The postprandial hyperglycaemia and its role at the development of diabetic complications

Celem wyznaczonym przez aktualne zalecenia dotyczące leczenia chorych na cukrzycę jest osiągnięcie normoglikemii ocenianej za pomocą pomiaru glikemii na czczo (FPG, fasting plasma glucose) oraz odsetka hemoglobiny glikowanej (HbA1c). Jednak stężenie HbA1c przedstawia średnią glikemię w przedziale czasowym i nie odzwierciedla częstości krótkotrwałych wahań stężenia glukozy we krwi. Z tego powodu rutynowe oznaczenia FPG i HbA1c nie świadczą o rzeczywistym stężeniu glukozy poposiłkowej (PPG, postprandial plasma glucose). Na odsetek HbA1c składają się FPG (60-80%) oraz PPG (20-40%). Zwiększone PPG może się przyczyniać do niezadowalającego wyrównania glikemii. Hiperglikemia jest istotnym czynnikiem wpływającym na rozwój makro- i mikronaczyniowych powikłań cukrzycy oraz zwiększonego ryzyka zgonu. Aktualne wytyczne WHO i ADA zalecają kontrolowanie stężenia HbA1c oraz glikemii na czczo i przed posiłkiem. Jedyną grupą, w przypadku której należy badać PPG, stanowią kobiety ciężarne z cukrzycą. Brak jednak długofalowych badań oceniających wpływ PPG na rozwój późnych powikłań cukrzycy oraz porównujących grupy chorych leczonych preparatami kontrolującymi PPG z grupą poddaną terapii lekami wpływającymi na obniżenie stężenia HbA1c.Actually, the recommended goal of glycemic control in the treatment of diabetes mellitus is to approach normoglycaemia, usually assessed by fasting plasma glucose (FPG) and glycated haemoglobin (HbA1c). The level of HbA1c is a statistical measure and expresses a mean blood glucose concentration in time. It does not provide information on short-term fluctuations of blood glucose. For that reason measurements of fasting blood glucose and HbA1c as a routine do not reflect the glucose level after a meal. HbA1c is related to fasting plasma glucose (60-80%) and postprandial plasma glucose (PPG) (20-40%). The elevated PPG contributes to overall glycemic control. Hyperglycaemia is independent risk factor for macro- and microvascular diabetic complications and increased risk of death. Actual WHO and ADA guidelinesrecommend fasting and preprandial glucose concentrations control as well as HbA1c. The only setting in which PPG monitoring has been shown to improve out-comes is gestational diabetes. There is lack of evidence in clinical trials on contribution of postprandial glucose to the long-term complications of diabetes and comparing PPG versus HbA1c lowering therapy

How to treat obesity - a review of current therapeutic methods

Stale wzrastająca częstość występowania otyłości powoduje, że jest ona istotnym problemem stanowiącym o zagrożeniu zdrowia publicznego. Badania epidemiologiczne dowodzą, że otyłość skraca czas przeżycia chorych oraz zwiększa umieralność z wszystkich przyczyn. Poniższa praca stanowi przegląd aktualnych sposobów leczenia zarówno dotyczących metod behawioralnych, jak i farmakoterapii oraz leczenia operacyjnego otyłości. Dane z badań obserwacyjnych potwierdzają skuteczność wszystkich metod leczenia. Długotrwałą poprawę zaburzeń metabolicznych oraz zmniejszenie śmiertelności chorych otyłych uzyskuje się, stosując metody chirurgii bariatrycznej. (Diabet. Prakt. 2008; 9: 39-43)The prevalence of obesity has increased over the recent past and it is important and severe public health problem. Several previous studies have shown that patients with obesity have higher morbidity and mortality. This review article discusses the significance of each of the methods of weight reduction, briefly reviews prior research in each area, identifies barriers to success of losing weight, and makes some recommendations. Diet and exercise are considered important components of a treatment strategy for adults with obesity. Appropriate use of diet and exercise can improve insulin sensitivity and glycemic control. Farmacotherapy can be helpful in the treatment of obesity. The observations confirmed that surgically induced body weight loss in obese subjects decreased overall mortality and improved metabolic disturbances associated with obesity. (Diabet. Prakt. 2008; 9: 39-43

