Wpływ stopniowanej pionizacji na podokresy skurczu lewej komory u zdrowych osób

Wstęp: Zachowanie układu krążenia w różnych warunkach można analizować, oceniając zmiany hemodynamiczne i wykorzystując elektryczną bioimpedancję klatki piersiowej. Do parametrów oznaczanych tą techniką zalicza się m.in. podokresy skurczu lewej komory, np.: czas przedwyrzutowy (PEP) i wyrzutowy lewej komory (LVET). Celem pracy jest określenie zachowania się podokresów skurczu i wyprowadzonych z nich wskaźników pochodnych w czasie stopniowanej pionizacji u młodych zdrowych osób. Materiał i metody: Badano w grupę 32 zdrowych ochotników w wieku 21&#8211;30 lat, w tym 17 kobiet. Po 30-minutowym wypoczynku w pozycji leżącej rozpoczęto pionizację, którą przeprowadzano używając stołu do pionizacji z napędem elektrycznym i podparciem pod stopy. Po osiągnięciu kąta 15° i kolejnych jego wielokrotności (30, 45, 60, 75 i 90°) stół zatrzymywano na czas 1 minuty w celu dokonania pomiaru podokresów skurczu lewej komory za pomocą monitora do oceny bioimpedancji elektrycznej klatki piersiowej (BioZcom, CardioDynamics, USA). Związek między sinusem kąta pochylenia a podokresami skurczu oceniano metodą korelacji Pearsona. Wyniki: W czasie stopniowanej pionizacji w porównaniu z wartościami w pozycji leżącej dochodzi do wydłużania się PEP (pre-ejection period) o 14% i skrócenia LVET o 18,45%. Zaobserwowano istotną korelację między sinusem kąta pochylenia a PEP (r = 0,4044; p < 0,0001) oraz LVET (&#8211;0,5737; p < 0,0001). Wnioski: U młodych zdrowych osób w czasie zwiększania stopniowanej pionizacji dochodzi do wydłużeniu okresu przedwyrzutowego i do skrócenia czasu skurczu lewej komory. (Folia Cardiol. 2003; 10: 511&#8211;521

Wpływ stopniowanej pionizacji na podokresy skurczu lewej komory u zdrowych osób

Wstęp: Zachowanie układu krążenia w różnych warunkach można analizować, oceniając zmiany hemodynamiczne i wykorzystując elektryczną bioimpedancję klatki piersiowej. Do parametrów oznaczanych tą techniką zalicza się m.in. podokresy skurczu lewej komory, np.: czas przedwyrzutowy (PEP) i wyrzutowy lewej komory (LVET). Celem pracy jest określenie zachowania się podokresów skurczu i wyprowadzonych z nich wskaźników pochodnych w czasie stopniowanej pionizacji u młodych zdrowych osób. Materiał i metody: Badano w grupę 32 zdrowych ochotników w wieku 21&#8211;30 lat, w tym 17 kobiet. Po 30-minutowym wypoczynku w pozycji leżącej rozpoczęto pionizację, którą przeprowadzano używając stołu do pionizacji z napędem elektrycznym i podparciem pod stopy. Po osiągnięciu kąta 15° i kolejnych jego wielokrotności (30, 45, 60, 75 i 90°) stół zatrzymywano na czas 1 minuty w celu dokonania pomiaru podokresów skurczu lewej komory za pomocą monitora do oceny bioimpedancji elektrycznej klatki piersiowej (BioZcom, CardioDynamics, USA). Związek między sinusem kąta pochylenia a podokresami skurczu oceniano metodą korelacji Pearsona. Wyniki: W czasie stopniowanej pionizacji w porównaniu z wartościami w pozycji leżącej dochodzi do wydłużania się PEP (pre-ejection period) o 14% i skrócenia LVET o 18,45%. Zaobserwowano istotną korelację między sinusem kąta pochylenia a PEP (r = 0,4044; p < 0,0001) oraz LVET (&#8211;0,5737; p < 0,0001). Wnioski: U młodych zdrowych osób w czasie zwiększania stopniowanej pionizacji dochodzi do wydłużeniu okresu przedwyrzutowego i do skrócenia czasu skurczu lewej komory. (Folia Cardiol. 2003; 10: 511&#8211;521

