17064R3m-4 Reframing AI in Advertising: Creative Workers’ Self-Efficacy in the Age of Technological Change

The increasing integration of Artificial Intelligence (AI) into the advertising industry has generated both enthusiasm and concern among creative professionals, particularly regarding its impact on job roles that have traditionally relied on human intuition and originality. While much of the existing literature focuses on the technical functions and efficiency of AI, there remains a notable gap in understanding how individuals within creative roles psychologically respond to such technological shifts, especially through the lens of self-efficacy. This study investigates the self-efficacy of creative workers, namely copywriters and art directors, in adapting to the presence of AI in their professional environment. Employing a qualitative design, data were collected through focus group discussions with six participants from the creative division of PT Armananta Eka Putra (Artek Advertising). The discussion protocol was based on an adapted version of Bandura’s General Self-Efficacy Scale to explore participants’ subjective narratives and coping strategies. Thematic analysis revealed that self-efficacy is a crucial factor influencing whether AI is perceived as a threat or an opportunity. Participants with high self-efficacy described AI as a tool for creative enhancement and continuous learning, whereas those with lower efficacy initially exhibited resistance and anxiety but showed signs of transformation through social modeling and experiential learning. The findings underscore the dynamic nature of self-efficacy and its potential to be cultivated through supportive environments, targeted training, and inclusive leadership. This study offers meaningful insights for developing psychologically responsive workplace strategies that empower creative professionals amid digital disruption.   &nbsp

