Ocena stężenia produków zaawansowanej glikacji białek i przeciwciał anty-CEL i anty-CML w surowicy pacjentów chorujących na orbitopatię Gravesa przed i po leczeniu metyloprednizolonem

  Introduction: The glycation process is a non-enzymatic modification of proteins occurring due to the reactions of reductive carbohydrates. The glycated residues lose their biological functions, and their removal process is ineffective. They accumulate, and as a result they cause an immunological response. The aim of this study was a determination of the concentrations of advanced glycation end-products and antibodies against carboxymethyl lysine (anti-CML) and carboxyethyl lysine (anti-CEL) in the sera of Graves’ orbitopathy patients. Material and methods: The study group were patients from the Division of Endocrinology of the Medical University of Silesia (n = 25) suffering from Graves’ orbitopathy. The concentration of AGE-peptides using flow spectrofluorimetry method, and anti-CML and anti-CEL IgG antibodies using immunoenzymatic technique (ELISA), were measured in patients sera before and after methylprednisolone treatment. Results: In sera of the study group the concentrations of AGE-peptides and anti-CML were significantly lower before and after treatment in comparison to the control group (p < 0.05). Mean values of anti-CEL concentrations were comparable (at both phases of treatment) with the value observed in the control group. After treatment the concentrations of AGE-peptides and anti-CEL significantly decreased (p < 0.05); however, the concentration of anti-CML was also lower but the observed change was not significant (p > 0.05). Conclusions: In the course of Graves’ orbitopathy the glycation process is disturbed. The treatment modifies significantly the process by lowering the concentration of advanced glycation end-products and suppressing the immune response to them. (Endokrynol Pol 2016; 67 (4): 383–389)    Wstęp: Glikacja jest nieenzymatyczną modyfikacją białek zachodzącą z udziałem cukrów redukujących. Produkty glikacji białek tracą swoje biologiczne funkcje, przez co ich usuwanie staje się nieefektywne. Kumulują się one, a jako neoepitopy wywołują odpowiedź immunologiczną. Celem pracy była ocena stężeń końcowych produktów zaawansowanej glikacji białek (AGE-peptydów) i przeciwciał przeciwko karboksymetylolizynie (anty-CML) i karboksyetylolizynie (anty-CEL) w surowicy chorych na orbitopatię Gravesa. Materiał i metody: Badaną grupę stanowili pacjenci Kliniki Endokrynologii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego (n = 25) cierpiący na orbitopatię Gravesa. W surowicy krwi żylnej oznaczono zawartość AGE-peptydów przy użyciu metody spektrofluorymetrii przepływowej oraz przeciwciał anty-CML i anty-CEL w klasie IgG przy użyciu techniki immunoenzymatycznej (ELISA), przed i po leczeniu preparatem metyloprednizolonu. Wyniki: W próbkach surowicy grupy badanej wykazano istotne statystycznie niższe stężenia AGE-peptydów i anty-CML zarówno przed, jak i po leczeniu w porównaniu z grupą kontrolną (p < 0,05). Średnie stężenia anty-CEL były porównywalne (w obu etapach leczenia) do obserwowanych w grupie kontrolnej. Po zastosowanym leczeniu stężenie AGE-peptydów oraz anty-CEL uległo znaczącemu obniżeniu (p < 0,05); stężenie anty-CML również było niższe, lecz zaobserwowana różnica nie była znamienna statystycznie (p > 0,05). Wnioski: W przebiegu orbitiopatii Gravesa procesy glikacji białek ulegają zaburzeniu. Na podstawie wyników wstępnych badań można stwierdzić, że leczenie istotnie modyfikuje ten proces, zmniejszając stężenie końcowych produktów zaawansowanej glikacji oraz hamując odpowiedź immunologiczną przeciwko nim. (Endokrynol Pol 2016; 67 (4): 383–389)

Lipohipertrofia — niedoceniane (ważne) skórne powikłanie insulinoterapii u pacjentów chorujących na cukrzycę