The postprandial hyperglycaemia and its role at the development of diabetic complications

Celem wyznaczonym przez aktualne zalecenia dotyczące leczenia chorych na cukrzycę jest osiągnięcie normoglikemii ocenianej za pomocą pomiaru glikemii na czczo (FPG, fasting plasma glucose) oraz odsetka hemoglobiny glikowanej (HbA1c). Jednak stężenie HbA1c przedstawia średnią glikemię w przedziale czasowym i nie odzwierciedla częstości krótkotrwałych wahań stężenia glukozy we krwi. Z tego powodu rutynowe oznaczenia FPG i HbA1c nie świadczą o rzeczywistym stężeniu glukozy poposiłkowej (PPG, postprandial plasma glucose). Na odsetek HbA1c składają się FPG (60–80%) oraz PPG (20–40%). Zwiększone PPG może się przyczyniać do niezadowalającego wyrównania glikemii. Hiperglikemia jest istotnym czynnikiem wpływającym na rozwój makro- i mikronaczyniowych powikłań cukrzycy oraz zwiększonego ryzyka zgonu. Aktualne wytyczne WHO i ADA zalecają kontrolowanie stężenia HbA1c oraz glikemii na czczo i przed posiłkiem. Jedyną grupę, w przypadku której należy badać PPG, stanowią kobiety ciężarne z cukrzycą. Brak jednak długofalowych badań oceniających wpływ PPG na rozwój późnych powikłań cukrzycy oraz porównujących grupy chorych leczonych preparatami kontrolującymi PPG z grupą poddaną terapii lekami wpływającymi na obniżenie stężenia HbA1c.Actually, the recommended goal of glycemic control in the treatment of diabetes mellitus is to approach normoglycaemia, usually assessed by fasting plasma glucose (FPG) and glycated haemoglobin (HbA1c). The level of HbA1c) is a statistical measure and expresses a mean blood glucose concentration in time. It does not provide information on short-term fluctuations of blood glucose. For that reason measurements of fasting blood glucose and HbA1c as a routine do not reflect the glucose level after a meal. HbA1c is related to fasting plasma glucose (60–80%) and postprandial plasma glucose (PPG) (20–40%). The elevated PPG contributes to overall glycemic control. Hyperglycaemia is independent risk factor for macro- and microvascular diabetic complications and increased risk of death. Actual WHO and ADA guidelinesrecommend fasting and preprandial glucose concentrations control as well as HbA1c. The only setting in which PPG monitoring has been shown to improve out-comes is gestational diabetes. There is lack of evidence in clinical trials on contribution of postprandial glucose to the long-term complications of diabetes and comparing PPG versus HbA1c lowering therapy

How to treat obesity : a review of current therapeutic methods

Stale wzrastająca częstość występowania otyłości powoduje, że jest ona istotnym problemem stanowiącym o zagrożeniu zdrowia publicznego. Badania epidemiologiczne dowodzą, że otyłość skraca czas przeżycia chorych oraz zwiększa umieralność z wszystkich przyczyn. Poniższa praca stanowi przegląd aktualnych sposobów leczenia zarówno dotyczących metod behawioralnych, jak i farmakoterapii oraz leczenia operacyjnego otyłości. Dane z badań obserwacyjnych potwierdzają skuteczność wszystkich metod leczenia. Długotrwałą poprawę zaburzeń metabolicznych oraz zmniejszenie śmiertelności chorych otyłych uzyskuje się, stosując metody chirurgii bariatrycznej.The prevalence of obesity has increased over the recent past and it is important and severe public health problem. Several previous studies have shown that patients with obesity have higher morbidity and mortality. This review article discusses the significance of each of the methods of weight reduction, briefly reviews prior research in each area, identifies barriers to success of losing weight, and makes some recommendations. Diet and exercise are considered important components of a treatment strategy for adults with obesity. Appropriate use of diet and exercise can improve insulin sensitivity and glycemic control. Farmacotherapy can be helpful in the treatment of obesity. The observations confirmed that surgically induced body weight loss in obese subjects decreased overall mortality and improved metabolic disturbances associated with obesity

