Hypoxic Preconditioning Attenuates Reoxygenation-Induced Skeletal Muscle Dysfunction in Aged Pulmonary TNF-α Overexpressing Mice

Aim: Skeletal muscle subjected to hypoxia followed by reoxygenation is susceptible to injury and subsequent muscle function decline. This phenomenon can be observed in the diaphragm during strenuous exercise or in pulmonary diseases such as chronic obstructive pulmonary diseases (COPD). Previous studies have shown that PO2 cycling or hypoxic preconditioning (HPC), as it can also be referred to as, protects muscle function via mechanisms involving reactive oxygen species (ROS). However, this HPC protection has not been fully elucidated in aged pulmonary TNF-α overexpressing (Tg+) mice (a COPD-like model). We hypothesize that HPC can exert protection on the diaphragms of Tg+ mice during reoxygenation through pathways involving ROS/phosphoinositide 3-kinase (PI3K)/protein kinase B (Akt)/extracellular signal regulated kinase (ERK), as well as the downstream activation of mitochondrial ATP-sensitive potassium channel (mitoKATP) and inhibition of mitochondrial permeability transition pore (mPTP).Methods: Isolated Tg+ diaphragm muscle strips were pre-treated with inhibitors for ROS, PI3K, Akt, ERK, or a combination of mitoKATP inhibitor and mPTP opener, respectively, prior to HPC. Another two groups of muscles were treated with either mitoKATP activator or mPTP inhibitor without HPC. Muscles were treated with 30-min hypoxia, followed by 15-min reoxygenation. Data were analyzed by multi-way ANOVA and expressed as means ± SE.Results: Muscle treated with HPC showed improved muscle function during reoxygenation (n = 5, p < 0.01). Inhibition of ROS, PI3K, Akt, or ERK abolished the protective effect of HPC. Simultaneous inhibition of mitoKATP and activation of mPTP also diminished HPC effects. By contrast, either the opening of mitoKATP channel or the closure of mPTP provided a similar protective effect to HPC by alleviating muscle function decline, suggesting that mitochondria play a role in HPC initiation (n = 5; p < 0.05).Conclusion: Hypoxic preconditioning may protect respiratory skeletal muscle function in Tg+ mice during reoxygenation through redox-sensitive signaling cascades and regulations of mitochondrial channels

Optimizing bronchodilation in the prevention of COPD exacerbations

The natural disease course of chronic obstructive pulmonary disease (COPD) is often punctuated by exacerbations: acute events of symptom worsening associated with significant morbidity and healthcare resource utilizationreduced quality of lifeand increased risk of hospitalization and death. The Global Initiative for Chronic Obstructive Lung Disease (GOLD) recommend that patients at risk of exacerbations ( GOLD Groups C and D) receive a long-acting muscarinic antagonist (LAMA) or a long-acting beta(2)- agonist (LABA)/LAMA combination, respectively, as preferred initial treatments. The latter recommendation is based on recent trial evidence demonstrating the superior efficacy of a fixed-dose LABA/LAMA over an inhaled corticosteroid (ICS)/LABA in exacerbation prevention. ICS in combination with a LABA is also indicated for prevention of exacerbations, but the use of ICS is associated with an increased risk of adverse events such as pneumonia, and offers limited benefits beyond those provided by LABA or LAMA monotherapy. In this review, we examine evidence from a number of pivotal studies of LABAs and LAMAs, administered as monotherapy or as part of dual or triple combination therapy, with a specific focus on their effect on exacerbations. We also discuss a new proposed treatment paradigm for the management of COPD that takes into account this recent evidence and adopts a more cautious approach to the use of ICS. In alignment with GOLD 2017, we suggest that ICS should be reserved for patients with concomitant asthma or in whom exacerbations persist despite treatment with LABA/LAMA.Novartis Pharma AG (Basel, Switzerland)Hosp Univ Vall dHebron, CIBER Enfermedades Resp CIBERES, Pneumol Dept, Barcelona, SpainUniv Texas Hlth Sci Ctr San Antonio, San Antonio, TX 78229 USASouth Texas Vet Hlth Care Syst, San Antonio, TX USAUniv Fed Sao Paulo, Escola Paulista Med, Resp Div, Sao Paulo, BrazilUniv Fed Sao Paulo, Escola Paulista Med, Resp Div, Sao Paulo, BrazilNovartis Pharma AG (Basel, Switzerland)Web of Scienc

Η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη και ο αριθμός των ηωσινοφίλων του περιφερικού αίματος ως δείκτες πρόγνωσης και βαρύτητας της παρόξυνσης της χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας.