Angioplastyka przewlekle zamkniętych gałęzi lewej tętnicy wieńcowej Wpływ rodzaju cewnika prowadzącego na skuteczność i przebieg zabiegu

Cel pracy: Ocena wpływu rodzaju zastosowanego cewnika prowadzącego na przebieg i skuteczność zabiegów przezskórnej rekanalizacji przewlekle zamkniętych naczyń wieńcowych. Materiał i metody: Wśród 150 chorych (29 kobiet, śr. 57 lat) skierowanych na zabieg przezskórnej rekanalizacji przewlekle zamkniętej gałęzi przedniej zstępującej (LAD, left anterior descending) lub okalającej (Cx, circumflex) lewej tętnicy wieńcowej w sposób losowy dobierano cewnik typu Sones (grupa SL) albo Voda (grupa VL), albo Judkins/Amplatz (grupa JL); po 50 pacjentów w każdej z grup. W każdej z grup oceniano całkowitą skuteczność zabiegów. Mierzono także czas od początku zabiegu do intubacji tętnicy wieńcowej (I), czas potrzebny do przejścia prowadnikiem i cewnikiem rekanalizacyjnym przez niedrożny odcinek tętnicy (II), czas do pierwszego wypełnienia balonu (III) oraz całkowity czas trwania zabiegu (IV). Oceniano także czas fluoroskopii potrzebny do każdego z wymienionych etapów zabiegu (czasy IF, IIF, IIIF oraz IVF). Wyniki: Skuteczność zabiegów rekanalizacji była podobna we wszystkich trzech porównywanych grupach i wyniosła odpowiednio 78, 82 i 78% dla grup JL, SL i VL. Czas do intubacji lewej tętnicy wieńcowej był dłuższy w grupie SL (I: 13,6 &plusmn; 7,0 min; IF: 3,12 &plusmn; 3,86 min) w porównaniu z grupą JL i VL. Zarówno czas przechodzenia cewnikiem przez materiał zamykający światło naczynia (II: 16,51 &plusmn; 7,09 min), jak i czas fluoroskopii w tym etapie zabiegu (IIF: 8,01 &plusmn; 4,47 min) były istotnie (p < 0,05) dłuższe dla grupy JL w stosunku do dwóch pozostałych grup. Całkowity czas trwania zabiegu (IV: 44,46 &plusmn; 21,17 min) był dłuższy (p < 0,05) w grupie SL niż w grupach JL i VL, choć całkowity czas fluoroskopii podczas zabiegu był podobny we wszystkich trzech grupach. Wnioski. Choć zastosowanie różnych rodzajów cewników prowadzących wpływa na czas trwania poszczególnych etapów zabiegu rekanalizacji, nie decyduje jednak o jego skuteczności. Nawet subiektywna ocena złej stabilizacji cewnika typu Judkins lewy nie znalazła potwierdzenia pod względem wpływu na skuteczność zabiegu. Wyniki badań własnych autorów potwierdzają dane sugerujące, że najistotniejszym czynnikiem wpływającym na skuteczność zabiegów rekanalizacji przewlekłych zamknięć tętnic wieńcowych jest czas, jaki upłynął od momentu zamknięcia tętnicy do próby jej udrożnienia, co skłania do podejmowania możliwie szybkiej decyzji o koronarografii u chorych po zawale serca. (Folia Cardiol. 2001; 8: 517-526

Angioplastyka przewlekle zamkniętych gałęzi lewej tętnicy wieńcowej Wpływ rodzaju cewnika prowadzącego na skuteczność i przebieg zabiegu

