Impaired renal function in acute myocardial infarction

Impaired renal function is a risk factor for cardiovascular disease and an adverse prognostic factor in patients with established cardiovascular disease. In addition, with current widespread use of invasive procedures in the treatment of acute myocardial infarction, contrast- -induced nephropathy is a growing problem in this patient population. In acute myocardial infarction, impaired renal function may result from underlying kidney disease, acute renal failure, and the effect of drugs and contrast agents used during diagnostic procedures or treatment. These various causes may coexist, resulting in significantly worse outcomes. Prompt recognition of the degree of renal function impairment and institution of appropriate preventive and therapeutic measures are among major goals of in-hospital management of these patients. A commonly used method to evaluate renal function is the determination of glomerular filtration rate. Appropriate nephroprotective treatment should be used in patients at risk of contrast-induced nephropathy. The most commonly used methods include the use of iso- -osmotic contrast agents and appropriate hydration in the periprocedural period. Studies are currently under way to evaluate nephroprotective properties of other drugs such as N-acetylcysteine, sodium chloride and sodium bicarbonate solutions, mannitol, and statins. Results of some studies suggest that these measures may effectively reduce the number of renal function deterioration events in patients with acute myocardial infarction. Regardless of the cause, impaired renal function in acute myocardial infarction is a significant adverse prognostic factor. Thus, despite some inconsistent views regarding the optimal management strategy, intensive diagnostic, preventive, and therapeutic measures are clearly necessary in patients with acute myocardial infarction and impaired renal function

Wytyczne diagnostyki i leczenia niewydolności serca w 2012 roku. Co się zmieniło?

Niewydolność serca to jedno z najważniejszych wyzwań współczesnej medycyny i ze względu naskalę oraz koszty problem daleko wykraczający poza perspektywę czysto medyczną. Badaniakliniczne przeprowadzone u chorych z niewydolnością serca zgodnie z wymogami medycynyopartej na dowodach umożliwiły opracowanie i publikacje kolejnych edycji zaleceń postępowaniadiagnostycznego i leczenia. Wytyczne te ulegały istotnym modyfikacjom, co było odzwierciedleniempublikacji wielu badań klinicznych i metaanaliz przeprowadzonych wcześniej prób.W niniejszym artykule podjęto próbę odpowiedzi na pytania, co zmieniło się w nowych wytycznychi w jakim zakresie zmiany te mogą wpłynąć na polską praktykę kliniczną

Upośledzona funkcja nerek w zawale serca

Upośledzona funkcja nerek (IRF) jest czynnikiem zwiększającym ryzyko wystąpienia chorób układu sercowo-naczyniowego oraz pogarszającym rokowanie pacjentów z już istniejącymi schorzeniami tego układu. Wraz z upowszechnieniem się inwazyjnych metod leczenia zawału serca, związanych ze stosowaniem środków kontrastujących, narasta dodatkowo problem nefropatii kontrastowej w tej grupie chorych. Upośledzona funkcja nerek w przebiegu zawału serca może być spowodowana istniejącą pierwotnie przewlekłą chorobą nerek, ostrą niewydolnością nerek lub działaniem leków i środków kontrastowych stosowanych podczas diagnostyki i leczenia. Często przyczyny te nakładają się, co znacznie pogarsza rokowanie. W okresie wewnątrzszpitalnym szczególne znaczenie ma jak najszybsze rozpoznanie stopnia upośledzenia funkcji nerek oraz wdrożenie odpowiedniej profilaktyki i leczenia. Powszechnie uznaną metodą umożliwiającą ocenę funkcji nerek jest określanie wielkości filtracji kłębuszkowej (GFR). U pacjentów zagrożonych wystąpieniem nefropatii wywołanej kontrastem stosuje się leczenie nefroprotekcyjne. Do najczęściej stosowanych metod należą podawanie izoosmolarnych środków kontrastowych oraz odpowiednie nawadnianie pacjentów w okresie okołozabiegowym. Trwają badania nad oceną właściwości nefroprotekcyjnych innych leków, takich jak N-acetylocysteina, NaCl, NaHCO3, mannitol oraz statyny. Wyniki niektórych analiz przemawiają za ich skutecznością w zmniejszaniu częstości incydentów pogorszenia funkcji nerek w przebiegu zawału serca. Upośledzona funkcja nerek w przebiegu zawału serca jest, bez względu na jej przyczynę, czynnikiem bardzo niekorzystnych rokowniczo. Dlatego mimo istniejących wśród autorów prac rozbieżności dotyczących optymalnej strategii postępowania, w grupie pacjentów z zawałem serca i IRF konieczne jest wdrażanie intensywnych działań diagnostycznych, profilaktycznych i leczniczych. (Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 3: 122-129

