Ο αλφαβητισμός στην Πρέβεζα κατά τον 18ο αιώνα (1742-1784)

no abstrac

Ο φανατισμός κατά τον Αθανάσιο Πάριο και τον Αδαμάντιο Κοραή

No abstrac

Μελέτη του γονιδίου της α1-αντιχυμοτρυψίνης σε ασθενείς με αιμορραγικά αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια

Τα αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια (ΑΕΕ) είναι πολυπαραγονχικά νοσήματα και στην αιτιοπαθογένεια τους εμπλέκονται τόσο, περιβαλλοντικοί όσο, και γενετικοί παράγοντες. Γενετικοί πολυμορφισμοί σε αρκετά ένζυμα έχουν ενοχοποιηθεί σαν προδιαθεσικοί παράγοντες για ΑΕΕ. Η αι-αντιχυμοτριψίνη (ACT), ανήκει στους αναστολείς της πρωτεάσης της σερίνης και το γονίδιο της βρίσκεται στο χρωμόσωμα 14. Ο πολυμορφισμός -15 Ala/Thr έχει μελετηθεί σε διάφορα νευροεκφυλιστικά νοσήματα και πρόσφατα βρέθηκε ότι η ομοζυγωτία Thr/Thr στη θέση -15 σχετίζεται θετικά με αιμορραγικά ΑΕΕ. Είναι γνωστό ότι η συχνότητα γενετικών πολυμορφισμών επηρεάζεται συχνά από το εθνικό υπόβαθρο των υπό μελέτη πληθυσμών. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να μελετηθεί για πρώτη φορά η γενετική συσχέτιση του πολυμορφισμού -15Α/Τ του γονιδίου της αι-αντιχυμοτρυψίνης (στη θέση -15 του πεπτιδίου σήματος) σε Έλληνες ασθενείς με αιμορραγικό ΑΕΕ. Μελετήθηκαν 43 ασθενείς με αιμορραγικό ΑΕΕ, οι οποίοι εισήχθησαν διαδοχικά στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, το χρονικό διάστημα από 1/1/2001 έως και 31/3/2002. Χρησιμοποιήθηκε η τεχνική PCR/RFLP για την ανίχνευση του πολυμορφισμού -15Ala/Thr. Οι άνδρες υπερτερούσαν των γυναικών (αναλογία περίπου 2:1) με αιμορραγικό ΑΕΕ. Γνωστοί παράγοντες κινδύνου για ΑΕΕ, όπως είναι η υπέρταση και ο σακχαρώδης διαβήτης βρέθηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο, με αυξημένη συχνότητα (72.1% και 27.9% αντίστοιχα) σε σχέση με τους φυσιολογικούς μάρτυρες. Η ηλικία και η κατανομή του φύλου ήταν περίπου η ίδια ανάμεσα στους ασθενείς και στους μάρτυρες. Η συχνότητα του γονότυπου ΤΤ ήταν 23.3 % στους ασθενείς, ενώ στους μάρτυρες ήταν 20.0%. Δεν προχωρήσαμε σε στατιστική των αποτελεσμάτων λόγω του μικρού αριθμού των ασθενών και των μαρτύρων

Λειτουργικός χαρακτηρισμός του ισοενζύμου PVGSTU2-2 (p. vulgaris) στην μεταβολική αποδόμηση του ζιζανιοκτόνου dimethenamid

Οι τρανσφεράσες της γλουταθειόνης, έχουν κεντρικό ρόλο στο μηχανισμό μεταβολικής αποδόμησης ζιζανιοκτόνων των φυτικών οργανισμών. Το γονίδιο PvGSTU2-2 απομονώθηκε από τα φύλλα του είδους Phaseolus vulgaris και το ισοένζυμο που κωδικοποιεί καταλύει την συμπλοκοποίηση της γλουταθειόνης με τα ζιζανιοκτόνα alachlor και metalachlor της ομάδας των χλωροακεταμιδίων. Προκειμένου να μελετηθεί in planta η ικανότητα του ισοενζύμου PvGSTU2-2 να μεταβολίζει ζιζανιοκτόνα της ομάδας αυτής, δημιουργήθηκαν με την μέθοδο του αγροβακτηρίου διαγονιδιακά φυτά καπνού που υπερεκφράζουν το γονίδιο PvGSTU2-2. Η παρουσία του διαγονιδίου επιβεβαιώθηκε με PCR πραγματικού χρόνου (RTPCR) και η έκφραση του με ποσοτική PCR. Περεταίρω επιβεβαιώθηκε πως το διαγονίδιο κωδικοποιεί ενεργές πρωτεΐνες με την μέτρηση της ειδικής ενζυμικης δραστικότητας στο υπόστρωμα NBD-CI. Επιλέχθηκαν τρεις διαγονιδιακές σειρές οι οποίες αξιολογήθηκαν ως προς την ανθεκτικότητα τους στο ζιζανιοκτόνο dimethenamid (0,5 and 1 mg/L). Κάτω απο in vivo συνθήκες οι διαγονιδιακές σειρές επέδειξαν μεγαλύτερη ανθεκτικότητα και στις δύο συγκεντρώσεις καθώς παρουσίασαν μεγαλύτερο μήκος ρίζας και βλαστού σε σχέση με τα φυτά μάρτυρες. Μέσω της προσέγγισης αυτής, επιβεβαιώθηκε ο ρόλος του ισοενζύμου PvGSTU2-2 στην εκλεκτικότητα τοωροακεταμιδίων

