Automated support of regulated data exchange:a multi-agent systems approach

Veel organisaties wisselen gegevens uit en dat wordt vaak gereguleerd door wetgeving. In de meeste gevallen is er een centrale institutie (bijvoorbeeld het moederbedrijf of het ministerie van justitie) die geïnteresseerd is in zowel een optimale als een rechtmatige uitwisseling van gegevens. De reden hiervoor is dat de centrale institutie zich moet verantwoorden voor de effectiviteit en de rechtmatigheid van haar activiteiten aan de buitenwereld (bijvoorbeeld de aandeelhouders of het parlement). Naast de centrale institutie zijn er regionaal of functioneel verdeelde instituties met hun eigen belangen. De centrale instituties houden rekening met de lokale belangen bij het formuleren van centraal beleid en wettelijke normen, die ruimte laten voor het precies afstemmen in lokaal beleid en individuele beslissingen. De regulering van gegevensuitwisseling dient meerdere doelen. Aan de ene kant moet de privacy van de personen worden beschermd. Aan de andere kant moeten de rechtmatige doelen van de gegevensuitwisselende organisaties worden gediend. Meestal wegen organisaties het doel om hun taken uit te voeren (door het uitwisselen van gegevens) af met het doel om hun belangen op lokaal niveau te beschermen (door het niet uitwisselen van vertrouwelijke gegevens), terwijl er binnen de wet moet worden gebleven. De afweging tussen doelen wordt veroorzaakt door twee kenmerken van de geldende wet- en regelgeving. Ten eerste geeft de regelgeving discretionaire bevoegdheden aan organisaties om in bepaalde situaties te beslissen om wel of niet gegevens uit te wisselen. In die gevallen waarin het is toegestaan om gegevens uit te wisselen, neemt een organisatie een beslissing waarvan verwacht wordt dat die het behalen van de doelen bevordert. Ten tweede gebruikt de regelgeving vage begrippen, die verschillende interpretaties kunnen hebben (bijvoorbeeld 'de goede uitvoering van de politietaak'). In de praktijk kunnen gegevensuitwisselende organisaties deelnemen aan dialogen en hun eigen interpretaties van de regelgeving gebruiken om het halen van hun doelen te bevorderen. Daarom wordt er tijdens de interacties tussen organisaties een definitieve balans gezocht tussen de verschillende organisatiedoelen, en dat kan aanleiding geven tot interessante dialogen. Bijvoorbeeld, wanneer een organisatie een andere organisatie vraagt om gegevens uit te wisselen, dan moet de reagerende organisatie bepalen of haar belangen worden gediend. De reagerende organisatie kan gaan onderhandelen door voorwaarden te stellen onder welke zij bereid is om gegevens uit te wisselen. Bovendien kan de verzoekende organisatie de andere organisatie proberen te overtuigen om gegevens uit te wisselen, als een reagerende organisatie een verzoek tot gegevensuitwisseling heeft afgewezen. In het ideale geval garanderen deze dialogen dat er tijdens de gegevensuitwisseling een optimale en rechtmatige balans tussen de doelen wordt gevonden. In de praktijk wordt dit ideaal niet altijd gerealiseerd. De normen van de regelgeving zijn niet goed bekend en het lokale beleid is meer gericht op de bescherming van lokale gegevens. Dit heeft als gevolg dat slechts een deel van wat rechtmatig kan worden uitgewisseld daadwerkelijk wordt uitgewisseld en dat soms gegevens onrechtmatig worden uitgewisseld. De gedistribueerde aard van veel organisaties suggereert dat het de moeite waard kan zijn om multi-agenttechnologie te gebruiken. Een multi-agentsysteem is een verzameling van artificiële agents , waarbij elke agent een zekere mate van controle heeft over zijn acties en interacteert met andere agents om zijn eigen en/of zijn systeemdoelen te vervullen. Een multi-agentsysteem lijkt een natuurlijke manier te zijn om organisaties te modelleren, waarbij agents de leden van organisaties representeren. Bovendien interacteren organisaties meestal met elkaar om hun doelen te verwezenlijken, wat ook typisch is voor agents in een multi-agentsysteem. De Nederlandse politieorganisatie levert een waardevol voorbeeld van het probleem van gereguleerde gegevensuitwisseling, omdat het illustreert dat niet altijd een optimale en rechtmatige balans wordt gevonden bij het uitwisselen van gegevens. Dit proefschrift heeft onderzocht hoe agenttechnologie gebruikt kan worden om gereguleerde gegevensuitwisseling tussen de Nederlandse politiekorpsen te ondersteunen. Hoofdstuk 2 presenteerde een beschrijving en analyse van gereguleerde gegevensuitwisseling in het Nederlandse politiedomein. De analyse toonde aan dat politieregio’s gegevens moeten uitwisselen voor het oplossen van misdaadzaken, omdat regio’s vaak behoefte hebben aan