Long-term outcomes of patients with multivessel coronary artery disease presenting non-ST-segment elevation acute coronary syndromes

Background: There is paucity of data concerning the optimal revascularization in patients with mul- tivessel coronary artery disease (CAD) presenting non-ST-segment elevation acute coronary syndrome (NSTE-ACS). The aim was to evaluate long-term outcomes of patients with multivessel CAD presenting NSTE-ACS depending on the management after coronary angiography. Methods: 3,166 patients with NSTE-ACS hospitalized between 2006 and 2014 were screened. After ex- clusions, 1,342 patients were enrolled with multivessel CAD and were divided depending on their man- agement after coronary angiography; the medical-only therapy group (n = 91), the percutaneous coronary intervention (PCI) group (n = 1,122), the coronary artery bypass grafting (CABG) group (n = 129). Propensity scores matching was used to adjust for differences in patient baseline characteristics.  Results: After propensity score analysis, 273 well-matched patients were chosen. Both before and after matching, patients treated with a medical-only therapy were burdened with the highest percentage of 24-month all-cause death and non-fatal MI in comparison to PCI and CABG groups, respectively. In the CABG group, ACS-driven revascularization rate was lowest. In the overall population, PCI (HR 0.33; 95% CI 0.20–0.53; p < 0.0001) and CABG (HR 0.54; 95% CI 0.31–0.93; p = 0.028) were independent factors associated with favorable 24-month prognosis. However, in a matched population only PCI was an independent predictor of long-term prognosis with a 63% decrease of 24-month mortal- ity (HR 0.37; 95% CI 0.19–0.69; p = 0.0020). Conclusions: In patients with multivessel CAD presenting with NSTE-ACS, medical-only man- agement is related with adverse long-term prognosis in contrast to revascularization, which reduces 24-month mortality, especially among patients undergoing percutaneous intervention. Performance of PCI is an independent factor for improving long-term prognosis.

Aterektomia rotacyjna — renesans metody

Advances in the diagnosis and treatment of cardiovascular diseases have contributed to the increase of number of elderly patients referred to cardiologists. Coronary artery calcification rate increases with age. Calcifications are the most common cause of the percutaneous coronary intervention failure. Revascularization of patients with heavily calcified coronary arteries can be a challenge for interventional cardiologists. The procedural success rate in these patients can be improved by using rotational atherectomy (RA), which is a technique to modify the atherosclerotic plaque and facilitate stent delivery and implantation. Even though, RA is not recommended before stenting, it may improve prognosis and the quality of life in many patients. Currently the role of RA increases, therefore we present the current state of this technique.Postępy w diagnostyce i leczeniu chorób układu sercowo-naczyniowego sprawiają, że pod opieką kardiologów znajdują się coraz starsi chorzy. Z wiekiem wzrasta także stopień uwapnienia tętnic wieńcowych. Uwapnione zmiany są najczęstszą przyczyną niepowodzeń zabiegów angioplastyki wieńcowej. Rewaskularyzacja pacjentów z uwapnionymi zmianami tętnic wieńcowych często stanowi wyzwanie dla kardiologa. Alternatywną metodą, która stanowi szansę na powodzenie zabiegu u takich chorych, jest aterektomia rotacyjna (RA), technika ta pozwala na modyfikację blaszki miażdżycowej i wprowadzenie stentu. Chociaż RA nie zaleca się jako rutynowej procedury przed implantacją stentu, to w wielu przypadkach umożliwia poprawę rokowania i jakości życia. W ostatnich latach rola rotablacji się zwiększa, dlatego w niniejszej pracy zaprezentowano aktualny stan wiedzy dotyczący tej metody

