Potential interaction-related toxicity of clozapine

Klozapina to lek podlegający intensywnemu metabolizmowi wątrobowemu z udziałem izoenzymów cytochromu P450 (głównie 1A2, w mniejszym stopniu 3A4 i 2D6). Łączne stosowanie leków hamujących wymienione izoenzymy, czyli np. ciprofloksacyny, erytromycyny, fluoksetyny lub fluwoksaminy, skutkuje zwiększeniem stężenia klozapiny we krwi pacjenta, co pociąga za sobą wzrost ryzyka pojawienia się bądź nasilenia działań niepożądanych albo powikłań typowych dla leczenia klozapiną. Jednocześnie induktory enzymatyczne (np. rifampicyna, fenytoina, karbamazepina, wyciąg z dziurawca, nikotyna, kanabinole) mogą przyczynić się do spadku skuteczności klozapiny, a po nagłym odstawieniu – do ujawnienia się jej toksyczności. Kolejnym aspektem interakcji klozapiny z innymi lekami jest sumowanie się działań niepożądanych wynikających z właściwości farmakodynamicznych. Działanie sedatywne, hipotonizujące, antycholinergiczne, mielotoksyczne czy drgawkorodne klozapiny może zatem się nasilić, kiedy będzie ona łączona z innymi substancjami również powodującymi takie działania niepożądane. Szczególnej uwagi wymaga stosowanie klozapiny w trakcie chorób infekcyjnych. Z jednej strony bowiem niektóre podawane wówczas antybiotyki (np. makrolidy) oraz inne leki przeciwbakteryjne (np. fluorochinolony) i przeciwgrzybicze (głównie azole) mogą – przez hamowanie metabolizmu klozapiny – przyczyniać się do nasilania jej mielotoksyczności. Z drugiej strony może dochodzić do sumowania się działania mielotoksycznego klozapiny i pewnych antybiotyków (klindamycyna, metronidazol) czy leków przeciwgorączkowych i przeciwzapalnych (np. ibuprofen, paracetamol, metamizol). Ze względu na wysokie ryzyko interakcji klozapina to lek przeznaczony głównie do monoterapii. Jednak znajomość właściwości farmakokinetycznych i farmakodynamicznych klozapiny i wynikających z nich interakcji pozwala, kiedy jest to konieczne, na włączenie jej w schemat terapii kombinowanej – pod warunkiem zachowania należytej ostrożności

Zastosowanie wortioksetyny w leczeniu zaburzeń depresyjnych

  Despite many years of research, the effectiveness of antidepressant treatment is still unsatisfactory, and the criteria for this effectiveness are the subject of discussion and does not reflect the subjective feeling of the patient’s health. Another major problem seems to be insufficient tolerance of antidepressants (AD), which may result in non-compliance or premature discontinuation of treatment and contribute to the intensification of functional impairment resulting from residual symptoms of depression after the resolution of an acute episode. These data justify the need to research for new mechanisms of AD’s action, increasing the chances of favorable clinical profile. A good example is multimodal drugs which have simultaneously at least two different mechanisms of action (eg. reuptake inhibition and receptor activity) and at least two binding sites on neurons. Such multi-faceted mechanism may be associated with a stronger therapeutic effect, action on a broader range of symptoms and fewer side effects. Vortioxetine is she representative of this pharmacological group. In the light of the available data it can be concluded that vortioxetine is an effective, safe and well-tolerated antidepressant. The properties of vortioxetine enable its extensive use in the treatment of acute symptoms and in prevention from recurrence of depressive episodes with a low risk of discontinuation or serious interactions with other drugs . Great issues to be studied are: the effectiveness of vortioxetine in combination with other antidepressants or other drugs from different pharmacological groups in the augmentation of antidepressant treatment and applicability of vortioxetine in the treatment of bipolar depression.    Pomimo wielu lat badań w tym zakresie, skuteczność leczenia przeciwdepresyjnego jest w dalszym ciągu niezadowalająca, a same kryteria skuteczności stanowią przedmiot dyskusji i nie odzwierciedlają subiektywnego poczucia zdrowia pacjenta. Kolejnym istotnym problemem wydaje się niedostatecznie dobra tolerancja leków przeciwdepresyjnych (LPD), która może skutkować niestosowaniem się pacjentów do zaleceń i przedwczesnym przerywaniem leczenia, a także przyczyniać do nasilania zaburzeń funkcjonowania wynikających z objawów rezydualnych depresji po ustąpieniu ostrego epizodu choroby. Dane te uzasadniają potrzebę poszukiwania LPD o nowych mechanizmach działania, stwarzających szansę na korzystniejszy profil kliniczny. Przykładem tego mogą być tak zwane leki multimodalne, czyli takie, które posiadają równocześnie co najmniej dwa różne mechanizmy działania (np. blokada wychwytu zwrotnego i działanie na receptory) i co najmniej dwa różne punkty uchwytu na komórce nerwowej. Taki wieloaspektowy mechanizm może wywoływać silny efekt terapeutyczny, działać na szerszy zakres objawów oraz zmniejszać liczbę działań niepożądanych. Przedstawicielem tej grupy farmakologicznej jest wortioksetyna. W świetle dostępnych danych można uznać, że to skuteczny, bezpieczny i bardzo dobrze tolerowany lek przeciwdepresyjny, którego właściwości pozwalają na szerokie zastosowanie w leczeniu ostrych objawów i profilaktyce nawrotu epizodów depresyjnych, przy jednocześnie małym ryzyku przerwania leczenia czy wystąpienia niekorzystnych interakcji z innymi lekami. Ciekawymi zagadnieniami wymagającymi badań są: skuteczność wortioksetyny w połączeniu z innymi lekami przeciwdepresyjnymi lub lekami z innych grup farmakologicznych w ramach potencjalizacji leczenia przeciwdepresyjnego oraz możliwość zastosowania jej w leczeniu depresji dwubiegunowej.

