Pulse pressure and selected biochemical predictors of cardiovascular complications in primary hypertension

Wstęp Ciśnienie tętna (PP) opisuje pulsacyjny charakter przepływu krwi odpowiedzialny za mechaniczne naprężenia wywierane na ścianę naczyń. Wyniki badań wskazują, że narządowe powikłania nadciśnienia mogą mieć większy związek z PP niż z wysokością ciśnienia skurczowego (SBP) lub rozkurczowego (DBP). Celem badania było poszukiwanie związku między PP a wybranymi biochemicznymi czynnikami zagrożenia powikłaniami sercowo-naczyniowymi u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym (NT). Materiał i metody Badaną grupę stanowiło 128 chorych na NT w wieku 21-84 lat (śr. wieku 58,2 &plusmn; 12,3) i 21 zdrowych osób w wieku 19&#8211;79 lat (śr. wieku 52,8 &plusmn; 12,7) z grupy kontrolnej. Na podstawie całodobowego automatycznego pomiaru ciśnienia tętniczego dokonano podziału na grupy osób o różnym PP: I - 20 pacjentów z PP mniejszym niż 55 mm Hg, grupa II - 40 z PP w granicach 56-65 mm Hg, grupa III - 36 z PP w granicach 66-75 mm Hg i grupa IV - 32 pacjentów z PP wyższym niż 75 mm Hg. U wszystkich pacjentów oznaczono stężenie i klirens kreatyniny, mikroalbuminurię, profil lipidowy, stężenie glukozy we krwi, stężenie fibrynogenu w osoczu oraz hematokryt. Wyniki Stężenie kreatyniny w surowicy w grupach III i IV było większe w porównaniu z grupami I i II (p < 0,05). Klirens kreatyniny w grupach z PP przekraczającym 55 mm Hg był istotnie mniejszy w porównaniu z klirensem w grupie I i grupie kontrolnej (odpowiednio p < 0,01, p < 0,001). W grupach z PP wyższym niż 65 mm Hg mikroalbuminuria była istotnie większa w porównaniu z grupą kontrolną i z grupą I (odpowiednio p < 0,01, p< 0,001). Ponadto stwierdzono wysoką korelację między PP a mikroalbuminurią (r = 0,47, p < 0,001). W grupach z PP wyższym niż 55 mm Hg stężenie cholesterolu całkowitego i frakcji LDL było istotnie wyższe w porównaniu z grupą kontrolną (odpowiednio: p < 0,01, p < 0,001) i p < 0,05). Stężenie cholesterolu frakcji HDL w grupie IV było mniejsze w porównaniu z grupą kontrolną (p < 0,05) oraz w porównaniu z grupami II (p < 0,01) i III (p < 0,05). Stężenie glukozy w surowicy w grupach II-IV było istotnie większe w porównaniu z grupą kontrolną (p < 0,01), a w III i IV - także w porównaniu z grupą I (p < 0,05). W grupach z PP wyższym niż 55 mm Hg stężenie fibrynogenu we krwi było istotnie wyższe w porównaniu z grupą kontrolną (p < 0,05), a w grupie z PP wyższym niż 75 mm Hg - także z grupą I (p < 0,01, p < 0,05). Wnioski Istotnie wyższe stężenie kreatyniny i niższy jej klirens oraz znamiennie wyższa mikroalbuminuria w grupach z wyższym PP w porównaniu z grupą kontrolną oraz istotna korelacja między PP a wysokością mikroalbuminurii świadczy o istotnej roli składowej pulsacyjnej ciśnienia w rozwoju uszkodzenia nerek w przebiegu NT i wskazuje na szczególną wartość tego wskaźnika w ocenie powikłań nerkowych NT.Background Pulse pressure (PP) reflects pulsatile blood flow which is responsible for mechanical stress on blood vessels. There are some evidence that specific organ involvement in hypertension is related rather to PP than to the levels of systolic or diastolic blood pressure. The aim of the study was to investigate to relation between PP and selected biochemical risk factors of cardiovascular complication in patients with primary hypertension. Material and methods A total of 128 hypertensive patients (pts) of age 24&#8211;82 yr (av. 58.2 &plusmn; 12.3) and 21 healthy subjects of age 19-79 yr (av. 52.8 &plusmn; 12.7) were studied. 24-hours automatic blood pressure measurement were performed in each patient and healthy subject. Pts were grouped according to level of PP as follows: 20 pts with PP 75 mm Hg. In all pts creatinine levels, crea-tinine clearance, microalbuminuria, glucose level, lipid metabolism, hematocrit and fibrinogen level were measured. Results Creatinine levels in group III and IV were increased compared to group with lower PP (p < 0.05). Creatinine clearance in groups with PP > 55 mm Hg was lower compared to group I and controls (respectively p < 0.01 and p 65 mm Hg there was significant increase of microalbuminuria compared to group I and controls (respectively p < 0.01, p < 0.001). Moreover high correlation between PP and microalbuminuria ( r = 0.47, p < 0.001) was found. In groups with PP > 55 mm Hg increase of total cholesterol level and LDL fraction compared to controls (p < 0.01, p < 0001 respectively) was observed. Level of HDL in group IV was diminished compared to controls (p < 0.05), as well as to group II (p < 0.01) and III (p < 0.05). Glucose and fibrinogen plasma level in groups with PP > 55 mm Hg were increased compared to controls and group I. Conclusion Significant increase of creatinine levels, increase of microalbuminuria in pts with high PP compared to groups with lower PP, and strong, positive correlation between PP and extent of microalbuminuria suggests essential role of PP in development of nephropathy in hypertensive patients and indicates particular importance of microalbuminuria as predictor of renal damage in hypertension. Performed study indicates, that PP > 65 mm Hg is predictive factor for cardiovascular complications in primary hypertension

