Cukrzyca typu 2 u chorych po 70. roku życia — aspekty wyrównania metabolicznego

Background. The differences in the clinical manifesta­tion and course of diabetes observed in older individu­als should translate into various options of treatment and management of the elderly diabetic patients. Of particular importance is the early detection of disease complications due to its impact on the physical and mental health of elderly patients. Material and methods. All participants were hospital­ised in the Department of Internal Medicine, University Hospital No. 1 between the year 2012–2016. Based on the medical records, the consecutively presenting patients diagnosed with type 2 diabetes were divided into three basic groups: group 1 aged 37–58 years (30 individuals), group 2 aged 70–79 years (30 individu­als) and group 3 aged ≥ 80 years (50 individuals). The exclusion criteria were lack of logical verbal contact and substantial impairment of physical activity verified with the Katz Basic Activities of Daily Living (ADL) scale. Based on the medical history and documentation, the duration of diabetes, the BMI and frequency of hypo­glycaemia were established. Among patients, as part of their stay and regardless of the study conducted, the main parameters were determined referring to metabolic control of type 2 diabetes mellitus (percent­age of glycated haemoglobin, lipid profile) and blood pressure measurement. Results. The particular groups of patients differed in terms of the mean disease duration (p &lt; 0.001), i.e. 5 ± 6.4 years in group 1, 16.1 ± 8.6 years in group 2 and 14.6 ± 9 years in group 3. There were statisti­cally significant inter-group differences in mean body weight (BW) and BMI (patients ≥ 80: BW — 70.7 ± 14.3 (kg), BMI: 27.5 ± 4.3 (kg/m2); 70–79 years of age group: BW: 77.1 ± 16.4 (kg), BMI: 28.9 ± 6 (kg/m2); group 1 (BW: 92.4 ± 21.4 (kg), BMI: 31.5 ± 7.0 (kg/m2). The best glucose control was observed amongst patients ≥ 80 (group 3), as compared to group 1 — 47 patients (84%) vs. 4 patients (13.3%) (p &lt; 0.001). The percent­ages of HbA1c were as follows: 8.7 ± 2.3 (%) in group 1, 7.3 ± 1.2 (%) in group 2 and 6.9 ± 0.9 in group 3, respectively (p &lt; 0.001). There were no statistically significant differences in the blood pressure between particular groups of patients. Hypoglycaemia did not occur more frequently in any of the studied groups. Conclusions. Elderly patients suffering from type 2 diabetes vary in numerous aspects from younger patients. The basic differences were observed in rela­tion to anthropometric indices and average duration of the disease. Treatment of type 2 diabetes in elderly patients leads to excessive control with respect to the carbohydrate metabolism although patients do not report hypoglycaemia more frequently.   Wstęp. U chorych w starszym wieku obserwuje się pewne różnice zarówno w manifestacji klinicznej, jak i w przebiegu cukrzycy typu 2, które powinny się prze­kładać na sposób leczenia i postępowania z pacjentem diabetologicznym. Szczególne znaczenie ma wczesne zapobieganie powikłaniom choroby ze względu na ich wpływ na fizyczne i psychiczne zdrowie pacjentów w starszym wieku. Materiał i metody. Wszyscy pacjenci, którzy wzięli udział w badaniu, byli hospitalizowani w Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego nr 1 w Lublinie w latach 2012–2016. Na podstawie zgromadzonej dokumentacji medycznej chorych z rozpoznaną cukrzycą typu 2 kolejno zgła­szających się do Kliniki podzielono na trzy zasadnicze grupy: grupa badana 1. — pacjenci w wieku 37–58 lat (30 osób), grupa badana 2. — pacjenci w wieku 70–79 lat (50 osób) oraz grupa badana 3. — pacjenci w wieku ≥ 80 lat (50 osób). Kryteriami wykluczenia z badania były brak logicznego kontaktu słownego z chorym oraz znaczne ograniczenie sprawności fizycznej, weryfiko­wane przy pomocy Skali Katza (ADL). Na podstawie wywiadu i dokumentacji medycznej ustalono czas trwania cukrzycy, wartość wskaźnika masy ciała (BMI) oraz częstość występowania hipoglikemii. W ramach pobytu w Klinice, niezależnie od przeprowadzanego badania, u pacjentów oznaczono główne parametry odnoszące się do kontroli metabolicznego wyrównania cukrzycy typu 2 (odsetek hemoglobiny glikowanej, lipi­dogram) oraz wykonano pomiar ciśnienia tętniczego. Wyniki. Poszczególne grupy chorych różniły się pod względem średniego czasu trwania cukrzycy typu 2 (p < 0,001). W grupie badanej 1. czas ten wynosił: 5 ± 6,4 roku, w grupie badanej 2. — 16,1 ± 8,6 roku, a w grupie badanej 3. — 14,6 ± 9 lat. Wykazano staty­stycznie istotną różnicę w zakresie średniej masy ciała oraz średniego BMI między grupą chorych ≥ 80 lat (śred­nia masa ciała: 70,7 ± 14,3 kg, BMI: 27,5 ± 4,3 kg/m2), grupą chorych w wieku 70–79 lat (średnia masa ciała: 77,1 ± 16,4 kg, BMI: 28,9 ± 6 kg/m2) i grupą chorych w wieku 37–58 lat (średnia masa ciała: 92,4 ± 21,4 kg, BMI: 31,5 ± 7,0 kg/m2). Najlepsze wyrównanie go­spodarki węglowodanowej odnotowano u chorych ≥ 80. roku życia z grupy badanej 3., najsłabsze zaś — w grupie badanej 1.: 47 chorych (94%) vs. 4 chorych (13,3%) (p < 0,001). Odsetek HbA1c wynosił — odpo­wiednio — 8,7 ± 2,3% w grupie badanej 1., 7,3 ± 1,2% w grupie badanej 2. i 6,9 ± 0,9% w grupie badanej 3. (p < 0,001). Między poszczególnymi grupami chorych nie zaobserwowano statystycznie istotnych różnic w zakresie rejestrowanych wartości ciśnienia tętniczego. Wnioski. Chorzy na cukrzycę typu 2 w wieku pode­szłym różnią się pod wieloma względami od chorych w młodszym wieku. Podstawowe różnice odnotowano zarówno w odniesieniu do wskaźników antropome­trycznych, jak i średniego czasu trwania choroby. Leczenie cukrzycy typu 2 u chorych w starszym wieku prowadzi do nadmiernego wyrównania w zakresie gospodarki węglowodanowej, przy czym chorzy ci nie zgłaszają częstszego występowania hipoglikemii