Cel pracy: Ocena wpływu rodzaju zastosowanego cewnika prowadzącego na przebieg i skuteczność zabiegów przezskórnej rekanalizacji przewlekle zamkniętych naczyń wieńcowych. Materiał i metody: Wśród 150 chorych (29 kobiet, śr. 57 lat) skierowanych na zabieg przezskórnej rekanalizacji przewlekle zamkniętej gałęzi przedniej zstępującej (LAD, left anterior descending) lub okalającej (Cx, circumflex) lewej tętnicy wieńcowej w sposób losowy dobierano cewnik typu Sones (grupa SL) albo Voda (grupa VL), albo Judkins/Amplatz (grupa JL); po 50 pacjentów w każdej z grup. W każdej z grup oceniano całkowitą skuteczność zabiegów. Mierzono także czas od początku zabiegu do intubacji tętnicy wieńcowej (I), czas potrzebny do przejścia prowadnikiem i cewnikiem rekanalizacyjnym przez niedrożny odcinek tętnicy (II), czas do pierwszego wypełnienia balonu (III) oraz całkowity czas trwania zabiegu (IV). Oceniano także czas fluoroskopii potrzebny do każdego z wymienionych etapów zabiegu (czasy IF, IIF, IIIF oraz IVF). Wyniki: Skuteczność zabiegów rekanalizacji była podobna we wszystkich trzech porównywanych grupach i wyniosła odpowiednio 78, 82 i 78% dla grup JL, SL i VL. Czas do intubacji lewej tętnicy wieńcowej był dłuższy w grupie SL (I: 13,6 &plusmn; 7,0 min; IF: 3,12 &plusmn; 3,86 min) w porównaniu z grupą JL i VL. Zarówno czas przechodzenia cewnikiem przez materiał zamykający światło naczynia (II: 16,51 &plusmn; 7,09 min), jak i czas fluoroskopii w tym etapie zabiegu (IIF: 8,01 &plusmn; 4,47 min) były istotnie (p < 0,05) dłuższe dla grupy JL w stosunku do dwóch pozostałych grup. Całkowity czas trwania zabiegu (IV: 44,46 &plusmn; 21,17 min) był dłuższy (p < 0,05) w grupie SL niż w grupach JL i VL, choć całkowity czas fluoroskopii podczas zabiegu był podobny we wszystkich trzech grupach. Wnioski. Choć zastosowanie różnych rodzajów cewników prowadzących wpływa na czas trwania poszczególnych etapów zabiegu rekanalizacji, nie decyduje jednak o jego skuteczności. Nawet subiektywna ocena złej stabilizacji cewnika typu Judkins lewy nie znalazła potwierdzenia pod względem wpływu na skuteczność zabiegu. Wyniki badań własnych autorów potwierdzają dane sugerujące, że najistotniejszym czynnikiem wpływającym na skuteczność zabiegów rekanalizacji przewlekłych zamknięć tętnic wieńcowych jest czas, jaki upłynął od momentu zamknięcia tętnicy do próby jej udrożnienia, co skłania do podejmowania możliwie szybkiej decyzji o koronarografii u chorych po zawale serca. (Folia Cardiol. 2001; 8: 517-526

The long term benefit of cardiac rehabilitation program after myocardial infarction in patients under Managed Care for Acute Myocardial Infarction Survivors (MACAMIS) program in Poland: A single center study

BACKGROUND: Managed Care for Acute Myocardial Infarction Survivors (MACAMIS) program introduced for patients after myocardial infarction (MI) consists of 4 modules including early cardiac rehabilitation (CR). AIMS: We compared the impact of CR on survival of patients after MI included in the MACAMIS program.  METHODS: Patients in MACAMIS were divided into subgroups based on being or not qualified for CR and whether completed or failed to complete CR. We evaluated one-, two- and three-year mortality. RESULTS: Out of 244 patients in MACAMIS, 174 patients were qualified for CR. They were younger, had less advanced coronary artery disease (CAD), higher ejection fraction (EF) and fewer comorbidities. Finally 102 (58.6%) patients completed CR. These patients were younger, more likely had STEMI, more often were treated invasively with no differences in comorbidity burden. Survival rate at one, two, and three years was 93.6%, 87.8%, and 65.0% respectively. Patients qualified for CR had better prognosis. The mortality rate at one, two and three years were 2.38% vs. 16.18%, P = 0.0003, 6.71% vs. 25.4%, P = 0.002 and 26.87% vs. 51.35%, P = 0.01 respectively. Patients who completed CR again had significantly better prognosis. The mortality rate was 1% vs. 10.29%, P = 0.009, 4.17% vs. 17.56%, P = 0.002 and 23.33% vs. 40.54%, P = 0.09 at analysed periods. The only independent factors related to survival were completion of CR and number of comorbidities. CONCLUSIONS: Patients with MI in MACAMIS program had better prognosis when participating in CR. After completion MACAMIS program the increased mortality was observed in consecutive years. In spite of flexible CR program the proportion of patients qualified and competed CR remains low

Artykuł oryginalnyEchokardiograficzna ocena niedomykalności zastawki mitralnej u pacjentów poddanych przezskórnej walwuloplastyce mitralnej przy użyciu systemu CARILLON&#8482;