Introduction. The control of diabetes mellitus (DM) has been improved since the insulin pens were introduced into the diabetes treatment. In pen insulin injection site the new cutaneous complication — lipohypertrophy (LHT) was observed. Objectives. The assessment of the occurrences and risk factors of LHT in insulin receive patients. Patients and methods. 130 patients of the Regional Outpatient Diabetes Clinic in Zabrze were included to the study. The demographic, clinical characteristic, insulin therapy technique and knowledge about LHT were noticed in. The inclusion criteria: type 1 and 2 DM, > 2 years insulin therapy, insulin pen usage. LHT was defined as subcutaneous lump in ≥ 1 place in physical examination. Patients were divided into 2 groups according to diameter and thickness of LHT. Results. LHT was observed in 78 (60%) of patients, but 48 (61.5%) patients developed LHT in 1 site, 30 (38.5%) patients developed LHT in > 1 site. 78 (60%) patients could defined LHT, but only 47 (60%) in LHT group. Patients with LHT longer suffer from DM, longer receive insulin and longer use the same needle. They had higher fasting and postprandial glycaemia, higher insulin requirement and more often complain about hypoglycemia. In the multivariate analysis the independent factors for presence of LHT were: needle reuse > 1 day, not changing sites of injection and human insulin usage. Conclusions. LHT is a common cutaneous complication of insulin pen usage. Risk factors obtained in this study are modifiable and they should be taken into account in daily clinical practice.Wstęp. Leczenie cukrzycy (DM) stało się efektywniejsze po wprowadzeniu piór insulinowych, jednakże w miejscu wstrzyknięć zaobserwowano nowe powikłanie w postaci lipohipertrofii (LHT). W pracy podjęto próbę oceny częstości występowania i czynników ryzyka LHT u pacjentów leczonych insuliną. Materiał i metody. Badaniem ankietowym objęto 130 pacjentów Wojewódzkiej Poradni dla Chorych na Cukrzycę w Zabrzu. W kwestionariuszu uwzględniono dane demograficzne, kliniczne, technikę insulinoterapii i wiedzę na temat LHT. Kryteria włączenia stanowiły: DM typu 1 i 2, insulinoterapia (> 2 lata) oraz stosowanie piór insulinowych. Lipohipertrofię definiowano jako stwierdzenie w badaniu fizykalnym występowania przerostu tkanki podskórnej w co najmniej 1 miejscu. Pacjentów podzielono na 2 grupy w zależności od średnicy i grubości LHT. Wyniki. Lipohipertrofię stwierdzono u 78 pacjentów (60%); zmiana w 1 miejscu występowała u 48 (61,5%) z nich, a w więcej niż 1 miejscu u 30 (38,5%) osób. Wiedzę na temat LHT posiadało 78 (60%) pacjentów, w tym w grupie z LHT tylko 47 (60%) osób. Pacjenci z LHT istotnie dłużej chorowali na DM, dłużej stosowali insulinę i dłużej używali tej samej igły. Wyróżniali się oni ponadto wyższą glikemią na czczo i po posiłku, większym zapotrzebowaniem na insulinę i częściej zgłaszali epizody hipoglikemii. Używanie tej samej igły ponad 1 dzień, niezmienianie miejsca wstrzykiwania insuliny oraz stosowanie insuliny ludzkiej okazały się czynnikami ryzyka wystąpienia LHT. Wnioski. Lipohipertrofia jest powszechnym skórnym powikłaniem stosowania piór insulinowych. Czynniki ryzyka, które uzyskano w tym badaniu, są modyfikowalne, co powinno być uwzględniane w codziennej praktyce klinicznej

Development of method to assay pepsin activity in gastric juice

INTRODUCTION: The aim of this study was to develop a method to assay the activity of pepsin in gastric juice based on the method described in the references, which was not entirely effective in laboratory tests. The study aims to improve the aforementioned method based on the digestion of bovine hemoglobin by pepsin and to introduce effective changes so that the results may be useful for diagnostic purposes. MATERIALS AND METHODS: To achieve this, tests were carried out using the hemoglobin of different species of animals and human hemoglobin, changing the incubation periods, concentrations and volumes of reagents. RESULTS: Tests based on the use of purified (crystalline) pepsin revealed that the most effective in the assay of enzyme activity is human hemoglobin. The originally proposed incubation periods were extended, and in order to inhibit the reaction, trichloroacetic acid was used in a higher concentration than suggested, while reducing by half the volume of reactants. In the tests carried out using a purified enzyme, a correlation between the known concentration of the enzyme and the absorbance of supernatant containing the reaction products of enzymatic digestion of hemoglobin was proved. CONCLUSIONS: Introducting changes leads to more effective diagnostic use.WSTĘP: Celem niniejszych badań było opracowanie metody oznaczania aktywności pepsyny w soku żołądkowym na podstawie metody opisanej w piśmiennictwie, która w badaniach laboratoryjnych okazała się nie w pełni efektywna. Podjęta praca jest próbą udoskonalenia metody polegającej na trawieniu hemoglobiny wołowej przez pepsynę i wprowadzenia skutecznych zmian, aby uzyskane wyniki mogły być użyteczne w diagnostyce klinicznej. MATERIAŁ I METODY: Przeprowadzono badania z wykorzystaniem hemoglobin różnych gatunków zwierząt i człowieka, zmiany czasów inkubacji, stężeń oraz objętości reagentów. WYNIKI: Próby oparte na wykorzystaniu roztworu pepsyny wykazały, że najskuteczniejsza w oznaczaniu aktywności enzymu jest hemoglobina ludzka. Pierwotnie proponowane czasy inkubacji zostały wydłużone, a do hamowania reakcji użyto kwasu trichlorooctowego o wyższym stężeniu, niż sugerowano, równocześnie zmniejszając o połowę objęto-ści reagentów. W próbach przeprowadzonych z użyciem oczyszczonego enzymu wykazano korelację między stężeniem enzymu a absorbancją supernatantu zawierającego produkty reakcji enzymatycznego trawienia hemoglobiny. WNIOSKI: Wprowadzone modyfikacje pozwalają na udoskonalenie procesu oznaczania aktywności pepsyny w soku żołądkowym i efektywnego wykorzystania w praktyce laboratoryjnej