gegevens die aanwezig zijn in andere politieregio’s. Verder heeft elke politieregio een criminele inlichtingen eenheid voor het verzamelen van gegevens over zware criminaliteit. De analyse toonde ook aan dat criminele inlichtingen eenheden het doel om hun politietaak uit te voeren in balans moeten brengen met het doel om belangen te beschermen op lokaal niveau (dat wil zeggen, hun eigen onderzoeken en informanten), terwijl er binnen de wet gebleven moet worden. In de praktijk blijkt dat criminele inlichtingen eenheden niet een optimaal en rechtmatig evenwicht tussen hun doelen vinden, omdat ze niet op de hoogte zijn van de geldende regelgeving en de voorkeur hebben voor het doel om hun eigen hun belangen te beschermen. Hoofdstuk 2 gaf ook een beschrijving van het juridisch kader voor gereguleerde gegevensuitwisseling in het Nederlandse politiedomein, die werd herschreven in een tussenrepresentatie en geformaliseerd in appendix 1. Uit de analyse blijkt dat de wetgever een vrij verkeer van gegevens binnen delen van de Nederlandse politieorganisatie als doelstelling had en daarom veel regels heeft opgesteld die de uitwisseling van gegevens verplicht. Om criminele inlichtingen eenheden de mogelijkheid te geven om hun onderzoeken en informanten te beschermen, heeft de wetgever weigeringsgronden beschreven om op een rechtmatige manier de verstrekking van gegevens te weigeren. De wetgever had als doelstelling dat in specifieke gevallen de relevante belangen tegen elkaar worden afgewogen. Echter, uit de analyse van de Nederlandse politieorganisatie is gebleken dat in de praktijk de weigeringsgronden in de meeste gevallen als standaard worden gebruikt in plaats van ze te gebruiken na een zorgvuldige overweging. Omdat weigeringsgronden worden gebruikt als standaard, vindt in het Nederlandse politiedomein maar een deel van de toegestane gegevensuitwisseling plaats. In hoofdstuk 3 werd beschreven hoe een multi-agentsysteem gereguleerde gegevensuitwisseling tussen organisaties kan modelleren en werd betoogd waarom de Nederlandse politieorganisatie een representatief probleemdomein is. Dialoogvoorbeelden uit hoofdstuk 2 over de gereguleerde gegevensuitwisseling werden gebruikt om de functionele eisen voor een multi-agentsysteem te verhelderen. De vereisten zijn dat de agents kennis over het domein moeten hebben, in staat moeten zijn om te redeneren met hun kennis en in staat moeten zijn om te interacteren op manieren die typisch bij de Nederlandse politie voorkomen. De voorbeelden illustreerden ook dat politieagenten met elkaar in dialoog gaan om te onderhandelen en om elkaar te overtuigen of er wel of geen gegevens kunnen worden uitgewisseld. De analyse toonde aan dat drie dialoogtypen nodig zijn om gereguleerde gegevensuitwisseling te modelleren: informatieuitwisseling, onderhandeling en multi-agentsysteem overtuigingsdialogen. Voor het politiedomein werd de relatie tussen de dialoogtypen geïnterpreteerd als een onderhandeling, die kan overgaan naar een ingebedde overtuigingsdialoog. Als de onderhandeling succesvol eindigt, wordt een informatieuitwisselingsdialoog gestart en wanneer deze vervolgens is beëindigd, is ook de gehele dialoog beëindigd. Hoofdstuk 4 specificeerde het argumentatiesysteem om de interne redeneringen van een agent te modelleren en het dialoogsysteem om de interactie tussen agenten te modelleren. Het intern redeneren werd gemodelleerd als weerlegbare argumentatie en geformaliseerd met het ASPIC-systeem. ASPIC werd gekozen omdat het weerlegbare argumentatie ondersteunt en omdat het redeneermechanisme van ASPIC gebruikt kan worden in de proof-of-concept implementatie. Deontische modaliteiten en agentdoelen maken geen deel uit van de ASPIC logica. Echter, deze worden uitgedrukt als predicaten en met reificatie van de uitspraken in hun scope. Het dialoogsysteem om de interacties tussen agents te modelleren werd aangepast om compatible te zijn met ASPIC en om gereguleerde gegevensuitwisseling tussen criminele inlichtingen eenheden te ondersteunen. Waar een communicatieprotocol van een argumentatiesysteem alle toegestane uitingen in een dialoog bepaalt, specificeert een dialoogstrategie de beste keuze uit de toegestane uitingen. In het geval van dialogen tussen de agents over de gereguleerde gegevensuitwisseling, is de beste keuze de uiting die de doelen van de agent bevordert. Voor de criminele inlichtingen eenheden zijn de doelen de goede uitoefening van de politietaak en de bescherming van lokale onderzoeken en informanten. Hoofdstuk 5 specificeerde dialoogstrategieën voor de onderhandelings- en overtuigingsdialogen. De onderhandelingstrategie helpt de doelen van een agent af te wegen. Bijvoorbeeld, een