Background: Dilated cardiomyopathy is characterised by significant enlargement of cardiac chambers, which can lead to functional mitral regurgitation. Surgery is a widely accepted treatment of secondary mitral regurgitation. Conventional cardiac surgery has a high procedural risk and therefore new techniques for percutaneous repair of mitral valve are being developed. The CARILLON&#8482; system is one of devices that is implanted into the coronary venous system, which enables tension of the mitral ring in order to improve coaptation of the leaflets. Aim: Echocardiographic analysis of the CARILLON&#8482; system implantation efficacy evaluated directly and one month after implantation. Methods: The study in included 9 patients, aged 58.56 &#177; 6 years, with severe functional mitral regurgitation, who fulfilled the following echocardiographic criteria: large central jet ł 4 cm2 or ł 20% of the left atrium area or wall-impinging eccentric jet reaching the pulmonary veins, vena contracta (VC) ł 0.30 cm, effective regurgitant orifice area (ERO) ł 0.2 cm2, regurgitant volume (RV) ł 30 ml or regurgitant fraction (RF) > 30%. Exclusion criteria were: concomitant severe tricuspid valve insufficiency, significant organic mitral valve pathology, chronic atrial fibrillation, foreign body in the coronary sinus, or thrombus in the left atrial appendage. The prerequsite for implanting the device was a significant reduction in the mitral regurgitation jet observed by transesophageal echo-cadiography (TEE), seen during the procedure. After one month, a transthoracic echocardiography (TTE) was performed to evaluate mitral regurgitation by analysing the same parameters assessed before implanting CARILLON&#8482; to the coronary sinus. Results: A significant improvement of VC after the procedure, in comparison to the value before the procedure (0.43 &#177; 0.12 vs. 0.66 &#177; 0.14 cm, p < 0.05), was observed. This improvement was lower one month after the implantation of the device (0.35 &#177; 0.1 cm, p < 0.005). The ratio of the jet area to the left atrial area was reduced from 54.96 &#177; 11.18% to 38.57 &#177; 9.79% (p < 0.005) and sustained after a month at 36.33 &#177; 10.15% (p < 0.005). Other echocardiographic parameters of evaluation of mitral regurgitation tended to improve, however the differences did not reach statistical significance. The ERO in subsequent studies was: 0.25 &#177; 0.09 cm2, 0.23 &#177; 0.07 cm2, and 0.24 &#177; 0.07 cm2, and RV decreased from 33.06 &#177; 11.81 ml before the procedure, to 32.33 &#177; 7.84 ml one month after the procedure. Conclusions: The CARILLON&#8482; system implantation to the coronary venous system in patients with secondary mitral regurgitation can lead to the improvement of selected echocardiographic indices of mitral regurgitation.Wstęp: Kardiomiopatia rozstrzeniowa charakteryzuje się znacznym powiększeniem jam serca, które