Tachykardiomiopatia - migotanie przedsionków a czynność skurczowa lewej komory serca

Wstęp: Niewydolność serca szczególnie często występuje u chorych z migotaniem przedsionków (AF), a obecność arytmii uważa się za następstwo pogorszenia czynności lewej komory (LV). Niekontrolowana tachyarytmia może być również podłożem, a nie konsekwencją pogorszenia czynności LV. Materiał i metody: Badaniami objęto 30 chorych, u których po umiarowieniu AF utrzymał się rytm zatokowy (SR) przez co najmniej 6 miesięcy, oraz 30 osób zdrowych. U chorych wykonano echokardiograficzne badania przezklatkowe i przezprzełykowe (TTE i TEE) w czasie trwania AF, bezpośrednio po jego umiarowieniu, a także po 6-miesięcznym okresie bez nawrotu arytmii. Oceniano parametry charakteryzujące czynność skurczową LV w badaniu TTE, a także dotyczące czynności LV wskaźniki przepływu przez żyłę płucną górną lewą (LSPV), rejestrowane w badaniu TEE. U wszystkich chorych zastosowano monitorowanie EKG metodą Holtera przed i w pierwszej dobie po powrocie SR. Wyniki: Bezpośrednio po umiarowieniu zanotowano niewielki spadek frakcji wyrzutowej (EF) i frakcji skracania (SF) lewej komory. Po 6-miesięcznej obserwacji przy zachowanym SR nastąpił istotny wzrost zarówno EF, jak i SF. Zmiany te dotyczyły jednak tylko osób z wyjściowo mniejszymi wartościami EF. W TEE zanotowano wzrost prędkości przepływu przez LSPV w okresie skurczu LV (PVS) oraz wzrost wskaźnika PVS/PVD. Frakcje wyrzutowa i skracania miały mniejszą wartość u chorych, którzy charakteryzowali się wyższą maksymalną i średnią dobową częstością akcji serca (HRmax, HRśr) w czasie AF. Wartości HRmax, HRśr po rewersji AF do SR znacząco zmniejszały się, podczas gdy HRmin pozostawała niezmieniona w czasie obydwu zapisów holterowskich. Wnioski: Powrót rytmu zatokowego i jego utrzymanie przez dłuższy czas powoduje poprawę czynności skurczowej LV. Zmiany te dotyczą przede wszystkim chorych z wyjściowo większą jej dysfunkcją. Maksymalna i średnia dobowa częstość akcji serca ujemnie korelują ze wskaźnikami określającymi czynność skurczową LV. Rewersja AF do rytmu zatokowego powoduje zmniejszenie maksymalnej i średniej dobowej częstości akcji serca, ale nie wpływa na minimalną częstość rytmu serca. (Folia Cardiol. 2004; 11: 189-198

Tachykardiomiopatia - migotanie przedsionków a czynność skurczowa lewej komory serca