การประยุกต์ใช้ WQI และ WPI สำหรับประเมินคุณภาพน้ำลุ่มน้ำบางปะกง

Application of WQI and WPI for Water Quality Assessment of Bang Pakong Watershed   Pachoenchoke Jintasaeranee and Bhumiphat Pachana   รับบทความ: 12 กุมภาพันธ์ 2568; แก้ไขบทความ: 11 มีนาคม 2568; ยอมรับตีพิมพ์: 23 มีนาคม 2568; ตีพิมพ์ออนไลน์: 4 มิถุนายน 2568   บทคัดย่อ การประเมินคุณภาพน้ำตามฤดูกาลในลุ่มน้ำสาขาของลุ่มน้ำบางปะกงในรอบปี พ.ศ. 2554–2556 ด้วยวิธีดัชนีคุณภาพน้ำในแหล่งน้ำผิวดิน (WQI) และดัชนีมลพิษทางน้ำ (WPI5) พบว่า ไนเทรตละลาย (dissolved nitrate) มีค่าตามเกณฑ์มาตรฐานคุณภาพน้ำผิวดินในทุกฤดู ปริมาณออกซิเจนละลาย (DO) เกือบทั้งหมดมีค่าต่ำกว่าเกณฑ์มาตรฐานคุณภาพน้ำ ในขณะที่ความต้องการออกซิเจนทางชีวภาพ (BOD) แอมโมเนียละลาย (NH3–N) แบคทีเรียกลุ่มโคลิฟอร์มทั้งหมด (TCB) และแบคทีเรียกลุ่มฟีคอลโคลิฟอร์ม FCB มีค่าสูงกว่าเกณฑ์มาตรฐานคุณภาพน้ำในทุกฤดู การประเมินคุณภาพน้ำผิวดินและการปนเปื้อนเชิงพื้นที่ในลุ่มน้ำบางปะกงในรอบปี พ.ศ. 2554 แสดงว่าน้ำมีคุณภาพเสื่อมโทรมหรือมีการปนเปื้อนในฤดูร้อน มีคุณภาพเสื่อมโทรมมากและปนเปื้อนมากในฤดูฝน และน้ำมีคุณภาพดีขึ้นในฤดูหนาวซึ่งสอดคล้องกับค่า DO น้อย และ TCB และ FCB มาก ส่วนในรอบปี พ.ศ. 2555 น้ำยังคงมีคุณภาพเสื่อมโทรมมากหรือมีมลพิษมากขึ้นในลุ่มน้ำสาขาแม่น้ำปราจีนบุรี ลุ่มน้ำสาขาที่ราบบางปะกงส่วนที่ 1 และลุ่มน้ำสาขาที่ราบบางปะกงส่วนที่ 2 มากกว่าปีที่ผ่านมา และมีคุณภาพดีขึ้นในฤดูหนาว และสุดท้ายในปี พ.ศ. 2556 พบว่าน้ำในลุ่มน้ำบางปะกงมีคุณภาพดีขึ้นเล็กน้อยในฤดูร้อน และมีคุณภาพเสื่อมโทรมมากขึ้นและการปนเปื้อนมลพิษมากขึ้นอีกในฤดูฝน แล้วจึงกลับมามีคุณภาพดีขึ้นหรือมีการปนเปื้อนมลพิษในน้ำน้อยลงในฤดูหนาว สอดคล้องกับช่วงเวลาที่พื้นที่ลุ่มน้ำบางปะกงได้รับอิทธิพลของพายุ GAEMI ทำให้เกิดน้ำป่าไหลหลากและน้ำท่วมฉับพลันในช่วงระหว่างเดือนกันยายนถึงเดือนตุลาคม พ.ศ. 2555 และน้ำท่วมพื้นที่ลุ่มน้ำบางปะกงในช่วงฤดูฝนในปี พ.ศ. 2556 ที่อาจพาสารอาหารจากพื้นที่เกษตรกรรม ปศุสัตว์ และสิ่งปฏิกูลจากชุมชนลงสู่ลุ่มน้ำบางปะกง ส่งผลให้คุณภาพน้ำมี DO ต่ำ ในขณะที่พบ BOD  NH3–N  TCB และ FCB มีค่าสูง คะแนนดัชนีคุณภาพน้ำในแหล่งน้ำผิวดิน (WQI) และคะแนนดัชนีมลพิษทางน้ำ (WPI5) ในลุ่มน้ำบางปะกงมีความสัมพันธ์กันเชิงลบในฤดูร้อน ปี พ.ศ. 2554 และ 2555 โดยมีค่าสัมประสิทธิ์การตัดสินใจ (R2) 0.5598 และ 0.5609 อย่างไรก็ตามการย่อยสลายในลุ่มน้ำจากกิจกรรมการเพาะเลี้ยงสัตว์สามารถใช้ได้ง่ายกับดัชนีคุณภาพน้ำในแหล่งน้ำผิวดิน (WQI) และสามารถใช้ดัชนีมลพิษทางน้ำ (WPI5) ประเมินคุณภาพมลพิษทางน้ำที่หลากหลายมากกว่าผลการประเมินคุณภาพน้ำด้วยวิธีนี้อาจใช้สำหรับการประเมินประสิทธิภาพการใช้น้ำและสิ่งแวดล้อมในเชิงวิทยาศาสตร์ มูลค่าความเสียหายในทางเศรษฐศาสตร์จากปัญหาคุณภาพน้ำเสื่อมโทรม รวมทั้งอาจใช้เป็นข้อมูลในการบริหารจัดการน้ำในลุ่มน้ำบางปะกงได้ต่อไป คำสำคัญ:  ดัชนีคุณภาพน้ำ  ดัชนีมลพิษ  ลุ่มน้ำบางปะกง   Abstract The seasonal water quality assessment in the tributaries of the Bang Pakong river basin during 2011–2013 using the surface water quality index (WQI) and water pollution index (WPI5) found that dissolved nitrate was in accordance with the surface water quality standards in every season. Almost all dissolved oxygen (DO) was lower than the water quality standards, while the biological oxygen demand (BOD), dissolved ammonia (NH3–N), total coliform bacteria (TCB), and fecal coliform bacteria (FCB) were higher than the water quality standards in every season. The spatial assessment of surface water quality and contamination in the Bang Pakong basin in 2011 showed that the water quality was deteriorated or contaminated in summer, and very deteriorated and highly contaminated in the rainy season, and the water quality was better in winter, which was consistent with low DO and high TCB and FCB. In 2012, the water quality was still much deteriorated or more polluted in the Prachin Buri river tributaries, the Bang Pakong plain tributaries Part 1, and the Bang Pakong Plain tributaries Part 2, more than the previous year, and the quality was better in winter. Finally, in 2013, the water quality in the Bang Pakong basin was slightly better in summer, then deteriorated and more polluted in the rainy season, and returned to better quality or less polluted in winter. This is consistent with the period when the Bang Pakong basin was affected by the GAEMI storm, causing flash floods and mudslides during September to October 2012 and flooding in the Bang Pakong basin during the rainy season of 2013, which may have carried nutrients from agricultural areas, livestock and community waste flow into the Bang Pakong Watershed, resulting in low DO in water and high values of BOD, NH3–N, TCB and FCB. The score of surface water quality index (WQI) and water pollution index (WPI5) in the Bang Pakong river basin were negatively correlated in summer 2011 and 2012, with coefficients of determination (R2) of 0.5598 and 0.5609, respectively. However, watershed degradation from aquaculture activities can be easily applied to this water quality index (WQI) and the water pollution index (WPI) can be used to assess a wider range of water pollution conditions. The results of this water quality assessment may be used as a basis for scientific assessment of water use efficiency and environment, economic damages from water quality deterioration, and may also be used as information for water management in the Bang Pakong river basin. Keywords: Bang Pakong watershed, Water pollution index, Water quality inde

การพัฒนาพฤติกรรมเอื้อต่อสังคมในวิชาสังคมศึกษาของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โดยใช้แนวคิดการจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือร่วมกับการสนับสนุนทางสังคม: Enhancing Prosocial Behavior in Social Studies for Grade 9 Students through Cooperative Teaching Methodology and Social Support Framework

งานวิจัยนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อ (1) พัฒนาแผนการจัดการเรียนรู้วิชาสังคมศึกษาที่ส่งเสริมพฤติกรรมเอื้อต่อสังคมในนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 และ (2) เปรียบเทียบพฤติกรรมเอื้อต่อสังคมของนักเรียนก่อนและหลังการจัดการเรียนรู้โดยใช้แนวคิดการจัดการเรียนรู้วิชาสังคมศึกษาแบบร่วมมือร่วมกับการสนับสนุนทางสังคม เป็นงานวิจัยเชิงทดลองเบื้องต้น (Pre-Experimental research) กลุ่มตัวอย่างคือ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร (ฝ่ายมัธยม) จำนวน 31 คน ซึ่งได้มาจากการสุ่มกลุ่มตัวอย่างแบบแบ่งกลุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แผนการจัดการเรียนรู้ที่พัฒนาขึ้น และแบบวัดพฤติกรรมเอื้อต่อสังคมสำหรับนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น ผลการศึกษาพบว่า ผลการพัฒนาแผนการจัดการเรียนรู้ฯ พบว่ามีความเหมาะสมในระดับดีมาก (ค่าเฉลี่ย 4.93 และ 4.86 จาก 5 ตามลำดับ) และผลการเปรียบเทียบพฤติกรรมเอื้อต่อสังคมก่อนและหลังเรียนพบว่า นักเรียนมีคะแนนพฤติกรรมเอื้อต่อสังคมหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (Mean = 4.02, t = 5.358) โดยทุกด้านของพฤติกรรมเอื้อต่อสังคมหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน (การให้ Mean = 3.35, t = 4.409; การแบ่งปัน Mean = 4.20, t = 2.717; การช่วยเหลือ Mean = 3.86, t = 4.050; การปลอบโยน Mean = 4.52, t = 4.311; การร่วมมือ Mean = 3.77, t = 3.876) ผลการวิจัยชี้ให้เห็นว่าการจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือร่วมกับการสนับสนุนทางสังคมสามารถพัฒนาพฤติกรรมเอื้อต่อสังคมของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ได้ (The purposes of this study are to 1) develop a learning management plan in social studies that promotes prosocial behavior in 9th grade students and 2) compare students' prosocial behavior before and after learning management by combining the concept of cooperative learning in social studies with social support. This is a pre-experimental research study. The sample consists of 31 9th grade students from Srinakharinwirot University Prasarnmit Demonstration School (Secondary). The sample was obtained through cluster sampling. The research instruments include the developed learning management plan and a scale to measure prosocial behavior for junior high school students. The development of the learning management plan was evaluated by experts and found to have a high level of appropriateness (mean scores of 4.93 and 4.86 out of 5). A comparison of prosocial behavior before and after learning shows that students have significantly higher scores for prosocial behavior after learning (mean= 4.02, t= 5.358, p < .05). All aspects of prosocial behavior were higher after learning (giving: mean= 3.35, t= 4.409; sharing: mean= 4.20, t= 2.717; helping: mean= 3.86, t= 4.050; comforting: mean= 4.52, t= 4.311; cooperating: mean= 3.77, t= 3.876). The results indicate that cooperative learning management along with social support can effectively develop prosocial behavior in 9th grade students.

ปัจจัยที่ส่งผลต่อการบริหารสถานศึกษาในจังหวัดนำร่องพื้นที่นวัตกรรมการศึกษา: Factors affecting the administration of educational institutions in pilot provinces Education Sandbox