Τα ηωσινόφιλα του περιφερικού αίματος ως προγνωστικός δείκτης της έκβασης ασθενών που νοσηλεύονται για παρόξυνση ΧΑΠ: αποτελέσματα μιας προοπτικής μελέτης Εισαγωγή: Σε αυτή τη προοπτική πολυκεντρική μελέτη παρατήρησης εξετάσθηκε η προγνωστική αξία των ηωσινοφίλων του περιφερικού αίματος στην τελική έκβαση των ασθενών που νοσηλεύονται λόγω παρόξυνσης ΧΑΠ. Υλικό και Μέθοδοι: Συμπεριελήφθησαν ασθενείς >40 ετών με προηγούμενη διάγνωση ΧΑΠ. Η μέτρηση των ηωσινοφίλων έγινε στην εισαγωγή και προ ενάρξεως της θεραπείας. Οι ασθενείς χωρίσθηκαν σε 3 ομάδες βάσει της τιμής των ηωσινοφίλων (<50, 50-149 και ≥150 κυτ/μL). Οι ασθενείς έλαβαν την καθιερωμένη θεραπευτική αγωγή και παρακολουθήθηκαν για ένα έτος. Αποτελέσματα: Συνολικά μελετήθηκαν 388 ασθενείς (83.5% άνδρες, διάμεση ηλικία 72 έτη). Ασθενείς με υψηλότερη τιμή ηωσινοφίλων εμφάνισαν λιγότερη δύσπνοια βάσει κλίμακας Borg, χαμηλότερες τιμές CRP, υψηλότερες τιμές του λόγου PaO2/FiO2 (Μερική πίεση οξυγόνου/Κλάσμα εισπνεόμενου οξυγόνου) και έλαβαν νωρίτερα εξιτήριο (διάμεση τιμή 11 vs 9 vs 5 ημέρες για ασθενείς με <50, 50-149 και ≥150 κυτ/μL, αντίστοιχα). Οι ασθενείς με τιμές <50 κυτ/μL εμφάνισαν υψηλότερη θνητότητα στις 30 ημέρες αλλά και στο ένα έτος ενώ δεν παρατηρήθηκαν διαφορές όσον αφορά τις μέτριες και σοβαρές παροξύνσεις μεταξύ των 3 ομάδων. Στην post-hoc ανάλυση η θεραπεία με εισπνεόμενα κορτικοστεροειδή βάσει της κρίσης του θεράποντος ιατρού σχετίστηκε με καλύτερα με την πρόληψη νέων παροξύνσεων κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης σε ασθενείς με τιμές ≥150 κυτ/μL Συμπέρασμα: Υψηλότερες τιμές ηωσινοφίλων σχετίστηκαν με καλύτερη έκβαση σε ασθενείς που νοσηλεύονται λόγω παρόξυνσης ΧΑΠ ενισχύοντας περαιτέρω την χρήση τους ως βιολογικό δείκτη. Εισαγωγή: Κοινός παρονομαστής μεταξύ Χρόνιας Αποφρακτικής Πνευμονοπάθειας και Σαχκαρώδους Διαβήτη ΙΙ είναι η συστηματική φλεγμονή που εξηγεί την αλληλοσυσχέτιση στην ανάπτυξη και εξέλιξη αυτών. Η προοπτική αυτή μελέτη παρατήρησης εξέτασε την προγνωστική αξία της HbA1c και των σχετιζόμενων μεταβλητών (glycemic gap, stress hyperglycemia ratio και modified stress hyperglycemia ratio) στην εισαγωγή για παρόξυνση ΧΑΠ όσον αφορά τη νοσηρότητα και θνητότητα της παρόξυνσης αλλά και της νόσου εντός του επόμενου έτους. Υλικό και Μέθοδοι: Μελετήθηκαν ασθενείς που νοσηλεύτηκαν για παρόξυνση ΧΑΠ σε 4 τεταρτοβάθμια νοσοκομεία της Ελλάδος. Στην εισαγωγή πραγματοποιήθηκε καταγραφή των επιπέδων της HbA1c και υπολογισμός των HbA1c-σχετιζόμενων μεταβλητών. Συσχέτιση αυτών έγινε με τη διάρκεια νοσηλείας, τη χρήση μηχανικού αερισμού και την έκβαση νοσηλείας. Ακολούθησε παρακολούθηση των ασθενών για ένα έτος και καταγράφηκαν νέα επεισόδια παροξύνσεων και θάνατοι. Αποτελέσματα: Μελετήθηκαν 156 ασθενείς ( 74.4% άνδρες, ηλικία [meanSD] 72 7 έτη). Το 23.1% αυτών έπασχαν από ΣΔΙΙ και το 67.9% ελάμβανε αγωγή με ICS. Η διάμεση τιμή HbA1c ήταν 5.9 (IQR: 5.4, 6.5). Η χρήση επεμβατικού μηχανικού αερισμού ήταν σημαντικά υψηλότερη για ασθενείς με χαμηλότερα επίπεδα HbA1c [median : 5.3 (IQR 5.02, 6.3) vs 5.9 (IQR 5.5, 6.5), p=0.038]. Ωστόσο η διάρκεια νοσηλείας, η τιμή του PO2/ FiO2 η θνητότητα της παρόξυνσης και ο αριθμός των παροξύνσεων και η θνητότητα εντός του επόμενου έτους δεν διέφεραν. Δεν διαπιστώθηκε καμία σημαντική διαφορά βάσει των HbA1c σχετιζόμενων μεταβλητών. Συμπέρασμα: Η προγενέστερη και