Przedkliniczny i wczesny okres choroby Parkinsona - diagnostyka i możliwości leczenia neuroprotekcyjnego

Przedkliniczny okres choroby Parkinsona (PD, Parkinson’s disease) można określić jako okres poprzedzający rozpoznanie PD, w którym nie stwierdza się jeszcze charakterystycznych objawów ruchowych, jednak zanik neuronów dopaminergicznych stopniowo postępuje. W okresie tym mogą występować niewielkie objawy pozaruchowe lub zaburzenia wykrywane jedynie za pomocą testów fizjologicznych. Natomiast objawy ruchowe pojawiają się, gdy stężenie dopaminy w prążkowiu zmniejszy się o około 60-80%, a liczba neuronów dopaminowych - o około 60%. Prowadzone w ostatnich latach badania wskazują, że przedkliniczny okres PD trwa kilka lat. Postęp w zakresie molekularnych badań genetycznych i neuroobrazujących stworzył możliwość zastosowania tych metod w diagnostyce przedklinicznego okresu choroby, gdy proces neurodegeneracyjny nie jest jeszcze zaawansowany. Badania neuroobrazujące - emisyjna tomografia komputerowa pojedynczego fotonu (SPECT, single-photon emission computed tomography) i pozytronowa tomografia emisyjna (PET, positron emission tomography) - wykazują zaburzenia układu dopaminergicznego we wczesnym okresie choroby i umożliwiają ocenę stopnia jej nasilenia, a także wykrycie przedklinicznego okresu choroby, jeszcze przed wystąpieniem objawów. Stwierdzenie mutacji genetycznych może być wskaźnikiem przedklinicznego okresu choroby u osób bez objawów klinicznych i zaburzeń stwierdzanych w testach fizjologicznych. Obecnie dostępnych jest wiele badań diagnostycznych umożliwiających wczesne wykrycie choroby, jeszcze przed wystąpieniem objawów klinicznych, kiedy zanik neuronów istoty czarnej jest niewielki. Wprowadzenie leczenia hamującego lub zatrzymującego postęp choroby we wczesnym okresie neurodegeneracji dawałoby szanse na wydłużenie okresu pełnej sprawności funkcjonalnej pacjenta

Znaczenie aktywności fizycznej w chorobie Parkinsona

Od wielu lat badania kliniczne i doświadczalne dostarczają dowodów wskazujących, że ćwiczenia fizyczne opóźniają postęp zaburzeń ruchowych w chorobie Parkinsona (PD, Parkinson’s disease) i wydłużają funkcjonalną niezależność chorego. W 2011 roku uznano ćwiczenia fizyczne za terapię dodatkową possibly useful w objawowym leczeniu PD. Ćwiczenia mogą także sprzyjać działaniom neuroprotekcyjnym, obniżającym ryzyko wystąpienia choroby. Stosowanie różnych rodzajów ćwiczeń (ćwiczenia oporowe, aerobik, nordic walking, ćwiczenia równowagi i rozciągające, tai-chi) jest najbardziej optymalne dla osób z PD. Na podstawie wyników przeprowadzonych dotychczas badań nie wypracowano jednak jednoznacznej opinii na temat przewagi określonej metody fizjoterapii i czasu jej stosowania. Rozwój badań dotyczących aktywności fizycznej umożliwia poznanie mechanizmów neuroplastyczności w PD związanych z neurotransmisją w układach dopaminergicznym i glutaminergicznym. Badania wskazują na udział czynników troficznych, takich jak mózgowy czynnik neurotroficzny, czynnik wzrostu fibroblastów i glejowy czynnik neurotroficzny. W pracy przedstawiono wyniki badań i aktualne poglądy dotyczące tych zagadnień

Ecchordosis physaliphora – opis przypadku i omówienie patologicznych pochodnych struny grzbietowej

Some notochord cells remain along the axis of the vertebral column after embryogenesis. These ‘notochordal remnants’ have some similarities, but their biological behaviour varies considerably. They can give rise to benign lesions such as ecchordosis physaliphora (EP) and ‘benign notochordal cell tumour’ (BNCT), or aggressive ones like chordoma. We review the problems of the differential diagnosis of notochordal remnants apropos of a case of the incidental autopsy finding of EP in a 78-year-old man, who died due to heart infarction. The 6-mm asymptomatic gelatinous lesion was fixed to the basilar artery on its ventral aspect. Small EPs can be easily overlooked in autopsy. Ecchordosis physaliphora and intradural chordoma share some similarities that may be misleading and may even result in the wrong diagnosis and therapy. The recently reported new entity BNCT poses a similar problem. We review the literature illustrating the most important features of notochord-derived lesions and discuss the relationships between these lesions with regard to molecular genetics.Podczas formowania się jąder miażdżystych na pozostałościach komórek struny grzbietowej rozwijają się zmiany podobne do siebie, mające jednak różny przebieg kliniczny. Niektóre z nich, takie jak ecchordosis physaliphora (EP) i notochordal benign cell tumour (NBCT), mają charakter łagodny, inne (np. struniak) – agresywny. Celem pracy jest przegląd najważniejszych cech zmian wywodzących się ze struny grzbietowej i ich diagnostyka różnicowa na podstawie przypadku EP stwierdzonego podczas autopsji mózgu 78-letniego mężczyzny zmarłego na atak serca. Galaretowaty guz o największym wymiarze 6 mm, przytwierdzony do brzusznej części tętnicy podstawnej nie dawał żadnych objawów. Ecchordosis physaliphora to zazwyczaj mały, bezobjawowy guzek, łatwy do przeoczenia podczas autopsji. Struniak i EP wywodzą się z tych samych komórek, lecz ze względu na podobieństwa mogą być ze sobą mylone, co skutkuje niewłaściwym rozpoznaniem i ewentualnym leczeniem. Podobny problem występuje w przypadku NBCT. W pracy poruszono również kwestię ich wzajemnego związku na podstawie badań genetycznych