Zastosowanie wortioksetyny w leczeniu zaburzeń depresyjnych

Pomimo wielu lat badań w tym zakresie, skuteczność leczenia przeciwdepresyjnego jest w dalszym ciągu niezadowalająca, a same kryteria skuteczności stanowią przedmiot dyskusji i nie odzwierciedlają subiektywnego poczucia zdrowia pacjenta. Kolejnym istotnym problemem wydaje się niedostatecznie dobra tolerancja leków przeciwdepresyjnych (LPD), która może skutkować niestosowaniem się pacjentów do zaleceń i przedwczesnym przerywaniem leczenia, a także przyczyniać do nasilania zaburzeń funkcjonowania wynikających z objawów rezydualnych depresji po ustąpieniu ostrego epizodu choroby. Dane te uzasadniają potrzebę poszukiwania LPD o nowych mechanizmach działania, stwarzających szansę na korzystniejszy profil kliniczny. Przykładem tego mogą być tak zwane leki multimodalne, czyli takie, które posiadają równocześnie co najmniej dwa różne mechanizmy działania (np. blokada wychwytu zwrotnego i działanie na receptory) i co najmniej dwa różne punkty uchwytu na komórce nerwowej. Taki wieloaspektowy mechanizm może wywoływać silny efekt terapeutyczny, działać na szerszy zakres objawów oraz zmniejszać liczbę działań niepożądanych. Przedstawicielem tej grupy farmakologicznej jest wortioksetyna. W świetle dostępnych danych można uznać, że to skuteczny, bezpieczny i bardzo dobrze tolerowany lek przeciwdepresyjny, którego właściwości pozwalają na szerokie zastosowanie w leczeniu ostrych objawów i profilaktyce nawrotu epizodów depresyjnych, przy jednocześnie małym ryzyku przerwania leczenia czy wystąpienia niekorzystnych interakcji z innymi lekami. Ciekawymi zagadnieniami wymagającymi badań są: skuteczność wortioksetyny w połączeniu z innymi lekami przeciwdepresyjnymi lub lekami z innych grup farmakologicznych w ramach potencjalizacji leczenia przeciwdepresyjnego oraz możliwość zastosowania jej w leczeniu depresji dwubiegunowej