może prowadzić do istotnej niedomykalności zastawki mitralnej o charakterze funkcjonalnym. Powszechnie akceptowaną metodą leczenia wtórnej niedomykalności mitralnej są zabiegi kardiochirurgiczne. Obecnie pojawiły się próby przezskórnych zabiegów naprawczych niedomykalności zastawki mitralnej w przebiegu rozstrzeni jam serca. Jednym z urządzeń wprowadzanych do żyły wielkiej serca, które umożliwia wytworzenie nacisku na pierścień mitralny w celu zmniejszenia fali niedomykalności, jest system CARILLON&#8482;. Cel: Analiza echokardiograficzna skuteczności zabiegów implantacji systemu CARILLON&#8482; przeprowadzana bezpośrednio po implantacji i w okresie miesiąca po zabiegu. Metody: Badaniem objęto 9 kolejnych pacjentów w wieku 58,56 &#177; 6,3 roku z funkcjonalną niedomykalnością zastawki mitralnej, którzy w badaniu echokardiograficznym przezklatkowym (TTE) spełniali następujące kryteria: wielkość tali fali zwrotnej (VC) ł 0,3 cm, pole powierzchni fali zwrotnej ł 6 cm2 lub ł 20% pola powierzchni lewego przedsionka, efektywne pole ujścia fali niedomykalności (ERO) ł 0,2 cm2 bądź objętość fali zwrotnej (RV) ł 30 ml albo frakcja niedomykalności (RF) ł 30%. Kryteria wyłączenia stanowiły: współistniejąca istotna niedomykalność zastawki trójdzielnej, zmiany organiczne na płatkach oraz migotanie przedsionków. Warunkiem pozostawienia implantowanego urządzenia było stwierdzenie poprawy hemodynamicznej w echokardiografii przezprzełykowej (TEE). W okresie miesiąca wykonywano kolejne badanie TTE w celu oceny wielkości fali niedomykalności i analizowano parametry oceniane przed założeniem urządzenia CARILLON&#8482; do zatoki wieńcowej. Wyniki: Stwierdzono istotną poprawę w zakresie wymiaru talii fali zwrotnej po zabiegu (0,43 &#177; 0,12 cm) w porównaniu z wartościami przed zabiegiem (0,66 &#177; 0,14 cm, p < 0,05), która utrzymywała się po miesiącu od implantacji urządzenia (0,35 &#177; 0,1 cm, p < 0,005). Stosunek powierzchni fali zwrotnej do powierzchni przedsionka zmniejszył się w wyniku zabiegu z 54,96 &#177; 11,18% do 38,57 &#177; 9,79% (p < 0,005) i utrzymywał się po miesiącu, kiedy wynosił 36,33 &#177; 10,15% (p < 0,005). Pozostałe echokardiograficzne parametry oceny niedomykalności mitralnej uległy poprawie, ale wartości nie osiągnęły istotności statystycznej. Efektywna powierzchnia ujścia fali niedomykalności w kolejnych badaniach wynosiła: 0,25 &#177; 0,09 cm2, 0,23 &#177; 0,07 cm2, 0,24 &#177; 0,07 cm2, natomiast objętość fali zwrotnej uległa zmianie od wartości 33,06 &#177; 11,81 ml przed zabiegiem do 32,33 &#177; 7,84 ml po miesiącu. U wszystkich pacjentów z badanej grupy zaobserwowano poprawę w zakresie wydolności krążenia ocenianej wg skali NYHA. Wnioski: Implantacja systemu CARILLON&#8482; do zatoki wieńcowej u pacjentów z wtórną niedomykalnością mitralną może prowadzić do poprawy wybranych wskaźników echokardiograficznych określających wielkość fali zwrotnej

