TNF Alpha and TGF Beta Gene Polymorphisms Among Chronic Obstructive Pulmonary Diseaase (COPD) Patients.

TEZ9532Tez (Yüksek Lisans) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2011.Kaynakça (s. 64-69) var.xiv, 75 s. : res. (bzs. rnk.), tablo ; 29 cm.KOAH; önemli bazı akciger dısı etkileri olan, tam olarak geri dönüsümlü olmayan hava akımı kısıtlaması ile karakterize, önlenebilir ve tedavi edilebilir bir hastalıktır. KOAH gelisiminde genetik risk faktörleri ile ilgili çesitli arastırmalar yapılmıs olup bunlar en çok TNF alfa ve TGF beta polimorfizmlerini kapsayan çalısmalardır. Her ne kadar bu çalısmalarda KOAH ile bu genlerin polimorfizmlerinin iliskili oldugu düsünülsede genel olarak bu çalısmaların sonuçları çeliskilidir. Bizde bu baglamda, bölgemizde ki KOAH vakalarının bu genler açısından polimorfizmlerinin degerlendirilmesini amaçladık. Çalısmamıza 83 KOAH’lı, 35 kontrol dahil edilmis olup; KOAH ile tümör nekrozis faktör alfa (TNF-) G-308A promotor polimorfizmi, transorme edici büyüme faktörü beta (TGF-) C-509T promotor polimorfizmi ve TGF- T869C polimorfizmleri arasındaki iliski PZR-RFLP yöntemi kullanılarak arastırılmıstır. Ayrıca bu polimorfizmlere genotip dagılımları ve allel frekanslarının hasta ve kontrol grubunda dagılımları incelenmistir. Çalısmamız sonuçlarına göre hasta ve kontrol grubu genotip frekansları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunamamıstır (p degerleri sırasıyla; 0.343, 0.096, 0.207). Hasta ve kontrol grubu allel frekansları karsılastırıldıgında da anlamlı bir fark elde edilememistir (p degerleri sırasıyla 0.470, 0.071, 0.110). Sonuç olarak Türk toplumu için ilk olan bu çalısmamızda adı geçen polimorfizmler ile KOAH arasında bir iliski saptanamamıstır.Chronic Obstructive Pulmonary Diseaase (COPD) is a preventable and treatable disease with some significant extrapulmonary effects that may contribute to the severity in individual patients. There have been many studies, primarily on TNF alpha and TGF beta gene polymorphisms, conducted on the genetic risk factors of COPD. Even though, TNF alpha and TGF beta gene polymorphisms were thought to be associated with COPD, these results are controversial. In this regard, our goal was to evaluate the TNF alpha and TGF beta gene polymorphisms of COPD cases in our region. In our study, 83 COPD patients and 35 healthy controls included and the relationship between tumour necrosis factor alpha (TNF-) G-308A promotor polymorphism, transforming growth factor beta (TGF-) C-509T promotor polymorphism, TGF- T869C polymorphism and COPD were evaluated by using PCR-RFLP method. As a result, no significant statistical difference were observed between the genotype prevalances of COPD patients and healthy controls (p=0.343, 0.096, 0.207, respectively). And also, allele frequencies did not differ between COPD patients and healthy controls (p=0.470, 0.071, 0.110, respectively). In conclusion, no association was found between COPD and mentioned polymorphisms in the first study conducted at Turkish population.Bu çalışma Ç.Ü. Bilimsel Araştırma Projeleri Birimi tarafından desteklenmiştir. Proje No: TF2009YL25

Researching Effects of TRAIL and Bortezomib on Apoptosis Pathway Genes mRNA and Protein Expressions Human Lung Cancer Cell Line.