Development of method to assay pepsin activity in gastric juice

INTRODUCTION: The aim of this study was to develop a method to assay the activity of pepsin in gastric juice based on the method described in the references, which was not entirely effective in laboratory tests. The study aims to improve the aforementioned method based on the digestion of bovine hemoglobin by pepsin and to introduce effective changes so that the results may be useful for diagnostic purposes. MATERIALS AND METHODS: To achieve this, tests were carried out using the hemoglobin of different species of animals and human hemoglobin, changing the incubation periods, concentrations and volumes of reagents. RESULTS: Tests based on the use of purified (crystalline) pepsin revealed that the most effective in the assay of enzyme activity is human hemoglobin. The originally proposed incubation periods were extended, and in order to inhibit the reaction, trichloroacetic acid was used in a higher concentration than suggested, while reducing by half the volume of reactants. In the tests carried out using a purified enzyme, a correlation between the known concentration of the enzyme and the absorbance of supernatant containing the reaction products of enzymatic digestion of hemoglobin was proved. CONCLUSIONS: Introducting changes leads to more effective diagnostic use.WSTĘP: Celem niniejszych badań było opracowanie metody oznaczania aktywności pepsyny w soku żołądkowym na podstawie metody opisanej w piśmiennictwie, która w badaniach laboratoryjnych okazała się nie w pełni efektywna. Podjęta praca jest próbą udoskonalenia metody polegającej na trawieniu hemoglobiny wołowej przez pepsynę i wprowadzenia skutecznych zmian, aby uzyskane wyniki mogły być użyteczne w diagnostyce klinicznej. MATERIAŁ I METODY: Przeprowadzono badania z wykorzystaniem hemoglobin różnych gatunków zwierząt i człowieka, zmiany czasów inkubacji, stężeń oraz objętości reagentów. WYNIKI: Próby oparte na wykorzystaniu roztworu pepsyny wykazały, że najskuteczniejsza w oznaczaniu aktywności enzymu jest hemoglobina ludzka. Pierwotnie proponowane czasy inkubacji zostały wydłużone, a do hamowania reakcji użyto kwasu trichlorooctowego o wyższym stężeniu, niż sugerowano, równocześnie zmniejszając o połowę objęto-ści reagentów. W próbach przeprowadzonych z użyciem oczyszczonego enzymu wykazano korelację między stężeniem enzymu a absorbancją supernatantu zawierającego produkty reakcji enzymatycznego trawienia hemoglobiny. WNIOSKI: Wprowadzone modyfikacje pozwalają na udoskonalenie procesu oznaczania aktywności pepsyny w soku żołądkowym i efektywnego wykorzystania w praktyce laboratoryjnej

Heart rate control in selected cardiac diseases

Spoczynkowa częstotliwość rytmu serca, jak wykazano w wielu badaniach, wpływa na zachorowalność i śmiertelność u pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego oraz w populacji ogólnej. Rytm serca jest modyfikowalnym czynnikiem ryzyka zgonu i wpływa na występowanie objawów podmiotowych u osób z chorobą wieńcową, niewydolnością serca i migotaniem przedsionków. Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne (ESC) w wytycznych dotyczących postępowania w niewydolności serca i w stabilnej chorobie wieńcowej zaleca utrzymanie docelowych wartości rytmu serca, odpowiednio poniżej 70/min i poniżej 60/min. W obecnie obowiązujących wytycznych ESC nie podano optymalnych, docelowych wartości rytmu serca dla pacjentów z migotaniem przedsionków, jednak wiadomo, że szybki rytm serca wiąże się z występowaniem objawów w przebiegu migotania przedsionków. Mimo powszechnego stosowania leków zmniejszających częstość rytmu serca jest ona wciąż często niedostatecznie kontrolowana, co wpływa niekorzystnie jakość życia pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego. Pojawiają się zatem pytania, czy potrzebne są nowe leki zmniejszające częstość rytmu serca lub nowe metody jej kontroli.A value of heart rate at rest influences morbidity and mortality in patients with cardiovascular diseases, as well as in general population, as it was observed in many studies. The heart rate is a modifiable risk factor which affects the occurrences of symptoms of coronary artery disease, atrial fibrillation and heart failure. Therefore, The European Society of Cardiology recommends relatively low heart rate values in guidelines for the management of stable coronary artery disease and heart failure. Optimal heart rate values for patients with atrial fibrillation are still unknown, but elevated heart rate is connected with more frequent occurrences of atrial fibrillation symptoms. Latest studies have shown that the heart rate is still insufficiently controlled, despite of a widespread use of heart rate — lowering drugs. That raises an important question: is there a need for new HR-lowering drugs? Or should a path of less strict HR control in cardiac diseases be pursued in the future