants progrès. Les gemmes synthétiques sont des produits dont la fabrication, provoquée totalement ou partiellement par l’homme, a été obtenue par divers procédés. Leurs propriétés physiques et chimiques correspondent à celles des gemmes naturelles qu’elles copient. Ces procédés permettent de faire cristalliser des espèces non recencées dans la nature. Pour les gemmologues le plus intéressant sont les produits dont la fabrication a été obtenu par: la synthèse Verneuil, la synthèse Czochralski, la synthèse, flux-fusion”, la synthèse hydrothermale, la synthèse en auto-creuset, la synthèse par hautes pressions et températures. C’est pourquoi le cinquième chapitre présente les matériaux de synthèse, les méthodes de croissance cristalline et les fabricants des matériaux de synthèse. Il existe différents procédés, certains très ansiens, pour changer ou améliorer les qualités esthétiques et commerciales de gemmes peu attrayantes. Sur une gemme, il consiste soit à améliorer l’apparence, soit à modifier la couleur, soit à diminuer les imperfections, soit à produire une ressemblance avec une autre gemme. Bien que certains traitements élémentaires aient été connus dès l’Antiquité, le fantastique bond en avant effectué dans le compréhension de la physique et de la chimie des solides au cours des derniers années a conduit à de nouvelles techniques de traitement de plus en plus sophistiquées. Ayant connaissance des détails des différentes techniques de traitement, le gemmologue peut reconnaître plus facilement celle qui a été pratiquée. Alors c’est pourquoi le sixième chapitre présente les traitements passifs et les traitements actifs. Le façonage des gemmes est un travail délicat, pratiqué par des spécialistes qui portent le nom de diamantaires pour le diamant et de lapidaires pour toutes les autres gemmes. Il existe une infinité de tailles pour les gemmes. Le gemmologue doit connaître les types de taille courant et les méthodes d’évaluation des gemmes. Alors les informations de base des tailles des pierres précieusses sont présentent au septième chapitre. Il existe une foule de possibilités différentes dans la fabrication des pierres composées. Il s’agit avant tout de truquages dont le but, le plus souvent recherché est de faire illusion. La gemmologue doit connaître les catégorie des gemmes assemblées et les méthodes détermination des pierres composées. C’est pourquoi le huitième chapitre présente: doublets, triplets et multiplets. S’il veut se maintenir au meilleur niveau, doit suivre l’évolution des techniques de travail avec des gemmes de plus en plus sophistiquées. Donc la détermination de la nature d’une gemme, la détection de l’existence de traitements, la recherche du ou des types de traitements subis par une gemme, la reconnaissance de pieres synthétiques de qualité quasi parfaite rendent obligatoire le laboratoire gemmologique. Alors, en neuvième chapitre est présente la laboratoire gemmologique: de la classe fondamentale qui permets de reconnaître les gemmes, de détecter certains traitements courants et de suspecter d’autres traitements plus élaborés sur l’existence de petites anomalies, de la classe plus équipées qu’elle est habituellemnt préparée pour certains examens réclament une spécialisation, de la classe ultraspécialisés, pouvant pratiquer tous les types d’examens jusqu’aux plus performants. Le gemmologue, pour systématiser tous les renseignements relatifs à une gemme doit avoir la fiche de travail (la fiche d’identification). Le développement de la science a rendu possible mettre en pratique les banques de données gemmologiques sur la diquette; on s’installe simplement sur tout P.C. (personnelle computer) sous Windows. Le laboratoire portable est très utile pour l'expert pendant le voyage. Il s'agit de laboratoires de débrouillage qui permettent de reconnaître les gemmes dans un grand nombre de cas et de détecter certains anomalies pour envoyer la gemme suspecte dans des unités plus équipées. Les adeptes de gemmologie peuvent approfondir des problèmes gemmologiques se servant des livres présentent dans la bibliographie (le dixième chapitre). Pour les gemmologues sont très utile les associations et les instituts gemmologiques. Leurs adresses sont présentent en annexe