TEZ11187Tez (Doktora) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2018.Kaynakça (s. 74-82) var.xv, 85 s. : res. (bzs. rnk.), tablo ; 29 cm.Akciğer kanseri görülme sıklığı ve mortalitesi en yüksek oranda görülen bir hastalıktır. Uzun yıllardır yapılan çalışmalarda çoğu akciğer kanserinde kullanılan tedaviler başarısız olmuştur. Bu çalışmada; küçük hücreli akciğer kanser hücre hattı olan A549 hücrelerinde, TNF-bağımlı apoptoz-uyarıcı ligand (TRAIL) ile uyarılan apoptoz yolağında görev alan genlerin ekspresyon profillerinin ve bu genlerle ilgili protein miktarlarının incelenmesi; rekombinant TRAIL (rTRAIL) ve Bortezomib antitümör ajanların çeşitli kombinasyonlarının bu yolak gen ekspresyonunu ve protein miktarlarını nasıl etkilendiğinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Amacımıza yönelik olarak insan akciğer kanser hücre hattı (A549)’nın hücre kültürleri yapılmış, hücre kültürleri 3 gruba ayrılarak sürdürülmüştür. İlk grup kontrol grubudur. İkinci gruba dışardan rekombinant TRAIL proteini (rTRAIL) uygulaması yapılmış, üçüncü grup ise rTRAIL ve Bortezomib ile muamele edilmiştir. Bunun sonucunda TRAIL bağımlı apoptoz yolağında görevli genlerin ekspresyon düzeyleri ve protein seviyeleri belirlenmiştir. TRAIL bağımlı apoptoz yolağında görev alan genlerin ekspresyon düzeyleri Real Time PCR, protein seviyeleri ise Western Blot yöntemiyle belirlenmiştir. Ayrıca kültür hücrelerinde apoptoz oranı apoptoz assayle kontrol edilmiştir. Çalışmamızda TRAIL ve Bortezomib uygulaması yapılan hücrelerde TRAIL, TRAIL-R1, TRAIL-R2, TRAIL-R3, TRAIL-R4, OPG, Bcl-2, Bax, Bcl-XL genlerinin RNA ve protein ekspresyonları kontrol grubu ile karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık görülmemiştir.Lung cancer is the most common disease with the highest incidence and mortality rate. Many years of studies have failed in most lung cancer treatments. In this study; examination of the expression profiles of genes involved in the apoptosis pathway induced by the TNF-related apoptosis-inducing ligand (TRAIL) and the genes related to these genes in A549 cells. The aim of this study was to determine how various combinations of recombinant TRAIL (rTRAIL) and Bortezomib antitumor agents affected this pathway gene expression and protein quantities. For this purpose, expression and protein profiles of TRAIL-related apoptosis pathways were investigated which is plays important role on pathogenesis of lung cancer. Also effects of antitumoral agents TRAIL and Bortezomib has been investigated on apoptosis pathway. Human lung cancer cell line (A549) cell cultures was make fora aim of the study and, the cell cultures divided into 3 groups; first group is control, TRAIL protein applied externally to the second group, TRAIL protein and Bortezomib applied to the third group. Then, protein and expression levels of genes, which are functionary in apoptosis pathway, determined by Western Blot method. Ratio of apoptosis controlled by apoptosis assays. The aim of study is to acquire more information about effect of apoptosis pathway dependent TRAIL induced on obtained data in emphysema and lung cancer and effects of antitumoral agents on apoptosis pathways. In our study, no significant statistical difference were observed between the control and treatment groups for TRAIL, TRAIL- R1, TRAIL-R2, TRAIL-R3, TRAIL-R4, OPG, Bcl-2, Bax, Bcl-XL gene and protein expressions.Bu çalışma Ç.Ü. Bilimsel Araştırma Projeleri Birimi tarafından desteklenmiştir. Proje No: TDK-2015-2609

Sistem Biyolojisi

Sistem biyolojisi, klasik biyolojideki indirgemeci yaklaşımın aksine, canlıların genler, proteinler ve biyokimyasal tepkimelerin etkileşen ve bütünleşmiş ağ yapısı olarak algılanarak girift şekilde incelenmesini amaçlayan çok yeni ve çok disiplinli bir bilim dalıdır. Bu bilim dalı moleküler biyoloji, genetik, biyokimya vb. bilim dallarında olduğu gibi tek tek proteinlerin, genlerin ya da belirli bir metabolizmaya ait yolağının incelenmesi yerine tüm parçaların bir bütünün parçaları olduğunu ve etkileşerek çalıştığını kabul eden bütünleştirici yeni bir yaklaşımı benimsemektedir. Bu bilim dalı genomik, transkriptomik, proteomik, metabolomik, glikomik, interaktomik, fluksomik ve biyoinformatiğin birleşiminden oluşur. Bu disiplinlerden elde ettiği verileri matematiksel modellere dökerek gözlemsel kabul edilen biyolojiyi sayısallaştırır ve bu sayede bilgisayarlar yardımıyla canlı sistem modelleri yaratarak tüm sistem hakkında bilgi edinir