"Ecchordosis physaliphora" : opis przypadku i omówienie patologicznych pochodnych struny grzbietowej

Podczas formowania się jąder mia¿d¿ystych na pozostałościach komórek struny grzbietowej rozwijają się zmiany podobne do siebie, mające jednak różny przebieg kliniczny. Niektóre znich, takie jak ecchordosis physaliphora (EP) i notochordal benign cell tumour(NBCT), mają charakter łagodny, inne (np. stru- niak) - agresywny. Celem pracy jest przegląd najważniejszych cech zmian wywodzących się ze struny grzbietowej iich dia­gnostyka różnicowa na podstawie przypadku EP stwierdzo­nego podczas autopsji mózgu 78-letniego mężczyzny zmarłego na atak serca. Galaretowaty guz o największym wymiarze 6 mm, przytwierdzony do brzusznej części tętnicy podstaw- nej nie dawał żadnych objawów. Ecchordosis physaliphora to zazwyczaj mały, bezobjawowy guzek, łatwy do przeoczenia podczas autopsji. Struniak iEP wywodzą się z tych samych komórek, lecz ze względu na podobieństwa mogą być ze sobą mylone, co skutkuje niewła­ściwym rozpoznaniem i ewentualnym leczeniem. Podobny problem występuje w przypadku NBCT. W pracy poruszo­no również kwestię ich wzajemnego związku na podstawie badań genetycznych.Some notochord cells remain along the axis of the vertebral column after embryogenesis. These ‘notochordal remnants’ have some similarities, but their biological behaviour varies considerably. They can give rise to benign lesions such as ecchordosis physaliphora (EP) and ‘benign notochordal cell tumour’ (BNCT), or aggressive ones like chordoma. We review the problems of the differential diagnosis of notochordal remnants apropos of a case of the incidental autopsy finding of EP in a 78-year-old man, who died due to heart infarction. The 6-mm asymptomatic gelatinous lesion was fixed to the basilar artery on its ventral aspect. Small EPs can be easily overlooked in autopsy. Ecchordosis physaliphora and intradural chordoma share some similarities that may be misleading and may even result in the wrong diagnosis and therapy. The recently reported new entity BNCT poses a similar problem. We review the literature illustrating the most important features of notochord-derived lesions and discuss the relationships between these lesions with regard to molecular genetics

Peripheral vagus nerve stimulation significantly affects lipid composition and protein secondary structure within dopamine-related brain regions in rats

Recent immunohistochemical studies point to the dorsal motor nucleus of the vagus nerve as the point of departure of initial changes which are related to the gradual pathological developments in the dopaminergic system. In the light of current investigations, it is likely that biochemical changes within the peripheral nervous system may influence the physiology of the dopaminergic system, suggesting a putative role for it in the development of neurodegenerative disorders. By using Fourier transform infrared microspectroscopy, coupled with statistical analysis, we examined the effect of chronic, unilateral electrical vagus nerve stimulation on changes in lipid composition and in protein secondary structure within dopamine-related brain structures in rats. It was found that the chronic vagal nerve stimulation strongly affects the chain length of fatty acids within the ventral tegmental area, nucleus accumbens, substantia nigra, striatum, dorsal motor nucleus of vagus and the motor cortex. In particular, the level of lipid unsaturation was found significantly increasing in the ventral tegmental area, substantia nigra and motor cortex as a result of vagal nerve stimulation. When it comes to changes in protein secondary structure, we could see that the mesolimbic, mesocortical and nigrostriatal dopaminergic pathways are particularly affected by vagus nerve stimulation. This is due to the co-occurrence of statistically significant changes in the content of non-ordered structure components, alpha helices, beta sheets, and the total area of Amide I. Macromolecular changes caused by peripheral vagus nerve stimulation may highlight a potential connection between the gastrointestinal system and the central nervous system in rat during the development of neurodegenerative disorders

Associations between gut microbiota characteristics and non-motor symptoms following pharmacological and surgical treatments in Parkinson's disease patients.

BACKGROUND The gut microbiota has been implicated in Parkinson's disease (PD), with alterations observed in microbial composition and reduced microbial species richness, which may influence gastrointestinal symptoms in PD patients. It remains to be determined whether the severity of gastrointestinal symptoms correlates with microbiota variations in PD patients treated pharmacologically or with subthalamic nucleus deep brain stimulation (STN-DBS) therapy. This study aims to explore how these treatments affect gut microbiota and gastrointestinal symptoms in PD, identifying specific microbial differences associated with each treatment modality. METHODS A total of 42 individuals diagnosed with PD, along with 38 age-matched household control participants, contributed stool samples for microbiota characterization. Differences in the gut microbiota across various groups of PD patients and their households were identified through comprehensive sequencing of the 16S rRNA gene amplicon sequencing. KEY RESULTS Differences in microbial communities were observed between PD patients and controls, as well as between PD patients receiving pharmacological treatment and those with STN-DBS. Pharmacologically treated advanced PD patients have higher gastrointestinal dysfunctions. Gut microbiota profile linked to STN-DBS and reduced levodopa consumption, characterized by its anti-inflammatory properties, might play a role in diminishing gastrointestinal dysfunction relative to only pharmacological treatments. CONCLUSIONS & INFERENCES Advanced PD patients on medication exhibit more gastrointestinal issues, despite relatively stable microbial diversity, indicating a complex interaction between gut microbiota, PD progression, and treatment effects. An imbalanced gut-brain axis, particularly due to reduced butyrate production, may lead to constipation by affecting the enteric nervous system, which emphasizes the need to incorporate gut microbiome insights into treatment strategies