Perły : przewodnik gemmologa

W historii ludzkości trudno jest znaleźć takie czasy, w których perły i masa perłowa nie cieszyłyby się uznaniem. Także współczesność nie jest pod tym względem wyjątkowa, bowiem perły pasują dziś, podobnie zresztą jak niegdyś, do każdego wieku, stroju, miejsca, pory dnia, pory roku, mogą być zakładane przy każdej okazji i w każdych okolicznościach. Różnica między współczesnością i czasami minionymi polega przede wszystkim na tym, że nastąpiło ogromne poszerzenie, zarówno oferty jak i dostępności pereł. Stało się tak przede wszystkim dzięki perfekcyjnemu opanowaniu metod hodowli pereł. Wprawdzie o początkach hodowli pereł można mówić sięgając pamięcią do średniowiecznych dokonań chińskich hodowców półpereł czy do osiemnastowiecznych eksperymentów Linneusza, jednak w pełni świadomy i prawdziwie przemysłowy charakter hodowli rozpoczyna się dopiero z końcem XIX wieku, wraz z pierwszymi udanymi eksperymentami hodowlanymi podjętymi nieomal równocześnie w kilku regionach świata, np. w Australii, w Japonii, w Ameryce Środkowej czy w Ameryce Północnej. Z wielu próbujących wówczas tylko nielicznym, najbardziej wytrwałym udało się osiągnąć realny sukces. Z pewnością największy należy do Kokichi Mikimoto, „króla pereł” - jak go później nazwano. Wytyczonym przez niego szlakiem w latach następnych podążyli inni. Kilkadziesiąt lat później z hodowlą pereł eksperymentowano już na dużą skalę w Chinach, Indochinach, Korei, Filipinach, Indonezji, Polinezji, Ameryce Północnej, a ostatnio także w Nowej Zelandii, Meksyku, a nawet Europie. Dzięki temu produkcja pereł rozwinęła się na niebywałą skalę, można by nawet rzec, że w czasach współczesnych spowszedniała. Jak nigdy dotąd, dzięki opanowaniu do perfekcji metod hodowli, wspartemu coraz to wszechstronniej-szymi badaniami naukowymi, dysponujemy dziś ogromnym bogactwem kategorii i gatunkow pereł i z coraz szerszym asortymentem ich barw, wielkości i form. Jednocześnie, wraz z postępem badań naukowych, rezultaty hodowli pereł stają się coraz to bardziej przewidywalne, a ryzyko niepowodzenia w takiej działalności coraz to mniejsze. W rezultacie także ceny są coraz to bardziej przystępne, a co za tym idzie, popularność pereł jest coraz to większa. [fragm. tekstu

Krystalooptyka

"Skrypt jest przeznaczony dla studentów geologii specjalizujących się w mineralogii i petrologii, pragnących zapoznać się gruntownie z mikroskopowymi metodami rozpoznawania minerałów i skał. Może on być także wielce przydatny dla gemmologów, chemików, biologów, ekologów itp." (fragm.

Gemmologia szczegółowa : vademecum

"Kamienie szlachetne fascynowały ludzi od niepamiętnych czasów. Dawno też zaczęto gromadzić o nich informacje. Już w pierwszych pracach traktujących o kamieniach szlachetnych zamieszczano wiadomości opisujące różne ich właściwości, jak barwę, przejrzystość, odporność, pochodzenie czy wykorzystanie." [fragment tekstu

Optyka kryształów dla geologów i gemmologów

Materiał zawarty w podręczniku tylko nieznacznie wykracza poza ramy uniwersyteckiego programu dydaktycznego. Został jednak tak pomyślany, by stanowił kompendium wiedzy z zakresu klasycznej optyki kryształów, niezbędnej w świadomym użytkowaniu podstawowych mineralogicznych, gemmologicznych i petrologicznych przyrządów optycznych. Temu celowi podporządkowano układ podręcznika oraz materiał ilustracyjny. Ograniczone ramy zmusiły jednak autora do dokonania niezbędnych uproszczeń i selekcji poruszanych wątków. Całkowicie zrezygnowano z omawiania bardziej zaawansowanych zagadnień i metod analizy widmowej. Bardziej szczegółowa prezentacja przekraczałaby planowaną objętość podręcznika. Czytelnicyzainteresowani wnikliwszym studiowaniem wybranych zagadnień powinni sięgnąć do oryginalnej, specjalistycznej literatury, przeważnie jednak obcojęzycznej (patrz: Literatura zalecana). W rezultacie, w stosunkowo niewielkiej objętościowo publikacji starano się pomieścić możliwie szeroki i spójny zasób niezbędnych informacji, przydatnych w powszedniej praktyce mineralogicznej, gemmologicznej i petrologicznej. Lepsze poznanie tej problematyki może być dobrą podstawą do studiowania zagadnień i metod bardziej zaawansowanych; może też być początkiem dalszych studiów nad mineralogią optyczną. Podręcznik jest przeznaczony dla studentów geologii, specjalizujących się w mineralogii, gemmologii i petrologii, pragnących zapoznać się z najważniejszymi optycznymi metodami badania minerałów i skał. Może być także przydatny dla jubilerów, szlifierzy kamieni szlachetnych, chemików, biologów, ekologów, archeologów itp. Inicjatywę wydawniczą podjęto, by rozszerzyć treści prezentowane we wcześniej opublikowanym podręczniku Krystalooptyka z 1995 roku tego samego autora, w którym zawarto podstawy świadomego użytkowania mikroskopu polaryzacyjnego. Rysunki zamieszczone w książce są w wersji gwarantowanej przez autora