Występowanie cech zespołu metabolicznego u otyłych chorych

INTRODUCTION. Metabolic activity of fat tissue underlines the metabolic syndrome witch is clearly associated with increased risk for coronary heart diseases. The aim of the study was to asses the prevalence of components of metabolic syndrome among obese patients. MATERIAL AND METHODS. We examined 216 patients with obesity. We assessed measurements: weight, height, waist and hip circumference, free fat mass by using bioelectric impedance spectroscopy (BODYSTAT 1500), blood pressure and lipid profile, plasma glucose and insulin level fasting and 2 hours post loaded 75 g of glucose, insulin resistance (IR) was quantified using the homeostasis model assessment (HOMA). Metabolic syndrome was diagnosed using the NCEP ATP III (National Cholesterol Education Program Adult Treatment Panel III) criteria. RESULTS. Mean BMI was 42,3 (± 7,4) kg/m2. Metabolic syndrome was present among 131 (60,6%) individuals, and 70 (32,4%) meet 3 features, 53 (24,5%) with 4 and 8 (3,7%) with 5. Glucose abnormalities was higher in participants with metabolic syndrome (MS) among 560 (42,7%) patients vs. 7 (8,2%) without metabolic syndrome (WMS). The group with MS had statistically higher weight [117,3 (± 22,8) vs. 107,1 (± 19,5) kg; p = 0,001], waist circumference [120,7 (± 15,2) vs. 113,5 (± 14,9) cm; p = 0,001] and free fat mass [54,2 (± 15,3) vs. 48,9 (± 14,5) kg; p = 0,006)] also had the highest fasting levels of glucose [5,7 (± 1,7) vs. 4,8 (± 0,6) mmol/l; p = 0,00002], insulin [21,4 (± 17,1) vs. 16,0 (± 13,0) mIU/ml; p = 0,06] and HOMA-IR [5,7 (± 5,6) vs. 3,7 (± 3,1); p = 0,007]. Patients with SM had statistically higher level of total cholesterol [5,5 (± 0,9) vs. 5,1 (± 1,0) mmol/l; p = 0,004], triglycerides [2,1 (± 0,9) vs. 1,3 (± 0,5) mmol/l; p = 0,00000] and lower level of HDL-cholesterol [1,2 (± 0,5) vs. 1,4 (± 0,5) mmol/l; p = 0,001]. Systolic blood pressure was higher in MS group than WMS [141,9 (± 21,4) vs. 133,2 (± 22,0) mm Hg; p = 0,004]. CONCLUSIONS. The prevalence of metabolic abnormalities is very high among patients with morbid obesity. The number of components of metabolic syndrome increase with weight and waist circumference.WSTĘP. Aktywność metaboliczna tkanki tłuszczowej prowadzi do wystąpienia cech zespołu metabolicznego związanego ze zwiększonym ryzykiem chorób układu krążenia. Celem badania była ocena częstości zespołu metabolicznego w populacji chorych otyłych. MATERIAŁ I METODY. Analizowano dane 216 pacjentów Poradni Leczenia Otyłości Kliniki Chorób Metabolicznych. Oceniano takie parametry, jak: masa ciała, wzrost, obwód pasa i bioder, ilość tkanki tłuszczowej, ciśnienie tętnicze oraz lipidogram, stężenia glukozy i insuliny w surowicy na czczo i 2 godziny po obciążeniu 75 g glukozy. Do oceny insulinowrażliwości zastosowano metodę HOMA. Zespół metaboliczny rozpoznano na podstawie kryteriów National Cholesterol Education Program Adult Treatment Panel III (NCEP ATP III). WYNIKI. Średni wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index) badanych wynosił 42,3 (± 7,4) kg/m2. Zespół metaboliczny rozpoznano u 131 (60,6%) chorych, w tym na podstawie 3 cech u 70 (32,4%), 4 — u 53 (24,5%) oraz 5 — u 8 (3,7%) chorych. W grupie z zespołem metabolicznym (ZM) zaburzenia gospodarki węglowodanowej stwierdzono u 56 (42,7%) chorych, w grupie bez cech zespołu (BZM) - u 7 (8,24%). Chorzy z zespołem metabolicznym mieli istotnie większą masę ciała [117,3 (± 22,8) vs. 107,1 (± 19,5) kg; p = 0,001], obwód talii [120 (± 6,7) vs. 113,5 (± 14,9) cm; p = 0,001] oraz ilość tkanki tłuszczowej [54,2 (± 15,3) vs. 48,9 (± 14,5) kg; p = 0,006], a także stężenia glukozy na czczo [5,7 (± 1,7) vs. 4,8 (± 0,6) mmol/l; p = 0,00002] i insuliny na czczo [21,4 (± 17,1) vs. 16,9 (± 13,0) mIU/ml; p = 0,06]. Również insulinooporność, oceniana metodą HOMA, była w tej grupie istotnie wyższa [5,7 (± 5,6) vs. 3,7 (± 3,1); p = 0,007]. Wykazano także znamiennie wyższe stężenie cholesterolu całkowitego [5,5 (± 0,9) vs. 5,1 (± 1,0) mmol/l; p = 0,004)], triglicerydów [2,1 (± 0,9) vs. 1,3 (± 0,5) mmol/l; p = 0,00000], niższe stężenie cholesterolu frakcji HDL [1,2 (± 0,5) vs. 1,4 (± 0,5) mmol/l; p = 0,0006] oraz znamiennie wyższe ciśnienie skurczowe [141,9 (± 21,4) vs. 133,2 (± 22,0) mm Hg; p = 0,004]. WNIOSKI. U chorych z otyłością olbrzymią częściej występują zaburzenia metaboliczne, stanowiące czynniki ryzyka chorób układu krążenia. Stwierdzono, że natężenie elementów zespołu metabolicznego nasila się wraz ze wzrostem masy ciała i obwodu talii