agent is toegestaan om gegevens uit te wisselen, maar daarbij kunnen zijn doelen worden geschonden. De agent kan dan simpelweg weigeren om gegevens op basis van de doelschending uit te wisselen. Echter, met de onderhandelingstrategie gaat de agent op zoek naar een voorwaarde waaronder zijn doelen niet worden geschonden. Als hij hierin slaagt dan kan hij de gegevens alsnog uitwisselen waardoor het doel om de politietaak uit te voeren wordt bevorderd. De overtuigingstrategie kan bij een weigering tot uitwisseling van gegevens helpen de andere agent te overtuigen om gegevens alsnog te verstrekken. Gegeven dat in de huidige politiepraktijk verzoeken tot uitwisseling van gevoelige gegevens meestal worden geweigerd, kan ondersteuning bij het overtuigen er voor zorgen dat er meer gegevens in het Nederlandse politiedomein kunnen worden uitgewisseld. De dialoogstrategieën werden toepasbaar gemaakt op andere domeinen waar gegevens worden uitgewisseld door het incorporeren van assumpties, zoals de coöperativiteit en de bescherming van eigen belangen. Bovendien werden de dialoogstrategieën geparametriseerd, waardoor ze kunnen worden afgestemd op het gekozen toepassingsdomein. Hoofdstuk 6 presenteerde de specificatie en implementatie van het multi-agent systeem voor het Nederlandse politiedomein. De architectuur, die voldoet aan de functionele eisen beschreven in hoofdstuk 3, is ontwikkeld met behulp van typische voorbeelden van dialogen over gereguleerde gegevensuitwisseling. Om de architectuur generaliseerbaar te maken naar andere domeinen, is alle terminologie geabstraheerd die specifiek is voor de Nederlandse politie. Het doel van dit proefschrift was om te onderzoeken hoe theorieën uit de onderzoeksgebieden van multi-agentsystemen, kunstmatige intelligentie & recht en argumentatie verder kunnen worden ontwikkeld en toegepast in een realistisch probleemdomein. Daarbij wordt de basis gecreëerd voor geautomatiseerde ondersteuning van organisaties voor het verwezenlijken van hun doelen in het kader van gereguleerde gegevensuitwisseling. Op basis van het onderzoek is er een architectuur van een multi-agentsysteem gespecificeerd. Dit systeem is geïmplementeerd om te illustreren dat het een basis kan bieden voor de ondersteuning van gegevensuitwisseling in het Nederlandse politiedomein. De ondersteuning van de gereguleerde gegevensuitwisseling werd gedefinieerd als het bevorderen van minder onrechtmatige en meer rechtmatige gegevensuitwisselingen. Echter, om te bepalen of het voorgestelde multi-agentsysteem de gereguleerde gegevensuitwisseling in de Nederlandse politie in de praktijk kan ondersteunen, zijn vervolgexperimenten in realistische scenario's noodzakelijk. Dit proefschrift draagt bij aan de gebieden van multi-agentsystemen, argumentatie en kunstmatige intelligentie & recht door hun combinatie en toepassing in een realistisch probleemdomein. De architectuur van het multi-agentsysteem combineert een aantal elementen uit de literatuur: weerlegbare argumentatie voor het interne redeneren van de agenten en een dialoogsysteem om de dialogen tussen agents te modelleren. Het onderzoek heeft door middel van een realistische casestudy de toepasbaarheid van ideeën uit de literatuur aangetoond. Bovendien heeft het onderzoek een nieuwe visie op de aard van de dialogen in het kader van gereguleerde gegevensuitwisseling voorgesteld, namelijk als onderhandeling met ingebedde overtuigingsdialoog. Een belangrijke bijdrage aan de literatuur is de specificatie van dialoogstrategieën om de agenten te helpen hun doelen te af te wegen. Naar mijn weten is dit het eerste onderzoek dat realistische dialoogstrategieën heeft gespecificeerd in het kader van de gereguleerde gegevensuitwisseling. Een andere onderzoeksbijdrage is de definitie van realistische kennis-updatestrategieën gedurende dialogen. Onderzoek naar dit onderwerp heeft een nieuw aandachtspunt geïdentificeerd voor het ontwerpen van dialoogsystemen voor overtuigingsdialogen. Het nieuwe onderzoeksonderwerp is dat gedurende een dialoog tussen agenten, eerdere dialooguitingen soms niet meer kunnen worden gehandhaafd als gevolg van kennis-updates in latere stadia van een dialoog. In dit onderzoek is de terminologie die specifiek is voor de Nederlandse politie geabstraheerd en zijn de dialoogstrategieëën geparametriseerd. Daarom kan dit onderzoek ook gebruikt worden in andere domeinen waar gegevensuitwisseling wordt gereguleerd (bijvoorbeeld de uitwisseling van patiëntgegevens). Dit proefschrift heeft aangetoond dat het mogelijk is om een realistisch en implementeerbaar multi-agentsysteem te ontwikkelen dat de basis biedt om gereguleerde gegevensuitwisseling te automatiseren

