Evaluation of serum uric acid level in type 1 diabetes mellitus patients and investigation of the relationship between uric acid level and microvascular complications

Tip 1 diabetes mellitus (T1DM) pankreasta bulunan beta hücrelerinin hasarı sonucu gelişen ve insülin eksikliği ile karakterize kronik metabolik bir hastalıktır. Nefropati, retinopati ve nöropati diyabetin bilinen mikrovasküler komplikasyonlarıdır. T1DM hastalarında serum ürik asit (SÜA) düzeyini değerlendiren az sayıda çalışma mevcuttur ve SÜA düzeyinin mikrovasküler komplikasyonlar ile ilişkisi tartışmalıdır. Bu çalışmada T1DM hastalarında SÜA düzeyini değerlendirmeyi ve SÜA düzeyinin mikrovasküler komplikasyonlar ile ilişkisini incelemeyi amaçladık. Bu çalışma 18 yaşından büyük T1DM tanısı ile takipli 160 hastanın ve 85 sağlıklı kontrolün dosyalarının retrospektif değerlendi rilmesi ile yapıldı. T1DM hastalarında kontrol grubuna göre SÜA düzeyi düşük bulundu (p:0.035) ve SÜA düzeyi ile HbA1c arasında negatif kolerasyon saptandı (r:-0.172, p:0.03). SÜA ile kreatinin düzeyi arasında pozitif kolerasyon saptandı (r:0.269, p:0.001). Nefropati gelişen hastalarda SÜA düzeyi diyabet süresinden bağımsız olarak yüksek saptanırken (r2:0.185, p:0.027) nöropati ve retinopatisi mevcut olan hastalarda SÜA yüksekliği bağımsız bir risk faktörü olarak saptanmadı. Sonuç olarak T1DM hastalarında kontrol grubuna göre daha düşük SÜA düzeyi bulunmasına rağmen diyabetik nefropati gelişen hastalarda SÜA düzeyinin yüksek olduğu saptandı. Yüksek SÜA düzeyinin diyabetik nefropati gelişiminde risk faktörü olup olmadığını belirlemek için daha ileri prospektif çalışmalar gereklidirType 1 diabetes mellitus (T1DM) is a chronic metabolic disease that develops due to damage to beta cells in the pancreas and is characterized by insulin deficiency. Nephropathy, retinopathy, and neuropathy are known microvascular complications of diabetes. There are few studies evaluating serum uric acid (SUA) levels in T1DM patients, and the relationship of SUA level with microvascular complications is controversial. In the current study, we aimed to evaluate the SUA level in T1DM patients and investigate the relationship between SUA and microvascular complications. The present study was conducted by retrospectively evaluating the files of 160 patients and 85 healthy controls who followed up with a diagnosis of T1DM over the age of 18. The SUA level was lower in T1DM patients than in the control group (p: 0.035), and a negative correlation was found between the SUA level and HbA1c (r:-0.172, p: 0.03). There was a positive correlation between SUA and creatinine level (r: 0.269, p: 0.001). The SUA level was found to be higher in patients with nephropathy regardless of the duration of diabetes (r2: 0.185, p: 0.027). Elevated SUA level was not found as an independent risk factor in patients with neuropathy and retinopathy. In conclusion, although there was a lower SUA level in T1DM patients than in the control group, SUA level was elevated in patients with diabetic nephropathy. Further prospective studies are required to determine whether elevated SUA level is a risk factor for the development of diabetic nephropathy

Diabetes mellitusun tanı, tedavi ve izlemi

Diabetes mellitus toplumda çok yaygın görülen, akut ve kronik komplikasyonları ile toplum sağlığını yakından ilgilendiren kronik metabolik bir hastalıktır. Ülkemizde ve dünyada görülme sıklığının yıllar içinde giderek artıyor olması, farklı organ sistemlerini etkileyen komplikasyonlara yol açması, diabetes mellitusu tüm branşlardaki hekimleri ilgilendiren bir hastalık haline getirmektedir. Diabetes mellitus hastalığını erken tanımak, doğru şekilde tiplendirmesini yapmak ve gerekli tedavileri gecikmeden etkin şekilde uygulamak hastanın daha sağlıklı bir yaşam sürmesi için çok önemlidir. Diyabetin en iyi şekilde tedavi ve takibi için çalışmalar sürekli devam etmekte ve konu güncelliğini her zaman korumaktadır. Bu kitapta hekimlerin diabetes mellitusun tanı, tedavi ve izleminde yeterli ve güncel bilgi düzeyine sahip olmaları ve bu halk sağlığı sorununun çözümüne katkıda bulunmaları hedeflenmiştir