Ocena możliwości bezpośredniej implantacji stentów powlekanych: randomizowane badanie porównujące stenty metalowe i uwalniające leki, oparte na identycznej platformie

Background: There is certain experimental and clinical evidence indicating that the covering of bare metal stents (BMS) with drug eluting polymers to produce drug eluting stents (DES) results in increased stent stiffness and modifies the mechanical properties of the stent platform. In addition, it has been speculated that the mechanical performance of DES, compared to BMS, may be related to the type of polymer used to cover stents. Aim: We aimed at evaluating the deliverability of DES with a lactate based biodegradable polymer and BMS in patients with stable coronary artery disease in a prospective randomised study. Methods: One hundred eleven consecutive patients (age: 36&#8211;77, mean 58.8 years) scheduled for routine angioplasty due to stable coronary disease were randomised to receive BMS (Chopin IITM, Balton, Poland) or paclitaxel eluting stent (Chopin LucTM, Balton, Poland) using the same metal platform. Only patients scheduled for angioplasty using the direct implantation technique of a single stent were randomised. The exclusion criteria included patients > 80 years, multivessel disease and reference diameter of the target vessel > 3.5 mm. Results: In the BMS group (n = 55; 35 males and 20 females), the mean diameter of implanted stents was 3.09 &#177; 0.40 and the mean length was 11.37 &#177; 2.80, whereas in the DES group (n = 56; 34 males and 22 females) the mean stent sizes were 3.02 &#177; 0.34 and 17.90 &#177; 7.38 mm, respectively (p > 0.05 for length). The groups did not significantly differ regarding the frequency of stent implantation to particular coronary vessels. The direct stenting technique was attempted and failed, leading to the stents&#8217; implantation after predilatation in five patients in the BMS group and six patients in the DES group. Failure of stent implantation and subsequent implantation of another stent type was observed in no BMS patients and in one DES patient (NS). Conclusions: Although stent covering with lactate based drug eluting polymer may increase its stiffness, it does not affect its deliverability in patients with stable coronary disease.Wstęp: Technika bezpośredniej implantacji stentów, a więc bez uprzedniej predylatacji cewnikiem balonowym, stała się ostatnio dominującą metodą poszerzania wszystkich kwalifikujących się do niej zmian w tętnicach wieńcowych. Istnieją dane eksperymentalne i obserwacje kliniczne sugerujące, że pokrycie stentu metalowego polimerem uwalniającym leki zwiększa jego sztywność i zmienia właściwości mechaniczne, co może wpływać na możliwość implantacji bezpośredniej stentu. Cel: Celem pracy było porównanie możliwości bezpośredniej implantacji stentów metalowych (BMS) i uwalniających leki (DES) opartych na identycznej platformie metalowej. Metody: Badanie przeprowadzono w grupie kolejnych 111 pacjentów skierowanych do planowej angioplastyki wieńcowej, w przypadku których operator zadecydował o zakwalifikowaniu do techniki stentowania bezpośredniego. Pacjentów w wieku 36&#8211;77 lat (śr. 58,8 roku) zrandomizowano do jednej z dwóch grup, w celu implantacji bezpośredniej stentu BMS (Chopin II&#8482;, Balton, Polska) lub stentu DES, uwalniającego paklitaksel (Chopin Luc&#8482;, Balton, Polska) z biodegradowalnego polimeru mleczanowego i opartego na identycznej platformie metalowej. Z badania wyłączono pacjentów w wieku > 80 lat, z chorobą wielonaczyniową lub zwężeniem pnia lewej tętnicy wieńcowej oraz ze średnicą referencyjną zwężonej tętnicy powyżej 3,5 mm. Wyniki: W grupie BMS (n = 55; 35 mężczyzn &#8212; M i 20 kobiet &#8212; K) średnia średnica implantowanego stentu wynosiła 3,09 &#177; 0,40 mm, a średnia długość 11,37 &#177; 2,80 mm. W grupie DES (n = 56; 34 M i 22 K) średnica implantowanych stentów nie różniła się istotnie (3,02 &#177; 0,34 mm), natomiast średnia długość była znamiennie (p > 0.05) wyższa i wynosiła 17,90 &#177; 7,38 mm. Grupy nie różniły się istotnie w zakresie częstości implantacji stentów do poszczególnych tętnic wieńcowych. U 5 (9,09%) pacjentów z grupy BMS oraz u 6 (10,71%) osób z grupy DES próba implantacji stentu techniką bezpośrednią zakończyła się niepowodzeniem i zmusiła operatora do wykonania predylatacji cewnikiem balonowym i następowej ponownej implantacji stentu (NS). Brak możliwości implantacji stentu i następowe zastosowanie stentu innego rodzaju stwierdzono u 1 pacjenta w grupie DES i u żadnego z pacjentów zakwalifikowanych go grupy BMS (NS). Wnioski: Uzyskane wyniki sugerują, że mimo ewentualnego zwiększenia sztywności stentu w wyniku powlekania biodegradowalnym polimerem mleczanowym stenty DES tego rodzaju mają podobną skuteczność w technice bezpośredniej implantacji u pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową

Original articlePercutaneous valve repair for mitral regurgitation using the Carillon&#8482; Mitral Contour System&#8482;. Description of the method and case report