Ustąpienie całkowitego bloku przedsionkowo-komorowego po ablacji typowego trzepotania przedsionków

A 58-year-old man was admitted with third-degree atrioventricular block and concomitant typical atrial flutter. In such situation the procedure consist of dual-chamber pacemaker implantation followed by cavotricuspid isthmus ablation. In presented case a decision has been made to reverse the order of standard procedures. The radiofrequency ablation of atrial flutter resulted in resolution of complete atrioventricular block and restoration of atrioventricular conduction 1:1, thus the implantation of the dual-chamber pacemaker was not necessary.Pacjenta w wieku 58 lat przyjęto z powodu bloku przedsionkowo-komorowego III stopnia ze współistniejącym typowym trzepotaniem przedsionków (AFL). W takich sytuacjach postępowanie obejmuje implantację dwujamowego stymulatora serca, a następnie ablację AFL. W opisywanym przypadku podjęto decyzję o odwróceniu kolejności powyższych procedur. Po ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RF) AFL obserwowano ustąpienie bloku całkowitego i przywrócenie przewodzenia przedsionkowo-komorowego 1:1, wobec czego implantacja stymulatora serca nie była konieczna

Optymalna rozbudowa dwujamowego układu stymulującego u pacjentki z utrwalonym migotaniem przedsionków

