Early implementation of continuous venovenous haemodiafiltration improves outcome in patients with heart failure complicated by acute kidney injury

Background: Acute kidney injury (AKI) is a serious complication of heart failure (HF). Continuous venovenous haemodiafiltration (CVVHDF) is a widely accepted method for treating this complication. However, the optimal time of its initiation has not been established. Aim: To compare the outcome of patients with HF treated with CVVHDF which was implemented late (the first two years of our experience) or early (the next two years of our experience). Methods: Thirty seven patients, mean age 65 years, were hospitalised between April 2006 and January 2010 with the diagnosis of HF complicated by AKI. The primary cardiovascular diseases were: valvular heart disease (30%), acute coronary syndrome (27%), dilated cardiomyopathy (16%), exacerbation of chronic HF (11%), and others (16%). The inclusion criteria for CVVHDF therapy were: symptoms of HF including cardiogenic shock with high levels of creatinine (≥ 300 μmol/L) and/or oliguria and/or symptoms of septic shock. The exclusion criteria were: serious coagulation disturbances or inability of placing a catheter in a central vein. Group A consisted of 12 patients treated from April 2006 to the end of 2007. In group B, there were 25 patients treated from the beginning of 2008 to January 2010. Before treatment, mean ejection fraction, left ventricular diastolic diameter and mean blood pressure in both groups were comparable. Renal replacement therapy in group B was started earlier than in group A (mean 2.0 ± 2.0 days vs 4.0 ± 4.3 days from the onset of symptoms of AKI; NS). Results: The day after the beginning of CVVHDF, renal failure parameters improved in both groups, but the improvement was much more significant in group B. In group A, 11 (92%) patients died. The mean CVVHDF duration was six days and all patients required mechanical ventilation. In group B, 17 (68%) patients died (NS). The mean CVVHDF duration was shortened to four days. Seventeen (68%) patients were ventilated mechanically and this parameter was significantly different between the groups (p = 0.03) Conclusions: An early introduction of CVVHDF significantly diminished the need to use mechanical ventilation and indicated a positive trend in the reduction of in-hospital mortality in patients with HF complicated by AKI. Kardiol Pol 2011; 69, 9: 891–896Wstęp i cel: Celem pracy była ocena rokowania u chorych z niewydolnością serca (HF) powikłaną ostrym uszkodzeniem nerek (AKI), leczonych za pomocą ciągłej żylno-żylnej hemodiafiltracji (CVVHDF). Badanych podzielono na 2 grupy. Do grupy A zaliczono pacjentów leczonych w pierwszych 2 latach od początku stosowania CVVHDF, a do grupy B — chorych poddanych terapii w późniejszym okresie. Metody: W okresie od kwietnia 2006 do stycznia 2010 r. w Klinice Intensywnej Terapii Kardiologicznej hospitalizowano 37 chorych z HF powikłaną AKI. Wada serca była przyczyną HF u 30% osób, ostry zespół wieńcowy — u 27% chorych, kardiomiopatię rozstrzerzeniową stwierdzono u 16% pacjentów, a zaostrzenie przewlekłej HF u 11%. U pozostałych 16% chorych rozpoznano inne przyczyny HF. Kryteriami włączenia do leczenia za pomocą CVVHDF były: objawy lewo- i/lub prawokomorowej HF, w tym wstrząs kardiogenny i stężenie kreatyniny we krwi ≥ 300 μmol/l i/lub skąpomocz, i/lub objawy wstrząsu septycznego. W przypadku istotnych zaburzeń krzepliwości krwi lub niemożności założenia dostępu żylnego do żyły centralnej nie stosowano CVVHDF. W grupie A było 12 chorych leczonych od kwietnia 2006 do końca 2007 r., a w grupie B — 25 osób leczonych od początku 2008 do stycznia 2010 r. Przed terapią badane grupy nie różniły się pod względem wartości frakcji wyrzutowej, wymiaru rozkurczowego lewej komory i średniego ciśnienia tętniczego krwi. U chorych z grupy B CVVHDF rozpoczęto wcześniej niż u pacjentów z grupy A (średnio 2,0 ± 2,0 v. 4,0 ± 4,3 dni; NS). Wyniki: W drugiej dobie leczenia za pomocą CVVHDF w obu grupach parametry niewydolności nerek poprawiły się, ale w istotnie większym stopniu w grupie B. W trakcie pobytu w szpitalu zmarło 11 (92%) chorych z grupy A; terapia za pomocą CVVHDF trwała średnio 6 dni, a 12 (100%) osób wymagało wentylacji mechanicznej. W grupie B zgony szpitalne wystąpiły u 17 (68%) chorych, a średni czas trwania CVVHDF wynosił 4 dni. W porównaniu z grupą A istotnie rzadziej zastosowano wentylację mechaniczną (17 chorych, 68%; p = 0,03). Wnioski: U chorych z HF powikłaną AKI wcześnie rozpoczęte leczenie nerkozastępcze za pomocą CVVHDF ogranicza konieczność stosowania wentylacji mechanicznej i pozytywnie wpływa na redukcję śmiertelności wewnątrzszpitalnej. Kardiol Pol 2011; 69, 9: 891–89