Huntington hastalığı tanısı almış hastalarda ve ailelerinde CAG trinükleotid tekrar sayılarının fragman analizi ile tespiti

Purpose: Huntington's Disease (HD) is an autosomal dominant disorder affecting nervous system. CAG trinucleotide repeat (TNR) increase in Huntingtin gene causes the disease. In normal individuals, 10-35 TNRs are found whereas in HD this number exceeds 36-37. This study aimed to investigate TNR numbers in individuals with HD diagnosed family and to provide genetic counselling for individuals with abnormal alleles. Material and Methods: Subjects consist of family members of a male who died at age of 60 due to HD. Randomly selected 57 healthy individuals are also analysed for control. TNR numbers were determined by fragment analysis. Results: TNR numbers of family members were determined as 17, 21, 23, 25, 33, 36 and 39. TNR numbers of randomly selected healthy people were found below 26. Individuals with 33 and 36 TNRs were considered as risk groups. Individuals with 39 TNRs were considered as HD patients. Conclusion: Since some subjects had 39 TNRs, it was emphasized that these people should be under physician control. Prenatal diagnosis is recommended to those who plan to have children. In addition, subjects with 33 and 36 CAG trinucleotide repeats are advised to inform new generations about HD and that they may be affected in future.Cukurova University Research Fund. Project no: TF2013BAP

İnterlökin-2 promotoru polimorfizmi ile preeklampsi arasındaki ilişki

Purpose: One of the cytokines involved in the immune system is interleukin-2 (IL-2). It is contemplated that polymorphisms in the promoter region of the IL-2 gene may be one of the determining factors in the maternal immunization system associated with abnormal placentation resulting in preeclampsia. This study tried to determine the protective genotypes for preeclampsia by genotyping the -384 polymorphisms in the promoter region of interleukin 2 gene in preeclamptic Turkish women. Material and Methods: 146 blood samples, 57 normal and 89 preeclampsia, were collected from unrelated pregnant women. -384 promoter region of IL-2 gene is amplified by using PCR and Restriction Fragment Length Polymorphism method is applied by using Bfa-1 enzyme to identify the polymorphisms. Results: Of the 89 preeclamptic women included in the study, 38 had TT, 36 had GT, 15 had GG alleles and of the 57 normal pregnant women, 28 had TT, 22 had GT, and 7 had GG alleles. Conclusion: Considering the close relationship of preeclampsia with the immune system and the response to inflammation, this study aimed to investigate the relationship between IL-2 gene -384 promoter region polymorphism and preeclampsia. No statistically significant relationship was found between the genotypes. We think that comprehensive genetic studies including all negative factors that are effective for placenta formation would be useful.Amaç: İmmün sistemde sistemde rol alan sitokinlerden biri de interlökin-2'dir. IL-2 geninin promotor bölgesindeki polimorfizmlerin preeklampsi ile sonuçlanan anormal plasentasyon ile ilişkilendirilen maternal savunma mekanizmasındaki belirleyici faktörlerden biri olabileceği ihtimali düşünülmektedir. Bu çalışmada preeklamptik Türk kadınlarında interlökin 2 geninin promotor bölgesindeki - 384 polimorfizmi çalışılarak genotiplendirme yapılmış ve hangi genotipin koruyucu olduğu belirlenmeye çalışılmıştır. Gereç ve Yöntem: 57 normal, 89 preeklampsi olmak üzere toplam 146 birbiri ile akraba olmayan kadından kan alındı. IL-2 geninin -384 promotor bölgesi PCR yöntemi ile amplifiye edildi ve polimorfizmlerin tespiti için Restriction Fragment Length Polymorphism yöntemi Bfa- 1 enzimi kullanılarak gerçekleştirildi. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 89 preeklamptik kadından 38’inin TT, 36’sının GT, 15’inin GG; 57 normal gebe kadından 28’inin TT, 22’sinin GT ve 7’sinin GG alleline sahip olduğu tespit edilmiştir. Sonuç: Preeklampsi hastalığının immün sistem ve inflamasyon cevabıyla olan yakın ilişkisi göz önünde bulundurularak, bu çalışmada IL-2 geni -384 promotor bölgesi polimorfizmi ile preeklampsi ilişkisinin araştırılması amaçlanmıştır. Genotipler arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunamamıştır. Plasenta oluşumuna etkili olan tüm olumsuz faktörlerin dâhil edildiği genetik tabanlı kapsamlı araştırmaların yararlı olacağını düşünmekteyiz