The prevalence of the components of metabolic syndrome among obese patients

WSTĘP. Aktywność metaboliczna tkanki tłuszczowej prowadzi do wystąpienia cech zespołu metabolicznego związanego ze zwiększonym ryzykiem chorób układu krążenia. Celem badania była ocena częstości zespołu metabolicznego w populacji chorych otyłych. MATERIAŁ I METODY. Analizowano dane 216 pacjentów Poradni Leczenia Otyłości Kliniki Chorób Metabolicznych. Oceniano takie parametry, jak: masa ciała, wzrost, obwód pasa i bioder, ilość tkanki tłuszczowej, ciśnienie tętnicze oraz lipidogram, stężenia glukozy i insuliny w surowicy na czczo i 2 godziny po obciążeniu 75 g glukozy. Do oceny insulinowrażliwości zastosowano metodę HOMA. Zespół metaboliczny rozpoznano na podstawie kryteriów National Cholesterol Education Program Adult Treatment Panel III (NCEP ATP III). WYNIKI. Średni wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index) badanych wynosił 42,3 (± 7,4) kg/m2. Zespół metaboliczny rozpoznano u 131 (60,6%) chorych, w tym na podstawie 3 cech u 70 (32,4%), 4 — u 53 (24,5%) oraz 5 — u 8 (3,7%) chorych. W grupie z zespołem metabolicznym (ZM) zaburzenia gospodarki węglowodanowej stwierdzono u 56 (42,7%) chorych, w grupie bez cech zespołu (BZM) — u 7 (8,24%). Chorzy z zespołem metabolicznym mieli istotnie większą masę ciała [117,3 (± 22,8) vs. 107,1 (± 19,5) kg; p = 0,001], obwód talii [120 (± 6,7) vs. 113,5 (± 14,9) cm; p = 0,001] oraz ilość tkanki tłuszczowej [54,2 (± 15,3) vs. 48,9 (± 14,5) kg; p = 0,006], a także stężenia glukozy na czczo [5,7 (± 1,7) vs. 4,8 (± 0,6) mmol/l; p = 0,00002] i insuliny na czczo [21,4 (± 17,1) vs. 16,9 (± 13,0) mIU/ml; p = 0,06]. Również insulinooporność, oceniana metodą HOMA, była w tej grupie istotnie wyższa [5,7 (± 5,6) vs. 3,7 (± 3,1); p = 0,007]. Wykazano także znamiennie wyższe stężenie cholesterolu całkowitego [5,5 (± 0,9) vs. 5,1 (± 1,0) mmol/l; p = 0,004)], triglicerydów [2,1 (± 0,9) vs. 1,3 (± 0,5) mmol/l; p = 0,00000], niższe stężenie cholesterolu frakcji HDL [1,2 (± 0,5) vs. 1,4 (± 0,5) mmol/l; p = 0,0006] oraz znamiennie wyższe ciśnienie skurczowe [141,9 (± 21,4) vs. 133,2 (± 22,0) mm Hg; p = 0,004]. WNIOSKI. U chorych z otyłością olbrzymią częściej występują zaburzenia metaboliczne, stanowiące czynniki ryzyka chorób układu krążenia. Stwierdzono, że natężenie elementów