An Evaluation of the New York State Workers’ Compensation Pilot Program for Alternative Dispute Resolution

In 1995, the State 0f New York enacted legislation authorizing the establishment of a workers\u27 compensation alternative dispute resolution pilot program for the unionized sector of the construction industry. Collective bargaining agreements could establish an alternative dispute resolution process for resolving claims (including but not limited to mediation and arbitration), use of an agreed managed care organization or list of authorized providers for medical treatment that constitutes the exclusive source of all medical and related treatment, supplemental benefits, return-to-work programs, and vocational rehabilitation programs. The legislation also directed the School ofIndustrial and Labor Relations at Cornell University (ILR) to evaluate compliance with state and federal due process requirements provided in the collective bargaining agreements authorized by this act, and the use, costs and merits of the alternative dispute resolution system established pursuant to this act. In response to this legislative mandate, ILR reviewed the research previously conducted on alternative dispute resolution (ADR), generally, and in workers\u27 compensation. This included examining the purported advantages and disadvantages of ADR, the prevalence of ADR, and published statistical or anecdotal evidence regarding the impact of ADR. ILR created a research design for claimant-level and project-level analyses, and developed data collection instruments for these analyses that included an injured worker survey for ADR claimants and claimants in the traditional (statutory)workers\u27 compensation system, an Ombudsman\u27s log, a manual of data elements pertaining to ADR and comparison group claimants, and interview questions for ADR signatories and other officials. The findings in this report draw upon a comparison of claimant-level, descriptive statistics (averages) for injured workers in the ADR and traditional (statutory) workers\u27 compensation system; the results of more sophisticated, statistical analyses of claimant-level data; and project-level information (including, but not limited to, interviews with ADR signatories and dispute resolution officials)

