The usefulness of 24 hour Holter monitoring in asymptomatic pacemaker patients in early post-implantation period

Background: Twenty four hour Holter monitoring (HM) in an early post-implantation period in asymptomatic patients is considered as class IIb according to the ACC/AHA guidelines. It seems that post-implantation assessment extended by 24 hour HM in these patients might shorten hospitalization and increase safety of these patients. This aspect has not been widely discussed so far. The aim of our study was to evaluate pacing and sensing disturbances in asymptomatic patients with proper parameters of single and double chamber pacemakers. Methods: Studied group included 236 patients implanted with Biotronik Actros S (single chamber) (group I - 130 patients) and Biotronik Actros D or Axios D (group II - 106 patients) pacemakers. In all the patients 24 hour HM was performed 1-6 days after implantation (mean 3.4) in order to assess all pacing and sensing disturbances. Results: Sensing disturbances were found in 2 patients from group I and 22 patients from group II (the most frequent pacemaker failure was atrial undersensing followed by ventricular oversensing-T wave stering). In 1 patient from group I atrial failure to pace was observed. In whole group pacing/sensing disturbances were found in 23% of patients, nevertheless they did not provoke any hemodynamic consequences. Conclusions: In an early post-implantation period pacemaker disturbances occur in 23% of asymptomatic patients being more frequent in patients with dual chamber pacemaker. Atrial undersensing and ventricular oversensing are the most common disturbances, nevertheless having no hemodynamic consequences they are not life-threatening. Detection of these episodes in an early post-implantation period allows for early change in pacemakers’ parameters and thus decreasing risk of rehospitalization. We confirmed the low usefulness of HM in patients with single chamber pacemaker early after implantation

Whether noninvasive optimization of AV and VV delays improves the response to cardiac resynchronization therapy

Background: Device optimization is not routinely performed in patients who underwentcardiac resynchronization therapy (CRT) device implantation. Noninvasive optimization ofCRT devices by measurement of cardiac output (CO) can be used as a simple method to assessventricular systolic performance. The aim of this study was to assess whether optimization ofatrioventricular (AV) and interventricular (VV) delay can improve hemodynamic response toCRT and whether this optimization should be performed for each patient individually.Methods: Twenty patients with advanced heart failure New York Heart Association (NYHA)class III/IV, left ventricular ejection fraction ≤ 35% and left bundle branch block (QRS ≥ 120 ms)in sinus rhythm were evaluated from 24 h to 48 h after implantation of a CRT device by meansof impedance cardiography (ICG). CO was fi rst measured at each patient’s intrinsic rhythm.Patients then underwent adjustments of AV and VV delay from 80 ms to 140 ms and from–60 ms to +60 ms, respectively in 20 ms increment steps and CO at each setting was measuredby ICG. Both AV and VV delays were programmed according to the greatest improvement inCO compared to intrinsic rhythm.Results: There was a statistically signifi cant increase in CO measured at the intrinsic rhythmcompared to different AV delay by mean of 21% (3.8 ± 1.0 vs. 4.6 ± 0.1 L/min, p < 0.05).Optimal AV/VV delays with left ventricle-preexcitation or simultaneous biventricular pacingcaused additional increased CO from intrinsic rhythm by mean of 32.6% (3.8 ± 1.0 vs. 5.04 ±± 1.0 L/min, p < 0.05). Optimal AV/VV setting delays also resulted in improved hemodynamicresponses compared to VV factory setting delay.Conclusions: Both AV and VV delay optimization should be performed in clinical practice.Optimal AV delay improved outcome. However, combination of optimized AV/VV delays providedthe best hemodynamic response. Optimized AV/VV delays with left ventricle-preexcitationor simultaneous biventricular pacing increased hemodynamic output compared to intrinsicrhythm and VV factory setting delay

Electrocardiographic diagnosis of acute coronary syndromes in patients with left bundle branch block or paced rhythm