Anhedonia in depressive disorders

Anhedonia bywa elementem obrazu klinicznego wielu zaburzeń psychicznych i neurologicznych, jednak najczęściej i w sposób najbardziej typowy występuje w przebiegu epizodu depresyjnego, jako jeden z jego osiowych objawów. Zarówno wyjściowe nasilenie anhedonii, jak i jej ustępowanie w trakcie leczenia są silnymi predyktorami skuteczności farmakoterapii przeciwdepresyjnej i mogą znacząco wpływać na możliwość osiągnięcia przez pacjenta remisji funkcjonalnej. Mimo to wpływ leków przeciwdepresyjnych na możliwość redukcji nasilenia objawów należących do spektrum anhedonii bardzo rzadko był dotąd przedmiotem badań. Odrębnym zagadnieniem klinicznym jest zespół podobnych do anhedonii depresyjnej zaburzeń emocjonalnych, które są przez chorych kojarzone z włączeniem leku przeciwdepresyjnego (zazwyczaj z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny lub serotoniny i noradrenaliny) i często doświadczane jako odmienne jakościowo od tej pierwszej. Niekiedy mogą być korzystne i stanowić formę uwalniania pacjenta od objawów lękowych i depresyjnych, ale też często postrzegane są jako uciążliwe działania niepożądane, odbierające intensywność życia emocjonalnego oraz interakcji społecznych. Uważa się, że anhedonia depresyjna i zaburzenia emocjonalne kojarzone z leczeniem przeciwdepresyjnym mają podobne podłoże neurobiologiczne i wiążą się ze spadkiem aktywności (zwłaszcza w postaci osłabienia transmisji dopaminergicznej) struktur związanych z układem nagrody, takich jak kora przedczołowa czy rejon brzuszny nakrywki. Lekiem przeciwdepresyjnym o najlepiej udokumentowanej i udowodnionej skuteczności w zakresie redukcji nasilenia anhedonii depresyjnej oraz o najmniejszym potencjale wywoływania anhedonii polekowej jest agomelatyna. Mogą o tym decydować jej specyficzne właściwości farmakodynamiczne, a przede wszystkim zdolność do silnej blokady postsynaptycznych receptorów 5-HT2C, której efektem jest torowanie transmisji dopaminergicznej i noradrenergicznej

DYADIC ADJUSTMENT AMONG HEALTHY SPOUSES OF BIPOLAR I AND II DISORDER PATIENTS

Background: The aim of the study was to investigate the total dyadic adjustment (including satisfaction, cohesion, consensus and affectional expression) among spouses of bipolar patients with I and II subtypes. Subjects and methods: 82 subjects (46 women/ 36men) were enrolled in the study - 50 spouses of bipolar I (BD I) patients and 32 spouses of bipolar II (BD II) patients. We used an interview, the Dyadic Adjustment Scale (DAS), and a questionnaire including questions concerning basic socio-demographic data, the duration of marriage, as well as information about the patient\u27s illness. Results: The results indicate that BD I is likely to be more disruptive for life-partners and is associated with a lower dyadic adjustment (assessed by the healthy spouse) than BD type II (p≤0.05). There are differences in DAS scales when specific episodes are compared with each other as well (p≤0.01). Also patients\u27 illicit substance use and co-morbidity were significant factors (p≤0.01). Conclusions: We would like to emphasize that bipolar disorder affects marriage (even the healthy spouse) and that its different subtypes (especially type I) as well as additional factors may be associated with significant deterioration of a relationship