Achieving accountability through decentralization : lessons for integrated river basin management

While decentralization holds out the promise of increased flexibility and efficiency, the preconditions for realizing it are daunting. To draw lessons for productive decentralization in integrated river basin management, this paper surveys the decentralization experience in education, health care, roads, irrigation, and public infrastructure services. Case studies reveal that the prime focus in the design of a decentralized structure must be accountability, based on principles of subsidiarity, transparency, and allocation of property rights. While some debates are sector-specific, others, such as the need for political and financial accountability, the related data requirements, educating stakeholders and potential beneficiaries of the new system, and ensuring effective participation are true of decentralization wherever it is to unfold. Inturn, initial conditions and the adaptation of political leadership to suit the historical context determine the success of decentralization. Four issues demand high priority in integrated river basin management. These are (1) overcoming financial inadequacy at the local level; (2) commitment to upgrading skills, particularly management skills, while also ensuring that the expertise accumulated in central bureaucracies is not dissipated; (3) assuring pre-reform beneficiaries that their rights would be protected; and (4) sustaining a long-term commitment to an inevitably slow and drawn out decentralization process. The main conclusions of the literature survey caution those who believe that decentralization is, in itself, a solution to problems of inefficiency and inequity in developing countries. Tradeoffs and tensions need to be reconciled (such as economies of scale versus local monitoring and integrated management or interregional equity versus local control).Municipal Financial Management,Decentralization,Water Conservation,Banks&Banking Reform,Environmental Economics&Policies,Municipal Financial Management,Environmental Economics&Policies,National Governance,Water Supply and Sanitation Governance and Institutions,Banks&Banking Reform

