Should oncologists be responsible for monitoring post-treatment follow-up in cancer patients?

With increasing cancer rates, a steady rise is also observed in the numbers of such patients being followed-up after their treatment. This aspect of healthcare embraces cancer patients recovering from radical treatment, post-palliative treatment and frequently those patients who have exhausted the possibilities of specialist treatment. Controversies are ever ongoing about who should be responsible for monitoring post-treatment follow-up. Bearing in mind the limited numbers of specialists in clinical oncology, radiotherapy and cancer surgery, relative to GP specialists, the roles of GPs should be more boldly and clearly defined regarding the delivery of healthcare to cancer patients. Developing proficient ‘healthcare models’ based on collaboration between oncologists and GPs is thereby required. This article presents the arguments for justifying such a solution

Długotrwała odpowiedź na leczenie terapią metronomiczną u chorej na raka piersi w IV stopniu

Rak piersi jest najczęściej występującym nowotworem u kobiet w Polsce oraz stanowi drugą przyczynę umieralności na nowotwory złośliwe u płci żeńskiej. Leczenie jest procesem wieloetapowym, podczas którego stosowana może być chemioterapia, radioterapia, leczenie hormonalne oraz terapie celowane. Leczenie systemowe często umożliwia osiągnięcie wieloletniego przeżycia u pacjentek z uogólnioną chorobą nowotworową. Chemioterapia metronomiczna (MCT) stanowi obiecującą strategię leczenia, ponieważ jej stosowanie wiąże się ze znacznie mniejszą toksycznością niż konwencjonalna chemioterapii opartej o stosowanie maksymalnej tolerowanej dawki. Możliwość doustnego przyjmowania preparatów, brak konieczności hospitalizacji zwiększa komfort leczenia i daje możliwość znacznego obniżenia kosztów terapii

Leczenie nowotworów złośliwych żeńskiego narządu rodnego i piersi z zachowaniem możliwości prokreacji

Postponed motherhood is the reason why many women are diagnosed with cancer before they make the decision to conceive a child, but only a small number of the affected patients will receive any information about treatmentrelated infertility. As far as female genital cancer is concerned, cervical cancer continues to be the most frequently diagnosed malignancy in women of childbearing age. In its early stages, it can be treated with surgical procedures which spare the genitals, i.e. surgical conization and vaginal radical trachelectomy with laparoscopic lymphadenectomy. The advantages of these procedures have been observed in our experience. Also, a successful conservative 6-month treatment of endometrial cancer limited to the mucous membrane with progestagens following curettage of the uterine cavity has been reported in the literature. This paper also presents our own experience with fertility-sparing surgical treatment of ovarian cancer with borderline malignancy and invasive IA stage. Breast cancer affects over 7% of all cancer patients under the age of 40. Pregnancy after breast cancer treatment has been shown to develop properly and both, pregnancy and breastfeeding have no influence on cancer relapse. Protective shields for the adnexa or relocation of the ovaries should be used during radiotherapy in patients who wish to preserve their fertility. In case of chemotherapy, application of GnRH analogs has shown promising results in preservation of the ovarian function. Also, the development of new assisted reproductive technology has offered an increasing number of alternatives for young cancer patients who wish to preserve their fertility.Przesuwanie macierzyństwa na późniejsze lata sprawia, że u wielu kobiet wystąpienie choroby nowotworowej często wyprzedza decyzję o macierzyństwie. Niestety, tylko część pacjentek z rozpoznanym nowotworem złośliwym zlokalizowanym nierzadko poza narządem rodnym otrzymuje informację na temat możliwości niepłodności związanej z leczeniem procesu nowotworowego. Wśród nowotworów złośliwych narządu rodnego jednym z najczęstszych występujących w okresie zdolności do prokreacji jest rak szyjki macicy. Jego wczesne postacie można leczyć chirurgicznie oszczędzając narząd rodny tj. wykonując chirurgiczną konizacją lub radykalną pochwową trachelektomię z laparoskopową limfadenektomią. O wartości takiego postępowania świadczą nasze własne doświadczenia. Istnieją także doniesienia o zachowawczym leczeniu progestagenami w sytuacji raka endometrium ograniczonego do błony śluzowej, po uprzednim wyłyżeczkowaniu jamy macicy. W pracy przedstawiono doświadczenia (również własne) w leczeniu chirurgicznym raka jajnika o granicznej złośliwości i w stopniu zaawansowania klinicznego IA zachowując prokreacje. Około 7% raka piersi dotyczy kobiet poniżej 40 roku życia. Wskazano, że ciąża po leczeniu raka piersi rozwija się prawidłowo. Podobnie, zarówno ciąża jak i karmienie zdrową piersią nie mają wpływu na wzrost ryzyka wznowy raka piersi. Przy stosowaniu radioterapii w zależności od lokalizacji nowotworu u kobiet pragnących zachować płodność należy stosować osłony na przydatki lub wykonać relokację jajników. W razie konieczności stosowania chemioterapii obiecujące wyniki w oszczędzeniu funkcji rozrodczych jajników daje zastosowanie w trakcie jej trwania analogów GnRH. Coraz częściej również w tych trudnych sytuacjach bezpieczne rozwiązania oferują nowe techniki medycyny wspomaganego rozrodu

