Pacjenci ze stymulatorem serca stanowią coraz liczniejszą grupę. Zawał serca u tych osób,
podobnie jak u chorych z blokiem lewej odnogi pęczka Hisa (LBBB), należy do typu nieokreślonego
ostrego zespołu wieńcowego i wiąże się z największym ryzykiem nagłego zgonu, dlatego
tak ważne jest odpowiednio wczesne i prawidłowe jego rozpoznanie. Elektrokardiograficzne
kryteria rozpoznania ostrego zawału serca u pacjentów ze stymulacją komorową są w dużej
mierze zbieżne z kryteriami rozpoznania zawału u pacjentów z LBBB. Znajdują one zastosowanie
w pierwszym etapie procesu diagnostycznego ostrego zawału serca i znane są jako "kryteria Sgarbossy". Do "kryteriów Sgarbossy" należą: uniesienie odcinka ST większe lub
równe 5 mm przy ujemnym wychyleniu zespołów QRS, uniesienie odcinka ST większe lub
równe 1 mm przy dodatnim wychyleniu zespołów QRS oraz obniżenie odcinka ST większe lub
równe 1 mm w odprowadzeniach V1, V2 lub V3. Należy jednak pamiętać o specyficznych
różnicach miêdzy pacjentami ze stymulacją komorową a osobami z LBBB, które wskazują na
odmienne znaczenie poszczególnych kryteriów w obu grupach. Pomimo licznych ograniczeń
metody elektrokardiograficznej w rozpoznawaniu ostrego zawału serca u chorych ze stymulacją komorową należy pamiętać, że metoda ta nadal, wraz z typowym wywiadem, jest najprostszą, najtańszą i najbardziej dostępną formą wstępnej diagnostyki ostrego zawału serca.
(Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 175-182
