Long-term consequences of surgical excision of cortisol producing adrenocortical adenoma

Wstęp: U chorych z ACTH-niezależnym zespołem Cushinga chirurgiczne usunięcie guza nadnercza umożliwia ich całkowite wyleczenie. Jednak u części pacjentów po adrenalektomii nadal obserwuje się występowanie nadciśnienia tętniczego, otyłości i cukrzycy. Celem pracy była analiza odległych następstw chirurgicznego usunięcia gruczolaka kory nadnercza wytwarzającego kortyzol, ze szczególnym uwzględnieniem wpływu wykonanej adrenalektomii na ciśnienie tętnicze. Materiał i metody: Analizą objęto 15 chorych (śr. wieku 54 lata) z nadciśnieniem tętniczym (n = 15), otyłością lub nadwagą (n = 12) i cukrzycą (n = 7). Czas obserwacji wynosił średnio 45 miesięcy. Wyniki: Poprawę kontroli ciśnienia tętniczego po jednostronnej adrenalektomii obserwowano u 66,7% chorych. Czynnikiem zwiększającym ryzyko niedostatecznej poprawy kontroli ciśnienia tętniczego po operacji był zwiększony wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index), wynoszący ponad 30,5 kg/m2 (RR = 4,0 [1,07-14,90]). W okresie obserwacji stwierdzono obniżenie maksymalnych wartości ciśnienia skurczowego o 34 mm Hg (17-50 mm Hg) i rozkurczowego o 25 mm Hg (16-35 mm Hg) (p < 0,01). W całej grupie po adrenalektomii stwierdzono zmniejszenie BMI o 3,4 kg/m2 (p = 0,01). Wskaźnik ten obniżył się o więcej niż 1 kg/m2 u 66,7% chorych. Tylko u 2 pacjentów obserwowano pełne wycofanie się objawów cukrzycy. Steroidy nadnerczowe stale przyjmowało 46,7% chorych w okresie pooperacyjnym. Subiektywne całkowite ustąpienie objawów chorobowych po operacji stwierdziło 40% badanych, zaś częściowe - 46,7%. Wniosek: Chirurgiczne usunięcie gruczolaka nadnercza wytwarzającego kortyzol powoduje poprawę kontroli ciśnienia tętniczego lub ułatwia zmniejszenie masy ciała u znacznego odsetka chorych z zespołem Cushinga. Czynnikiem zmniejszającym szansę na poprawę kontroli ciśnienia tętniczego po operacji jest otyłość chorego występująca przed adrenalektomią. (Endokrynol Pol 2007; 58 (3): 207-212)Introduction: Surgical excision of adrenocortical tumour in patients with ACTH-independent Cushing syndrome gives a chance for their entire cure. However in some patients after adrenalectomy persistent arterial hypertension, obesity and diabetes mellitus is observed. The aim of the study was to analyse long term consequences of surgical excision of cortisol producing adrenocortical adenoma with a special attention on the influence of adrenalectomy on arterial blood pressure. Material and methods: 15 patients (mean age 54 years) suffering from arterial hypertension (n = 15), obesity or overweight (n = 12) and diabetes mellitus (n = 7) were subjected to analysis. Mean follow up time was 45 months. Results: Improvement of blood pressure control after unilateral adrenalectomy was observed in 66.7% of patients. The risk factor of no improvement of blood pressure control was BMI > 30.5 kg/m2 (RR = 4.0 [1.07-14.90]). During the follow up period decrease of maximal values of systolic and diastolic blood pressure was observed (34 [17-50] and 25 [16-35] mm Hg respectively; p < 0.01). In the entire group of patients a 3.4 kg/m2 decrease of BMI was observed p = 0.01. BMI decreased significantly (more than 1 kg/m2) in 66.7% of patients. Only in 2 patients a complete regression of diabetes was observed. 46.7% of patients required supplementation with adrenal steroids. 40% of patients reported a subjective withdrawal of all symptoms of the disease after surgery and 46.7% only partial remission. Conclusion: Surgical excision of cortisol producing adrenocortical adenoma results in improvement of blood pressure control and body weight reduction in a large percentage of patients with Cushing syndrome. Obesity before adrenalectomy is the factor that reduces a chance for improvement of blood pressure control after surgery. (Pol J Endocrinol 2007; 58 (3): 207-212

Analysis of pathogenetic factors of persistent hypertension in patients with pheochromocytoma who underwent unilateral adrenalectomy