In patients with sick sinus syndrome, and previously implanted dual-chamber pacemaker, the occurrence of atrial fibrillation finally assessed as permanent is most commonly regarded as a natural course of the disease. The inappropriate heart rate control and right ventricular pacing can both negatively influence left ventricle mechanical performance leading to cardiomyopathy and heart failure. It was presented the case of a 72-year-old woman with permanent atrial fibrillation with narrow QRS complex, after dual-chamber pacemaker implantation, admitted to our department with signs and symptoms of acute decompensated congestive heart failure. The modification of pharmacotherapy allowed to compensate heart failure, however with only small influence on structural remodelling and patient’s symptoms. The successful upgrade of the pacing system to the direct His-bundle pacing enabled the restoration of proper function of the heart and full symptoms relief. The direct His-bundle pacing is an approach of choice in such a group of patients.U pacjentów z chorobą węzła zatokowego po implantacji stymulatora serca na stałe wystąpienie migotania przedsionków (AF), uznanego ostatecznie za utrwalone, najczęściej uznaje się za naturalny przebieg choroby. Jednak niewłaściwa kontrola częstości serca w AF, jak również wysoki odsetek komorowej stymulacji mogą negatywnie wpływać na funkcję skurczową lewej komory i obie te przyczyny mogą prowadzić do kardiomiopatii i niewydolności serca. Zaprezentowano przypadek 72-letniej kobiety z utrwalonym AF z wąskimi zespołami QRS, po przebytej w przeszłości implantacji dwujamowego stymulatora serca z powodu choroby węzła zatokowego, którą przyjęto na oddział z powodu ostrej zdekompensowanej niewydolności serca. Modyfikacja farmakoterapii pozwoliła uzyskać kompensację układu sercowo-naczyniowego, z niewielkim jednak wpływem na remodeling strukturalny serca i objawy podawane przez chorą, w tym głównie uczucie kołatania serca. Rozbudowa układu stymulującego do stymulacji pęczka Hisa z kanału przedsionkowego pozwoliła na odwrócenie niekorzystnej przebudowy serca oraz pełne ustąpienie subiektywnych objawów. Bezpośrednia stymulacja pęczka Hisa powinna być postępowaniem z wyboru w tej grupie pacjentów

Ablacja cieśni trójdzielno-żylnej wśród pacjentów z przetrwałym migotaniem przedsionków jako terapia pomostowa celem utrzymania rytmu zatokowego — badanie pilotażowe

Introduction. Among patients suffering from atrial fi brillation (AF), there is a certain population with episodes of typical atrial fl utter (AFL). A detrimental effect of atrial remodelling caused by AF is well known, therefore duration of AF is an important prognostic issue for such patients. In our study we attempted an approach consisting of cavotricuspid isthmus (CTI) radiofrequency (RF) ablation and aldosterone receptor blocker administration for a purpose of maintaining sinus rhythm. The aim of this study was to assess long-term effects of such treatment in patients with AFL and/or AF.Materials and methods. Population of 64 patients aged 64.7 years was divided into 3 groups: I — AFL (n = 34); II — AFL with paroxysmal AF (n = 13); III — persistent AF despite antiarrhythmic treatment (n = 17). CTI ablation was performed in all individuals, with subsequent direct current cardioversion in group III. Postablative antiarrhythmic medications were started in all patients in group II whilst in group III the current treatment was continued. Aldosterone receptor blocker was implemented in a part of group I and in all remaining patients. The mean follow-up period was 13.9 months.Results. In group I, typical AFL recurrence occured in 3 patients (8.8%). In group II, 1 AFL recurrence was successfully treated with repeated ablation, and 1 AF relapse was noted. In group III, 7 AF relapses were treated defi nitely with pulmonary vein isolation or accepted as permanent AF. The primary success rate of the procedure was 91% vs. 85% vs. 59 % (p &lt; 0.05).Conclusions. CTI ablation is a therapeutic procedure for AFL and AFL concomitant with paroxysmal AF. Such procedure makes a moderately successful alternative for patients with persistent AF, while treatment with propafenone and aldosterone receptor blocker is provided. CTI ablation may constitute a bridging therapy aimed at preserving sinus rhythm in patients awaiting the pulmonary vein isolation.  Wstęp. W znacznej części populacji pacjentów z migotaniem przedsionków (AF) współistnieją napady trzepotania przedsionków (AFL). Zważywszy na niekorzystny efekt AF w postaci remodelingu przedsionka, istotne dla rokowania pacjentów jest, by okres arytmii był jak najkrótszy. W opisanym niżej badaniu, w celu uzyskania rytmu zatokowego, podjęto próbę leczenia ablacją prądem o częstotliwości radiowej (RF) cieśni trójdzielno-żylnej (CTI) oraz antagonistą receptora aldosteronowego. Celem badania była ocena wyników odległych takiego postępowania u chorych z AFL i/lub AF poddanych ablacji CTI. Materiał i metody. Badana populacja składała się z 64 pacjentów (średni wiek 64,7 roku) podzielonych na 3 grupy: I — AFL (n = 34); II — AFL z napadami AF w wywiadzie (n = 13); III — przetrwałe AF mimo leczenia antyarytmicznego (n = 17). Ablację CTI przeprowadzono u wszystkich pacjentów. Pozabiegowe leczenie antyarytmiczne w grupie II rozpoczęto u wszystkich chorych, a w grupie III kontynuowano dotychczasowe leczenie. Antagonistę receptora aldosteronowego zastosowano u części pacjentów z grupy I oraz u wszystkich z pozostałych grup. Okres obserwacji wynosił średnio 13,9 miesiąca. Wyniki. U chorych z grupy I nawrót AFL obserwowano u 3 pacjentów (8,8%), u których wykonano kolejny zabieg, po którym nie notowano AF/AFL podczas obserwacji. W grupie II doszło do jednego nawrotu AFL w ciągu 5 miesięcy, poddanego ponownej ablacji zakończonej sukcesem, oraz jednego epizodu AF (11 miesięcy bez nawrotu arytmii). W grupie III zanotowano 7 nawrotów AF, z następczym zabiegiem izolacji żył płucnych lub uznanych za utrwalone AF. Odsetek skutecznych pierwotnych zabiegów w okresie obserwacji wyniósł 91% w porównaniu z 85% w porównaniu z 59% (p &lt; 0,05). Wnioski. Ablacja CTI stanowi procedurę terapeutyczną dla chorych z typowym AFL oraz osób z AFL i towarzyszącym napadowym AF. Zabieg ten jest umiarkowanie korzystnym rozwiązaniem u pacjentów z przetrwałym AF, pod warunkiem zapewnienia leczenia antyarytmicznego propafenonem i antagonistą receptora aldosteronowego. Ablacja CTI może się okazać terapią pomostową w przetrwałym AF przed izolacją żył płucnych służącą utrzymaniu rytmu zatokowego.