What to bid and when to stop

Negotiation is an important activity in human society, and is studied by various disciplines, ranging from economics and game theory, to electronic commerce, social psychology, and artificial intelligence. Traditionally, negotiation is a necessary, but also time-consuming and expensive activity. Therefore, in the last decades there has been a large interest in the automation of negotiation, for example in the setting of e-commerce. This interest is fueled by the promise of automated agents eventually being able to negotiate on behalf of human negotiators.Every year, automated negotiation agents are improving in various ways, and there is now a large body of negotiation strategies available, all with their unique strengths and weaknesses. For example, some agents are able to predict the opponent's preferences very well, while others focus more on having a sophisticated bidding strategy. The problem however, is that there is little incremental improvement in agent design, as the agents are tested in varying negotiation settings, using a diverse set of performance measures. This makes it very difficult to meaningfully compare the agents, let alone their underlying techniques. As a result, we lack a reliable way to pinpoint the most effective components in a negotiating agent.There are two major advantages of distinguishing between the different components of a negotiating agent's strategy: first, it allows the study of the behavior and performance of the components in isolation. For example, it becomes possible to compare the preference learning component of all agents, and to identify the best among them. Second, we can proceed to mix and match different components to create new negotiation strategies., e.g.: replacing the preference learning technique of an agent and then examining whether this makes a difference. Such a procedure enables us to combine the individual components to systematically explore the space of possible negotiation strategies.To develop a compositional approach to evaluate and combine the components, we identify structure in most agent designs by introducing the BOA architecture, in which we can develop and integrate the different components of a negotiating agent. We identify three main components of a general negotiation strategy; namely a bidding strategy (B), possibly an opponent model (O), and an acceptance strategy (A). The bidding strategy considers what concessions it deems appropriate given its own preferences, and takes the opponent into account by using an opponent model. The acceptance strategy decides whether offers proposed by the opponent should be accepted.The BOA architecture is integrated into a generic negotiation environment called Genius, which is a software environment for designing and evaluating negotiation strategies. To explore the negotiation strategy space of the negotiation research community, we amend the Genius repository with various existing agents and scenarios from literature. Additionally, we organize a yearly international negotiation competition (ANAC) to harvest even more strategies and scenarios. ANAC also acts as an evaluation tool for negotiation strategies, and encourages the design of negotiation strategies and scenarios.We re-implement agents from literature and ANAC and decouple them to fit into the BOA architecture without introducing any changes in their behavior. For each of the three components, we manage to find and analyze the best ones for specific cases, as described below. We show that the BOA framework leads to significant improvements in agent design by wining ANAC 2013, which had 19 participating teams from 8 international institutions, with an agent that is designed using the BOA framework and is informed by a preliminary analysis of the different components.In every negotiation, one of the negotiating parties must accept an offer to reach an agreement. Therefore, it is important that a negotiator employs a proficient mechanism to decide under which conditions to accept. When contemplating whether to accept an offer, the agent is faced with the acceptance dilemma: accepting the offer may be suboptimal, as better offers may still be presented before time runs out. On the other hand, accepting too late may prevent an agreement from being reached, resulting in a break off with no gain for either party. We classify and compare state-of-the-art generic acceptance conditions. We propose new acceptance strategies and we demonstrate that they outperform the other conditions. We also provide insight into why some conditions work better than others and investigate correlations between the properties of the negotiation scenario and the efficacy of acceptance conditions.Later, we adopt a more principled approach by applying optimal stopping theory to calculate the optimal decision on the acceptance of an offer. We approach the decision of whether to accept as a sequential decision problem, by modeling the bids received as a stochastic process. We determine the optimal acceptance policies for particular opponent classes and we present an approach to estimate the expected range of offers when the type of opponent is unknown. We show that the proposed approach is able to find the optimal time to accept, and improves upon all existing acceptance strategies.Another principal component of a negotiating agent's strategy is its ability to take the opponent's preferences into account. The quality of an opponent model can be measured in two different ways. One is to use the agent's performance as a benchmark for the model's quality. We evaluate and compare the performance of a selection of state-of-the-art opponent modeling techniques in negotiation. We provide an overview of the factors influencing the quality of a model and we analyze how the performance of opponent models depends on the negotiation setting. We identify a class of simple and surprisingly effective opponent modeling techniques that did not receive much previous attention in literature.The other way to measure the quality of an opponent model is to directly evaluate its accuracy by using similarity measures. We review all methods to measure the accuracy of an opponent model and we then analyze how changes in accuracy translate into performance differences. Moreover, we pinpoint the best predictors for good performance. This leads to new insights concerning how to construct an opponent model, and what we need to measure when optimizing performance.Finally, we take two different approaches to gain more insight into effective bidding strategies. We present a new classification method for negotiation strategies, based on their pattern of concession making against different kinds of opponents. We apply this technique to classify some well-known negotiating strategies, and we formulate guidelines on how agents should bid in order to be successful, which gives insight into the bidding strategy space of negotiating agents. Furthermore, we apply optimal stopping theory again, this time to find the concessions that maximize utility for the bidder against particular opponents. We show there is an interesting connection between optimal bidding and optimal acceptance strategies, in the sense that they are mirrored versions of each other.Lastly, after analyzing all components separately, we put the pieces back together again. We take all BOA components accumulated so far, including the best ones, and combine them all together to explore the space of negotiation strategies.We compute the contribution of each component to the overall negotiation result, and we study the interaction between components. We find that combining the best agent components indeed makes the strongest agents. This shows that the component-based view of the BOA architecture not only provides a useful basis for developing negotiating agents but also provides a useful analytical tool. By varying the BOA components we are able to demonstrate the contribution of each component to the negotiation result, and thus analyze the significance of each. The bidding strategy is by far the most important to consider, followed by the acceptance conditions and finally followed by the opponent model.Our results validate the analytical approach of the BOA framework to first optimize the individual components, and then to recombine them into a negotiating agent