Coexistence of non-dipper hypertension with other chronic diseases

Background Hypertension is currently one of the major risk factors of cardiovascular diseases. Level of blood pressure fluctuates over a 24-hour cycle. Depending on the incidence of daily blood pressure rhythm disorders, or a lack thereof, we can distinguish dipper and non-dipper profiles. Material and methods The analysis covered medical documentation and a 24-hour blood pressure rhythm monitored by the ABPM system in selected 130 patients with diagnosed arterial hypertension, aged between 18 and 87, hospitalized in the years 2010–2014 in the Internal Medicine Department. Results It was found that hypertension frequently occurred in obese patients, with carbohydrate metabolism disorders, hyperlipidaemia and thyroid diseases. A significant correlation was observed between dipper hypertension and hyperlipidaemia, as well as between non-dipper hypertension and smoking. Conclusions Non-dipper type patients constitute a quite varied group in terms of concurrent diseases. These patients should be actively monitored for specific chronic illnesses

Community — acquired pneumonia in elderly patients with comorbidities

Wstęp. Pozaszpitalne zapalenie płuc jest częstą chorobą rozpoznawaną w praktyce lekarza rodzinnego. Ze względu na postępujące starzenie się społeczeństwa występuje w dużej mierze u osób w wieku starszym. Cel pracy. Analiza objawów występujących w przebiegu pozaszpitalnego zapalenia płuc u pacjentów starszych. Materiał i metody. Przeanalizowano pod względem występujących objawów dokumentację medyczną kolejno wybranych 45 pacjentów z rozpoznanym pozaszpitalnym zapaleniem płuc. Do oceny zapalenia posłużyło oznaczenie białka C-reaktywnego (CRP) oraz stężenia leukocytów w morfologii krwi. Analizie poddano również występowanie u poszczególnych pacjentów określonych chorób współistniejących. Wyniki. U pacjentów powyżej 70. roku życia rzadziej obserwowano objawy kliniczne i laboratoryjne typowe dla zapalenia płuc. Wnioski. Pozaszpitalne zapalenie płuc (PZP) ma odmienną symptomatologię u osób starszych oraz znacznie gorszy przebieg, jeśli towarzyszą mu choroby współistniejące.Introduction. Community — acquired pneumonia is a common lung disease diagnosed in general practice. Because the population is getting older, many elderly people are affected. Aim of the study. Analysis of symptoms in the course of community-acquired pneumonia in elderly patients. Material and methods. Analyzed in terms of symptoms sequentially selected medical records of 45 patients with diagnosis of community-acquired pneumonia. To evaluate the sign of inflammation C-reactive protein (CRP) concentration and white blood cells was used. Results. Patients over 70 years old less frequently presented typical clinical and laboratory signs of pneumonia. Conclusions. Community-acquired pneumonia (CAP) has a different symptomatology in the elderly patients and its cause significantly deteriorates if it is accompanied by comorbidities