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาปัจจัยการบริหารสถานศึกษาในจังหวัดนำร่องพื้นที่นวัตกรรมการศึกษา 2) ศึกษาการบริหารสถานศึกษาในจังหวัดนำร่องพื้นที่นวัตกรรมการศึกษา 3) ศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการบริหารสถานศึกษาในจังหวัดนำร่องพื้นที่นวัตกรรมการศึกษา และ 4) เป็นแนวทางในการบริหารสถานศึกษาในจังหวัดนำร่องพื้นที่นวัตกรรมการศึกษา กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้บริหารสถานศึกษาของโรงเรียนประถมศึกษาและโรงเรียนมัธยมศึกษาในจังหวัดนำร่องพื้นที่นวัตกรรมการศึกษา จำนวน 108 คน ซึ่งได้จากการกำหนดขนาดของกลุ่มตัวอย่าง โดยใช้ตารางสำเร็จรูปของ Krejcie and Morgan และเจาะจงกลุ่มตัวอย่างผู้บริหารจำนวน 4 คน ในการสัมภาษณ์จากจังหวัดนำร่องพื้นที่นวัตกรรมการศึกษาภาคใต้ ซึ่งประกอบไปด้วย 4 จังหวัด ดังต่อไปนี้ 1) จังหวัดนราธิวาส 2) จังหวัดปัตตานี 3) จังหวัดยะลา และ 4) จังหวัดสตูล เครื่องมือในการวิจัย คือ แบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ สถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ยส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน และการถดถอยพหุคูณ ผลการวิจัยพบว่า 1) ผลการศึกษาปัจจัยการบริหารสถานศึกษาในจังหวัดนำร่องพื้นที่นวัตกรรมการศึกษา โดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุดและรายด้านอยู่ในระดับมากที่สุดและมาก 2) ผลการศึกษาการบริหารสถานศึกษาในจังหวัดนำร่องพื้นที่นวัตกรรมการศึกษา โดยรวมและรายด้านอยู่ในระดับมากที่สุด 3) ปัจจัยที่ส่งผลต่อการบริหารสถานศึกษาในจังหวัดนำร่องพื้นที่นวัตกรรมการศึกษา ได้แก่ การพัฒนาบุคลากร (X3) วัฒนธรรมและบรรยากาศในองค์กร (X4) เทคโนโลยีสารสนเทศ (X6) และ งบประมาณ (X7) 4) แนวทางในการบริหารสถานศึกษาในจังหวัดนำร่องพื้นที่นวัตกรรมการศึกษามี 7 ด้าน ได้แก่ 1) ภาวะผู้นำของผู้บริหาร: ผู้บริหารต้องมีความรู้ใน School Concept มีการมองการณ์ไกลและความเข้าใจในความต้องการของสถานศึกษา และจำเป็นต้องเป็นผู้นำที่ชัดเจนและมีความรับผิดชอบในการพัฒนาและส่งเสริมประสิทธิภาพของสถานศึกษาอย่างต่อเนื่อง รวมทั้งควรสนับสนุนครูให้เข้ารับการอบรมและการเรียนรู้ 2) โครงสร้างองค์กร: ควรมีการวางโครงสร้างที่ชัดเจนและเหมาะสมและควรมีการวางคนให้เหมาะสมกับงานและเหมาะสมกับความสามารถ 3) การพัฒนาบุคลากร: ควรพัฒนาครูให้มีความรู้เกี่ยวกับเทคนิคการจัดการเรียนรู้ใหม่ ๆ มีความรู้และเข้าใจในเรื่องต่าง ๆ ของสถานศึกษา ควรมีความรู้ในระเบียบกฎหมายที่เกี่ยวข้อง และผู้บริหารจะต้องเน้นการอบรม การวิจัย และการศึกษาเพิ่มเติมเพื่อเสริมสร้างความรู้ ทักษะ และสมรรถนะของบุคลากรให้เหมาะสมกับความต้องการของสถานการณ์ของแต่ละสถานศึกษา 4) วัฒนธรรมและบรรยากาศในองค์กร: ควรส่งเสริมการสร้างความเป็นกัลยาณมิตรภายในองค์กร ควรสร้าง ส่งเสริม และสนับสนุนวัฒนธรรมและบรรยากาศที่ดีในสถานศึกษาของตนเอง และผู้บริหารต้องมองงานให้ออก อ่านคนให้ได้ และต้องรู้ว่าส่วนไหนมีวัฒนธรรมมีบรรยากาศในการทำงานแบบใด 5) การบริหารจัดการและกระบวนการบริหาร: ผู้บริหารต้องให้ความสำคัญกับภารกิจต่าง ๆ ทั้งการวางแผนการทำงานและการนิเทศที่เกี่ยวข้องกับการสอนและการเรียนรู้ และต้องมีการบริหารจัดการและกระบวนการบริหารที่ดีและมีมาตรการในการจัดการทางการเงิน 6) เทคโนโลยีสารสนเทศ: ควรส่งเสริมและสนับสนุนการใช้เทคโนโลยีให้มากขึ้นในการบริหารงานทุกฝ่าย ควรสร้างความเข้าใจในเรื่องของการใช้เทคโนโลยีให้กับบุคลากรของสถานศึกษา และ 7) งบประมาณ: ควรให้ความสำคัญในการจัดสรรและบริหารงบประมาณให้เหมาะสมและมีประสิทธิภาพตามความสำคัญและความจำเป็นของงานต่าง ๆ และโปร่งใสสามารถตรวจสอบได้ รวมทั้งผู้บริหารควรมีการนำงบประมาณมาใช้อย่างคุ้มค่ามากที่สุ

ปัจจัยที่สัมพันธ์กับประสบการณ์การมีอาการในคนไข้โรคมะเร็งระบบทางเดินอาหารที่ได้รับเคมีบำบัดหลังผ่าตัด Factors Related to Symptom Experience among Patients with Gastrointestinal Cancer Receiving Post-operative Chemotherapy