Wstęp W przypadku nadciśnienia tętniczego wywołanego guzem chromochłonnym metodą z wyboru jest leczenie chirurgiczne. Celem niniejszej pracy jest analiza czynników uczestniczących w patogenezie utrzymujących się podwyższonych wartości ciśnienia tętniczego u chorych poddanych jednostronnej adrenalektomii z powodu guza chromochłonnego. Materiał i metody W analizowanej grupie 25 chorych średnia wartość najwyższego ciśnienia skurczowego (SBP) przed operacją wynosiła 232,6 &plusmn; 38,5 mm Hg, a rozkurczowego (DBP) 133,3 &plusmn; 22,2 mm Hg. U 40% chorych nadciśnienie tętnicze miało charakter stały, u 60% - napadowy. Średni największy wymiar guza w badaniach obrazowych wynosił 58,1 &plusmn; 19,6 mm. Czas obserwacji po adrenalektomii wynosił średnio 48,0 &plusmn; 28,4 miesiąca. Wyniki Spadek wartości najwyższego SBP po operacji był znamienny i wynosił średnio &#8211;85,9 &plusmn; 36,9 mm Hg, a DBP &#8211;44,1 &plusmn; 22,8 mm Hg. Wykazano dodatnią zależność pomiędzy obniżeniem się SBP i DBP po zabiegu i największym wymiarem guza. Przygodna wartość SBP mierzona u chorych po operacji wynosiła średnio 124,6 &plusmn; 18,3 mm Hg, a DBP 79,0 &plusmn; 9,2 mm Hg. U 56% chorych wartości przygodnego ciśnienia tętniczego wynosiły poniżej 140/90 mm Hg, co nie powodowało konieczności przyjmowania leków przeciwnadciśnieniowych. W grupie chorych wymagających farmakoterapii stwierdzono znamiennie dłuższy czas występowania nadciśnienia tętniczego przed adrenalektomią (średnio 76,3 &plusmn; 63,5 miesiąca wobec 30,5 &plusmn; 44,1 miesiąca) oraz starszy wiek w chwili operacji (średnio 46,4 &plusmn; 10,2 roku wobec 38,3 &plusmn; 9,8 roku). Wnioski Adrenalektomia u chorych z nadciśnieniem tętniczym i guzem chromochłonnym nadnercza prowadzi do trwałej poprawy najwyższych wartości SBP i DBP. Dłuższy czas trwania nadciśnienia przed operacją i starszy wiek chorych w chwili zabiegu przyczyniają się do uzyskania gorszych wyników adrenalektomii i konieczności stosowania farmakoterapii w celu utrzymania prawidłowych wartości ciśnienia tętniczego w okresie pooperacyjnym.Background Surgery is a method of choice in the treatment of patients with pheochromocytoma. The aim of the study was to analyse factors which participate in pathogenesis of persistent hypertension in patients who underwent unilateral adrenalectomy due to pheochromocytoma. Material and methods In the analysed group of 25 patients mean value of maximal systolic blood pressure (SBP) before surgery was 232.6 &plusmn; 38.5 mm Hg, and diastolic (DBP) 133.3 &plusmn; 22.2 mm Hg. In 40% of patients arterial hypertension was permanent, and in 60% &#8212; paroxysmal. Mean maximal tumour size in diagnostic imaging was 58.1 &plusmn; 19.6 mm. Mean time of observation after adrenalectomy was 48.0 &plusmn; 28.4 months. Results A significant decrease of maximal SBP and DBP after surgery was achieved (&#8211;85.9 &plusmn; 36.9 and &#8211;44.1 &plusmn; 22.8 mm Hg respectively). A positive correlation between decrease of SBP and DBP after surgery and maximal tumour size was revealed. Accidental value of SBP measured in patients after surgery was 124.6 &plusmn; 18.3 mm Hg, and DBP &#8212; 79.0 &plusmn; 9.2 mm Hg. In 56% of patients accidental blood pressure values were lower than 140/90 mm Hg without any antihipertensive drugs. In patients who required pharmacological therapy significant longer duration of arterial hypertension before adrenalectomy (mean 76.3 &plusmn; 63.5 vs. 30.5 &plusmn; 44.1 months) and older age of patients at the time of surgery (mean 46.4 &plusmn; 10.2 vs. 38.3 &plusmn; 9.8 years) were observed. Conclusions In patients with arterial hypertension due to pheochromocytoma adrenalectomy leads to a permanent improvement of maximal values of systolic and diastolic blood pressure. Longer duration of arterial hypertension before surgery and older age of patients ignificantly contribute to worse results of adrenalectomy and necessity of antihipertensive therapy in order to keep blood pressure values in the normal range

Rak kory nadnerczy w przedoperacyjnych badaniach obrazowych

Background: Decisions concerning surgical treatment of patients with adrenocortical tumor without hormonal hyperactivity are based on tumor size exceeding 3-6 cm and morphological features of malignancy. The aim of the study was to analyze results of diagnostic imaging in patients with adrenocortical carcinoma (ACC). Material/Methods: Results of diagnostic imaging of 8 patients in whom postoperative pathological examination revealed ACC were analyzed. There were 3 women and 5 men in the analyzed group, with an age range of 32 to 75 years. Imaging was based on US and CT examination supported by MRI in 2 patients. The obtained results were compared with a group of 10 patients with adrenocortical adenoma (ACA). Results are presented as median values and 95% CI. Results: CT results of patients with ACC showed local spread into surrounding fat tissue in 87.5%, adjacent organ invasion in 75%, local lymph node enlargement in 75%, irregular tumor margins in 88%, and heterogeneous structure of all tumors. In patients with ACA, tumor heterogeneity was observed in 40% and local lymph node enlargement in 10%. ACC tumors were significantly larger than ACA ones [77 (66-97) vs. 31 (24-48) mm, respectively, p=0.0002] and more dense [60 (34-85) vs. 16 (10-26) HU, respectively, p=0.0007]. In arterial phase, enhancement of ACC tumors tended to be stronger compared with ACA [81 (29-162) vs. 55 (33-76), p=0.09]. On the basis of CT results, 1 patient was classified as stage II according to Mac Farlane, 6 as stage III, and 1 as stage IV. Intraoperative examination down-staged 2 patients from stage III to stage II. Conclusions: Computed tomography is a method that allows distinguishing adrenocortical adenoma from carcinoma as well as to determine the stage of adrenocortical carcinoma