Mitral regurgitation may result from left ventricular dilatation and cause progression of heart failure. Percutaneous techniques for mitral valve repair are under development. Techniques utilizing a trans-coronary venous approach exploit the anatomical relationship between the mitral annulus and the venous system of the heart. The coronary sinus, great cardiac vein and the origin of the anterior interventricular vein surround the posterior mitral annulus. This enables percutaneous approaches to annuloplasty for mitral regurgitation. Devices can be implanted into the coronary veins that modify the shape and size of the mitral annulus. We present a case of ischaemic mitral regurgitation successfully treated by use of a percutaneous approach, the Carillon&#8482; Mitral Contour System&#8482;. Significant reduction of the mitral regurgitation jet was observed. The patient was discharged 4 days after the procedure. During the follow-up visits, the patient showed an improved general condition and increased exercise capacity. Procedural steps are shown in detail and the current status of the coronary sinus based technique is discussed. Percutaneous techniques for mitral valve repair may be an attractive alternative to cardiac surgery in heart failure patients with secondary mitral regurgitation. The Carillon&#8482; Mitral Contour System&#8482; is under ongoing clinical evaluation in the AMADEUS trial.Niedomykalność zastawki mitralnej jest częstym powikłaniem rozstrzeni lewej komory (LV) i może prowadzić do nasilenia objawów niewydolności krążenia. Ryzyko zabiegowe operacji kardiochirurgicznych u pacjentów z wtórną niedomykalnością zastawki mitralnej, a więc ze znacznym uszkodzeniem LV, jest nadal wysokie. W ostatnich latach opracowywane są przezskórne techniki naprawcze niewydolnej zastawki mitralnej. Rozwój technik zabiegowych w kardiologii interwencyjnej doprowadził do podjęcia prób przezskórnych zabiegów naprawczych u pacjentów z wtórną niedomykalnością mitralną. Największe nadzieje wiąże się z technikami wykorzystującymi dostęp przez żyły serca. Techniki te wykorzystują to, że zatoka wieńcowa, żyła wielka serca oraz początkowy odcinek żyły międzykomorowej przedniej przebiegają wzdłuż pierścienia mitralnego, obejmując go niemal na całej długości przyczepu tylnego płatka mitralnego. Taka topografia głównych żył serca umożliwia podjęcie prób anuloplastyki mitralnej poprzez przezskórne wprowadzenie do żył urządzeń zaciskających pierścień mitralny i zmniejszających jego światło. Jednym z pierwszych urządzeń wykorzystujących dostęp zabiegowy przez żyły serca, testowanym obecnie w warunkach klinicznych, jest system Carillon&#8482; (Cardiac Dimensions, Inc.). Urządzenie, wprowadzane przez światło cewnika prowadzącego do żyły wielkiej serca, zbudowane jest z dwóch podwójnych pętli wykonanych z nitinolu, stanowiących &#8222;kotwice&#8221; do unieruchomienia urządzenia w systemie żylnym, połączonych zakrzywionym metalowym korpusem. Przedstawiono przypadek niedokrwiennej niedomykalności mitralnej leczony z powodzeniem za pomocą nowej techniki zabiegowej polegającej na implantacji urządzenia Carillon&#8482; do układu żył wieńcowych. Opisano kolejne etapy zabiegu. Po zabiegu zaobserwowano istotne zmniejszenie niedomykalności mitralnej. W przezklatkowym badaniu echokradiograficznym wykonanym w kolejnych dobach po zabiegu potwierdzono utrzymywanie się istotnego zmniejszenia niedomykalności mitralnej oraz brak płynu w worku osierdziowym. W 4. dobie po zabiegu chorego wypisano w stanie ogólnym dobrym do domu. W pracy omówiono spodziewane korzyści i ewentualne ograniczenia nowej metody zabiegowej oraz stan jej rozwoju. Prezentowana technika zabiegowa oraz urządzenie Carillon&#8482; jest przedmiotem oceny klinicznej w ramach trwającego badania wieloośrodkowego AMADEUS. Technikę omówiono na tle innych przezskórnych zabiegów na niedomykalnej zastawce mitralnej. Ponieważ wtórna niedomykalność mitralna dotyczy pacjentów z rozstrzenią i uszkodzeniem LV, ryzyko zabiegów kardiochirurgicznych w tej grupie jest wysokie. Należy mieć nadzieję, że rozwój przezskórnych technik naprawczych zastawek stworzy alternatywę dla tych chorych, szczególnie że po tego typu zabiegach nie jest wymagane leczenie przeciwkrzepliwe

Percutaneous autologous myoblast transplantation in the treatment of post-infarction myocardial contractility impairment - report on two cases

Abstract: Numerous animal experimental studies as well as the initial human experience have shown that autologous skeletal myoblast transplantation into area of post-infarction left ventricular injury results in an increase in segmental contractile performance related to contraction of cells differentiated from transplanted myoblasts. We have previously introduced skeletal myoblast transplantation performed at the time of coronary artery bypass grafting. Currently, we report the first two cases in Poland of percutaneous autologous myoblast transplantation in the treatment of post-infarction heart failure. The procedures were performed using a catheter system enabling intra-myocardial injections from the lumen of cardiac veins under intravascular ultrasound guidance. Lack of major procedural complications and expected benefits from myocardial regeneration in patients with post-infarction heart failure justify initiation of phase one clinical trial to evaluate this method