Zróżnicowanie petrograficzne tonsteinów Górnośląskiego Zagłębia Węglowego

Diversity of structures, textures, and mineral and chemical compositions is among the most characteristic features of tonsteins. This diversity is observed in lateral and vertical directions in hand specimens and under the microscope. The main goal of this study was to explain the origin of the observed diversity in tonsteins. On the basis of chemical analyses and observations in hand specimens and under the optical microscope, supported by selected instrumental techniques, it has been established that the petrographic diversity of tonsteins in GZW was caused by: — local physical and chemical conditions of sedimentation and diagenesis in the coal-forming environment; — size, type, and mineral composition of grains in pyroclastic materials deposited in the coal-forming environment There are several tonstein horizons in the Upper Silesian Coal Basin (tab. 1). The major petrographic differences between them consist in the occurrence of: — moderately kaolinized rocks with a variabel mineral composition. They contain numerous restites, well developed sedimentary textures, and primary mineral assemblages. — heavily kaolinized rocks with simple, uniform mineral composition. They contain small amounts of restites. The primary mineral composition is difficult to recognize. Both moderately and heavily kaolinized tonsteins formed due to alteration of rhyolitic tuffs and tufiites. Tonsteins of the paralic series are usually moderately kaolinized, though locally they may be kaolinized to a larger degree. Tonsteins of limnic series are heavily kaolinized, though locally they may be moderately kaolinized. The extent of kaolinization of the primary pyroclastic material in tonsteins is reflected in their structures and textures. There is also a characteristic trend of changes in the chemical composition. The molecular ratio of SiO2/Al2O3 to K2O/A12O3 is the best criterion to classify tuffogenic intercalations kaolinized to a different degree (fig. 47). The plot of SiO2/Al2O3 vs. K2O/A12O3 indirectly shows also the influence of plants vegetation on the alteration of the pyroclastic material deposited- in the coal-forming environment Some trace elements (Sr, Ni, Rb, Th, U) are sensitive indicators of the degree of kaolinitization of the pyroclastic material. Microscopic analysis of restites (pyroquartz, biotite, sanidine, heavy minerals, volcanic glass, fragments of volcanic rocks) and forms of occurence of clay minerals (mainly kaolinite and mixed-layer minerals) in tonsteins of GZW suggest that heavily kaolinized tonsteins formed due to alteration of the pyroclastic intercalations, the texture and mineral composition of which were similar to the initial material for moderately kaolinized tonsteins

Polska Agencja Prasowa

"Polska Agencja Prasowa" nie zawsze nosiła tę nazwę. Jej historia wiąże się ściśle z jej poprzedniczką jeszcze z czasów kończących I Wojnę Światową, czyli Polską Agencją Telegraficzną (PAT). To ostatnia natomiast powstała ze spuścizny jaką po sobie zostawiło na ziemiach polskich. Wiedeńskie Biuro Korespondencyjne w Krakowie oraz we Lwowie. Wszystko zaczęło się jesienią 1918 roku, gdy to grupa polskich dziennikarzy przejęła te oddziały biur. W oparciu o te skromne zasoby 5 grudnia 1918 roku nadano tej pierwszej w Polsce agencji informacyjnej, formy instytucjonalne. [fragm. tekstu

Plastyka

Materiał ten powstał w ramach projektu „Wdrożenie reformy programowej wychowania przedszkolnego i kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół. Przeszkolenie wojewódzkich ekspertów przedmiotowych." Prezentuje on tematykę związaną z wdrożeniem treści nowej podstawy programowej

W służbie dziecku. Lwowski etap działalności Janiny Kelles-Krauz (1898–1975)

The article follows the activities of Janina Kelles-Krauz, a well-known librarian associated with the Ossolineum Library. It deals with the overlooked period of her life in interwar Lviv, when she was engaged in helping and caring for children. The article is based on hitherto unknown documents stored in the Ossolineum Library in Wrocław. On their basis, three levels of the librarian’s childcare activities were identified: practical help (at daycare center, boarding school, and summer camps), teaching (lectures at courses for tutors and social workers), and academic writing. The main part of the article characterizes and analyzes each of the mentioned fields of her activity. Janina Kelles-Krauz’s achievements are part of the Polish pedagogy of care in the interwar period