η σύγχρονη της παρόξυνσης γλυκαιμική κατάσταση δεν δύναται να προβλέψει βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα αποτελέσματα της νόσου για το σύνολο των ασθενών.Purpose: In the present prospective multicenter observational study, we evaluated the potential role of blood eosinophils on the outcomes of patients hospitalized for COPD exacerbations. Material and methods: Consecutive patients >40 years with a previous COPD diagnosis were recruited. Blood eosinophils were measured on admission prior to the initiation of treatment and were evaluated in 3 groups (<50, 50-149 and ≥150 cells/μL). Patients received standard care and were followed up for a year. Results: A total of 388 patients were included (83.5% male, mean age 72 years). Patients with higher blood eosinophils had less dyspnea (Borg scale), lower C-Reactive Protein (CRP) and higher PaO2/FiO2 (Partial Pressure for Oxygen/Fraction of inhaled Oxygen), and were discharged earlier (median 11 vs. 9 vs. 5 days for patients with <50, 50-149 and ≥150 cells/μL, respectively). Patients with <50 cells/μL presented higher 30-day and 1-year mortality, whereas there were no differences in moderate/severe COPD exacerbations between the 3 groups. In a post-hoc analysis, treatment with inhaled corticosteroids as per physicians' decision was associated with better exacerbation prevention during follow-up in patients with ≥150 cells/μL. Conclusions: Higher blood eosinophils were associated with better outcomes in hospitalized COPD patients, further supporting their use as a prognostic biomarker. Introduction: Systemic inflammation may be the common denominator between COPD and type 2 diabetes and may explain the correlation in both diseases’ development and progress. Objective: The aim of this prospective observational study is to examine the prognostic value of glycated hemoglobin levels (HbA1c) and HbA1c-adjusted glycemic variables (glycemic gap, stress hyperglycemia ratio και modified stress hyperglycemia ratio) in an acute exacerbation of COPD (AECOPD) as well as in COPD disease's morbidity and mortality during the following year. Material and Methods: We evaluated patients hospitalized only for COPD exacerbations. Levels of HbA1c and HbA1c-adjusted glycemic variables were recorded upon admission. The study outcomes included duration of hospital stay, need for mechanical ventilation and exacerbation outcome. All subjects were followed up for one year. Results: A total of 156 patients were included in the study (74.4% men, age [meanSD] 72 7 years). 21.8% of patients had type 2 diabetes and 67.9% of patients were receiving ICS treatment. The median value of HbA1c was 5.9 (IQR: 5.4, 6.5). Necessity for mechanical ventilation was significantly higher for patients with lower values of HbA1c [median: 5.3 (IQR 5.02, 6.3) vs 5.9 (IQR 5.5, 6.5), p=0.038]. However, duration of hospitalization, death during hospitalization as well as the number of new exacerbation events, time to next exacerbation and mortality during the following year did not differ significantly. Moreover, none of the HbA1c-adjusted glycemic variables examined, demonstrated any statistical significance. Conclusion: In conclusion neither the preceding nor the present glycemic state exhibit a predictive value regarding short- or long-term outcomes of an AECOPD