Relationship between interleukin-2 promoter polymorphism and preeclampsia

Amaç: İmmün sistemde sistemde rol alan sitokinlerden biri bölgesindeki polimorfizmlerin preeklampsi ile sonuçlanan anormal plasentasyon ile ilişkilendirilen maternal savunma mekanizmasındaki belirleyici faktörlerden biri olabileceği ihtimali düşünülmektedir. Bu çalışmada preeklamptik Türk kadınlarında interlökin 2 geninin promotor bölgesindeki 384 polimorfizmi çalışılarak genotiplendirme yapılmış ve hangi genotipin koruyucu olduğu belirlenmeye çalışılmıştır. Gereç ve Yöntem: 57 normal, 89 preeklampsi olmak üzere toplam 146 birbiri ile akraba olmayan kadından kan alındı. IL-2 geninin -384 promotor bölgesi PCR yöntemi ile amplifiye edildi ve polimorfizmlerin tespiti için Restriction Fragment Length Polymorphism yöntemi Bfa1 enzimi kullanılarak gerçekleştirildi. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 89 preeklamptik kadından 38'inin TT, 36'sının GT, 15'inin GG; 57 normal gebe kadından 28'inin TT, 22'sinin GT ve 7'sinin GG alleline sahip olduğu tespit edilmiştir. Sonuç: Preeklampsi hastalığının immün sistem ve inflamasyon cevabıyla olan yakın ilişkisi göz önünde bulundurularak, bu çalışmada IL-2 geni -384 promotor bölgesi polimorfizmi ile preeklampsi ilişkisinin araştırılması amaçlanmıştır. Genotipler arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunamamıştır. Plasenta oluşumuna etkili olan tüm olumsuz faktörlerin dâhil edildiği genetik tabanlı kapsamlı araştırmaların yararlı olacağını düşünmekteyiz.Purpose: One of the cytokines involved in the immune system is interleukin-2 (IL-2). It is contemplated that polymorphisms in the promoter region of the IL-2 gene may be one of the determining factors in the maternal immunization placentation resulting in preeclampsia. This study tried to determine the protective genotypes for preeclampsia by genotyping the -384 polymorphisms in the promoter region of interleukin 2 gene in preeclamptic Turkish women. Material and Methods: 146 blood samples, 57 normal and 89 preeclampsia, were collected from unrelated pregnant women. -384 promoter region of IL-2 gene is amplified by using PCR and Restriction Fragment Length Polymorphism method is applied by using Bfa-1 enzyme to identify the polymorphisms. Results: Of the 89 preeclamptic women included in the study, 38 had TT, 36 had GT, 15 had GG alleles and of the 57 normal pregnant women, 28 had TT, 22 had GT, and 7 had GG alleles. Conclusion: Considering the close relationship of preeclampsia with the immune system and the response to inflammation, this study aimed to investigate the relationship between IL-2 gene -384 promoter region polymorphism significant relationship was found between the genotypes. We think that comprehensive genetic studies including all negative factors that are effective for placenta formation would be useful. Key polymorphism

Tip 2 diyabet hastalarında vildagliptin tedavisinin portal ven basıncı ve hepatosteatoz üzerine etkisi

