Relationship descriptors for interactive motion adaptation

In this thesis we present an interactive motion adaptation scheme for close interactions between skeletal characters and mesh structures, such as navigating restricted environments and manipulating tools. We propose a new spatial-relationship based representation to encode character-object interactions describing the kinematics of the body parts by the weighted sum of vectors relative to descriptor points selectively sampled over the scene. In contrast to previous discrete representations that either only handle static spatial relationships, or require offline, costly optimization processes, our continuous framework smoothly adapts the motion of a character to deformations in the objects and character morphologies in real-time whilst preserving the original context and style of the scene. We demonstrate the strength of working in our relationship-descriptor space in tackling the issue of motion editing under large environment deformations by integrating procedural animation techniques such as repositioning contacts in an interaction whilst preserving the context and style of the original animation. Furthermore we propose a method that can be used to adapt animations from template objects to novel ones by solving for mappings between the two in our relationship-descriptor space effectively transferring an entire motion from one object to a new one of different geometry whilst ensuring continuity across all frames of the animation, as opposed to mapping static poses only as is traditionally achieved. The experimental results show that our method can be used for a wide range of applications, including motion retargeting for dynamically changing scenes, multi-character interactions, and interactive character control and deformation transfer for scenes that involve close interactions. We further demonstrate a key use case in retargeting locomotion to uneven terrains and curving paths convincingly for bipeds and quadrupeds. Our framework is useful for artists who need to design animated scenes interactively, and modern computer games that allow users to design their own virtual characters, objects and environments, such that they can recycle existing motion data for a large variety of different configurations without the need to manually reconfigure motion from scratch or store expensive combinations of animation in memory. Most importantly it’s achieved in real-time

Wspólnota obserwacyjnych wież : góry i zen w twórczości Gary'ego Snydera i Wendella Berry'ego

Praca traktuje o pojęciu wspólnoty w ujęciu badań amerykańskich. Wspólnota rozpatrywana jest poprzez przecinanie się z takimi pojęciami jak: dom, miejsce, dział wodny, bioregion, które zestawione zostają z przestrzenią. Przestrzeń, postrzegana jako rękopis dziejów, odczytana zostaje poprzez ślady w nim zapisane, a zarazem wytłoczone w ziemi; są to ślady ludzi i zwierząt; prastare, niegdyś przebyte i odczytywane na nowo poprzez przywołanie pradawnych zwyczajów polowania rdzennych Amerykanów czy budowania szlaków górskich. Ślady i ścieżki, zarówno ich odkrywanie, interpretowanie, kierowanie się nimi, chodzenie i budowanie, stają się wewnętrzną strukturą dysertacji, która wspólnotę charakteryzuje jako tę, która nieustannie się przeobraża; nie tyle się rozrasta, co ujawnia się w pracy („the real work,” „the good work”), jak i przywiązaniu do miejsca. Jednakże, zarówno wspólnota, jak i przywiązanie nie są tutaj terminami określającymi stabilność czy też statyczność wspomnianych pojęć. Miejsca uczy się człowiek poprzez chodzenie. Jednakże, samo miejsce nie jest tylko ogrodzonym terenem, ale rozrasta się poza ten obszar, zarówno we wnętrzu człowieka, jak i jego zewnętrzu. Dom-miejsce to co innego niż przestrzeń. Rysy miejsca są w końcu rysami regionu, tym samym, rysami świadomości pewnej przynależności. Percepcja domu przez Snydera i Berry’ego ukazuje, iż przestaje on być ugruntowanym miejscem, fundamentem, opoką, gdyż traci wszystko to, co stałe i niezmienne, stając się w ten sposób procesem. Zatem dom to nie tyle miejsce rzeczywiste, namacalne, pozwalające na chwilowe odcięcie świata z zewnątrz i bytowanie we wnętrzu znanego nam świata, opatrzonego stałością i znajomością rzeczy w nim zgromadzonych, co pamięć miejsca, które – we wczesnych latach – człowiek poznał jako pierwsze, a następnie jest on wyrastaniem z tego miejsca, zamykaniem miejsca w umyśle aniżeli siebie w miejscu. Jednak pamięć miejsca nigdy nie jest stała; ona się zaciera, płowieje, podlega zmianom. Jest niepełna, fragmentaryczna, wyrasta ze świata, ubywa wraz z ubywaniem człowieka. Przez miejsca człowiek przechodzi nie opuszczając jednak przestrzeni. Miejsca cechuje płynność. Kondensacją myśli na temat miejsca-domu-umysłu jest dom na palach („the long-legged house”) Berry’ego, wieża obserwacyjna („lookout tower”) oraz chatka Snydera u podnóża Sierra Nevada w Kalifornii. Wieże obserwacyjne stają się metaforą umysłu zen, który mieszcząc w sobie przestrzeń zaciera wszelkie dychotomie osadzone w kulturze zachodniej. Każde pozorne rozdarcie staje się bowiem miejscem zaczepienia o takie pojęcia jak bycie – postrzeganie – bycie postrzeganym („seeing being and being seen”) i stanowi zarazem przedłużenie krajobrazu („enlargement of our living space”). Wspólnota jest zatem formą bytowania i postrzegania; jest dbałością o miejsce, pielęgnowaniem i kultywowaniem miejsca-domu; jest wglądem do wnętrza i otwartością na przestrzeń oraz byciem wewnątrz raczej niż byciem „ponad”. We wczesnym etapie jest osamotnieniem, kolizją światów ludzi będących obok siebie. Jest wypatrywaniem więzi i potrzebą stworzenia czegoś stałego, a następnie spotkaniem iluzji i zawieszeniem wiary. Jest dostrzeżeniem swojej niepełności i chęcią bytowania pośród innych. Jest przechodzeniem przez miejsca przebyte i odczytywaniem więzi dawnych i nowych. Jest połączeniem tego, co rozdarte i zawieszone; zacieraniem dychotomii; jest nie tylko wspólnotą ludzi, ale wszystkiego, co żyje; jest byciem, postrzeganiem i byciem postrzeganym