บทคัดย่อ วัตถุประสงค์: เพื่ออธิบายประสบการณ์การมีอาการและทดสอบความสัมพันธ์ของประสบการณ์ฯ กับเพศ ปริมาณยาออกซิลิพลาตินสะสม  พฤติกรรมการดูแลตนเอง และการสนับสนุนทางสังคมกับประสบการณ์การมีอาการในผู้ป่วยมะเร็งทางเดินอาหารที่ได้รับเคมีบำบัดภายหลังการผ่าตัด วิธีการศึกษา: การศึกษาเชิงความสัมพันธ์มีกลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ป่วยมะเร็งทางเดินอาหารที่รับการรักษาต่อเนื่องที่แผนกศัลยกรรมทางเดินอาหาร The Second Affiliated Hospital of Wenzhou Medical University in China จำนวน 111 คน จากการสุ่มตัวอย่างแบบง่าย รวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถาม 1) ข้อมูลส่วนบุคคล 2) แบบสอบถามประสบการณ์การมีอาการ 3) แบบประเมินการสนับสนุนทางสังคม 4) แบบสอบถามพฤติกรรมการดูแลตนเอง ทดสอบความสัมพันธ์ด้วยสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สันและพอยท์ไบซีเรียล ผลการศึกษา: กลุ่มตัวอย่างรายงานประสบการณ์ฯ 2 - 25 อาการต่อคน (เฉลี่ย 9.8 ± 5.22) อาการที่พบมากที่สุด ได้แก่ ชามือและเท้า (81.7%) หมดพลังงาน (78.3%) คลื่นไส้ (73.3%) ไม่อยากอาหาร (71.7%) เปลี่ยนแปลงการรับรสชาติอาหาร (56.7%) และอาการเหล่านี้มีความถี่ ความรุนแรง ความทุกข์ทรมานมากกว่าอาการอื่น ๆ เพศหญิง และปริมาณสะสมของยาออกซิลิพลาติน (P-value < 0.05 และ < 0.01 ทั้งหมด) สัมพันธ์ทางบวกกับประสบการณ์ฯ ในมิติความถี่ ความรุนแรงและความทุกข์ทรมานอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ พฤติกรรมการดูแลตนเองและการสนับสนุนทางสังคมสัมพันธ์ทางลบกับประสบการณ์ฯ ในมิติความถี่ ความรุนแรงและความทุกข์ทรมานอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P-value < 0.01 ทั้งหมด) อายุไม่สัมพันธ์กับประสบการณ์ฯ ในทุกมิติ สรุป: ผู้ป่วยมะเร็งทางเดินอาหารที่รับเคมีบำบัดหลังผ่าตัดมีประสบการณ์อาการ 2 - 25 อาการต่อคน เพศหญิงและปริมาณสะสมของยาออกซิลิพลาตินสัมพันธ์ทางบวก ส่วนพฤติกรรมการดูแลตนเองและการสนับสนุนทางสังคมสัมพันธ์ทางลบกับประสบการณ์ ควรส่งเสริมการสนับสนุนทางสังคมและพฤติกรรมการดูแลตนเองเพื่อให้ผู้ป่วยมีอาการลดลง คำสำคัญ: มะเร็งระบบทางเดินอาหาร; ประสบการณ์การมีอาการ; ปริมาณยาเคมีบำบัดสะสม; พฤติกรรมการดูแลตนเอง; การสนับสนุนทางสังคม   บทคัดย่อ วัตถุประสงค์: เพื่ออธิบายประสบการณ์การมีอาการและทดสอบความสัมพันธ์ของประสบการณ์ฯ กับเพศ ปริมาณยาออกซิลิพลาตินสะสม  พฤติกรรมการดูแลตนเอง และการสนับสนุนทางสังคมกับประสบการณ์การมีอาการในผู้ป่วยมะเร็งทางเดินอาหารที่ได้รับเคมีบำบัดภายหลังการผ่าตัด วิธีการศึกษา: การศึกษาเชิงความสัมพันธ์มีกลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ป่วยมะเร็งทางเดินอาหารที่รับการรักษาต่อเนื่องที่แผนกศัลยกรรมทางเดินอาหาร The Second Affiliated Hospital of Wenzhou Medical University in China จำนวน 111 คน จากการสุ่มตัวอย่างแบบง่าย รวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถาม 1) ข้อมูลส่วนบุคคล 2) แบบสอบถามประสบการณ์การมีอาการ 3) แบบประเมินการสนับสนุนทางสังคม 4) แบบสอบถามพฤติกรรมการดูแลตนเอง ทดสอบความสัมพันธ์ด้วยสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สันและพอยท์ไบซีเรียล ผลการศึกษา: กลุ่มตัวอย่างรายงานประสบการณ์ฯ 2 - 25 อาการต่อคน (เฉลี่ย 9.8 ± 5.22) อาการที่พบมากที่สุด ได้แก่ ชามือและเท้า (81.7%) หมดพลังงาน (78.3%) คลื่นไส้ (73.3%) ไม่อยากอาหาร (71.7%) เปลี่ยนแปลงการรับรสชาติอาหาร (56.7%) และอาการเหล่านี้มีความถี่ ความรุนแรง ความทุกข์ทรมานมากกว่าอาการอื่น ๆ เพศหญิง และปริมาณสะสมของยาออกซิลิพลาติน (P-value < 0.05 และ < 0.01 ทั้งหมด) สัมพันธ์ทางบวกกับประสบการณ์ฯ ในมิติความถี่ ความรุนแรงและความทุกข์ทรมานอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ พฤติกรรมการดูแลตนเองและการสนับสนุนทางสังคมสัมพันธ์ทางลบกับประสบการณ์ฯ ในมิติความถี่ ความรุนแรงและความทุกข์ทรมานอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P-value < 0.01 ทั้งหมด) อายุไม่สัมพันธ์กับประสบการณ์ฯ ในทุกมิติ สรุป: ผู้ป่วยมะเร็งทางเดินอาหารที่รับเคมีบำบัดหลังผ่าตัดมีประสบการณ์อาการ 2 - 25 อาการต่อคน เพศหญิงและปริมาณสะสมของยาออกซิลิพลาตินสัมพันธ์ทางบวก ส่วนพฤติกรรมการดูแลตนเองและการสนับสนุนทางสังคมสัมพันธ์ทางลบกับประสบการณ์ ควรส่งเสริมการสนับสนุนทางสังคมและพฤติกรรมการดูแลตนเองเพื่อให้ผู้ป่วยมีอาการลดลง คำสำคัญ: มะเร็งระบบทางเดินอาหาร; ประสบการณ์การมีอาการ; ปริมาณยาเคมีบำบัดสะสม; พฤติกรรมการดูแลตนเอง; การสนับสนุนทางสังคม   Abstract Objective: To determine symptom experience and its relationships with age, gender, cumulative dose of oxaliplatin, social support, and self-care behavior among patients with gastrointestinal (GI) cancer having chemotherapy after surgery. Methods: This correlational research used a simple random sampling to recruit 120 participants. Research instruments consisted of 1) demographic questionnaire, 2) The Memorial Symptom Assessment Scale (MSAS), 3) The Multidimensional Scale of Perceived Social Support, and 4) The Appraisal of Self-Care Agency Scale-Revised scale. Associations were tested using Pearson’s product-moment correlation and Point biserial correlation. Result: Participants reported experiencing 2 to 25 symptoms (mean of 9.8 ± 5.22). The top five reported symptoms were numbness/ tingling in hands/feet (81.7%), followed by lack of energy (78.3%), nausea (73.3%), lack of appetite (71.7%), and change in the way food tastes (56.7%). The five symptoms were reported with more frequency, severity, and distress than other symptoms. Female sex and cumulative dose of oxaliplatin had a positive correlation with symptom frequency, severity, and distress (P-value < 0.05 and < 0.01, respectively). Self-care behavior and social support had a statistically significant negative correlation with symptom frequency, severity, and distress (P-value < 0.01 for all). Age had no statistical correlations with any symptoms. Conclusion: Cancer patients receiving chemotherapy after surgery experienced 2 – 5 symptoms. Female and cumulative oxaliplatin dose had positive correlations and self-care behavior and social support had negative correlations with the experience. Self-care behavior and social support should be promoted to alleviate symptom experience. Keywords: gastrointestinal cancer; symptom experience; cumulative chemotherapy dose; self-care behavior; social support 

