Selenium and inflammation : potential use and future perspectives

The essential trace element selenium (Se) is constitutively incorporated as selenocysteine, in proteins, among others in antioxidative selenoproteins, such as glutathione peroxidase(s) and thioredoxin reductase. Since chronic inflammation is thought to deplete Se stores in the body, Se supplementation should be considered in prolonged inflammatory states, Se being the trace element the most affected in chronic or low-grade inflammation. Se administration might also be beneficial in bacterial and viral diseases as well as metabolic and autoimmune diseases. In order to maintain a Se steady state, or "selenostasis", Se supplementation, via either diet or compounds, is required to preserve the activity of selenoproteins in antioxidative and redox processes. Importantly, Se could play a pivotal role in the maintenance of homeostasis in infected tissues by inhibiting the proinflammatory toll-like receptor nuclear factor kappa-light-chain-enhancer of activated B cells signaling pathway and counteracting proinflammatory cytokine action. Finally, while Se status shows considerable promise as a valid marker of inflammatory and autoimmune disease, new functional Se nanoparticles and highly bioavailable selenomethionine compounds will in all probability provide a more efficacious and reliable intervention tool in both preventive and therapeutic disease management

Radiological and hormonal improvements in a 22-year-old patient with lymphocytic hypophysitis — the watchful waiting approach

Not required for Clinical Vignette

NEN — the role of somatostatin receptor scintigraphy in clinical setting

Detection of neuroendocrine neoplasms (NENs) and monitoring of their response to therapy is still challenging due to huge heterogeneity of that group of tumors. Actually, NENs visualization is mainly based on molecular imaging while in the past it was relied on less effective structural imaging including CT and MRI. Molecular imaging techniques in combination with structural imaging (hybrid imaging), especially in patients with well-differentiated NENs, in addition to morphological provide the functional information about tumor which benefits in a more accurate patient management, including more sensitive visualization of primary tumors, more precise staging and better therapy follow-up. Overexpression of somatostatin receptors (SSTR) on NENs’ cell membrane was a basis for development of somatostatin receptor scintigraphy (SRS) using single photon emission tomography SPECT, which is today a well-established standard in molecular imaging of NENs, and further imaging improvement in the field of positron emission tomography (PET). Use of hybrid imaging (SPECT/CT, PET/CT) increased sensitivity of examination, mainly resulting in better detection of small lesions. Generally, somatostatin receptor imaging with PET/CT is an emerging technique, although still with limited access, but due to several advantages over SSTR SPECT/CT, should be used if available. It is worth mentioning, that both SSTR PET/CT and SSTR SPECT/CT have some limitations, such as relatively low detection rate of benign insulinomas, poorly differentiated GEP-NETs and liver metastases. For that reason further improvement of NETs imaging is necessary. The most promising new tracers’ families are based on SSTR antagonists, 64Cu-radiolabeled ligands and glucagon-like peptide-1 receptor (GLP-1R) imaging. Finally, in case of poor-differentiated neuroendocrine cancers 18F-FDG PET/CT may be beneficial in comparison with molecular imaging based on somatostatin receptor modalities

Radioiodine ablation of thyroid remnants in patients with differentiated thyroid carcinoma (DTC) following administration of rhTSH - a comparison with L-thyroxine withdrawal