zespołu metabolicznego nasila się wraz ze wzrostem masy ciała i obwodu talii.INTRODUCTION. Metabolic activity of fat tissue underlines the metabolic syndrome witch is clearly associated with increased risk for coronary heart diseases. The aim of the study was to asses the prevalence of components of metabolic syndrome among obese patients. MATERIAL AND METHODS. We examined 216 patients with obesity. We assessed measurements: weight, height, waist and hip circumference, free fat mass by using bioelectric impedance spectroscopy (BODYSTAT 1500), blood pressure and lipid profile, plasma glucose and insulin level fasting and 2 hours post loaded 75 g of glucose, insulin resistance (IR) was quantified using the homeostasis model assessment (HOMA). Metabolic syndrome was diagnosed using the NCEP ATP III (National Cholesterol Education Program Adult Treatment Panel III) criteria. RESULTS. Mean BMI was 42,3 (± 7,4) kg/m2. Metabolic syndrome was present among 131 (60,6%) individuals, and 70 (32,4%) meet 3 features, 53 (24,5%) with 4 and 8 (3,7%) with 5. Glucose abnormalities was higher in participants with metabolic syndrome (MS) among 560 (42,7%) patients vs. 7 (8,2%) without metabolic syndrome (WMS). The group with MS had statistically higher weight [117,3 (± 22,8) vs. 107,1 (± 19,5) kg; p = 0,001], waist circumference [120,7 (± 15,2) vs. 113,5 (± 14,9) cm; p = 0,001] and free fat mass [54,2 (± 15,3) vs. 48,9 (± 14,5) kg; p = 0,006)] also had the highest fasting levels of glucose [5,7 (± 1,7) vs. 4,8 (± 0,6) mmol/l; p = 0,00002], insulin [21,4 (± 17,1) vs. 16,0 (± 13,0) mIU/ml; p = 0,06] and HOMA-IR [5,7 (± 5,6) vs. 3,7 (± 3,1); p = 0,007]. Patients with SM had statistically higher level of total cholesterol [5,5 (± 0,9) vs. 5,1 (± 1,0) mmol/l; p = 0,004], triglycerides [2,1 (± 0,9) vs. 1,3 (± 0,5) mmol/l; p = 0,00000] and lower level of HDL-cholesterol [1,2 (± 0,5) vs. 1,4 (± 0,5) mmol/l; p = 0,001]. Systolic blood pressure was higher in MS group than WMS [141,9 (± 21,4) vs. 133,2 (± 22,0) mm Hg; p = 0,004]. CONCLUSIONS. The prevalence of metabolic abnormalities is very high among patients with morbid obesity. The number of components of metabolic syndrome increase with weight and waist circumference

Continuous glucose monitoring in patients with diabetes : a review of available systems