Objective: ftis study investigated how vildagliptin (a di-pepti- dyl peptidase 4 inhibitor) affects portal vein pressure and hepat- osteatosis in patients with type 2 diabetes mellitus. Methods: ftis cross-sectional study evaluated the use of specific drugs for at least 3 months on two groups of type 2 diabetes mellitus cases. Group 1 used metformin and gliclazide, Group 2 used the same amounts of metformin and gliclazide, with the addition of vildagliptin. Using Doppler ultrasound, all cases were measured for portal vein flow velocity, portal vein flow and portal vein diameter. Degree of hepatosteatosis was also recorded. Results: A total of 97 patients completed the study. fte study finished with 49 type 2 DM patients in Group1 (20 men, 29 women) and 48 patients in Group2 (20 men, 28 women. No significant difference was found in term of age, gender, BMI, HbA1c, mean arterial pressure, LDL-C, HDL-C or triglyceride levels in two groups.Portal vein flow velocity, portal vein flow volume, and portal vein diameter of all cases were measured by Doppler ultrasound in both groups. No significant difference was found between the groups (respectively p=0.92, p=0.60, p=0.92). ftere was no significant difference between groups re- garding to ultrasonographic grading of hepatosteatosis Conclusion: Treating type 2 diabetes mellitus patients with vildagliptin for had no effect on portal vein hemodynamics and hepatosteatosis as assessed with Doppler ultrasound. Further long-term studies with better evaluation methods are needed to demonstrate any expected beneficial effect of vildagliptin on por- tal hemodynamics and hepatosteatosis.Amaç: Bu çalışmanın amacı tip 2 diyabeti olan ve tedavide bir di-peptidyl peptidase 4 (dpp-4) inhibitörü olan vildagliptin kul- lanan hastalarda ilacın portal ven basınc parametreleri ve hepa- tosteatoz üzerine etkilerini araştırmaktır. Yöntemler: Bu çalışma gözlemsel bir çalışmadır. Tip 2 diyabeti olan hastalarda en az üç aydır metformin ve gliclazide kullananlar (Grup 1) ile benzer özellikleri olan ve aynı tedaviye ek olarak vildagliptine alanlar (Grup 2) karşılaştırılmıştır. Çalışmada katı- lımcıların portal ven çapı, portal ven akım hızı, portal ven debisi ve hepatosteatoz derecesi non invaziv bir yöntem olan doppler ultrason (US) ile ölçülerek kaydedilmiştir. Bulgular: Çalışmaya toplam 97 hasta alınmıştır. Çalışmada 1. gruba 49 hasta alınırken 2. gruba 48 hasta alınmıştır. Katılım- cıların yaş ortalaması, cinsiyet, vucut kitle indeksi, HbA1c, or- talama kan basıncı, LDL-C, HDL-C ve trigliserit düzeyleri kar- şılaştırıldığında 2 grup arasında anlamlı bir fark bulunmamıştır. Çalışmaya katılanlarda doppler US ile yapılan ölçümlerde her iki grup portal ven akım hızı, debisi ve çapında anlamlı değişiklik saptanmamıştır (sırayla p=0,92, p=0,60, p=0,92). Sonuç: Vildagliptin kullanan hastalarda tedavinin portal ven ba- sıncı değişkenleri ve hepatosteatoz üzerine etkisi saptanamamış- tır. Ancak çalışma da hasta sayısının azlığı ve altın standart bir yöntem olmayan doppler US kullanıldığından kesin bir yargıya varmak için daha büyük çaplı çalışmalara ihtiyaç vardır

Mutation analysis of 6 spinocerebellar ataxia (SCA) types in patients from southern Turkey

