The science of man and the invention of usable traditions

In this paper I scrutinize three sets of passages by David Hume. The first is from the Introduction to A Treatise of Human Nature; the second is from the ‘An Abstract of a Book lately Published, entitled, A Treatise of Human Nature,’; the third is really a collection of widely scattered vignettes from The History of England from the Invasion of Julius Caesar to the Revolution in 1688 (1754-1762). I argue that in these works Hume creates several distinct intellectual traditions leading up to him. I argue that the changes among them reflect, in part, tactical moves in response to changed circumstances and, in part, Hume’s changed understanding of the epistemic virtues underlying his project’s relationship to the ‘system’ of science. For example, I trace how high praise for Bacon and Locke gets replaced by praise for Galileo, Boyle, and Newton. While this little noticed aspect of Hume’s thought has independent interest, focusing on Hume’s historiographical strategy also helps illuminate Hume’s evolving understanding of the ‘science of man’ within the system of sciences

Toland and Adam Smith's posthumous work

In this paper I offer a speculative answer to the question why Adam Smith, who burned nearly all of his papers, arranged for posthumous publication for a number of his essays. I rely on a number of hints in those essays and put them in the context of eighteenth century natural philosophy. I argue that those hints trace back to John Toland and Spinozism

Eric Schliesser, Over engelen en filosofen, met een nieuwe interpretatie van Spinoza's 'gemeenschappelijke noties'

In dit artikel stel ik drie belangrijke opwerpingen voor bij James (2011). Alle drie draaien ze om de ware aard van de filosofie en betrouwbare kennis bij Spinoza. Ten eerste bekritiseer ik hoe James de epistemologische rol weergeeft die de ervaring voor Spinoza speelt bij het verwerven van adequate ideeën. Daarmee bekritiseer ik haar behandeling van wat men de ‘conatus-doctrine’ bij Spinoza noemt, om zo de voorstelling aan te vallen dat zij geeft van de verhouding tussen de ware godsdienst en de filosofie. Ten tweede: dit leidt me tot een kritiek van haar opvatting over de ware aard van de filosofie bij Spinoza. Ik voer aan dat filosofie voor hem minder stukwerk is en minder verwant met wat wij zouden herkennen als ‘wetenschap’ dan zij laat uitschijnen. Ten derde voer ik argumenten aan tegen James’ basisovertuiging dat Spinoza’s drie vormen van kennis in gradatie verschillen. Ik beweer dat zij verschillend zijn van aard. Mijn uiteenzetting zal leiden tot een nieuwe interpretatie van Spinoza’s concept van ‘gemeenschappelijke noties’. Sterker nog, ik voer aan dat adequate kennis voor Spinoza te maken heeft met iets dat verwant is met engelachtige onstoffelijkheid