Reindeer talk : Sámi reindeer herding and nature management

The objects of study are the Wilderness Area Planning Projects in North Western Lapland (Finland). They are examined as cases of implementing nature management in practice adapting the global ideas of environmentalism and national objectives and interests. As a contrast surface are used corresponding cases of nature management in Western Finnmark (Norway). I inspect how the proposed institutional arrangements and argumentations related to nature management are produced and legitimized, and how reindeer herding is taken into consideration. In particular, I search for traces of environ¬mentalism in the ways of constructing nature management. Environmentalism is understood as a kind of epistemological break in the principled ways of conceiving and arranging governance of nature. Related to it, I inspect how the new practices of nature management reframe the local ways of organizing use of nature, and how it is received in the local community. I approach the matter expressly from the perspective of reindeer herding, and inspect how the role and space of reindeer herding as a traditional land use form is affected. In particular, I am concerned about the relationship between the particular way of constructing nature management and the conflicts that pertain to implementing management. In theoretical terms, on the foci are the discourses and institutional practices through which nature is made manageable and managed. I depart from a functional perspective, where discourses and practices are seen mutually intertwined. The discourses are produced in the course of an actual negotiation process, and along with it have material consequences and influences. I explore the main contents of the argumentations of the two parties and seek to find out the most important argumentation principles and contextual understanding that they draw from. The target is to provide new understanding to the current management situation, and perspectives for bringing together the divergent views in practical management issues. Second target is to illuminate which aspects of the naturalized ways of thinking and organizing the institutional practices the talking back of reindeer herders’ addresses and how. In connection with it, especially three factors are brought into focus; the particular adaptation of the concept of diversified use of nature in wilderness areas, the numerous side-negotiations that are run parallel with the official negotiation agenda and partly undermine the balance of power of the negotiations, and the authority questions at large. Reindeer herders refer to the immemorial usage rights and raise a question of the principles of common use and enhancing productivity of nature. As the dominating principled objectives of nature management they have contributed to promoting new uses of nature and increased average usage level. Moreover the argumentation of reindeer herders reminds that power and responsibility are inseparably intertwined and should be returned in more substantial form to immediate users. Key words: Sámi, Reindeer Herding, Nature management, Environmentalism, Naturalized way of thinking, Dominant discourse, Talking back, Apparatu

Towards Mitigating Co-incident Peak Power Consumption and Managing Energy Utilization in Heterogeneous Clusters

As data centers continue to grow in scale, the resource management software needs to work closely with the hardware infrastructure to provide high utilization, performance, fault tolerance, and high availability. Apache Mesos has emerged as a leader in this space, providing an abstraction over the entire cluster, data center, or cloud to present a uniform view of all the resources. In addition, frameworks built on Mesos such as Apache Aurora, developed within Twitter and later contributed to the Apache Software Foundation, allow massive job submissions with heterogeneous resource requirements. The availability of such tools in the Open Source space, with proven record of large-scale production use, make them suitable for research on how they can be adapted for use in campus-clusters and emerging cloud infrastructures for different workloads in both academia and industry. As data centers run these workloads and strive to maintain high utilization of their components, they suffer a significant cost in terms of energy and power consumption. To address this cost we have developed our own framework, Electron, for use with Mesos. Electron is designed to be configurable with heuristic-driven power capping policies along with different scheduling policies such as Bin Packing and First Fit. We characterize the performance of Electron, in comparison with the widely used Aurora framework. On average, our experiments show that Electron can reduce the 95th percentile of CPU and DRAM power usage by 27.89%, total energy consumption by 19.15%, average power consumption by 27.90%, and max peak power usage by 16.91%, while maintaining a similar makespan when compared to Aurora using the proper combination of power capping and scheduling policies

E-portfolio in education. Practices and reflections

The main activities of the digiFolio Project include: Building a common knowledge base supported by research work on the theory of portfolio usage; Paper and online publication of the results of the research work; Establishment of the pedagogical model for the training course; Analysis of the existing technological infrastructures for digital portfolio usage; Adjustment of the best tools and training course setup; Piloting and evidencing of the training course; Monitoring of the trainees' work by using a specific online teachers' support structure; International seminar. Website: http://digifolioseminar.org/?The present publication addresses the use of digital portfolios in educational context and it is one of the latest dissemination activities of the Digifolio project – Digital Portfolio as a strategy for teachers’ professional development, a COMENIUS 2.1 project which was carried out between 2005 and 2008. It involved several universities and teacher training institutions from five different European countries. The project, which main focus was the reflection on the potentialities of portfolios and digital technologies in the perspective of teachers’ professional development, came to its end with an international seminar which aimed at disseminating the work produced in the frame of a previous teachers training course, as well as allowing and welcoming the contribution of other education professionals with their practices and reflections on the above-mentioned thematic.Europeen Comissio