The value of routine measurement of serum calcitonin on insufficient, indeterminate, and suspicious thyroid nodule cytology

Routine calcitonin measurement in patients with nodular thyroid disease is rather controversial. The aim of this study was to evaluate the contribution of serum calcitonin measurement in the diagnostic evaluation of thyroid nodules with insufficient, indeterminate, or suspicious cytology. Out of 1668 patients who underwent thyroidectomy with the diagnosis of nodular thyroid disease and were screened, 873 patients with insufficient, indeterminate, or suspicious fine needle aspiration biopsy results were included in the study. From the total number of patients in this study, 10 (1.1%) were diagnosed as medullary thyroid cancer (MTC) using histopathology. The calcitonin level was detected to be above the assay-specific cut-off in 23 (2.6%) patients ranging between 6.5 - 4450 pg/mL. While hypercalcitoninemia was detected in all 10 MTC patients, a false positive elevation of serum calcitonin was detected in 13 patients (1.5%). Of the MTC group, 7 patients had cytology results that were suspicious for malignancy (Bethesda V), one patient’s cytology showed atypia of undetermined significance (Bethesda III) and two patient’s cytology results were suspicious for follicular neoplasm (Bethesda IV). Among the cases with non-diagnostic cytology (Bethesda I), none of the patients were diagnosed with MTC. In conclusion, routine serum calcitonin measurement can be performed in selected cases rather than in all nodular thyroid patients. While it is reasonable to perform routine calcitonin measurement in patients with Bethesda IV and Bethesda V, this measurement was not useful in Bethesda I patients. In Bethesda III patients, patient-based decisions can be made according to their calcitonin measurement.

Lipid profile in type 2 diabetic patients with new dapagliflozin treatment; actual clinical experience data of six months retrospective lipid profile from single center

Introduction: Dapagliflozin is a sodium-glucose cotransporter 2 inhibitor that improves glycemic control in patients with type II diabetes mellitus which increasing urinary glucose excretion. With numerous controlled experimental studies of dapagliflozin, evaluation of real-life data after entry into clinical practice is an important condition. In our study, the effects of dapagliflozin (10 mg) on lipid profile were investigated retrospectively. Methods: A total of thirty-one type 2 diabetic patients with HbA1c level between 6,5% and 13%, aged 45 -80 years and whose body mass index higher than 20 kg/m(2) were enrolled to the study. Data before dapagliflozin treatment and three and six months results were recorded. Results: Dapagliflozin reduced HbA1c levels by 0,9% at 3 months and 0,79% at 6 months. Total cholesterol level decreased 17,6 mg/dl, LDL cholesterol level decreased 13,4 mg/dl and triglyceride level by 25.9mg/dl at the 6th months and it is observed that there is no serious side effect on the usage for 6 months. Conclusion: There are conflicting results about the effect of SGLT2 inhibitors on the lipid profile in the literature. According to our data, dapagliflozin has positive effects on lipid profile as weight and glycemic control and it is well tolerated. Therefore, dapagliflozin therapy is beneficial because of the positive change in lipid profile and weight loss in diabetic patients with overweight and hyperlipidemia

Retrospective analysis of changes in the glycemic control parameters, lipid profile and antropometric values in diabetic patients using dapagliflosine