Background/aim: Spinocerebellar ataxias (SCAs) are complex clinical and genetically heterogeneous, mostly autosomal dominant neurodegenerative diseases. At present, more than 30 hereditary SCA types have been associated with different gene mutations. In this study, the frequency distribution of the 6 SCA types 1, 2, 3, 6, 7, and 17 in the Turkish population was investigated with respect to clinical features. Materials and methods: 159 patients who received a diagnosis of SCA and 42 healthy controls from Adana, Mersin, Gaziantep, Hatay, and Osmaniye provinces were included in the study. DNA samples were isolated from 2 mL blood samples and the number of trinucleotide repeats (TNRs) for each SCA type was detected using PCR-RFLP technique and sequencing. Results: Of the 6 SCA types that were studied, 4 types, SCA 1, 3, 7, and 17, were positive and all heterozygous for expansions. SCA types 1 and 17 had higher frequencies, 4.4% and 3.8%, respectively, than SCA types 3 and 7. The clinical data of patients were also evaluated to correlate with the increased TNR numbers. Conclusion: This study, being the first mutation record of SCAs in this area, indicated that 9.4% of cases belonged to 4 types, SCA 1, 3, 7, and 17.Background/aim: Spinocerebellar ataxias (SCAs) are complex clinical and genetically heterogeneous, mostly autosomal dominant neurodegenerative diseases. At present, more than 30 hereditary SCA types have been associated with different gene mutations. In this study, the frequency distribution of the 6 SCA types 1, 2, 3, 6, 7, and 17 in the Turkish population was investigated with respect to clinical features. Materials and methods: 159 patients who received a diagnosis of SCA and 42 healthy controls from Adana, Mersin, Gaziantep, Hatay, and Osmaniye provinces were included in the study. DNA samples were isolated from 2 mL blood samples and the number of trinucleotide repeats (TNRs) for each SCA type was detected using PCR-RFLP technique and sequencing. Results: Of the 6 SCA types that were studied, 4 types, SCA 1, 3, 7, and 17, were positive and all heterozygous for expansions. SCA types 1 and 17 had higher frequencies, 4.4% and 3.8%, respectively, than SCA types 3 and 7. The clinical data of patients were also evaluated to correlate with the increased TNR numbers. Conclusion: This study, being the first mutation record of SCAs in this area, indicated that 9.4% of cases belonged to 4 types, SCA 1, 3, 7, and 17

Effect of vildagliptin add-on treatment to metformin on plasma asymmetric dimethylarginine in type 2 diabetes mellitus patients

WOS: 000331555100001PubMed ID: 24627624Aims: A close association has been demonstrated between increased cardiovascular risk and high asymmetric dimethylarginine (ADMA) levels in type 2 diabetes mellitus (DM) patients. We planned to measure serum ADMA levels in type 2 DM patients using vildagliptin, a dipeptidyl peptidase-4 (DPP-4) inhibitor. Materials and methods: A total of 68 type 2 DM patients who were on metformin were enrolled in the study. Based on the glycemic levels of patients, vildagliptin was added on to treatment in 33 patients. Patients were followed for 6 months. Serum ADMA, C-reactive protein, and fibrinogen levels were compared in groups of patients using metformin or metformin + vildagliptin, after 6 months. Results: Serum ADMA levels were found to be significantly lower in the group using vildagliptin compared to the group using metformin + vildagliptin (P<0.001). However, serum C-reactive protein and fibrinogen levels were statistically similar in the two study groups (P=0.34 and P=0.23, respectively). Conclusion: Metformin + vildagliptin treatment was observed to lower serum ADMA levels in type 2 DM patients. Our findings notwithstanding, large-scale prospective randomized controlled studies are warranted to conclude that vildagliptin provides cardiovascular protection along with diabetes regulation

GAS6 intron 8 c.834+7G > A gene polymorphism in diabetic nephropathy

WOS: 000361338400021PubMed ID: 25869052Background - Aim: In animal experiments, growth arrest-specific 6 (Gas6) protein plays a key role in the development of mesangial cell and glomerular hypertrophy in the early phase of diabetic nephropathy, and diabetic nephropathy is prevented by warfarin-induced inhibition of GAS6 protein. It was shown that GAS6 intron 8 c.834+7G>A polymorphism is protective against type 2 diabetes mellitus, and AA genotype is associated with higher blood levels of GAS6 protein. Our aim is to investigate whether this polymorphism is a risk factor for diabetic nephropathy in type 2 diabetes mellitus. Method: Eighty-seven patients with diabetic nephropathy were compared with 66 non-diabetic controls in terms of GAS6 intron 8 c.834+7G>A polymorphism. Patients with history of stroke, ischemic heart disease were excluded. Each patient was examined by the ophthalmologist to determine diabetic retinopathy. Results: Frequency of GG, GA and AA genotypes are similar in diabetic nephropathy and control groups according to GAS6 intron 8 c.834+7G>A polymorphism (p = 0.837). Rate of diabetic retinopathy was 54.02%. In the subgroup analysis, GA genotype was significantly more frequent than GG genotype in patients with diabetic retinopathy when compared to without diabetic retinopathy (p = 0.010). Conclusion: In our study, GAS6 intron 8 c.834+7G>A polymorphism was not associated with diabetic nephropathy in type 2 diabetes mellitus. However, heterozygous state of this polymorphism may be a risk factor for diabetic retinopathy in patients with diabetic nephropathy