Extrapulmonary tuberculosis — a multidisciplinary approach

Gruźlica pozapłucna jest istotnym problemem klinicznym. W przeciwieństwie do gruźlicy płuc jej rozpoznanie bywa trudne, ze względu na brak charakterystycznych objawów oraz skomplikowaną diagnostykę. Problem dotyczy głównie pacjentów z obniżoną odpornością na skutek współwystępowania licznych chorób współtowarzyszących, jak również w trakcie przewlekłej steroidoterapii czy leczenia przeciwnowotworowego. W poniższej pracy przedstawiamy występowanie, przebieg kliniczny, diagnostykę i rokowanie w gruźlicy pozapłucnej, zależnie od jej lokalizacji w oparciu o aktualne piśmiennictwo.Extrapulmonary tuberculosis is an essential clinical problem. On the contrary to the tuberculosis of the lung its diagnosis may be difficult due to no characteristic symptoms and complex diagnostic procedures. It concerns especially patients with abnormal low immunity because of a lot of concomitant diseases, as well as in the course of chronic steroid or antineoplasm therapy. In this article we present epidemiology, clinical process, diagnosis and prognosis depending on location of the in extrapulmonary tuberculosis based on the current literature

Diagnostyka gorączki u pacjentki z rozpoznaniem przewlekłej białaczki limfocytowej

Przewlekła białaczka limfocytowa (PBL) jest najczęstszym nowotworem układu krwiotwórczego u dorosłych. Charakteryzuje ją zróżnicowany przebieg kliniczny, od postaci łagodnych, niewymagających leczenia, do agresywnych, kiedy konieczna jest immunoche- mioterapia. W sytuacji pojawienia się objawu w postaci gorączki należy wziąć pod uwagę zarówno wystąpienie progresji choroby, in- fekcji związanej z defektem immunologicznym występującym w jej przebiegu, jak również zmianę charakteru nowotworu w kierunku chłoniaka o dużej złośliwości. W opisanym poniżej przypadku przedstawiono przebieg kliniczny oraz problemy diagnostyczno-tera- peutyczne u pacjentki, u której 2 lata po rozpoznaniu PBL rozpoznano chłoniaka Hodgkina w przebiegu transformacji richterowskiej

Diabetic foot syndrome as an interdisciplinary problem

Diabetes is a metabolic disease of the growing maturity. Diabetic foot syndrome is a chronic complications of diabetes. In neuropathic sensory disorders, ischemia of the lower limbs, and improper alignment metabolic control may occur in minor injuries around the foot, giving rise to a difficult healing ulcers. Even minor wounds rapidly infection by pathogenic bacteria, which significantly hinders their treatment. Health and life-saving solution in situations of persistent symptoms of infection is amputation of the lower limb. Doing so, however, does not solve the problem of diabetic and should be the final proceedings after having exhausted all possible treatments for diabetic foot syndrome