Myocardial Expression of PPAR γ

Activation of PPARs may be involved in the development of heart failure (HF). We evaluated the relationship between expression of PPARγ in the myocardium during coronary artery bypass grafting (CABG) and exercise tolerance initially and during follow-up. 6-minute walking test was performed before CABG, after 1, 12, 24 months. Patients were divided into two groups (HF and non-HF) based on left ventricular ejection fraction and plasma proBNP level. After CABG, 67% of patients developed HF. The mean distance 1 month after CABG in HF was 397±85 m versus 420±93 m in non-HF. PPARγ mRNA expression was similar in both HF and non-HF groups. 6MWT distance 1 month after CABG was inversely correlated with PPARγ level only in HF group. Higher PPARγ expression was related to smaller LVEF change between 1 month and 1 year (R=0.18, p<0.05), especially in patients with HF. Higher initial levels of IL-6 in HF patients were correlated with longer distance in 6MWT one month after surgery and lower PPARγ expression. PPARγ expression is not related to LVEF before CABG and higher PPARγ expression in the myocardium of patients who are developing HF following CABG may have some protecting effect

PPAR Gamma Expression Levels during Development of Heart Failure in Patients with Coronary Artery Disease after Coronary Artery Bypass-Grafting

Genetic research has elucidated molecular mechanisms of heart failure (HF). Peroxisome proliferator-activated receptors (PPARs) seem to be important in etiology of HF. The aim of study was to find the correlation between PPARγ expression during development of HF in patients and coronary artery disease (CAD) after coronary artery bypass-grafting (CABG). Methods and Results. We followed up 157 patients (mean age 63) with CAD without clinical, laboratory, or echo parameters of HF who underwent CABG. Clinical and laboratory status were assessed before CABG and at 1, 12, and 24 months. During CABG slices of aorta (Ao) and LV were collected for genetic research. HF was defined as LVEF <40% or NT-proBNP >400 pg/mL or 6MWT <400 m. Patients were divided into 2 groups: with and without HF. PPARγ expression in Ao and LV was not increased in both groups at 2-year follow-up. Sensitivity of PPARγ expression in Ao above 1.1075 in detection of HF was 20.5% (AUC 0.531, 95% CI 0.442–0.619). Positive predictive value (Ppv) was 85.7%. Sensitivity and specificity of PPARγ expression in the LV in detection of HF were 58% and 92.9%, respectively (AUC 0.540, 95% CI 0.452–0.626). Ppv was 73.2%. Conclusion. PPARγ expression in Ao and LV was comparable and should not be used as predictive factor for development of HF in patients with CAD after CABG