Wstęp: Niewydolność serca szczególnie często występuje u chorych z migotaniem przedsionków (AF), a obecność arytmii uważa się za następstwo pogorszenia czynności lewej komory (LV). Niekontrolowana tachyarytmia może być również podłożem, a nie konsekwencją pogorszenia czynności LV. Materiał i metody: Badaniami objęto 30 chorych, u których po umiarowieniu AF utrzymał się rytm zatokowy (SR) przez co najmniej 6 miesięcy, oraz 30 osób zdrowych. U chorych wykonano echokardiograficzne badania przezklatkowe i przezprzełykowe (TTE i TEE) w czasie trwania AF, bezpośrednio po jego umiarowieniu, a także po 6-miesięcznym okresie bez nawrotu arytmii. Oceniano parametry charakteryzujące czynność skurczową LV w badaniu TTE, a także dotyczące czynności LV wskaźniki przepływu przez żyłę płucną górną lewą (LSPV), rejestrowane w badaniu TEE. U wszystkich chorych zastosowano monitorowanie EKG metodą Holtera przed i w pierwszej dobie po powrocie SR. Wyniki: Bezpośrednio po umiarowieniu zanotowano niewielki spadek frakcji wyrzutowej (EF) i frakcji skracania (SF) lewej komory. Po 6-miesięcznej obserwacji przy zachowanym SR nastąpił istotny wzrost zarówno EF, jak i SF. Zmiany te dotyczyły jednak tylko osób z wyjściowo mniejszymi wartościami EF. W TEE zanotowano wzrost prędkości przepływu przez LSPV w okresie skurczu LV (PVS) oraz wzrost wskaźnika PVS/PVD. Frakcje wyrzutowa i skracania miały mniejszą wartość u chorych, którzy charakteryzowali się wyższą maksymalną i średnią dobową częstością akcji serca (HRmax, HRśr) w czasie AF. Wartości HRmax, HRśr po rewersji AF do SR znacząco zmniejszały się, podczas gdy HRmin pozostawała niezmieniona w czasie obydwu zapisów holterowskich. Wnioski: Powrót rytmu zatokowego i jego utrzymanie przez dłuższy czas powoduje poprawę czynności skurczowej LV. Zmiany te dotyczą przede wszystkim chorych z wyjściowo większą jej dysfunkcją. Maksymalna i średnia dobowa częstość akcji serca ujemnie korelują ze wskaźnikami określającymi czynność skurczową LV. Rewersja AF do rytmu zatokowego powoduje zmniejszenie maksymalnej i średniej dobowej częstości akcji serca, ale nie wpływa na minimalną częstość rytmu serca. (Folia Cardiol. 2004; 11: 189-198

Współczesne poglądy dotyczące diagnostycznej wartości stężenia troponin u chorych z okołooperacyjnym uszkodzeniem mięśnia sercowego po chirurgicznym pomostowaniu tętnic wieńcowych

Ocenę zmian stężenia troponiny I (cTnI) we krwi pacjentów po zabiegach pomostowania aortalno-wieńcowego obecnie uznaje się za standardową procedurę w diagnostyce okołooperacyjnego uszkodzenia mięśnia sercowego. Swoistość cTnI sprawia, że wskaźnik ten uważa się za bardzo czuły i specyficzny marker w rozpoznaniu zawału okołooperacyjnego, a także nawet niewielkiego uszkodzenia miokardium. Niedokrwienie mięśnia sercowego w okresie okołooperacyjnym może być wynikiem zamknięcia pomostowanego naczynia lub tętnicy wieńcowej, na której nie przeprowadzono zabiegu pomostowania. Może być ono również wynikiem niedostatecznej protekcji mięśnia sercowego, hipotermii czy też przedłużonego czasu zaklemowania aorty. Określenie referencyjnych wartości parametrów biochemicznych w diagnostyce omawianej patologii jest przy tym niezmiernie ważne i umożliwia wczesne rozpoznanie ostrego niedokrwienia miokardium. Złożona procedura krążenia pozaustrojowego, a zwłaszcza stosowana standardowo normowolemiczna hemodylucja oraz śródoperacyjna hipotermia mogą wpływać na zmiany stężenia cTnI, a przez to zmieniać jej wartość diagnostyczną. Dlatego też cTnI nie może być uważana za jedyny marker niedokrwienia, chociaż jej podwyższone stężenie pozwala potwierdzić lub wykluczyć okołooperacyjne uszkodzenie mięśnia sercowego

Współczesne poglądy dotyczące diagnostycznej wartości stężenia troponin u chorych z okołooperacyjnym uszkodzeniem mięśnia sercowego po chirurgicznym pomostowaniu tętnic wieńcowych