Niezwykle wysoka amplituda sygnału pęczka Hisa w kanale przedsionkowym ICD

In patients with chronic atrial fi brillation and congestive heart failure presenting with narrow QRS complex the directHis-bundle pacing the use of dual chamber implantable cardioverter-defibrillator can be a defi nite treatment optionmeeting all therapeutic goals. This approach enables heart rate regularization, appropriate increase of beta-blockerdose with additional benefi t in terms of arrhythmic death prophylaxis. The proper functioning of implantable cardioverter--defibrillator demands appropriate atrial channel/His-bundle signal sensing. The low His-bundle electrogram amplitudeusually does not interfere with the device function and the DDI or DVI programming modes are reasonable. The authors present a case of unusually high His-bundle signal amplitude sensed by atrial channel of implantable cardioverter-defibrillator, which could potentially contribute to some particular programming considerations. The attending physician should be aware of some arrhythmia discriminators which may delay or even withhold the appropriate shock.Dla pacjentów z utrwalonym migotaniem przedsionków i zastoinową niewydolnością serca z wąskimi zespołami QRSw zapisie elektrokardiografi cznym optymalną opcją terapeutyczną może być stała stymulacja pęczka Hisa z wykorzystaniem dwujamowego kardiowertera-defibrylatora. To podejście zapewnia regularność rytmu komór oraz umożliwia zwiększanie dawki beta-adrenolityku z następczym obniżeniem ryzyka nagłego zgonu sercowego. Odpowiednie funkcjonowanie układu wymaga właściwego wyczuwania sygnału w kanale przedsionkowym/pęczka Hisa. Niska amplitudasygnału pęczka Hisa zazwyczaj nie wpływa na funkcjonowanie urządzenia w przypadku wykorzystania trybów stymulacjiDDI lub DVI.Autorzy prezentują przypadek bardzo wysokiej amplitudy sygnału pęczka Hisa wyczuwanej w kanale przedsionkowymwszczepialnego kardiowertera-defibrylatora, która wymaga pogłębionej analizy skutków określonego trybu funkcjonowania urządzenia. U takich pacjentów programowanie urządzenia wymaga, by uwzględnić działania pewnych dyskryminatorów arytmii, które mogą opóźnić lub nawet wstrzymać wyzwolenie adekwatnej terapii wysokoenergetycznej