Wstęp: Grupę pacjentów ze zróżnicowanym rakiem tarczycy leczonych 131I za pomocą stymulacji z zastosowaniem rhTSH (grupa I) porównano z pacjentami leczonymi po endogennej stymulacji TSH (grupa II). Materiał i metody: Grupa I składała się z 66 chorych (śr. wieku 51,7 &#177; 16,2 lat, 58 kobiet, 8 mężczyzn). Grupa II składała się z 76 chorych (śr. wieku 54,8 &#177; 14,7 lat, 67 kobiet, 9 mężczyzn). Leczenie chirurgiczne polegało na całkowitym wycięciu tarczycy i operacji węzłów chłonnych przedziału centralnego, a w razie potrzeby także operacji węzłów szyjnych bocznych. Przed leczeniem 131I oceniano objętość kikutów tarczycy (VT) w badaniu USG oraz 24-godzinny wychwyt 131I nad szyją. Stężenie TSH i Tg oznaczano przed i po stymulacji endoi egzogennej TSH. Oceniano również gromadzenie 131I w scyntygrafii poterapeutycznej całego ciała. Analizę statystyczną przeprowadzono za pomocą statystyki opisowej, testu W Shapiro-Wilka, testu Wilcoxona i testu U Mann-Whitneya. Wyniki: Mediany objętości tarczycy oraz mediany wychwytu 131I w grupie I i II nie różniły się znamiennie statystycznie. Mediany stężeń TSH w surowicy po stymulacji w grupie I i II różniły się istotnie (p < 0,05) i wynosiły odpowiednio 100,0 &#956;j./ml (IQR = 107,3) i 78,8 &#956;j./ml (IQR = 47,7). Mediany stężeń Tg w surowicy po stymulacji w grupie I i II przed leczeniem 131I wynosiły odpowiednio 2,6 ng/ml (IQR = 8,4) i 4,9 ng/ml (IQR = 12,6) i nie różniły się znamiennie statystycznie. Nie obserwowano działań niepożądanych po zastosowaniu rhTSH w porównaniu z leczeniem po odstawieniu L-tyroksyny. Wnioski: rhTSH może być bezpiecznie stosowane do ablacji kikutów tarczycy radiojodem 131I u pacjentów ze zróżnicowanym rakiem tarczycy z grupy niskiego ryzyka. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 474-479)Introduction: A group of differentiated thyroid carcinoma (DTC) patients receiving post thyroidectomy rhTSH-aided radioiodine treatment (group I) was compared with patients treated with 131I following endogenous stimulation of TSH (group II) after L-thyroxine withdrawal. Material and methods: Group I consisted of 66 patients of mean age 51.7 &#177; 16.2 years (58 females and 8 males). Group II included 76 patients of mean age 54.8 &#177; 14.7 years (67 females and 9 males). All patients underwent total thyroidectomy and central lymph node dissection and additionally lateral lymph node excision, if required. Prior to radioiodine treatment thyroid volume (VT) and 24-hour 131I uptake were evaluated. TSH and Tg concentrations were measured prior to and after endogenous and exogenous stimulation of TSH. Whole-body post-therapeutic scintigraphy was evaluated. Basic statistics, W Shapiro-Wilk, Wilcoxon, and U Mann-Whitney tests were applied. Results: Median values of VT and of 24-hr 131I uptake in groups I and II were not significantly different. The differences between median values of serum TSH concentration after stimulation in groups I and II were statistically significant (p < 0.05), respective medians being 100.0 &#956;U/mL (IQR = 107.3) and 78.8 &#956;U/mL (IQR = 47.7). Median values of serum Tg concentrations in groups I and II following TSH stimulation prior to radioiodine treatment were 2.6 ng/ml (IQR = 8.4) and 4.9 ng/mL (IQR = 12.6), respectively, the difference not being statistically significant. Following rhTSH treatment no adverse effects were observed compared to LT4 withdrawal. Conclusions: rhTSH may be safely used for 131I thyroid remnant ablation in low-risk DTC patients. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 474-479