Charakterystyka wezbrania opadowego w zlewni górnego Wieprza w maju 2014 roku

Every few years torrential rains occur in Lublin Upland region, causing local floods. According to many previous researches, such downpours especially often occur in the area of Krasnystaw (Ziemnicki 1956, Dębski 1958, Maruszczak, Trembaczowski 1958, Ciepielowski, Dąbkowski 1967, Ciepielowski, Dąbkowski 1968, Górniak 1982, Kaszewski, Siwek 2005, Siwek 2010). The main aim of this research is to characterize conditions of forming and course of the flood in May 2014. Study area was defined as the upper Wieprz river catchment, including its tributary rivers, closed by gauging station in Krasnystaw. It is located in Eastern Poland, in borderland zone of Lublin Upland and Roztocze. Main material of this research was data from 8 gauging and 17 meteorological stations acquired from Institute of Meteorology and Water Management. In the middle of May 2014, a torrential rainfall occurred in a study area and caused, according to historical data, one of the biggest floods in the upper Wieprz river basin. Maximum intensity of rain during this episode reached 60 mm∙h-1. Maximum flow rate reached from 73,2 m3∙s-1 in Nielisz to 138 m3∙s-1 in Wirkowice and 109 m3∙s-1 in Krasnystaw. It was clear evidence of transformation of flood wave between particular gauging stations located on the upper Wieprz. To estimate total volume of precipitation and calculate hydrological statistics of runoff during the flood there were prepared isohyets maps and conducted zonal statistics, using GIS tools.Wyżyna Lubelska jest regionem, w którym co kilka lat pojawiają się intensywne opady burzowe powodujące lokalne wezbrania rzek. Szczególnie często zjawiska te pojawiają się w okolicy Krasnegostawu (Ziemnicki 1956, Dębski 1958, Maruszczak, Trembaczowski 1958, Ciepielowski, Dąbkowski 1967, Ciepielowski, Dąbkowski 1968, Górniak 1982, Kaszewski, Siwek 2005, Siwek 2010).W świetle dotychczasowych badań (Parczewski 1960, Górniak 1982, Michalczyk 1984, Rodzik 1984, Michalczyk i in. 2008) na Wyżynie Lubelskiej katastrofalne w skutkach są ulewy o średnim natężeniu przekraczającym 1 mm∙min-1, a sumie opadu wynoszącej około 100 mm (Teisseyre 1994). Z obliczeń wynika, że prawdopodobieństwo wystąpienia opadów o tej wysokości wynosi około 1% (Suligowski 2004). W latach 1951–2000 zostało odnotowanych na Lubelszczyźnie jedynie 11 opadów o sumie dobowej >100 mm, z czego większość z nich (8 przypadków) w obszarze wyżynnym (Michalczyk i in. 2008, Siwek 2010). Kilka lat wcześniej, w międzyrzeczu Bystrzycy i Giełczwi, opad o wysokości powyżej100 mm wystąpił w nocy z 3 na 4 sierpnia 2005 roku (Michalczyk i in. 2008). Można domniemać, że najprawdopodobniej nie wszystkie epizody opadowe o sumie przekraczającej100 mm i znacznym natężeniu zostały zarejestrowane (Siwek 2006). Często o ich wystąpieniu można było wnioskować tylko na podstawie wysokiego spływu wody lub skutków geomofrologicznych. Przykładem tego są katastrofalne skutki opadów o znacznie niższych zmierzonych sumach (Maruszczak i Trembaczowski 1956, Ziemnicki 1956, Dębski 1958, Ciepielowski i Dąbkowski 1967, Ciepielowski i Dąbkowski 1968, Ciepielowski 1970, Buraczyński i Wojtanowicz 1974, Górniak 1982, Janicki i in. 2010).Celem niniejszego opracowania jest analiza warunków powstania oraz charakterystyka hydrologiczna wezbrania w zlewni górnego Wieprza, które zarejestrowano w maju 2014 roku. W dniach 11-17 maja 2014 roku na pograniczu Wyżyny Lubelskiej i Roztocza wystąpiły opady o dużej intensywności. Stacje meteorologiczne położone na tym obszarze zarejestrowały sumy opadów sięgające od 95 do226 mm. Opad o największej intensywności wystąpił w nocy z 16 na 17 maja, kiedy to w ciągu około 3 godzin w stacji Nielisz zanotowano aż110,7 mm. W krótkim czasie nastąpiło znaczne podniesienie stanów wody w rzekach, co spowodowało ogłoszenie w kilku gminach alarmów przeciwpowodziowych (m.in. w gminie Krasnystaw). Intensywny spływ wody wywołał gwałtowne wezbranie, które spowodowało wysokie straty zarówno materialne, jak i przyrodnicze. Woda zalała ponad 2,5 tys. ha upraw, wyrządziła szkody w inwentarzu, zniszczyła dziesiątki budynków oraz odcinek drogi Zamość – Hrubieszów