The population of patients with a pacemaker is constantly growing in number. Myocardial infarction in these patients, like in patients with left bundle branch block (LBBB), is called the undetermined type and characterizes the highest risk of death. Therefore the early and correct diagnosis of AMI is very important. The electrocardiographic criteria of the recognition of acute myocardial infarction (AMI) in patients with a ventricular pacing are similar to the electrocardiographic criteria of the recognition of AMI in patients with LBBB. They are applicable in the first phase of AMI’s diagnostic process and they are known as Sgarbossa’s criteria. However, one should remember about differences between these two groups of patients and therefore particular criteria have got different significance in patients from each group. There are three Sgarbossa’s criteria: ST-segment elevation of ≥ 5 mm in the presence of a negative QRS complex, ST-segment elevation of ≥ 1 mm in the presence of a positive QRS complex and ST-segment depression of ≥ 1 mm in lead V1, V2 or V3. In spite of all limitations of use ECG records in the recognition of AMI in patients with a ventricular pacing it should be remembered, that this method (together with a typical medical history) is still the simplest, the cheapest and the most available means of an early diagnosis of AMI. In patients with chest pain, the presence of a pacemaker should not defer the execution of ECG recording because ECG may be very helpful in establishing of the diagnosis. (Cardiol J 2007; 14: 207-213

Bifocal pacing in the right ventricle: An alternative to resynchronization when left ventricular access is not possible in end-stage heart failure patients

Background: It has been reported that bifocal pacing (BiF) in the right ventricle might be an alternative to unsuccessful left ventricular lead implantation. This case report presents an assessment of the clinical and hemodynamic parameters during a three month follow-up in patients implanted with right ventricular BiF. Methods: Eight patients who underwent unsuccessful left ventricular lead implantation were implanted with a bifocal system in the right ventricular. Leads were implanted in the right atrium appendage, the apex and the right ventricular outflow tract and connected to the cardiac resynchronization therapy pacemaker. All patients performed a sixminute walking test and underwent echocardiography after the implantation and after the three month follow-up. Results: We found a significant performance increase in the six minute walking test and reduction in New York Heart Association class and mitral regurgitation in echocardiography study, as well as a significant increase in left ventricular ejection fraction, and cardiac output directly after the implantation, as well as at threemonth follow-up in patients after BiF implantation. Conclusions: Right ventricular bifocal pacing in patients with cardiac resynchronization therapy indication and unsuccessful left ventricular lead placement seems to be a beneficial treatment for heart failure. Satisfactory hemodynamic and clinical results were observed directly after BiF implantation and during the three month follow-up. (Cardiol J 2010; 17, 1: 35-41

Czy w farmakoterapii migotania przedsionków należy kierować się tylko średnią dobową częstością rytmu komór?