Leczenie farmakologiczne napadów migotania przedsionków

Migotanie przedsionków jest najczęściej występującą arytmią nadkomorową na świecie. Wśród najpopularniejszych schematów farmakoterapii nieutrwalonych epizodów migotania przedsionków wyróżnia się kontrolę częstości rytmu serca, jak i kontrolę częstości rytmu komór. Leki antyarytmiczne można klasyfikować zarówno na podstawie ich profilu działania, jak też szczególnych wskazań do zastosowania. W dobieraniu odpowiedniego sposobu leczenia zwraca się uwagę na liczne czynniki zależne od pacjenta, w tym schorzenia współistniejące i obecność strukturalnej choroby serca. Dostępność leków antyarytmicznych w Polsce jest dość ograniczona. Niestety, nie istnieją uniwersalne schematy lekowe, które gwarantują najlepszą skuteczność i bezpieczeństwo terapii. Niniejszy artykuł przedstawia opis działania, profil farmakokinetyczny i ocenę skuteczności, potwierdzoną w badaniach naukowych, najczęściej używanych leków dostępnych w Polsce w leczeniu epizodów nieutrwalonego migotania przedsionków

Prąd uszkodzenia pęczka Hisa i czynny rytm węzłowy — rozważania kliniczne i techniczne

We present a case of dual chamber cardioverter-defibrillator placement with atrial lead implanted in His-bundle area, resulting in current of injury and accelerated nodal rhythm recorded in pacing system analyzer, rarely seen in clinical practice. Such presentation resulted in excellent pacing and sensing conditions, despite primarily doubtful setting.Zaprezentowano przypadek implantacji dwujamowego kardiowertera-defibrylatora z elektrodą przedsionkową lokowanąw okolicy pęczka Hisa, skutkującą prądem uszkodzenia i czynnym rytmem węzłowym, rzadko obserwowanym w praktyceklinicznej. Rezultatem były znakomite parametry stymulacji i czucia, mimo pierwotnie wątpliwej lokalizacji

Dlaczego warto stymulować pęczek Bachmanna? Rozważania elektrokardiograficzne i kliniczne

Despite its widely-understood physiological mode, artificial atrial pacing can negatively influence heart performance inmany respects. We present the case of an 80-year-old woman with the signs and symptoms of diastolic heart failure whichhad originated, according to the patient herself, due to the implantation of a dual chamber pacemaker inserted for thetreatment of sinus node disease. The atrial electrode was located in the right atrial appendage. Electrocardiographic andechocardiographic assessment indicated the possibility of a deleterious relationship between the atrial and ventricularcontraction, which could be responsible for patient’s symptoms. Some changes in device programming could contribute toa clinical improvement. Yet the question remains: should pacing of the Bachmann’s bundle be implemented in our patient?Stymulacja przedsionkowa może wpływać negatywnie na pracę serca pomimo jej pierwotnie fizjologicznego charakteru. Prezentujemy przypadek 80-letniej kobiety z objawami rozkurczowej niewydolności serca, które – według samej pacjentki – mają związek czasowy z implantacją z powodu choroby węzła zatokowego dwujamowego stymulatora serca. Elektroda przedsionkowa została umiejscowiona typowo w uszku prawego przedsionka. Elektro- oraz echokardiograficzna ocena pacjentki wykazała nieprawidłową relację czasową skurczu przedsionka i komory, co mogło być przyczyną objawów klinicznych. Optymalizacja programowania urządzenia może częściowo poprawić stan kliniczny pacjentki, jednakże wciąż pozostaje pytanie: czy należy dążyć do zmiany lokalizacji elektrody przedsionkowej - zastosowanie stymulacji pęczka Bachmanna w opisanym przypadku

Wpływ przewlekłej stymulacji prawej komory — aspekty elektrofizjologiczne, neurohumoralne, histopatologiczne i hemodynamiczne