Analiza wyboru wartości przepływu granicznego wezbrań w zlewni górnego Wieprza

Understanding of the causes and process of flooding formation in rivers has a great importance, both scientific and practical, especially considering use management and flood protection. We can find many different definitions and criteria that can be used in determining floods. A great number of different criteria is caused by different purposes of hydrological studies on floods, as well as different environmental conditions of investigated catchments and hydrological regimes of rivers. The primary method of floods definition and identification is threshold level method (TLM). This method defines flood as time when the flow is higher than established threshold flow level. Its determination can be based on hydrological, statistical or economic criteria (Ozga-Zielińska, Brzeziński 1997; Jokiel 2007). For specified research approach there are different values of threshold level adopted. It can be observed for example on hydrological criteria, among which values can reach LAMF, HAA F (Ozga-Zielińska, Brzeziński 1997; Byczkowski 1999; Kaznowska et al. 2015), median of AMF, MAMF (Kaznowska, Chudy 2006; Nowicka 2009) or ½(LAMF+HAA F). Among statistical criteria we can meet values of flows of specific exceedance probability obtained from flow duration curve (FDC). In connection with the use of a variety of criteria the selection border get different flow characteristic values describing the flood (including the incidence, duration, volume). The use of different flow limits is difficult and essentially impossible to direct the collation and comparison of documented research. The aim of the study was to compare different methods of determining the floods, analyze the results and determine the optimum for the upper catchment Comprehensive research approach, together with an indication of its advantages and disadvantages the article presented and compared was the most commonly used in clinical methods of determining floods.Poznanie procesu i przyczyn tworzenia się wezbrań rzek ma duże znaczenie, zarówno naukowe, jak i praktyczne, szczególnie przy zagospodarowaniu i ochronie przeciwpowodziowej. W literaturze naukowej i praktycznych opracowaniach hydrologicznych pojawia się wiele różnych definicji i kryteriów wyznaczania wezbrań. Wynika to przede wszystkim z różnych celów opracowań hydrologicznych dotyczących wezbrań, a także z odmiennych warunków środowiska przyrodniczego badanych zlewni i reżimu hydrologicznego rzek. Podstawowym sposobem wydzielania wezbrań i ich dalszej analizy jest przyjęcie wartości przepływu granicznego (Qgr). Jej wyznaczanie może być oparte o kryteria hydrologiczne, statystyczne lub gospodarcze (Ozga-Zielińska, Brzeziński 1997, Jokiel 2007). Dla każdego podejścia badawczego przyjmowane są odpowiednio zdefiniowane wartości poziomów granicznych przepływu. Doskonale możemy to zauważyć na przykładzie grupy kryteriów hydrologicznych, wśród których funkcjonują przepływy graniczne przyjmujące wartości NWQ, WSQ (Ozga-Zielińska, Brzeziński 1997, Byczkowski 1999, Kaznowska i in. 2015), ZWQ, SWQ (Kaznowska, Chudy 2006, Nowicka 2009), czy też wartości na poziomie granicy przepływów średnich i wysokich ½(NWQ+WSQ) (Kijowska 2011). Stosowane są również wartości sezonowych przepływów charakterystycznych II stopnia np. SWQlato, SWQzima (Ozga-Zielińska, Brzeziński 1997, Bartczak 2007). W grupie kryteriów statystycznych spotkać można się z wartościami przepływów o określonym prawdopodobieństwie przewyższenia odczytanymi z krzywej czasu przewyższenia przepływu (KCPP). W literaturze spotykane są również kryteria mieszane – według J. Punzeta (1991) wezbranie występuje gdy przepływ maksymalny jest większy od średniej arytmetycznej przepływu średniego rocznego oraz przepływu o prawdopodobieństwie przewyższenia 50% (Qmax< ½ (SSQ+Q50%).W związku ze stosowaniem wielu różnych kryteriów wyboru przepływu granicznego otrzymujemy różne wartości charakterystyk opisujących wezbrania (m.in. częstość występowania, czas trwania, objętość). Stosowanie różnych wartości przepływów granicznych utrudnia, a w zasadzie uniemożliwia, bezpośrednie zestawianie i porównanie wyników dokumentowanych badań. Celem pracy jest porównanie różnych metod wyznaczania wezbrań, analiza otrzymanych wyników oraz określenie optymalnego dla zlewni górnego Wieprza podejścia badawczego, wraz ze wskazaniem jego wad i zalet. W artykule przedstawione i porównane zostały  najczęściej stosowane w badaniach metody wyznaczania wezbrań

Subtypes of interictal depressive disorders according to ICD-10 in patients with epilepsy

Background and purpose The purpose of the study was to evaluate the frequency of interictal depressive symptoms and different subtypes of depressive disorders according to 10th revision of the International Classification of Diseases (ICD-10) criteria in patients with epilepsy and its association with the type of epilepsy. Material and methods 289 outpatients with epilepsy (169 females, 120 males) aged 18–82 years completed Beck Depression Inventory (BDI). Subjects who scored >11 in BDI were further evaluated by the psychiatrist according to the ICD-10 diagnostic criteria. Results 41.9% (121) of the 289 participants scored >11 in BDI. 104 (85.9%) patients who scored >11 in BDI had comorbid mental disorders according to ICD-10 criteria. The most common were organic mood disorders (F06.3 – 31.4%), depressive episode (F32 – 22.3%) and dysthymia (F34.1 – 9.1%) There were no differences in the prevalence of depression and subtypes of depression in patients with certain epilepsy types. Depression was diagnosed before entering the study in only one third of patients with final diagnosis of depression. Conclusions Our results confirm the prevailing view that interictal depression is common in epilepsy patients. Depression remains underrecognized and undertreated in patients with epilepsy