Wstęp: Migotanie przedsionków (AF) to jedna z najczęstszych arytmii. Kontrola częstości rytmu komór w przebiegu AF jest uznaną metodą terapii. Pojawiają się jednak pytania, czym jest prawidłowy rytm komór oraz który parametr czy wskaźnik należy uznać za obiektywny w ocenie prawidłowej kontroli rytmu komór. Celem niniejszej pracy była ocena, czy średnia częstość rytmu komór w 24-godzinnym badaniu EKG metodą Holtera (HM) wystarcza do potwierdzenia prawidłowej kontroli rytmu u pacjentów z AF. Ponadto zamierzeniem autorów było sprawdzenie, czy inne wskaźniki, takie jak: incydenty tachyarytmii, nasilenie niemiarowości rytmu komór oraz subiektywne dolegliwości (kołatania serca) u osób z AF mogą stanowić dodatkowy parametr oceny rytmu serca. Metody: U pacjentów po optymalizacji farmakoterapii w celu uzyskania odpowiedniej kontroli rytmu serca w okresie 2-9 dni (śr. 5,6 dnia) po implantacji stymulatora wykonywano HM i jednocześnie rozpoczynano rejestrację programu diagnostycznego w stymulatorze serca - Holter stymulatorowy, po przeprogramowaniu w tryb pracy VVI 40/min w celu uzyskania zapisów własnego AF bez istotnego wpływu stymulacji. Do końcowej analizy włączono tylko pacjentów, którzy spełnili następujące kryteria: prawidłowa średnia dobowa częstość rytmu komór, której wartość zgodnie ze standardami ACC/AHA/NASPE w HM nie przekraczała 80/min, oraz odsetek zespołów wystymulowanych w czasie 24 godzin poniżej 5% w HM. W HM oceniano średnią dobową częstość pracy serca (mHR), współczynnik niemiarowości (CI), a w badaniu metodą Holtera stymulatorowego odsetek pobudzeń o częstości powyżej 120/min w stosunku do liczby wszystkich zespołów komorowych w ciągu analizowanych 24 godzin, które były zdefiniowane jako incydenty tachy-AF. Każda odczuwalna przez pacjenta szybka i/lub nierównomierna praca serca były odnotowane w trakcie 24-godzinnej analizy EKG. Powyższe dane przedstawiano jako "+" w przypadku występowania objawu lub "&#8211;" - przy jego braku. Wszystkie dane liczbowe przedstawiono w postaci wartości średnich oraz odchyleń standardowych.Wyniki: Do końcowej analizy włączono 42 z 48 pacjentów (18 M, 24 K) w średnim wieku 70,2 &plusmn; 8 lat. Średnia częstość rytmu serca oceniana w HM wynosiła 48-79/min (śr. 64,8 &plusmn; 7,5/min). U 21 badanych (50%) mimo prawidłowej wartości mHR stwierdzono incydenty tachy-AF 1-8% (śr. 2,7 &plusmn; 2,02%). Współczynnik niemiarowości wynosił 0,9&#8211;0,33 (śr. 0,23 &plusmn; 0,06). Istotną niemiarowość rytmu komór (CI > 0,2) mimo prawidłowej mHR stwierdzono aż u 73% pacjentów. U osób z niskim CI (< 0,2), tj. z nieistotną niemiarowością, w zdecydowanej większości, bo aż u 10 z 11 pacjentów, nie zarejestrowano jednocześnie epizodów tachy-AF. Zaledwie u 1 z 11 chorych z CI poniżej 0,2 odnotowano epizody tachy-AF. Wyniki te wskazują, że prawidłowa mHR i brak tachy-AF nie muszą oznaczać odpowiedniej kontroli rytmu komór. Aż u 10 z 18 pacjentów (56%) z prawidłową mHR bez incydentów tachy-AF stwierdzono istotną niemiarowość rytmu komór (CI > 0,2). U 36 pacjentów (85%) w trakcie 24-godzinnego EKG odnotowano kołatania serca. Objawowe tachy-AF stwierdzono u 16 z 21 osób z szybkimi rytmami komór. Pozostali pacjenci mimo okresów tachyarytmii nie zgłaszali dolegliwości. Należy podkreślić, że 9 z 10 chorych bez tachy-AF z prawidłową mHR zgłaszało kołatania serca. U wszystkich zanotowano istotną niemiarowość i wysoką wartość CI (> 0,2). Wnioski: Średnia dobowa częstość rytmu serca w 24-godzinnym badaniu EKG metodą Holtera u większości badanych z bradytachy-AF nie wystarcza, aby określić prawidłową kontrolę rytmu. Wydaje się, że w pełnej ocenie farmakoterapii u osób z AF jest niezbędne, poza średnią dobową rytmu serca, uwzględnienie incydentów tachy-AF, stopnia niemiarowości oraz subiektywnych dolegliwości. Współczynnik niemiarowości u pacjentów z AF i z prawidłową średnią dobową częstością pracy serca pozwala najdokładniej ocenić elektrokardiograficzną kontrolę rytmu

Przydatność wykonywania 24-godzinnego EKG metodą Holtera u pacjentów bez objawów we wczesnym okresie po implantacji stymulatora

