"Ziemia śląska jest tak piękna, tak bardzo podobna do tego uśmiechu zamyślonej młodej dziewczyny" : o pasjach krajoznawczych Gustawa Morcinka

Jedną z pasji Gustawa Morcinka, której oddawał się z prawdziwą przyjemnością przez całe życie, było podróżowanie. Autor Wyrąbanego chodnika zwiedził prawie cały świat, korzystając ze wszelkich możliwych środków transportu. Znał Belgię, Grecję, Francję, Niemcy, kraje skandynawskie, pływał do Egiptu, Tunezji, na Wyspy Kanaryjskie. Z równym entuzjazmem brał udział w wyprawach po Polsce. Odpowiadając na zaproszenia przyjaciół, różnych instytucji czy po prostu zaspokajając pragnienie bycia w konkretnym miejscu, spędzał w drodze całe miesiące. Przegląd tras, w trakcie których miał spotkania z czytelnikami, prelekcje, pozwala na nakreślenie mapy z zaznaczeniem wszystkich większych miast Polski w granicach przed rokiem 1945 i po nim – od Katowic, Krakowa, Lwowa, przez Warszawę, Poznań, Toruń, po Gdańsk i Wilno, a także dużej liczby małych miejscowości, np. Chojnice, Tczew. Wrażenia z podróży, obserwacji krajobrazu, spotkań z ludźmi rejestrował w reportażach drukowanych m.in. w „Dzienniku Śląska Cieszyńskiego”. Dowodem na prawdziwe przeżywanie wędrówek są także monografie krajoznawcze: Śląsk (Poznań 1933), Górny Śląsk (Warszawa 1950), Śląsk Cieszyński (Katowice 1962, po śmierci autora ukazało się drugie zmienione wydanie w 1968 r. z dodatkowym rozdziałem pt. Dnia dzisiejszego ciąg dalszy pióra Bolesława Lubosza)1, z których za najwartościowszą należy uznać pierwszą, wydaną w prestiżowej serii „Cuda Polski”. Materiału egzemplifikacyjnego do rozważań zasygnalizowanych w temacie dostarczyła przede wszystkim monografia Śląsk, przy czym, co należy podkreślić, omówienie zagadnienia podróży Gustawa Morcinka, analiza jego reportaży, esejów z wędrówek, wymaga dalszych badań

Dla nauczycieli i uczniów. Działalność wydawnicza Stowarzyszenia Chrześcijańsko-Narodowego Nauczycielstwa Szkół Powszechnych w latach 1921–1939

Udostępnienie publikacji Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego finansowane w ramach projektu „Doskonałość naukowa kluczem do doskonałości kształcenia”. Projekt realizowany jest ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój; nr umowy: POWER.03.05.00-00-Z092/17-00

Media w edukacji : obszary lokalności - różnorodność współczesności

Publikacja jest dostępna na licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone dla Fundacji na rzecz dzieci i młodzieży „Szansa” i poszczególnych autorów. Pełny tekst licencji http://creativecommons.org/licenses/by/3.0/pl/[Ze wstępu] Rzeczywistość społeczno-kulturowa i niesamowity postęp technologii komunikacyjnych sprawiają, że informacja, szybkość, jakość i sposób komunikowania stają się istotnym elementem obecności człowieka w społeczeństwie i jakości przebiegu procesu edukacyjnego. Media współkreują krajobraz edukacji społeczno-kulturowej społeczeństwa i mają wpływ na jej postrzeganie, szczególnie młodego pokolenia. Jednocześnie same oceniają rzeczywistość i same są poddawane ocenie. (…) Przedmiotem zainteresowań pedagogiki medialnej jako stosunkowo młodej, choć prężnie rozwijającej się subdyscypliny pedagogicznej, jest m.in. budowanie potencjału mediów w procesie kształcenia, wychowywania, samokształcenia, kształcenia równoległego oraz kształcenia na odległość. Edukacja z udziałem mediów stała się faktem i przebiega zarówno w sposób formalny, jak i nieformalny. Na niewiele zdały się postulaty środowiska pedagogów medialnych i medioznawców, apelujących o wdrożenie do polskich szkół przedmiotu „edukacja medialna”. Apel stał się głuchym wołaniem o potrzebę usystematyzowania edukacji medialnej, która i tak de facto ma miejsce, choć odbywa się głównie poza murami szkoły, często w samodzielnych dociekaniach i poszukiwaniach na potrzeby własne. (…) Edukacja medialna rozumiana jest jako wychowanie do mediów i nabywa¬nie kompetencji medialnych – ang. media literacy. Jest procesem kształcenia potencjalnych i aktywnych użytkowników mediów do odpowiedzialnego obcowania z mediami oraz stawania się świadomym obywatelem. Edukacja do mediów to wymóg współczesnych czasów i potrzeba edukacyjna. Przy czym przy niekorzystnym systemie szkolnym odnośnie edukacji medialnej, należy poszukiwać sposobów edukowania medialnego poza murami szkoły, m. in. w środowisku lokalnym. Media lokalne i sublokalne, szczególnie te niezależne, najlepiej znają swój teren oddziaływania, potrzeby i ograniczenia w działalności społecznej. Ukazują nawet najmniejsze inicjatywy godne zauważenia i upowszechniania, są tubą społeczności lokalnej, uczestniczą w budowaniu społeczeństwa obywatelskiego, działaniach demokratycznych, propagują ideę samorządności. Mimo wielu swoich wad i ograniczeń, media lokalne (środowiskowe) podkreślają różnorodność społeczno-kulturową poszczególnych zakątków kraju