Original articlePersistent atrial fibrillation as a prognostic factor of outcome in patients with advanced heart failure

Wstęp: Niewydolność serca jest chorobą o wysokiej chorobowości i śmiertelności, rozpoznawaną coraz częściej. U 15&#8211;30% chorych ze skurczową niewydolnością serca (HF) współistnieje migotanie przedsionków (AF). Cel: Ustalenie, czy utrwalone AF jest niezależnym czynnikiem ryzyka zgonu oraz czy ma wpływ na stan kliniczny i rokowanie u chorych ze skurczową HF. Metoda: Analizą objęto 120 mężczyzn ze skurczową HF. U 35 (58%) chorych jej podłożem była choroba niedokrwienna serca, a u 25 (42%) kardiomiopatia rozstrzeniowa. Obecność względnie brak AF stanowiły kryterium podziału chorych na 2 grupy. Do grupy AF zaliczono 60 chorych z HF i AF. Do grupy kontrolnej 60 osób z HF i rytmem zatokowym (SR). Średni czas obserwacji wynosił 36 mies. Wyniki: Po 3 latach zmarło ogółem 59 (49%) pacjentów, z tego 33 (56%) w grupie z AF. Zgony występowały częściej u pacjentów, u których podłożem była choroba niedokrwienna serca (66% vs 34%). W grupie AF różnica ta osiągnęła istotność statystyczną (72% vs 28%, pIntroduction: Chronic heart failure (CHF) is associated with high morbidity and mortality and is diagnosed more and more frequently. Fifteen to 30% of patients with systolic CHF develop atrial fibrillation (AF). Aim: To establish whether persistent AF was an independent predictor of mortality, and had a predictive value with respect to late clinical outcomes in patients with systolic CHF. Methods: Analysis comprised 120 men with systolic CHF. In 35 (58%) patients CHF was the result of ischaemic heart disease and in 25 (42%) - idiopathic dilated cardiomyopathy (DCM). Presence or absence of AF was a criterion of patients&#8217; subsequent division into two subgroups. Sixty patients with AF were assigned to the AF group. The control group involved 60 individuals with CHF and sinus rhythm (SR) on enrolment. Mean follow-up time was 36 months. Results: Overall 59 (49%) patients died during 3-year follow-up, including 33 (56%) in the AF group. Deaths were noted more often in CHF patients with underlying ischaemic heart disease than DCM (66% vs 34%). This difference reached statistical significance in the AF group (72% vs 28%,

Zastosowanie leczenia przeciwpłytkowego i rewaskularyzacji u pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym. Dane z polskiego rejestru EPICOR