Występowanie łagodnych i złośliwych nowotworów u chorych na akromegalię

Introduction: In acromegalic patients, the prevalence of certain benign and malignant neoplasms is higher than that in the healthy population. We retrospectively evaluated the prevalence of tumours in acromegalic patients treated at our department: the regional centre for acromegalic patients for the Małopolskie voivodeship in Poland. Material and methods: During the years 1983-2008, a hundred and one acromegalic patients (30 males and 71 women), of mean age 51.8 &#177; 15.4 years, were diagnosed and treated. Pituitary macroadenoma and microadenoma were stated in 63.4% and 25.7% of these patients, respectively. In 10.9% of these patients no data on tumour diameter were available. The mean observation period was 9.4 &#177; 6.5 years. The median levels of hGH and IGF-1 prior to neurosurgery were 20.2 (IQR = 34.9) ng/ml and 764.5 (IQR = 569.6) ng/ml, respectively. Results: In the studied group of patients, we found the following prevalence of various tumours: nodular goitre - 64/101 patients (63.0%), polyps of the colon - 13/101 patients (13.0%); uterine polyps - 4/101 patients (4.0%); and prostate adenoma - 2/101 patients (2.0%). Among malignant tumours, thyroid cancer, endometrium and cervix cancer were the most frequent, each of these occurring in 3 patients (3.0%). Colon cancer prevalence was 2.0% (in 2 patients). Conclusions: From our retrospective study, we suggest an overall increase of tumour incidence in acromegalic patients. Prospective multicentre studies are required to resolve the significance of this observation. In our study group, the number of malignant neoplasms was significantly higher in patients with long-lasting uncontrolled disease (over 5 years), compared to patients with controlled disease. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 29-34)Wstęp: Pacjentów z akromegalią charakteryzuje częstsze niż w zdrowej populacji występowanie nowotworów zarówno łagodnych, jak i złośliwych. Autorzy ocenili retrospektywnie częstość występowania schorzeń nowotworowych u pacjentów z akromegalią leczonych w Klinice Endokrynologii w Krakowie, małopolskim ośrodku regionalnym leczenia akromegalii. Materiał i metody: W latach 1983&#8211;2008 diagnozowano i leczono 101 pacjentów z akromegalią (30 mężczyzn i 71 kobiet), średnia wieku 51,8 &#177; 15,4 lat. U 63,4% chorych stwierdzono obecność makrogruczolaka w przysadce, u 25,7% mikrogruczolaka, a u 10,9% chorych brak danych określających wielkość guza. Mediana stężenia hGH i IGF-1 przed operacją wynosiła odpowiednio: 20,2 (IQR = 34,9) ng/ml i 764,5 (IQR = 569,6) ng/ml. Wyniki: W analizowanej grupie chorych stwierdzono występowanie: wola guzowatego - u 64/101 pacjentów (63%), polipy jelita grubego - u 13/101 pacjentów (13%), polipy macicy - u 4/101 pacjentów (4%), gruczolaka prostaty - u 2/101 pacjentów (2%). Spośród nowotworów złośliwych najczęściej występowały: rak tarczycy, rak endometrium i szyjki macicy, każdy u 3 chorych (3%). Raka jelita grubego stwierdzono u 2 pacjentów (2%). Wnioski: Na podstawie przeprowadzonego badania retrospektywnego autorzy sugerują częstsze występowanie guzów nowotworowych u pacjentów z akromegalią. Potrzebne są badania prospektywne większych liczebnie grup pacjentów, żeby określić znaczenie tych obserwacji. W badanej grupie pacjentów nowotwory złośliwe występowały znamiennie częściej u pacjentów z długotrwałą niekontrolowaną akromegalią (> 5 lat), w porównaniu z osobami, u których kontrolowano przebieg choroby. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 29-34

Hypophysitis — new insights into diagnosis and treatment

Hypophysitis is a broad term used to describe conditions leading to inflammation of the pituitary gland and the pituitary stalk. It may develop as a primary condition or secondary to other diseases. Hypophysitis is classified based on aetiological, anatomical, and histological criteria. Clinical symptoms result from enlargement of the pituitary gland, hormonal deficiencies, diabetes insipidus, and hyperprolactinemia. Histopathological verification of tissue samples from a pituitary biopsy remains the gold standard in diagnosing hypophysitis. However, due to the invasiveness and risk of the procedure it is rarely performed. The diagnosis is based mainly on clinical presentation, laboratory tests, and imaging. The rarity of the disease and the deficit in reliable data result in a lack of clear guidelines in the treatment of hypophysitis. The basic therapy relies on hormonal replacement. High doses of steroids are the first-line treatment of symptoms caused by mass effect in sella and compression of surrounding structures. In steroid-resistant patients or in cases of inacceptable sides effects, treatment with other immunosuppressant drugs was administered with success. The course of the disease varies: some patients present remission, in other cases hypophysitis leads to fibrosis and atrophy of the pituitary gland, which is reflected in persistent hormonal deficiencies and images of an empty sella. The objective of this article is to present the most important information: the epidemiology, clinical image, diagnostic procedures, and treatment of primary hypophysitis, in order to allow better understanding of this disease and implementation of proper management. Posttraumatic and immunotherapyrelated hypophysitis are also briefly characterised

The predictive value of the IGF-1 level in acromegaly patients treated by surgery and a somatostatin analogue