Cukrzyca jest chorobą epidemiologiczną, a koszty jej leczenia są coraz większe. Zastosowanie nowoczesnych technologii w terapii cukrzycy jest coraz bardziej uzasadnione - dostarczają one bowiem choremu znacznie więcej informacji o wartości glikemii. Wyniki badań klinicznych wykazały poprawę wyrównania glikemii oraz jakości życia, a także zmniejszenie poziomu niedocukrzeń dzięki zastosowaniu różnych systemów ciągłego monitorowania stężenia glukozy (CGM, continuous glucose monitoring), które pojawiły się w ostatnich latach. W niniejszym artykule omówiono ich dostępne rodzaje - zarówno samodzielne, jak i połączone z pompą insulinowąThe diabetes mellitus is increasing worldwide. Advances in modern technology have been an important place for improvements in the treatment of diabetes. Continous glucose sensors provide much more information on daytime and nighttime glucose pattern than glucose fingerstick measurements. The clinical studies reported improvement of glycemic control, quality of life and decreasing of hypoglycemic episodes in patients with diabetes. In that article the methodologies of the continuous glucose monitoring (CGM) are described

Comparison of fat mass in obese patients as measured by bioelectrical impedance and dual-energy X-ray absorptiometry

WSTĘP. Aktywność metaboliczna tkanki tłuszczowej prowadzi do wystąpienia cech zespołu metabolicznego, w tym: insulinooporności, zaburzeń gospodarki węglowodanowej, lipidowej, nadkrzepliwości, nadciśnienia tętniczego oraz subklinicznego stanu zapalnego. Celem niniejszej pracy było porównanie metod oceniających ilość tkanki tłuszczowej i określenie ich znaczenia w ocenie tkanki tłuszczowej u otyłych pacjentów. MATERIAŁ I METODY. Analizie poddano dane 70 otyłych chorych, w tym 8 mężczyzn (11,4%) i 62 kobiety (88,6%), zgłaszających się do Poradni Leczenia Otyłości Kliniki Chorób Metabolicznych w latach 2001-2005. Oceniano pomiary antropometryczne oraz tkankę tłuszczową mierzoną za pomocą bioimpedancji elektrycznej aparatem BODYSTAT 1500 i densytometrycznie metodą DEXA densytometrem Lunar DPX. Ponadto analizowano ciśnienie tętnicze i parametry laboratoryjne: lipidogram, gospodarkę węglowodanową - glukozę i insulinę w surowicy na czczo. Do oceny insulinowrażliwości zastosowano metodę HOMA. WYNIKI. Średni wiek badanych wynosił 45,2 roku (± 13,7), średni BMI 38,6 kg/m2 (± 5,4). W grupie badanej stwierdzono podwyższone średnie stężenie glukozy na czczo 5,2 mmol/l (± 1,1), a także wysokie stężenie insuliny na czczo 15,80 mjm./ml (± 7,5). Stwierdzono cechy znacznej insulinooporności ocenianej metodą HOMA, która wynosiła 3,58 (± 1,9). Nie wykazano istotnie statystycznie różnicy w ilości tkanki tłuszczowej ocenianej metodą bioimpedancji i densytometrycznie, odpowiednio: 46,7 (± ± 10,9) vs. 43,3 kg (± 9,1); p = NS. Nie wykazano różnic dotyczących zawartości procentowej tłuszczu ocenianej za pomocą obu metod, odpowiednio 46,0% (± 6,9) vs. 47,3% (± 6,6); p = NS. W badaniu densytometrycznym oceniano także ilość tłuszczu trzewnego stanowiącego 25,9% (± 18,0) tkanki tłuszczowej. U badanych stwierdzono podwyższone stężenie cholesterolu całkowitego 5,3 mmol/l (± 1,1), cholesterolu frakcji LDL 3,2 mmol/l (± 0,9) oraz wysokie wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego, odpowiednio: 