Wstęp: Według standardów AHA/ACC u pacjentów bez objawów we wczesnym okresie po implantacji stymulatora serca wykonywanie 24-godzinnego EKG metodą Holtera znajduje się w klasie zaleceń IIb. Wydaje się, że rozszerzenie rutynowej kontroli pacjentów we wczesnym okresie po implantacji o 24-godzinne EKG metodą Holtera może stanowić czynnik skracający czas hospitalizacji oraz zwiększający bezpieczeństwo tych chorych. Tego zagadnienia nie omówiono jeszcze w dostępnym piśmiennictwie. Celem pracy była ocena zaburzeń stymulacji i sterowania w 24-godzinnym EKG metodą Holtera we wczesnym okresie pooperacyjnym u chorych bez objawów z prawidłowymi parametrami implantowanych stymulatorów jedno- i dwujamowych. Metody: Do badania włączono wstępnie 236 osób z implantowanym stymulatorem jednojamowym Actros S (Biotronik) (grupa I - 130 pacjentów) lub stymulatorem dwujamowym Actros D(R) lub Axios D(R) (grupa II - 106 osób). U wszystkich chorych w okresie 1&#8211;6 dni (śr. 3,4 &#177; 1,2 dnia) po implantacji wykonywano 24-godzinne EKG metodą Holtera (Oxford Medilog Excel 3), oceniając w każdej z grup zaburzenia stymulacji i sterowania. Wyniki: Zaburzenia wyczuwania stwierdzono u 2 pacjentów z grupy I i u 22 chorych z grupy II (najczęstszym zaburzeniem był undersensing elektrody przedsionkowej, a następnie oversensing elektrody komorowej - sterowanie załamkiem T). U 1 pacjenta z grupy II stwierdzono zaburzenia stymulacji elektrody przedsionkowej. Łącznie w całej grupie zaburzenia stymulacji/wyczuwania odnotowano u 23% osób, jednak u żadnej z nich nie powodowały one następstw hemodynamicznych. Wnioski: Zaburzenia pracy stymulatora we wczesnym okresie po implantacji występowały u 23% chorych bez objawów i są częstsze u pacjentów ze stymulatorami dwujamowymi. Undersensing elektrody przedsionkowej i oversensing elektrody komorowej są najczęściej stwierdzanymi nieprawidłowościami, jednak nie stanowią one zagrożenia dla życia pacjentów. Wykrycie tych zaburzeń we wczesnym okresie pozwala na zmianę parametrów stymulatora i uniknięcie kolejnej hospitalizacji. Potwierdzono jednocześnie znikomą wartość 24-godzinnego EKG metodą Holtera u pacjentów ze stymulatorami jednojamowymi

Modafinil. Armodafinil. The use of eugeroics in assisting the treatment of depression, bipolar disorder, and schizophrenia. Benefits, drawbacks, and adverse effects

Modafinil is used to treat narcolepsy with cataplexy and is also being extensively studied to find new therapeutic uses. In recent years, there have been reports suggesting the potential benefits of modafinil in the treatment of psychiatric illnesses such as depression and bipolar depression. In the case of depression, modafinil can be used as an adjuvant or as monotherapy in patients who do not respond sufficiently to antidepressants. Studies have shown that modafinil improves symptoms of depression, reduces fatigue and improves cognitive function. There are also reports of a beneficial effect of modafinil in the treatment of seasonal depression. For bipolar depression, modafinil can be used as an adjunct therapy during the depressive phase, particularly in patients experiencing slowness, lethargy and loss of pleasure. Studies suggest that modafinil may improve depressive symptoms without inducing manic episodes. There are also data indicating modafinil's potential efficacy in treating negative symptoms and improving cognitive function in patients with schizophrenia. In conclusion, modafinil appears to be a promising drug in aiding the treatment of various psychiatric illnesses

Nieokreślony typ ostrego zespołu wieńcowego - rola elektrokardiogramu

Pacjenci ze stymulatorem serca stanowią coraz liczniejszą grupę. Zawał serca u tych osób, podobnie jak u chorych z blokiem lewej odnogi pęczka Hisa (LBBB), należy do typu nieokreślonego ostrego zespołu wieńcowego i wiąże się z największym ryzykiem nagłego zgonu, dlatego tak ważne jest odpowiednio wczesne i prawidłowe jego rozpoznanie. Elektrokardiograficzne kryteria rozpoznania ostrego zawału serca u pacjentów ze stymulacją komorową są w dużej mierze zbieżne z kryteriami rozpoznania zawału u pacjentów z LBBB. Znajdują one zastosowanie w pierwszym etapie procesu diagnostycznego ostrego zawału serca i znane są jako "kryteria Sgarbossy". Do "kryteriów Sgarbossy" należą: uniesienie odcinka ST większe lub równe 5 mm przy ujemnym wychyleniu zespołów QRS, uniesienie odcinka ST większe lub równe 1 mm przy dodatnim wychyleniu zespołów QRS oraz obniżenie odcinka ST większe lub równe 1 mm w odprowadzeniach V1, V2 lub V3. Należy jednak pamiętać o specyficznych różnicach mi&#234;dzy pacjentami ze stymulacją komorową a osobami z LBBB, które wskazują na odmienne znaczenie poszczególnych kryteriów w obu grupach. Pomimo licznych ograniczeń metody elektrokardiograficznej w rozpoznawaniu ostrego zawału serca u chorych ze stymulacją komorową należy pamiętać, że metoda ta nadal, wraz z typowym wywiadem, jest najprostszą, najtańszą i najbardziej dostępną formą wstępnej diagnostyki ostrego zawału serca. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 175-182