Highly symptomatic patients with a sinus node disease constitute a relatively large group undergoing a permanent pacemaker implantation. There is no proof for lifesaving influence of this procedure. Nevertheless, the clinical symptoms decrease, with a simultaneous increase of patients’ wellbeing. This symptomatic impact of permanent pacing is indisputable. However, a careful weighting of the indications to the pacemaker implantation is required in every patient to balance the benefits and disadvantages of a chronic heart stimulation. The permanent right ventricle pacing contributes to unfavourable histological changes in the heart muscle structure, disturbed myocardial blood flow and neurohumoral activation, leading to degenerative processes interfering with diastolic and systolic functions of the ventricles. Those changes are in particular intensively seen in patients with compromised left ventricular systolic function. The first attempts to find better ventricular pacing sites and to ascertain more physiological ventricular contraction were made as early as in 1990s. These attempts were inspired by reports from many clinical studies emphasising the deleterious effect of chronic right ventricular pacing and by the fact that active fixation leads were already in the market. In many clinical trials the alternative pacing sites were studied to prove the concept of better systolic function during pacing and/or lower the percentage of pacing in the ventricle. An appropriate pacing site choice, the programming of hysteresis or an adequate atrioventricular delay are of particular importance for the purpose of either avoiding or reducing unfavourable chronic effects of ventricular pacing. On the basis of numerous literature data, the authors indicate the possibilities to avoid deleterious properties of the chronic right ventricular pacing by the use of currently available pacing modes and pacing leads implantation techniques.Pacjenci z objawową dysfunkcją węzła zatokowego to stosunkowo liczna grupa chorych, którzy, ze względu na nasilone objawy kliniczne, są poddawani zabiegowi implantacji stymulatora serca. Aktualna wiedza medyczna z dystansem odnosi się do korzyści ze stosowania stałej stymulacji serca w tej grupie chorych, zwłaszcza jeżeli rozpatruje się jej wpływ na ogólną przeżywalność pacjentów. Bezdyskusyjny pozostaje fakt korzystnego wpływu stymulacji na ograniczenie zgłaszanych przez pacjentów objawów klinicznych. Należy ze szczególną starannością kwalifikować pacjentów do tej formy terapii, a tym samym w sposób racjonalny zbilansować zyski wynikające ze stosowania elektrostymulacji z ewentualnymi niekorzystnymi następstwami, będącymi efektem przewlekłej stymulacji serca. Pacjenci poddani przewlekłej stymulacji prawokomorowej wykazują zmiany struktury histologicznej mięśnia sercowego, zaburzenia przepływu krwi w miokardium oraz aktywację czynników neurohumoralnych, których nasilenie może indukować zmiany degeneracyjne i pogarszać funkcję rozkurczową i skurczową serca. Zmiany te dotyczą zwłaszcza chorych z wyjściowo upośledzoną funkcją lewej komory. Ponieważ w wielu badaniach wskazywano na niekorzystny odległy efekt stymulacji prawokomorowej oraz ze względu na wprowadzenie elektrod o aktywnej fiksacji, to już w latach 90. XX wieku zaczęto poszukiwać nowych miejsc lokalizacji elektrody komorowej służących zapewnieniu jak najbardziej zbliżonego do fizjologicznego toru depolaryzacji komór. Podjęto próby kliniczne zmierzające do wskazania alternatywnych miejsc stymulacji serca związanych z mniejszym niekorzystnym wpływem na funkcję serca, zarówno w odniesieniu do położenia samej elektrody stymulującej, jak i odsetka stymulacji komorowej. Dlatego redukcja prawokomorowej stymulacji do niezbędnego minimum poprzez promowanie własnego przewodzenia przedsionkowo-komorowego — za pomocą właściwie zaprogramowanej histerezy lub czasu opóźnienia przedsionkowo-komorowego — stanowi jeden z elementów ograniczenia późnych następstw stymulacji. Na podstawie licznych pozycji piśmiennictwa autorzy wskazują na możliwości uniknięcia niekorzystnych właściwości przewlekłej prawokomorowej stymulacji serca dostępnymi obecnie technikami stymulacji i sposobami implantacji elektrod