17103-The Relationship Between Family Support and Academic Resilience in Migrant Students in Jabodetabek

Wandering students face various academic and emotional challenges due to the need to adapt to a new environment far from their families. In this context, family support is considered one of the key factors that can help students cope and adjust positively to academic pressures. This study aims to examine the relationship between family support and academic resilience among wandering students. A quantitative approach was employed using a correlational method with accidental sampling, involving 244 participants. The instruments used were the Family Support Scale based on Friedman’s theory and the Academic Resilience Scale developed from Cassidy’s framework. Data were analyzed using IBM SPSS for Windows version 26 with the Spearman correlation test. The results revealed a significant positive relationship between family support and academic resilience. Students who perceived higher levels of family support were more likely to demonstrate greater academic resilience in facing academic stressors and challenges.   &nbsp

ปัจจัยเสี่ยงที่สัมพันธ์กับการหกล้มในผู้สูงอายุวัยปลายที่พึ่งพาตนเองได้ ในพื้นที่ชนบทของประเทศไทย Risk Factors Associated with Falls Among Independent Oldest-Old Adults in Rural Thailand

บทคัดย่อ วัตถุประสงค์: เพื่อทดสอบความสัมพันธ์ระหวางการหกล้มกับปัจจัยเสี่ยงภายในและภายนอกในผู้สูงอายุชาวไทยที่อายุมากกว่า 80 ปี วิธีการศึกษา: ดำเนินการช่วงเมษายนถึงพฤษภาคม 2568 มีผู้เข้าร่วมวิจัยจำนวน 57 คน เป็นผู้สูงอายุที่พึ่งพาตนเองได้และอาศัยอยู่ชุมชนของ อ.ท่าศาลา จ.นครศรีธรรมราช เก็บข้อมูลด้วยแบบสัมภาษณ์โครงสร้างสำหรับ 1-ปัจจัยภายใน ได้แก่ ปัจจัยด้านชีวภาพ เศรษฐานะและสังคม และพฤติกรรม 2—ปัจจัยภายนอกด้านอันตรายทางสิ่งแวดล้อม และ 3-ประวัติการล้ม และการประเมินสิ่งแวดล้อมในบ้าน วิเคราะห์ความสัมพันธ์ด้วยการทดสอบไคสแควร์และการถดถอยโลจิสติกพหุคูณ ผลการศึกษา: พบว่าร้อยละ 52.6 ของผู้สูงอายุวัยปลายเคยหกล้มอย่างน้อยหนึ่งครั้งในช่วง 12 เดือนที่ผ่านมา ปัจจัยภายในที่ทำนายการหกล้มได้อย่างมีนัยสำคัญ ได้แก่ ภาวะเสียการทรงตัว (adj. OR = 5.88, 95% CI = 1.55 - 22.21, P-value = 0.009) และการใช้ยาลดความดันโลหิต (adj. OR = 6.82, 95% CI = 1.78 - 26.16, P-value = 0.005) สรุป: ความเสี่ยงของการหกล้มสัมพันธ์กับสมรรถภาพทางกายและการใช้ยา การป้องกันการหกล้มในผู้สูงอายุวัยปลายที่พึ่งพาตนเองได้ส่วนหนึ่งควรเน้นการปรับสภาพแวดล้อม การทำกายภาพบำบัด และการทบทวนการใช้ยาโดยเภสัชกร คำสำคัญ: การหกล้ม; ผู้สูงอายุวัยปลายที่พึ่งพาตนเองได้; ปัจจัยเสี่ยงภายในและภายนอก; ยาลดความดันโลหิต; พื้นที่ชนบท Abstract Objective: To examine associations between falls and internal and external risk factors among Thai older adults over 80 years old. Methods: A total of 57 functionally independent adults aged over 80 years, residing in the community of Thasala District, Nakhon Si Thammarat, Thailand, participated in the study from April to May 2025. Data were collected via structured interviews (i.e., 1-intrinsic factors encompassing the biological, socioeconomic, and behavioral domain, 2-extrinsic factors focusing on environmental hazards, and 3-fall history) and home environment assessments. Associations were tested using chi-square tests and multivariate logistic regression. Results: It was found that 52.6% of the participants experienced at least one fall in the past 12 months. Significant predictors of falls included balance disorders (adj. OR = 5.88, 95% CI = 1.55 - 22.21, P-value = 0.009) and the use of antihypertensive medications (adj. OR = 6.82, 95% CI = 1.78 - 26.16, P-value = 0.005). Conclusion: Falls were associated with physical function and medication use. To prevent falls in independent oldest-old adults, in part, one might promote environmental modification, physical therapy, and pharmacist-led medication review. Keywords: falls; independent oldest-old adults; intrinsic and extrinsic  risk factors; antihypertensive drugs; rural area  

การชี้ขาดข้อพิพาทเกี่ยวกับการชำระเงินตามสัญญาก่อสร้างในประเทศไทย

การชำระเงินตามสัญญางานก่อสร้างให้ตรงเวลาเป็นหัวใจของโครงการก่อสร้าง ปัจจุบันปัญหาการไม่ชำระเงินตามสัญญางานก่อสร้างหรือการชำระล่าช้าเป็นเพียงเรื่องของการผิดสัญญาธรรมดาเท่านั้น ซึ่งจะต้องดำเนินการบังคับโดยวิธีการทางศาลหรืออนุญาโตตุลาการที่ใช้ระยะเวลายาวนาน พฤติกรรมการไม่ปฏิบัติตามสัญญาเช่นนี้กลายมาเป็นบรรทัดฐานใหม่ของวงการก่อสร้างและสร้างผลเสียต่อเศรษฐกิจและสังคมอย่างมาก หลายประเทศแก้ปัญหาโดยนำกฎหมายเกี่ยวกับการชำระเงินตามสัญญางานก่อสร้างมาใช้โดยเฉพาะ ซึ่งมีสาระสำคัญ เช่น การชำระเงินตามความก้าวหน้าของงาน (Progress Payment) การห้ามเงื่อนไขการชำระเงินที่ขึ้นอยู่กับการชำระเงินอื่น (Pay when Paid) และกระบวนการระงับข้อพิพาทโดยการชี้ขาด (Adjudication) ซึ่งสถาบันอนุญาโตตุลาการ (THAC) ได้มีการยกร่างพระราชบัญญัติว่าด้วยการระงับข้อพิพาทอันเกี่ยวกับการชำระเงินตามสัญญางานก่อสร้าง พ.ศ. ... เสนอไปยังหน่วยงานที่เกี่ยวข้องตามลำดับขั้นตอน แต่ร่างกฎหมายดังกล่าวยังไม่ได้ถูกเสนอต่อไปด้วยเหตุผลและความจำเป็นที่จะต้องทบทวนการตราร่างพระราชบัญญัติดังกล่าวให้รอบคอบ ทำให้ปัญหาต่าง ๆ ในปัจจุบันยังจำเป็นต้องมีการแก้ไขต่อไป จากการศึกษาพบว่า UNCITRAL ได้มีการพิจารณาเรื่องการชี้ขาดข้อพิพาท ในร่างข้อบัญญัติต้นแบบของการระงับข้อพิพาทโดยฉุกเฉินแบบพิเศษ (Draft UNCITRAL Model Clauses on Specialised Express Dispute Resolution (SPEDR)) ซึ่งมีประเด็นที่สอดคล้องกับร่างกฎหมายดังกล่าว ผู้เขียนจึงมีข้อเสนอแนะสำหรับประเทศไทย คือ การศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับประเด็นเรื่องการชี้ขาดข้อพิพาท เช่น การกำหนดเรื่องอนุญาโตตุลาการแบบเร่งด่วน และกฎหมายที่จะใช้กำหนดเรื่องการชี้ขาด การศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับร่างพระราชบัญญัติว่าด้วยการระงับข้อพิพาทอันเกี่ยวกับการชำระเงินตามสัญญางานก่อสร้าง พ.ศ.... ตามความเห็นของหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง หรือการเสนอกฎหมายโดยตรงโดยผู้มีส่วนได้ส่วนเสี