Type 2 diabetes in patients older than 70 years — aspects of metabolic control

  Background. The differences in the clinical manifesta­tion and course of diabetes observed in older individu­als should translate into various options of treatment and management of the elderly diabetic patients. Of particular importance is the early detection of disease complications due to its impact on the physical and mental health of elderly patients. Material and methods. All participants were hospital­ised in the Department of Internal Medicine, University Hospital No. 1 between the year 2012–2016. Based on the medical records, the consecutively presenting patients diagnosed with type 2 diabetes were divided into three basic groups: group 1 aged 37–58 years (30 individuals), group 2 aged 70–79 years (30 individu­als) and group 3 aged ≥ 80 years (50 individuals). The exclusion criteria were lack of logical verbal contact and substantial impairment of physical activity verified with the Katz Basic Activities of Daily Living (ADL) scale. Based on the medical history and documentation, the duration of diabetes, the BMI and frequency of hypo­glycaemia were established. Among patients, as part of their stay and regardless of the study conducted, the main parameters were determined referring to metabolic control of type 2 diabetes mellitus (percent­age of glycated haemoglobin, lipid profile) and blood pressure measurement. Results. The particular groups of patients differed in terms of the mean disease duration (p &lt; 0.001), i.e. 5 ± 6.4 years in group 1, 16.1 ± 8.6 years in group 2 and 14.6 ± 9 years in group 3. There were statisti­cally significant inter-group differences in mean body weight (BW) and BMI (patients ≥ 80: BW — 70.7 ± 14.3 (kg), BMI: 27.5 ± 4.3 (kg/m2); 70–79 years of age group: BW: 77.1 ± 16.4 (kg), BMI: 28.9 ± 6 (kg/m2); group 1 (BW: 92.4 ± 21.4 (kg), BMI: 31.5 ± 7.0 (kg/m2). The best glucose control was observed amongst patients ≥ 80 (group 3), as compared to group 1 — 47 patients (84%) vs. 4 patients (13.3%) (p &lt; 0.001). The percent­ages of HbA1c were as follows: 8.7 ± 2.3 (%) in group 1, 7.3 ± 1.2 (%) in group 2 and 6.9 ± 0.9 in group 3, respectively (p &lt; 0.001). There were no statistically significant differences in the blood pressure between particular groups of patients. Hypoglycaemia did not occur more frequently in any of the studied groups. Conclusions. Elderly patients suffering from type 2 diabetes vary in numerous aspects from younger patients. The basic differences were observed in rela­tion to anthropometric indices and average duration of the disease. Treatment of type 2 diabetes in elderly patients leads to excessive control with respect to the carbohydrate metabolism although patients do not report hypoglycaemia more frequently.Wstęp: U pacjentów w wieku starszym obserwujemy pewne różnice zarówno w manifestacji klinicznej jak również w przebiegu cukrzycy typu 2, które powinny przekładać się na sposób leczenia i postępowania z pacjentem diabetologicznym. Szczególne znaczenie ma wczesne zapobieganie powikłaniom choroby ze względu na jej wpływ na fizyczne i psychiczne zdrowie pacjentów w starszym wieku. Materiał i metody: Wszyscy pacjenci, którzy wzięli udział w badaniu byli hospitalizowani w Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego Nr 1 w latach 2012 - 2016. Na podstawie zgromadzonej dokumentacji medycznej pacjentów z rozpoznaną cukrzycą typu 2 kolejno zgłaszających się do Kliniki podzielono na trzy zasadnicze grupy: grupa badana 1 w wieku 37 - 58 lat (30 osób), grupa badana 2 w wieku 70 - 79 lat (50 osób) oraz grupa badana 3 w wieku ≥ 80 lat (50 osób). Kryterium wykluczenia z badania był brak logicznego słownego kontaktu z chorym oraz znaczne ograniczenie sprawności fizycznej weryfikowane przy pomocy Skali Katza (ADL). Na podstawie wywiadu i dokumentacji medycznej ustalono czas trwania cukrzycy, wartość wskaźnika body mass index (BMI) oraz częstość występowania hipoglikemii. Wśród pacjentów, w ramach pobytu i niezależnie od przeprowadzanego badania oznaczono główne parametry odnoszące się do kontroli metabolicznego wyrównania cukrzycy typu 2 (odsetek hemoglobiny glikowanej, lipidogram) oraz wykonano pomiar ciśnienia tętniczego. Wyniki: Poszczególne grupy pacjentów różniły się pod względem średniego czasu trwania cukrzycy typu 2 (p < 0,000001). W grupie badanej 1 czas ten wynosił: 5 ± 6,4 lat (Me 3 lata), grupie badanej 2: 16,1 ± 8,6 lat (Me 15 lat) oraz w grupie badanej 3: 14,6 ± 9 lat (Me 15 lat). Wykazano statystycznie istotną różnicę w zakresie średniej masy ciała oraz wskaźnika BMI między grupą chorych ≥ 80 lat (średnia masa ciała: 70,7 ± 14,3 (kg), wskaźnik BMI: 27,5 ± 4,3 (kg/m2)), grupą w wieku 70 - 79 lat (średnia masa ciała: 77,1 ± 16,4 (kg) , wskaźnik BMI: 28,9 ± 6(kg/m2)) i grupą badaną 1 (średnia masa ciała: 92,4 ± 21,4 (kg), wskaźnik BMI: 31,5 ± 7,0 (kg/m2)). Najlepsze wyrównanie gospodarki węglowodanowej prezentowali chorzy ≥ 80 roku życia grupy badanej 3 w stosunku do grupy badanej 1: 47 chorych (94%) vs 4 chorych (13,3%) (p < 0,00001). Odsetek HbA1c wynosił odpowiednio 8,7 ± 2,3 (%) w grupie badanej 1, 7,3 ± 1,2 (%) w grupie badanej 2 i 6,9 ± 0,9 (%) w grupie badanej 3 (p < 0,000001). Nie zaobserwowano statystycznie istotnych różnic w zakresie rejestrowanych wartości ciśnienia tętniczego między poszczególnymi grupami chorych. Wnioski: Pacjenci w wieku podeszłym z cukrzycą typu 2 różnią się pod wieloma względami od chorych w młodszym wieku. Podstawowe różnice zaobserwowano zarówno w odniesieniu do wskaźników antropometrycznych jak również średniego czasu trwania choroby. Leczenie cukrzycy typu 2 u chorych w starszym wieku prowadzi do nadmiernego wyrównania w zakresie gospodarki węglowodanowej przy czym ci chorzy nie zgłaszają częstszego występowania hipoglikemii