Background: We evaluated the predictive value of IGF-1 against hGH in the treatment outcome. Material and methods: A prospective study was undertaken of 47 patients (mean age 41.1 &#177; 12.9 years; 44 with macroadenoma and 3 with microadenoma), requiring treatment with octreotide LAR (SSLAR) following incomplete surgery. Concentrations of hGH and IGF-1 were measured three months after surgery and three, six, nine, 12, 18, and 24 months after introducing SSLAR. Results: Following surgery, respective median values of hGH and IGF-1 concentrations were 5.55 ng/mL (IQR = 7.1) and 512.7 ng/mL (IQR = 379.5). After six, 12, and 24 months of SSLAR treatment, median values of hGH decreased significantly: to 2.95 ng/mL (IQR = 5.5, p < 0.05), 2.95 ng/mL (IQR = 4.4, p < 0.05) and 2.00 ng/mL (IQR = 3.6, p < 0.001), respectively. After six, 12, and 24 months of SSLAR treatment, the respective median IGF-1 concentrations significantly decreased to 384.5 ng/mL (IQR = 312.2, p < 0.01), 323.0 ng/mL (IQR = 230.3, p < 0.001) and 334.0 ng/mL (IQR = 328.9, p < 0.01). The differences between median hGH and IGF-1 concentrations at 12 and 24 months were not significant. A statistically significant correlation was found between IGF-1 concentration prior to and after surgery (R = 0.61, p < 0.05) and prior to SSLAR treatment and IGF-1 concentration 24 months later (R = 0.49, p < 0.05). No such correlation was observed for hGH. Conclusions: The level of IGF-1 prior to surgery and prior to SSLAR treatment is a better predictor of the treatment outcome than hGH. Octreotide LAR was most effective over the first 12 months of treatment. No further significant decrease of hGH or IGF-1 levels was observed past this period. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (5): 401&#8211;408)Wstęp: Porównano wartość predykcyjną stężenia IGF-1 oraz hGH w ocenie wyników leczenia akromegalii. Materiał i metody: W prospektywnym badaniu wzięło udział 47 pacjentów (średnia wieku 41,1 &#177; 12,9 roku, 44 z makrogruczolakiem i 3 z mikrogruczolakiem przysadki), u których konieczne było zastosowanie leczenia oktreotydem LAR (SSLAR) po nieskutecznej operacji. Stężenia hGH i IGF-1 mierzono 3 miesiące po operacji oraz 3, 6, 9, 12, 18 i 24 miesiące po włączeniu leczenia SSLAR. Wyniki: Stężenie hGH i IGF-1 po operacji wynosiło odpowiednio: 5,55 ng/mL (IQR = 7,1) i 512,7 ng/mL (IQR = 379,5). Po 6, 12 i 24 miesiącach terapii SSLAR mediany stężenia hGH obniżyły się znamiennie do wartości odpowiednio: 2,95 ng/mL (IQR = 5,5, p < 0,05), 2,95 ng/mL (IQR = 4,4, p < 0,05) oraz 2,00 ng/mL (IQR = 3,6, p < 0,001). Po 6, 12 i 24 miesiącach leczenia SSLAR mediany stężenia IGF-1 obniżyły się znamiennie do wartości odpowiednio: 384,5 ng/mL (IQR = 312,2, p < 0,01), 323,0 ng/mL (IQR = 230,3, p < 0,001) oraz 334,0 ng/mL (IQR = 328,9, p < 0,01). Mediany stężenia hGH oraz IGF-1 po 12 i 24 miesiącach leczenia nie różniły się istotnie. Stwierdzono znamienną korelację pomiędzy stężeniem IGF-1 przed operacją i po niej (R = 0,61, p < 0,05) oraz pomiędzy IGF-1 przed leczeniem SSLAR i po 24 miesiącach terapii (R = 0,49, p < 0,05). Nie obserwowano takiej zależności dla hGH. Wnioski: Stężenie IGF-1 przed operacją i przed leczeniem SSLAR ma większą wartość predykcyjną wyniku leczenia niż stężenie hGH. Oktreotyd LAR był najskuteczniejszy w ciągu pierwszych 12 miesięcy terapii. Nie obserwowano dalszego znamiennego obniżenia stężenia hGH i IGF-1. (Endokrynol Pol 2011; 62 (5): 401&#8211;408