Ocenę zmian stężenia troponiny I (cTnI) we krwi pacjentów po zabiegach pomostowania aortalno-wieńcowego obecnie uznaje się za standardową procedurę w diagnostyce okołooperacyjnego uszkodzenia mięśnia sercowego. Swoistość cTnI sprawia, że wskaźnik ten uważa się za bardzo czuły i specyficzny marker w rozpoznaniu zawału okołooperacyjnego, a także nawet niewielkiego uszkodzenia miokardium. Niedokrwienie mięśnia sercowego w okresie okołooperacyjnym może być wynikiem zamknięcia pomostowanego naczynia lub tętnicy wieńcowej, na której nie przeprowadzono zabiegu pomostowania. Może być ono również wynikiem niedostatecznej protekcji mięśnia sercowego, hipotermii czy też przedłużonego czasu zaklemowania aorty. Określenie referencyjnych wartości parametrów biochemicznych w diagnostyce omawianej patologii jest przy tym niezmiernie ważne i umożliwia wczesne rozpoznanie ostrego niedokrwienia miokardium. Złożona procedura krążenia pozaustrojowego, a zwłaszcza stosowana standardowo normowolemiczna hemodylucja oraz śródoperacyjna hipotermia mogą wpływać na zmiany stężenia cTnI, a przez to zmieniać jej wartość diagnostyczną. Dlatego też cTnI nie może być uważana za jedyny marker niedokrwienia, chociaż jej podwyższone stężenie pozwala potwierdzić lub wykluczyć okołooperacyjne uszkodzenie mięśnia sercowego

Zespół podkradania wieńcowo-podobojczykowego u chorego po chirurgicznej rewaskularyzacji mięśnia sercowego z użyciem tętnicy piersiowej wewnętrznej

Zwężenie lub niedrożność początkowego odcinka lewej tętnicy podobojczykowej powoduje niedokrwienie lewej ręki, a u części chorych również objawy zespołu kręgowo-podstawnego. U pacjentów po wykonanym wcześniej pomostowaniu aortalno-wieńcowym (CABG) przy użyciu tętnicy piersiowej wewnętrznej dodatkowo występują objawy dławicy piersiowej. W przedstawianej pracy omówiono taki przypadek. Koronarografia kontrolna wykonana u chorego po CABG z nawrotem objawów dławicy piersiowej wykazała wsteczny przepływ krwi w pomoście wieńcowym w kierunku lewej tętnicy podobojczykowej, spowodowany zwężeniem początkowego odcinka tej tętnicy. Diagnostykę uzupełniono o konsultację neurologa i badanie ultrasonograficzne metodą duplex Doppler, które wykazały objawy zespołu kręgowo-podstawnego i odwrócenie kierunku przepływu krwi w lewej tętnicy kręgowej. Wykonano skuteczną angioplastykę balonową (PTA) zwężonego odcinka lewej tętnicy podobojczykowej. Dobry wynik leczenia pozwolił na przywrócenie prawidłowego przepływu krwi w obszarze zaopatrywanym przez lewą tętnicę podobojczykową, kręgową oraz pomost wieńcowy. Wieńcowo-podobojczykowy zespół podkradania jest jednym z potencjalnych mechanizmów niedokrwienia serca u chorych po CABG. Pomimo rzadkiego występowania tego zespołu celowa jest ocena łożyska naczyniowego tętnicy podobojczykowej z jej głównymi gałęziami u chorych kwalifikowanych do zabiegu CABG z zastosowaniem tętnicy piersiowej wewnętrznej. Angioplastyka balonowa jest skuteczną metodą wewnątrznaczyniowego leczenia zwężeń początkowych odcinków tętnic łuku aorty. (Folia Cardiol. 2004; 11: 611–617