135,5 mm Hg (± 15,9) i 85,6 mm Hg (± 9,1). Wykazano dodatnią korelację wskaźnika HOMA z ilością tkanki tłuszczowej oraz obwodem talii. WNIOSKI. Pomiary ilości tkanki tłuszczowej z zastosowaniem technik bioimpednacji i densytometrycznej wykazują porównywalne wielkości. Metoda bioimpedancji, jako tańsza i prostsza w zastosowaniu w codziennej praktyce, może stanowić dobry marker kontroli postępu redukcji masy ciała. Technika densytometryczna umożliwia dokładną ocenę ilości trzewnej tkanki tłuszczowej.INTRODUCTION. Obesity is becoming increasingly common and is recognized as a major public health problem worldwide. There is growing evidence that obesity, and in particular central adiposity, has an important impact on predisposing metabolic risk factors for coronary heart disease such as hypertension, dyslipidaemia, glucose intolerance and diabetes. The aim of the study is to: 1) estimate total abdominal and abdominal visceral fat in obese patients by using bioelectrical impedance analysis (BIA) and dual-energy X-ray absorptiometry (DEXA) technique; and 2) compare those two measurements of body composition. MATERIAL AND METHODS. We performed a prospective study of data from 70 obese patients (8 mens and 62 womens) managed in the Department of Metabolic Disease in Krakow in years 2001-2005. We analysed data: anthropometrical measures, and abdominal fat assessed bioelectrical impedance analysis using BODYSTAT 1500 and DEXA method using a Lunar DPX densitometer. We also analysed blood pressure, lipid profile and fasting blood glucose and insulin level. We assess insulin resistance using HOMA. RESULTS. The mean age of patients were 45.2 (± 13.7) years old, mean body mass index (BMI) 38.6 (± 5.4) kg/m2. We found elevated a fasting blood glucose level 6.1 (± 1.1) mmol/l, and a very high fasting insulin level 28.0 (± 7.5) mIU/ml. The insulinresistance assesses by HOMA was 3.58 (± 1.9). We did not find statistical differences in body fat percentage assessed by both methods the BIA and DEXA scans, respectively: 46.0 (± 6.9) vs. 47.3% (± 6.6); p = NS. Both measures estimate the same abdominal fat mass, respectively 46.7 (± 10.9) vs. 43.3 (± 9.1) kg; p = NS. There was no difference related to percentage amount of fat measured by both methods [46.0 (± 6.9) vs. 47.3% (± 6.6); p = NS, respectively]. The amount of visceral fat also was calculated by using DEXA method, which was estimated as a 25.9% (± 18.0) of total fat tissue. We also found elevated serum total cholesterol level 5.2 (± 1.1) mmol/l, LDL-cholesterol 3.2 (± 0.9) mmol/l and high systolic and diastolic blood pressure, respectively 135.5 (± 15.9) i 85.6 (± 9.1) mm Hg. HOMA was strongly associated with fat mass and anthropometrical waist circumstance. CONCLUSIONS. The present results shows that the BIA and DEXA methods can be useful for assessment of body fat composition. BIA is easier to perform and can be helpful as a marker of reduction of body fat in medical practice. The use of DEXA can estimate abdominal fat and better predict metabolic disturbances in obese patients

Objectives and methods of the ORCHESTRA FOUNDATION Registry study: a multicenter observational study of the use of insulin pump therapy in pregnant women with type 1 diabetes mellitus in Poland.