ปัจจัยที่มีผลต่อการแยกอำนาจหน้าที่ควบคุมวิชาชีพผู้บริหารสถานศึกษาและผู้บริหารการศึกษาออกจากอำนาจหน้าที่ควบคุมของคณะกรรมการคุรุสภา

การศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการแยกอำนาจหน้าที่ควบคุมวิชาชีพผู้บริหารสถานศึกษาและผู้บริหารการศึกษาออกจากอำนาจหน้าที่ควบคุมของคณะกรรมการคุรุสภาใน 3 ด้าน ได้แก่ ด้านลักษณะงานที่ทำ พบว่า ผู้บริหารสถานศึกษาและผู้บริหารการศึกษาปฏิบัติงานที่มีลักษณะเหมือนกันคือ ด้านการบริหารวิชาการ งบประมาณ การบริหารงานบุคคล และการบริหารทั่วไป ผู้บริหารสถานศึกษาและผู้บริหารการศึกษาเป็นผู้ประกอบวิชาชีพกลุ่มหรือชุมชนเดียวกัน แตกต่างจากผู้ประกอบวิชาชีพครูที่มีลักษณะงานที่ทำเป็นงานการเรียนการสอนเป็นหลัก ด้านจำนวนผู้ประกอบวิชาชีพ พบว่า ณ วันที่ 20 กันยายน 2567 ผู้ประกอบวิชาชีพผู้บริหารสถานศึกษามีจำนวน 85,466 คน ผู้บริหารการศึกษามีจำนวน 7,917 คน รวมจำนวน 93,383 คน และจะมีเพิ่มขึ้นมาก ถือได้ว่าผู้ประกอบวิชาชีพทั้งสองมีจำนวนมากเพียงพอที่จะแยกออกจากอำนาจหน้าที่การควบคุมการประกอบวิชาชีพของคณะกรรมการคุรุสภาไปรวมกันจัดตั้งองค์กรวิชาชีพควบคุมดูแลกันเอง และด้านการควบคุมวิชาชีพเดียวกัน พบว่า ผู้ประกอบวิชาชีพผู้บริหารสถานศึกษาและผู้บริหารการศึกษาในปัจจุบันอยู่ภายใต้การควบคุมวิชาชีพของคณะกรรมการคุรุสภาซึ่งมีวิชาชีพผู้ประกอบวิชาชีพครูและผู้ประกอบวิชาชีพศึกษานิเทศก์รวมอยู่ด้วย และแตกต่างจากผู้ประกอบวิชาชีพผู้บริหารสถานศึกษาและผู้บริหารการศึกษา จึงเป็นปัจจัยหนึ่งที่สำคัญที่มีผลต่อการแยกอำนาจหน้าที่การควบคุมผู้ประกอบวิชาชีพผู้บริหารสถานศึกษาและผู้บริหารการศึกษาออกจากอำนาจหน้าที่ควบคุมของคณะกรรมการคุรุสภาไปจัดตั้งองค์กรวิชาชีพผู้บริหารสถานศึกษาและผู้บริหารการศึกษา เรียกว่า สภาผู้บริหารสถานศึกษาและผู้บริหารการศึกษา โดยมีกฎหมายว่าด้วยสภาผู้บริหารสถานศึกษาและผู้บริหารการศึกษาซึ่งตราโดยรั