Skąpoobjawowy przebieg śluzaka prawego przedsionka - opis dwóch przypadków

Pierwotne nowotwory serca występują niezwykle rzadko. W większości przypadków są to formy łagodne, najczęściej śluzaki, spośród których śluzaki prawego przedsionka należą do najrzadziej spotykanych. W niniejszej pracy przedstawiono losy dwóch chorych ze śluzakami prawego przedsionka o przebiegu skąpoobjawowym, rozpoznanymi w czasie przypadkowo wykonanego badania echokardiograficznego. Przedstawiono opis kliniczny przypadków, ze szczegółową dokumentacją echokardiograficzną i kardiochirurgiczną. Ponadto przeanalizowano piśmiennictwo dotyczące śluzaków przedsionka, ze szczególnym zwróceniem uwagi na ich lokalizację prawoprzedsionkową. Uwzględniono obraz kliniczny guzów z podkreśleniem możliwych, nawet rzadko spotykanych powikłań. Następnie przedstawiono metody diagnostyczne przydatne w rozpoznawaniu tej choroby. Podano także możliwości terapeutyczne oraz zalecenia dotyczące dalszego postępowania po leczeniu operacyjnym. (Folia Cardiol. 2004; 11: 529–534

Skąpoobjawowy przebieg śluzaka prawego przedsionka - opis dwóch przypadków

Pierwotne nowotwory serca występują niezwykle rzadko. W większości przypadków są to formy łagodne, najczęściej śluzaki, spośród których śluzaki prawego przedsionka należą do najrzadziej spotykanych. W niniejszej pracy przedstawiono losy dwóch chorych ze śluzakami prawego przedsionka o przebiegu skąpoobjawowym, rozpoznanymi w czasie przypadkowo wykonanego badania echokardiograficznego. Przedstawiono opis kliniczny przypadków, ze szczegółową dokumentacją echokardiograficzną i kardiochirurgiczną. Ponadto przeanalizowano piśmiennictwo dotyczące śluzaków przedsionka, ze szczególnym zwróceniem uwagi na ich lokalizację prawoprzedsionkową. Uwzględniono obraz kliniczny guzów z podkreśleniem możliwych, nawet rzadko spotykanych powikłań. Następnie przedstawiono metody diagnostyczne przydatne w rozpoznawaniu tej choroby. Podano także możliwości terapeutyczne oraz zalecenia dotyczące dalszego postępowania po leczeniu operacyjnym. (Folia Cardiol. 2004; 11: 529–534

Left atrial volume index and aortic stiffness index in adult hemodialysed patients - link between compliance and pressure mediated by endothelium dysfunction; a cross-sectional study

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>This study was performed to investigate the relationship between elastic properties of aorta and left atrium volume index (LAVI) in hemodialyzed (HD) patients.</p> <p>Methods</p> <p>Study group was consisted of 73 patients (age 51,6 ± 7,6 years) treated by hemodialysis. In all patients standard echocardiography was performed. Aortic stiffness index (ASI) was calculated using formula: ASI = log (SBP/DBP)/[(Aomax-Aomin)/Aomin]. LAVI was calculated according to the formula: LAVI = [π/6 x (LAmax x LAshort x LAlong)]/m². Additionally several indices were calculated: left ventricle mass (LVM), left ventricle mass index (LVMI), midwall fractional shortening (mFS), endsystolic stress (ESS), mFS/ESS. Additionally the laboratory parameters including lipidogram, troponin T (cTnT), NT-proBNP and asymmetric dimethylarginine (ADMA) were measured.</p> <p>Results</p> <p>The ASI was strong and significantly correlated with left atrium volume (LAV) and LAVI (respectively: 0,601; p < 0,001 and 0,598; p < 0,001). The ASI was independently and markedly associated with ADMA, cTnT, CRP, T-chol, and LDL-chol. The LAVI was independently and significantly correlated with NT-proBNP and cTnT.</p> <p>Conclusions</p> <p>There is correlation between ASI and ADMA, marker of endothelium dysfunction. There is also association between LAVI and NT-proBNP, signs of elevated left atrium pressure. The strong correlation between ASI and LAVI, improved by associations of specific biochemical markers with these echocardiographic indices, suggests there is the link between elastic properties of aorta and left atrium pressure in hemodialysed patients mediated by endothelial dysfunction.</p