Play Among Books

How does coding change the way we think about architecture? Miro Roman and his AI Alice_ch3n81 develop a playful scenario in which they propose coding as the new literacy of information. They convey knowledge in the form of a project model that links the fields of architecture and information through two interwoven narrative strands in an “infinite flow” of real books

Camas, Spring 2004

Whirlwind in the Desert / Sacha Pealer -- Walking on Water / Derrick Jensen -- Piercing the Crow\u27s Eye / Katie Yale -- Working Slaughter / PJ DelHomme -- First Person / Tami Brunk -- Huckleberry Wine -- Perspectives / Annick Smith, Sarah Richey, Becca Deysach -- Poetry / Roger Dunsmore, Laulette Hansen -- Interviews / Bill McKibben by Allison Holt, Jack Turner by Adam French -- Book Review / Katharine Hyzy -- Last Words / Brianna Randal

Special issue : Beyond Melt. Indigenous Lifeways in a Fading Cryosphere

Peer reviewe

Mass Media and Representation: a Critical Comparison of the CCTV and NBC Presentations of the Opening Ceremony of the 2008 Beijing Olympic Summer Games

A critical comparison of the CCTV and NBC broadcasts of the Opening Ceremony of the 2008 Beijing Olympics demonstrates how two sets of narratives that on the surface glorify China and the long Chinese cultural and historic tradition offer very different ideological projections about China\u27s rise as a power and engagement with the wider capitalist world. For CCTV, China has finally righted a longstanding historical injustice and established itself as a co-equal nation among nations. For NBC, ambivalence about China is the watchword, and further reforms that by implication will help clear China of its non-democratic, totalitarian, and economically mercantilist sheen are needed if the country is to be fully embraced. The ideological construction is more hidden in the NBC broadcast, but both depend on massive erasures of history and blurring of contemporary issues, causing both sets of narratives to fail tests of narrative coherence. Discursive struggles over the authorship of the Opening Ceremony underlie both media texts and expose their ideological positioning

Doing Sound: An Ethnography of Fidelity, Temporality, and Labor Among Live Sound Engineers

This dissertation ethnographically represents the work of three live sound engineers and the profession of live sound reinforcement engineering in the New York City metropolitan area. In addition to amplifying music to intelligible sound levels, these engineers also amplify music in ways that engage the sonic norms associated with the pertinent musical genres of jazz, rock and music theater. These sonic norms often overdetermine audience members' expectations for sound quality at concerts. In particular, these engineers also work to sonically and visually mask themselves and their equipment. Engineers use the term “transparency” to describe this mode of labor and the relative success of sound reproduction technologies. As a concept within the realm of sound reproduction technologies, transparency describes methods of reproducing sounds without coloring or obscuring the original quality. Transparency closely relates to “fidelity,” a concept that became prominent throughout the late nineteenth, twentieth, and twenty-first centuries to describe the success of sound reproduction equipment in making the quality of reproduced sound faithful to its original. The ethnography opens by framing the creative labor of live sound engineering through a process of “fidelity.” I argue that fidelity dynamically oscillates as struggle and satisfaction in live sound engineers’ theory of labor and resonates with their phenomenological encounters with sounds and social positions as laborers at concerts. In the first chapter, I describe my own live sound engineering at Jazzmobile in Harlem. The following chapter analyzes the freelance engineering of Randy Taber, who engineers rock and music theater concerts throughout New York City. The third chapter investigates Justin Rathbun’s engineering at Broadway’s Richard Rodgers theater production of “Porgy and Bess.” Much of engineering scholarship privileges the recording studio as the primary site of technological mediation in the production of music. However, this dissertation ethnographically asserts that similar politics and facilities of technological mediation shape live performances of music. In addition, I argue that the shifting temporal conditions of live music production reveal the dynamism of the sound engineers’ personhood on the shop floors of the live music stage