Stentig of unprotected left main coronary artery in view of current guidelines and randomized clinical trials

Pacjentów z chorobą niezabezpieczonego pnialewej tętnicy wieńcowej (ULMD) cechuje gorsze rokowanie odległe niż inne grupy osób z chorobą wieńcową. W ostatnich latach bezpieczeństwo i skuteczność rewaskularyzacji przezskórnej (PCI) w porównaniu z pomostowaniem aortalno-wieńcowym (CABG) były ważnym tematem zainteresowań kardiochirurgów i kardiologów interwencyjnych. Ta grupa pacjentów jest coraz częściej leczona za pomocą PCI, ale wynikające z tego korzyści w porównaniu z metodą chirurgiczną pozostają dyskusyjne, szczególnie że CABG długo było metodą z wyboru w leczeniu ULMD. W aktualnych wytycznych wskazuje się na możliwość rozważenia PCI u wybranych grup pacjentów z chorobą pnia, szczególnie ze względu na coraz szerszy dostęp do takich metod, jak ultrasonografia wewnątrz naczyniowa i ocena cząstkowej rezerwy wieńcowej wykorzystywanych do optymalizacji wyników zabiegów przezskórnych. Analiza wyników randomizowanych badań klinicznych i rejestrów wyraźnie sugeruje porównywalną skuteczność obu proponowanych metod w odniesieniu do śmiertelności odległej. Rejestrowana częstość incydentów naczyniowo-mózgowych jest jednak wyższa w grupie poddanej CABG, natomiast stosowanie PCI wiązało się z częstszą koniecznością wykonania ponownej rewaskularyzacji uprzednio stentowanego naczynia. Istnieje kilka grup pacjentów, u których CABG powinno być rozważane jako preferowana metoda. Należą do nich pacjenci z cukrzycą, wielonaczyniową chorobą wieńcową i chorzy ze znacznie obniżoną frakcją wyrzutową. U chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi spowodowanymi zwężeniami pnia PCI zaleca się ze względu na większą dostępność oraz krótszy czas potrzebny na wdrożenie leczenia. Konsultacje w obrębie wielospecjalistycznego zespołu, z uwzględnieniem preferencji pacjenta, rekomenduje się przed podjęciem decyzji o metodzie leczenia, by poprawić jego wyniki i jakość życia chorego. Biorąc pod uwagę wyniki cytowanych badań, wydaje się, że zabiegi PCI w leczeniu wybranych pacjentów z ULMD nie są mniej sktuteczne od metody chirurgicznej.Patients with unprotected left main disease (ULMD) have worse prognosis than patients with other forms of coronary artery disease. During the past decade, the safety and efficancy of percutaneous coronary intervention (PCI) versus coronary artery bypass grafting (CABG) for ULMD have been major area of interests for both interventional cardiologists and cardiac surgeons. This group of patients is increasingly treated with PCI, but its benefits in comparison with CABG remain controversial, especially as CABG has long been a method of choice for patients with ULMD. Current guidelines indicate that PCI may now be considered as an alternative to CABG in selected groups of patients, especially as intravascular ultrasound and fractional flow reserve used for optimization of percutaneous techniques are more widely accessible. Results of randomized clinical trials (RCT) and registries strongly suggest non inferiority of PCI as compared to CABG with regard to mortality. Cerebrovascular events are however higher in CABG group, whilst PCI is associated with higher rate of target vessel revascularization. There are several groups of patients for which CABG should be considered as preferred revascularization method i.e. patients with diabetes, multivessel coronary artery disease and those with significantly decreased ejection fraction. In case of acute coronary syndrome caused by left main lesion PCI is recommended for its higher availability and shorter time to treatment initiation. Discussion within multidisciplinary heart teamand with the patient before the revascularization procedure is highly recommended to further improve the outcomes and patient quality of life after intervention for ULMD. Considering data from RCTs and registries it seems that PCI might be considered as effective method of revascularization ac CABG in selected groups of ULMD patients