Tip 2 Diabetes Mellitus (DM) tedavisinde amaç uzun dönemde ortaya çıkan komplikasyonları azaltmak, yaşam kalitesini iyileştirmek ve mortalite hızını azaltmaktır. Diyabet tedavisinde glisemik kontrolü sağlamak amacıyla, tıbbi beslenme tedavisi ve yaşam tarzı değişiklikleri ile birçok antidiyabetik ilaçla kombine olarak farmakolojik tedaviler uygulanmaktadır. Bunlara rağmen uygun tedavi oranları düşük olup yeni tedavilere ihtiyaç duyulabilmektedir. Dapagliflozin, SGLT-2 inhibisyonu ile üriner glukoz atılımını arttırarak etki gösteren yeni antidiyabetik ilaç grubunun bir üyesi olarak kullanıma girmiş bir antidiyabetik ilaçtır. Çalışmamızda dapagliflozinin glisemik kontrol, lipid profili ve antropometrik ölçümler üzerine etkilerinin gerçek yaşam verisi olarak retrospektif metodla incelenmesi amaçlanmıştır. Çalışmaya 45-80 yaş arası, vücut kile indeksi > 20 kg/m² olan, HgbA1c düzeyi %6,5 ile %13 arasında olan 31 tip 2 DM hastası dahil edildi. Hastaların tedavi öncesi ve tedavi başlandıktan sonra üçüncü ve altıncı ayda olmak üzere toplamda 3 retrospektif muayene verisi kaydedilerek değerlendirme yapıldı. Yaş ortalaması 57,39 ve ortalama diyabet süresi 11 yıl olan hastalarda dapagliflozin tedavisi ile HbA1c düzeyinde 3 ayda %0,9 ve 6 ayda %0,79 azalma, açlık kan şekerinde 3 ayda 41,1 mg/dl ve 6 ayda 42,1 mg/dl , tokluk kan şekerinde 3 ayda 86,3 mg/dl ve 6 ayda 74,2 mg/dl azalma saptandığı görüldü. Üç ve altıncı aylarda, hastaların vücut ağırlığında 3,3 kg ve 4,2 kg, vücut kitle endekslerinde 1,3 kg/m² ve 1.6 kg/m², bel çevresinde 1,3 cm azalma saptandı. Hastaların lipid profillerinde altıncı ay değerlerinde anlamlı derecede olumlu değişim mevcuttu. Dehidratasyona bağlı olarak hemoglobin konsantrasyonlarında hafif derecede artış mevcuttu. Buna karşın tromboembolik olay, hipoglisemi atağı ve üriner infeksiyon tespit edilmedi. Çalışma verilerimize göre dapagliflozin, diyabet tedavisinde glisemik kontrolde etkin olmasının yanı sıra kilo kaybı da sağlamakta ve lipid profiline olumlu katkı sağlamaktadır. Güvenlik profili açısından da altı aylık kullanımda ciddi olumsuz bir etkisinin olmadığı ve iyi tolere edildiği gözlenmektedir.The aims of treatment in type 2 Diabetes Mellitus (DM) are to reduce long term complications, improve quality of life and decrease mortality rate. In the treatment of diabetes, pharmacologic therapies are applied in combination with many antidiabetic drugs with medical nutrition therapy and lifestyle changes to provide glycemic control. Nevertheless, the appropriate treatment rates are low and new treatments are needed. Dapagliflozin is an antidiabetic drug that has been used as a member of the new antidiabetic drug group that acts by inhibiting SGLT-2 and increasing urinary glucose excretion. In our study, the effects of dapagliflozin on glycemic control, lipid profile and anthropometric measurements were investigated retrospectively as real life data. A total of thirty-one type 2 DM patients with HgbA1c level between 6,5% and 13%, between the ages of 45-80 years and whose body mass index was > 20 kg/m² were enrolled in the study. Three retrospective examination, one before treatment and others after three and six months of treatment were recorded. Data were evaluated as before treatment and post-treatment third and sixth month. In patients with a mean age of 57,39 years and a mean duration of diabetes of 11 years, treatment with dapagliflozin reduced HbA1c levels by 0,9% at 3 months and 0,79% at 6 months. Fasting blood sugar decreased to 41,1 mg/dl in the third month and 42 mg/dl in the sixth month, postprandiyal glucose decreased 86,3 mg/dl in the third month and 74,2 mg/dl in the sixth month. In the third and sixth months, body weights decreased by 3,3 kg and 4,2 kg, body mass indexes decreased by 1,3 kg/m² and 1,6 kg/m² respectevely. Similarly, it was observed that the waist circumference decreased by 1,3 cm. There was a significant improvement in the lipid profiles of the patients at the sixth month. There was a mild increase in hemoglobin concentrations due to dehydration. However, thromboembolic events, hypoglycemia and urinary infection were not detected. According to our data, dapagliflozine is effective in glycemic control in the treatment of diabetes, as well as in weight loss and positive effects on lipid profile. In terms of safety profile, it is observed that there is no serious negative effect on the usage for 6 months and it is well tolerated