Background: Cardiovascular disease is the leading cause of mortality and morbidity in developed countries, including Poland. Antithrom­botic drugs play a crucial role in the management of acute coronary syndromes (ACS). Recent clinical trials have demonstrated the efficacy and safety profiles of new antiplatelet and anticoagulant agents, which may be used as add-on therapy or replacements for older drugs. The long-tErm follow-uP of antithrombotic management patterns In acute CORonary syndrome patients (EPICOR) is a prospective international observational study (NCT01171404) designed to describe the use of antithrombotic management strategies for the treatment of ACS during the acute phase and over a follow-up period of up to two years from the index event. A total of 608 patients from 26 hospitals in Poland were enrolled into the registry between September 2010 and March 2011. Aim: The aim of this work was to summarise data on pre-hospital and in-hospital and revascularisation therapy in 608 patients enrolled into the registry in Poland. Methods: The registry collected the records of patients who were hospitalised for ACS within 24 h of symptom onset and who had a final diagnosis of unstable angina (UA), non-ST-segment elevation myocardial infarction (NSTEMI), or ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI), and survived to discharge. Results: Among 608 enrolled patients, 291 had a final diagnosis of STEMI and 317 had a final diagnosis of NSTEMI/UA. Patients with NSTEMI/UA were generally at higher cardiovascular risk than patients with STEMI. Before admission to the hospital antiplatelet drugs (acetylsalicylic acid [ASA] and/or clopidogrel) were administered more frequently to STEMI than to NSTEMI/UA patients. Glycoprotein (GP) IIb/IIIa inhibitors were used in almost half of the STEMI patients and in nearly 10% of NSTEMI/UA patients. The combinations of antiplatelet drugs included ASA + clopidogrel (predominantly in NSTEMI/UA) or ASA + clopidogrel + GPIIb/IIIa inhibitor (predominantly in STEMI), while other possible combinations were not used. Almost all STEMI patients (96.2%) and the clear majority of NSTEMI/UA patients (73.8%) were subjected to percutaneous coronary intervention (PCI), while coronary artery bypass grafting was performed in only 2.5% of the NSTEMI/UA patients. At the time of discharge from hospital almost all patients with STEMI received ASA together with clopidogrel, but this strategy was used only in 91.5% of patients with NSTEMI/UA (p &lt; 0.05). Unfractionated heparin was used in 62% of patients, low-molecular weight heparin in 35%, fondaparinux in 0.7%, and bivalirudin in none of the studied patients. Conclusions: Among patients with ACS enrolled to the EPICOR study in Poland, antiplatelet therapy was started in the pre-hospital phase in approximately one-third of the STEMI patients and in one out of ten of the NSTEMI/UA patients. The initial antiplatelet therapy was mostly based on ASA + clopidogrel and was followed by a combination of ASA + clopidogrel + GPIIb/IIIa inhibitor. Other drugs or combinations, as well as novel antiplatelet drugs, were only used exceptionally. Almost 10% of NSTEMI/UA patients did not receive dual antiplatelet therapy at discharge. PCI plays a dominating role in the first-line treatment for the patients enrolled to this registry in Poland.Wstęp: Choroby układu sercowo-naczyniowego stanowią główną przyczynę zgonów w krajach rozwiniętych, w tym w Polsce. Leki przeciwpłytkowe odgrywają zasadniczą rolę w leczeniu ostrych zespołów wieńcowych (ACS). Wyniki ostatnio prze­prowadzonych badań wykazały skuteczność i bezpieczeństwo nowych leków przeciwpłytkowych i przeciwzakrzepowych, które mogą być dodawane do terapii lub mogą zastępować starsze preparaty. Rejestr EPICOR (long-tErm follow-uP of antit­hrombotic management patterns In acute CORonary syndrome patients) był prospektywnym, międzynarodowym badaniem (NCT01171404), które przedstawiło strategię postępowania u osób z ACS, zarówno w ostrej fazie choroby, jak i 2 lata później. Do badania włączono 608 chorych z 26 szpitali w Polsce między wrześniem 2010 a marcem 2011 r. Cel: Celem badania było przedstawienie strategii postępowania w fazie przedszpitalnej i szpitalnej oraz rewaskularyzacji u pacjentów z ACS w Polsce. Metody: Do rejestru włączono chorych z ACS w ciągu 24 godzin od początku wystąpienia bólu, u których ostatecznie rozpoznano dławicę niestabilną (UA), zawał serca bez uniesienia odcinka ST (NSTEMI) i zawał serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI), i którzy przeżyli do momentu wypisania ze szpitala. Wyniki: Spośród 608 włączonych pacjentów u 291 stwierdzono STEMI, u 317 — NSTEMI/UA. Pacjenci z NSTEMI/UA należeli do grupy wyższego ryzyka chorób sercowo-naczyniowych niż osoby ze STEMI. Przed wypisaniem ze szpitala leki przeciwpłytkowe (kwas acetylosalicylowy [ASA] i/lub klopidogrel) były częściej przyjmowane przez chorych ze STEMI niż z NSTEMI/UA. Inhibitory glikoproteiny (GPIIa/IIIb) były stosowane w połowie przypadków w STEMI i prawie w 10% w NSTEMI/UA. Wykorzystywano połączenia leków przeciwpłytkowych, w tym ASA + klopidogrel (szczególnie u osób z NSTEMI/UA) lub ASA + klopidogrel + inhibitor GPIIa/IIIb (szczególnie u osób ze STEMI); inne możliwe połączenia nie były stosowane. W momencie wypisania ze szpitala prawie wszyscy pacjenci ze STEMI otrzymywali ASA razem z klopidogrelem, ale ta strategia była stosowana tylko u 91,5% chorych z NSTEMI/UA (p &lt; 0,05). Wnioski: Spośród pacjentów z ACS włączonych do rejestru EPICOR w Polsce leczenie przeciwpłytkowe było rozpoczęte już w fazie przedszpitalnej u 1/3 osób ze STEMI i u co 10. chorego z NSTEMI. Prawie u wszystkich pacjentów ze STEMI i u zna­miennej większości z NSTEMI/UA przeprowadzono przezskórną interwencję wieńcową (96,2% i 73,8%). Pomostowanie aortalno-wieńcowe wykonano tylko u 2,5% chorych z NSTEMI i u żadnego pacjenta ze STEMI. Początkowo w ramach terapii przeciwpłytkowej wykorzystywano: ASA + klopidogrel, a następnie stosowano połączenie leków: ASA + klopidogrel + inhibitor GPIIb/IIIa. Inne połączenia leków i preparaty przeciwpłytkowe nowszej generacji stosowano jedynie w wyjątkowych przypadkach. Prawie 10% chorych z NSTEMI/UA nie otrzymało podwójnej terapii przeciwpłytkowej przy wypisaniu ze szpitala. Angioplastyka wieńcowa odgrywała dominującą rolę w leczeniu pacjentów z ACS włączonych do polskiego rejestru EPICOR