Diabetic foot syndrome as an interdisciplinary problem

Diabetes is a metabolic disease of the growing maturity. Diabetic foot syndrome is a chronic complications of diabetes. In neuropathic sensory disorders, ischemia of the lower limbs, and improper alignment metabolic control may occur in minor injuries around the foot, giving rise to a difficult healing ulcers. Even minor wounds rapidly infection by pathogenic bacteria, which significantly hinders their treatment. Health and life-saving solution in situations of persistent symptoms of infection is amputation of the lower limb. Doing so, however, does not solve the problem of diabetic and should be the final proceedings after having exhausted all possible treatments for diabetic foot syndrome

Depresja u osób starszych z cukrzycą typu 2

Wstęp: Celem pracy było zbadanie związku między depresją u starszych pacjentów z cukrzycą typu 2 a czasem trwania choroby, powikłaniami mikronaczyniowymi i poziomem edukacji diabetologicznej. Materiał i metody: Chorych podzielono na trzy główne grupy: grupa badana I w wieku 37–58 lat, grupa badana II w wieku 70–79 lat, grupa badana III w wieku 80 lat więcej. Na podstawie zgromadzonej dokumentacji medycznej określono średni czas trwania cukrzycy, występowanie powikłań mikronaczyniowych, poziom edukacji diabetologicznej oraz nasilenie depresji w poszczególnych grupach wiekowych. Wyniki: Powikłania mikronaczyniowe częściej występowały w grupach pacjentów starszych i z niższym poziomem edukacji diabetologicznej. W najstarszej grupie najczęściej występowała depresja umiarkowanie ciężka i ciężka, natomiast w grupie najmłodszej 50% pacjentów nie miało objawów depresji, u 43,4% stwierdzono łagodną depresję, a najrzadziej występowała depresja umiarkowana i umiarkowanie ciężka (3,3%). Różnice były istotne statystycznie (p &lt; 0,00001). Wnioski: U chorych z cukrzycą typu 2 depresja częściej występuje w starszych grupach wiekowych z dłuższym średnim czasem trwania cukrzycy, niższym poziomem edukacji diabetologicznej i większym nasileniem powikłań mikronaczyniowych

Depression in the elderly with type 2 diabetes mellitus

Background: The aim of this work was to explore the association of depression in elderly patients with type 2 diabetes mellitus (T2DM) with disease duration, microvascular complications and level of diabetes education. Methods: Patients were divided into three main groups: group 1 aged 37–58 years, group 2 aged 70–79, group 3 aged ≥ 80 years. On the basis of collected medical records mean diabetes duration, microvascular complications, diabetes education level and depression severity were determined in particular age groups. Results: Microvascular complications occurred more frequently in older groups of patients with lower diabetes education level. In the oldest group moderately severe and severe depression was most frequent, while in the youngest group 50% of patients did not have any signs of depression, 43.4% presented mild depression, moderate and moderately severe depression was the least frequent (3.3%). Differences were statistically significant (p &lt; 0.00001). Conclusions: In patients with T2DM depression is more common in older age groups with longer average diabetes duration, lower diabetes education level and greater severity of microvascular disease complications