Czy kontrolę po leczeniu onkologicznym powinien prowadzić onkolog?

Wraz z rosnącą liczbą chorych na nowotwory zwiększa się systematycznie populacja osób podlegających kontroli onkologicznej. Taką formą opieki objęci są ozdrowieńcy po zakończeniu radykalnego leczenia, chorzy po zakończeniu paliatywnego leczenia, a niejednokrotnie także chorzy po wyczerpaniu możliwości specjalistycznego postępowania. Nie ustają kontrowersje dotyczące tego, kto powinien realizować zadania związane z kontrolą po leczeniu onkologicznym. Biorąc pod uwagę niewielką liczbę specjalistów w zakresie onkologii klinicznej, radioterapii i chirurgii onkologicznej w porównaniu do liczby specjalistów pracujących w POZ, coraz odważniej należy definiować rolę lekarza POZ w sprawowaniu opieki nad pacjentami onkologicznymi. Stwarza to potrzebę opracowania dobrego modelu opieki, opartego na współpracy onkologa i lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. W artykule przedstawiono szereg argumentów, które uzasadniają takie rozwiązanie

Typowe działania niepożądane u pacjentki leczonej lapatynibem z kapecytabiną z powodu rozsianego raka piersi

Nadmierna ekspresja receptora HER2 u chorych na raka piersi występuje u około 20% pacjentów i stanowi niekorzystny czynnik rokowniczy [1]. Wprowadzenie terapii celowanej wpłynęło na poprawę rokowania w tej grupie chorych [2–6]. Obecnie po niepowodzeniu leczenia trastuzumabem u chorych na rozsianego raka piersi stosuje się lapatynib w skojarzeniu z kapecytabiną. W trakcie długotrwałego leczenia paliatywnego ważne jest monitorowanie profilu toksyczności. W niniejszym opisie przedstawiono przypadek chorej, u której w trakcie leczenia lapatynibem w skojarzeniu z kapecytabiną obserwowano typowe dla tego schematu terapii działania niepożądane

Długoletnie leczenie fulwestrantem pacjentki z hormonozależnym rozsianym rakiem piersi

Breast cancer is the most frequent cancer in women and the second cause of cancer-related deaths in women in Poland. Treatment is a multistage process, in which chemotherapy, radiotherapy, endocrine therapy and molecularly targeted therapy may be taken into consideration. This is description of the patient with metastatic breast cancer who during the using of fulvestrant has been reached the long-lasting clinical response. Rak piersi jest najczęściej występującym nowotworem u kobiet w Polsce oraz stanowi drugą przyczynę umieralności na nowotwory złośliwe u płci żeńskiej. Leczenie raka piersi jest procesem wieloetapowym, podczas którego stosowana może być chemioterapia, radioterapia, leczenie hormonalne oraz terapie celowane. W pracy przedstawiono opis pacjentki, u której podczas stosowania fulwestrantu z powodu zaawansowanego raka piersi doszło do długotrwałej odpowiedzi klinicznej