Long-Term Outcome of Acute Coronary Syndromes in Patients on Chronic Oral Anticoagulants: Data from the EPICOR Study.

To analyze characteristics, management and outcomes of patients with acute coronary syndromes (ACS) receiving chronic oral anticoagulant (OAC) therapy enrolled in the EPICOR (long-tErm follow-uP of antithrombotic management patterns In acute CORonary syndrome patients) prospective, international, observational study of antithrombotic management patterns in ACS survivors (NCT01171404). This post-hoc analysis evaluated the association between OAC use at baseline (OACb) and time from hospital admission to percutaneous coronary intervention (PCI) (tHA-PCI), pre-PCI thrombolysis in myocardial infarction (TIMI) 3 flow, stent type, length of hospitalization, and clinical endpoints; death, non-fatal MI, and non-fatal stroke, a composite of these ± bleeding, over 2 years' followup. Of 10,568 ACS patients, 345 (3.3%) were on OACb (non-ST-segment elevation ACS [NSTEACS], n=268; ST-segment elevation MI [STEMI], n=77). OACb patients were older with more comorbidities. In NSTE-ACS OACb patients, tHA-PCI was longer (median 57.4 vs. 27.8 h; p=.008), and TIMI 3 flow rarer (26.0 vs. 33.5%; p=0.035). OACb patients had longer mean hospital stay (NSTEACS: 8.9 vs. 7.6 days; p<0.001; STEMI: 9.5 vs. 7.8 days; p=0.015), and higher rates of the composite endpoint (NSTE-ACS: 16.8 vs. 8.8%; p<0.0001; STEMI: 23.4 vs. 5.9%; p<0.0001). Bleeding events were more common with OACb (NSTE-ACS: 6.0 vs. 3.3%; p=0.01; STEMI: 6.5 vs. 2.8%; p=0.04). At 2-years, OACb use was associated with an increased risk of cardiovascular and bleeding events in STEMI and NSTE-ACS. NSTE-ACS patients on OACb experienced prolonged time to intervention, lower rates of TIMI 3 flow and longer hospitalization.Medical writing support was provided by Paragon, Knutsford, Cheshire, UK, supported by AstraZenecaS