Background. The ORCHESTRA FOUNDATION Registry study was a prospective, multicenter, observational, post-market study investigating the use of an insulin pump with or without continuous glucose monitoring (CGM) [i.e., sensor-augmented pump (SAP) or sensor-integrated insulin pump (SIP)]; before, during, and after pregnancy, in women with type 1 diabetes mellitus (T1DM). Methods. Study participants enrolled in 24 centers, in Poland, and contributed intake and follow-up data for up to 22 months (i.e., up to 12 months pre-conception, throughout pregnancy, and 6 weeks after delivery). Participants who were already pregnant were enrolled up to the 16th week of pregnancy. Investigated outcomes included HbA1c before and during pregnancy, and serious adverse events (e.g., severe hypoglycemia, diabetic ketoacidosis, miscarriage, and hospitalization due to any bleeding or any symptoms suggesting premature delivery). Routine clinical data including maternal weight, body mass index, and daily insulin use were also recorded. The insulin delivery devices used in the study were the MiniMed™ Paradigm™ REAL-Time insulin pump with CGM (via the MiniMed Sof-sensor™ sensor) or without CGM, and the MiniMed Paradigm Veo™ with CGM (via the Enlite™ sensor). Results. Study enrollment began in May 2013 and the last patient completed the study in August 2017. Conclusions. The ORCHESTRA FOUNDATION Registry study provides an opportunity to assess the effects of automated insulin delivery in pregnant women with T1DM using insulin pumps with or without continuous glucose monitoring.Background. The ORCHESTRA FOUNDATION Registry study was a prospective, multicenter, observational, post-market study investigating the use of an insulin pump with or without continuous glucose monitoring (CGM) [i.e., sensor-augmented pump (SAP) or sensor-integrated insulin pump (SIP)]; before, during, and after pregnancy, in women with type 1 diabetes mellitus (T1DM). Methods. Study participants enrolled in 24 centers, in Poland, and contributed intake and follow-up data for up to 22 months (i.e., up to 12 months pre-conception, throughout pregnancy, and 6 weeks after delivery). Participants who were already pregnant were enrolled up to the 16th week of pregnancy. Investigated outcomes included HbA1c before and during pregnancy, and serious adverse events (e.g., severe hypoglycemia, diabetic ketoacidosis, miscarriage, and hospitalization due to any bleeding or any symptoms suggesting premature delivery). Routine clinical data including maternal weight, body mass index, and daily insulin use were also recorded. The insulin delivery devices used in the study were the MiniMed™ Paradigm™ REAL-Time insulin pump with CGM (via the MiniMed Sof-sensor™ sensor) or without CGM, and the MiniMed Paradigm Veo™ with CGM (via the Enlite™ sensor). Results. Study enrollment began in May 2013 and the last patient completed the study in August 2017. Conclusions. The ORCHESTRA FOUNDATION Registry study provides an opportunity to assess the effects of automated insulin delivery in pregnant women with T1DM using insulin pumps with or without continuous glucose monitoring

Cele i metody Rejestru Klinicznego Fundacji ORKIESTRA : wieloośrodkowe badanie obserwacyjne dotyczące stosowania terapii z użyciem pompy insulinowej u kobiet w ciąży z cukrzycą typu 1 w Polsce

Background. The ORCHESTRA FOUNDATION Registry study was a prospective, multicenter, observational, post-market study investigating the use of an insulin pump with or without continuous glucose monitoring (CGM) [i.e., sensor-augmented pump (SAP) or sensor-integrated insulin pump (SIP)]; before, during, and after pregnancy, in women with type 1 diabetes mellitus (T1DM). Methods. Study participants enrolled in 24 centers, in Poland, and contributed intake and follow-up data for up to 22 months (i.e., up to 12 months pre-conception, throughout pregnancy, and 6 weeks after delivery). Participants who were already pregnant were enrolled up to the 16th week of pregnancy. Investigated outcomes included HbA1c before and during pregnancy, and serious adverse events (e.g., severe hypoglycemia, diabetic ketoacidosis, miscarriage, and hospitalization due to any bleeding or any symptoms suggesting premature delivery). Routine clinical data including maternal weight, body mass index, and daily insulin use were also recorded. The insulin delivery devices used in the study were the MiniMed™ Paradigm™ REAL-Time insulin pump with CGM (via the MiniMed Sof-sensor™ sensor) or without CGM, and the MiniMed Paradigm Veo™ with CGM (via the Enlite™ sensor). Results. Study enrollment began in May 2013 and the last patient completed the study in August 2017. Conclusions. The ORCHESTRA FOUNDATION Registry study provides an opportunity to assess the effects of automated insulin delivery in pregnant women with T1DM using insulin pumps with or without continuous glucose monitoring