Retrospective evaluation of acute upper gastrointestinal system bleeding patients admitted to gastroenterology clinic

Üst gastrointestinal sistem (GİS) kanaması mortalite ve morbidite oranı oldukça yüksek olan acil bir durumdur. Bu çalışmamızda hastanemize üst GİS kanaması ile başvuran hastaların demografik özellikleri, klinik bulguları, başvuru şikayetleri, hemodinamik bulguları, komorbid hastalıkları, ilaç kullanım öyküleri, endoskopik bulguları, eritrosit süspansiyon (ES) replasman sayıları, yatış günleri ile ilgili güncel veri elde etmek ve literatürle karşılaştırmak amaçlanmıştır. Bu çalışma Ocak 2012-Aralık 2017 tarihleri arasında Bursa Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Gastroenteroloji Bölümüne başvuran endoskopi yapılan ve üst GİS kanama tanısı konulan 300 hasta üzerinde retrospektif olarak yapıldı. Hastaların dosyaları hastane arşivinden tarandı. Hastaların yaş ortalaması 61,80±17,18 olarak saptandı. Hastaların %63’ü erkek %37’si kadındı. Hastaların en sık başvuru nedeni %37 ile melena olarak saptandı. Hastaların %84,3’üne eşlik eden komorbid bir hastalık vardı. En sık komorbid hastalık %42,7 ile hipertansiyondu. Hastaların %51,3’ü kanamaya yatkınlık yaratan bir ve daha fazla ilaç kullanmaktaydı, bu ilaçlardan nonsteroid antiinflamatuar ilaçlar (NSAİİ) ve asetil salisilik asit (ASA) kullanımı belirgin şekilde fazla olduğu saptandı. Hastaların %43,4’ünde peptik ülser (%24,7’sinde duodenal ülser; %18,7’sinde mide ülseri), %28’inde gastroözofagial varis kanaması, %9’unda gastrit (eritematöz/eroziv), %7,7’sinde özofajit/özofagus ülseri, %5,7’sinde malign ülser-kitle saptandı. Duodenal ülser erkeklerde daha sık saptandı. Sonuç olarak çalışmamızda üst GİS kanamasının en sık nedeni olarak peptik ülser kanaması saptandı. Özellikle ileri yaş, erkek cinsiyet, ASA ve NSAİİ kullanımı üst GİS kanamasında artmış bir risk faktörü olarak saptandı.Upper gastrointestinal system (GIS) bleeding is an emergency with a high mortality and morbidity rate. In this study, it was aimed to obtain current data on demographic features, clinical findings, application complaints, hemodynamic findings, comorbid diseases, drug use histories, endoscopic findings, ES replacement numbers, hospitalization days of patients admitted to our hospital with upper GIS bleeding. This study was performed retrospectively on 300 patients who were admitted to Bursa Uludağ University Faculty of Medicine Gastroenterology Department between January 2012 and December 2017 and diagnosed with upper GIS bleeding. Patients' files were scanned from the hospital archive. The mean age of the patients was 61.80 (± 17.18). 63% of the patients were male, and 37% were female. The most common reason for admission was melena, with 37%. There was a comorbid disease accompanying 84.3% of the patients. The most common comorbid disease was hypertension, with 42.7%. 51.3% of the patients were using one or more drugs that were prone to bleeding, and nonsteroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) and acetylsalicylic acid (ASA) were found to be significantly higher. Peptic ulcer in 43.4% of patients (duodenal ulcer in 24.7%; gastric ulcer in 18.7%), gastroesophageal varicose veins bleeding in 28%, gastritis (erythematous / erosive) in 9%, Esophagitis / esophageal ulcer in 7.7% and 5.7% had malignant ulcer-mass. Duodenal ulcer was most common in men. As a result, acute upper GIS bleeding is one of the most important emergency application reasons, and it can be fatal if not intervened in time despite the technological developments. In our study, peptic ulcer bleeding was found to be the most common cause of upper GIS bleeding. Especially, advanced age, male gender, ASA, and NSAID use were detected as an increased risk factor in upper GI bleeding