Τα επίπεδα της ρετινόλης και των ισομερών του ρετινοϊκού οξέος στον ορό ασθενών με χρόνια ιογενή ηπατίτιδα

Η βιταμίνη Α στηρίζει σημαντικές βιολογικές δραστηριότητες του οργανισμού όπως την όραση, την αναπαραγωγή και την ακεραιότητα του αμυντικού συστήματος. Το ήπαρ είναι το κύριο όργανο, που εκτελεί το μεταβολισμό και την αποθήκευση της βιταμίνης Α και ταυτόχρονα αποτελεί στόχο μόλυνσης για του ιούς της ηπατίτιδας. Με σκοπό τη μελέτη των επιπέδων των ρετινοειδών της βιταμίνης Α σε περιπτώσεις ιικής ηπατίτιδας, αναπτύξαμε αρχικά μια μέθοδο διαχωρισμού και ποσοτικοποίησης του 13-cis ρετινοϊκού οξέος, του 9-cis ρετινοϊκού οξέος, του alltrans ρετινοϊκού οξέος και της ρετινόλης με τη χρήση της HPLC. Με τη μέθοδο αυτή επιτύχαμε το διαχωρισμό του 13-cis ρετινοϊκού οξέος, του 9-cis ρετινοϊκού οξέος, του all-trans ρετινοϊκού οξέος και της ρετινόλης σε χρόνους 15,073 min, 16,931 min, 18,273 min και 21,287 min αντίστοιχα. Έπειτα, αναλύσαμε 30 δείγματα ορού (με ποσοστό ανάκτησης 95±0.03% για τη ρετινόλη και 96 ± 0.02% για τα οξέα) ασθενών με ιικές ηπατίτιδες (μέσος όρος ηλικίας ασθενών 51,7±14,8) και 31 δείγματα ορού υγιών ατόμων-μαρτύρων (μέσος όρος ηλικίας 51,5±13,6) και τα συγκρίναμε μεταξύ τους. Από τα 30 δείγματα ασθενών οι 21 πάσχουν από ηπατίτιδα Β, οι 6 από ηπατίτιδα C, οι 2 από ηπατίτιδα B+C και 1 από ηπατίτιδα B+D. Μετά την ανάλυση των δειγμάτων ο μέσος όρος της συγκέντρωσης της ρετινόλης βρέθηκε στους μάρτυρες 406,1±126,78 ng/ml και στους ασθενείς 327,08±129,09 ng/ml, ο μέσος όρος της συγκέντρωσης του 13-cis ρετινοϊκού οξέος βρέθηκε στους μάρτυρες 2,23±0,72 ng/ml και στους ασθενείς 1,77±0,52 ng/ml και ο μέσος όρος του all trans ρετινοϊκού οξέος για τους ασθενείς βρέθηκε 1,44±0,33 ng/ml και για τους μάρτυρες 1,43±0,21 ng/ml. To 9-cis ρετινοϊκό οξύ δεν ήταν ανιχνεύσιμο στους ορούς. Τα δείγματα αξιολογήθηκαν στατιστικά με μη παραμετρικές μεθόδους. Οι δύο πληθυσμοί, των μαρτύρων και των ασθενών, για τη ρετινόλη βρέθηκαν διαφορετικοί σε επίπεδο στατιστικής σημαντικότητας 5% (ρ=0,02<0,05). Η παρούσα πειραματική μελέτη βρίσκεται σε εξέλιξη με σκοπό τη βελτιστοποίηση της απόδοσης και της ευαισθησίας της μεθόδου, για τη δυνατή και καλύτερη ανίχνευση των ρετινοϊκών οξέων και της ρετινόλης. Η βελτιστοποίηση της μεθόδου και η ανάλυση μεγαλύτερων σε αριθμό δειγμάτων που θα γίνει στο μέλλον, πιθανόν να επιτρέψουν τη σύγκριση των ρετινοϊκών οξέων και της ρετινόλης σε δείγματα ασθενών και μαρτύρων, ώστε να προκύψουν κάποια συμπεράσματα για τα επίπεδα της βιταμίνης Α σε περιπτώσεις ηπατοπάθειας