Renal carcinoma infiltrating inferior vena cava and combined valvular heart disease - one-stage uro-cardiological procedure: a case report

Standard treatment of patients with coexisting cardiac and non-cardiac diseases includes two separate operations. We report a case of 55-year-old man with combined valvular heart disease and renal carcinoma infiltrating inferior caval vein, who underwent one-stage cardio-urologic procedure. In the first step, mitral and tricuspid valvuloplasty were performed by cardiac surgeons. Then, urologists performed radical nephrectomy and thrombectomy. The postoperative course was uneventful. In twelve months follow-up the patient shows no signs of reccurrence and he had no symptoms of cardiac disease. To the best of our knowledge such a case has never been reported before in the literature

Chronic thromboembolic pulmonary hypertension: epidemiology, pathogenesis and natural history

Nadciśnienie płucne zakrzepowo-zatorowe (CTEPH) to postać nadciśnienia płucnego spowodowana częściowym zamknięciem tętnic płucnych przez zorganizowane skrzepliny z często towarzyszącą przebudową drożnych oporowych tętniczek płucnych. Stanowi ono tak zwaną grupę 4 w aktualnie obowiązującej klasyfikacji nadciśnienia płucnego. Z wielu względów jest to szczególne schorzenie. Wyjątkowość CTEPH wynika z wciąż istniejących, istotnych wątpliwości dotyczących przyczyn i mechanizmu jego rozwoju, a jednocześnie - z możliwości skutecznego leczenia znacznego odsetka pacjentów metodą chirurgiczną za pomocą endarterektomii tętnic płucnych. Ten złożony zabieg może przywrócić choremu wydolność wysiłkową, jakość życia i przewidywany okres przeżycia, bardzo ograniczone w przypadku braku możliwości zastosowania swoistej terapii CTEPH.Chronic thromboembolic pulmonary hypertension (CTEPH) is a type of pulmonary hypertension induced by the partial obliteration of pulmonary arteries by organized thromboemboli, usually with coexisting remodeling of still patent pulmonary arterioles. It is compatible with group 4, according to the current classification of pulmonary hypertension. CTEPH has several peculiarities. They include persistent incertainties regarding its causes and pathogenesis, but also the possibility of highly effective surgical treatment in a significant proportion of patients by means of pulmonary endarterectomy. This complex intervention may restore exercise capacity, quality of life and life expectancy, otherwise all significantly limited by CTEPH

The resistant hypertension in 63 years old woman with late diagnosis of coarctation of aorta - case report

Koarktacja aorty u dorosłych rozpoznawana jest rzadko i stanowi bardzo trudny problemem zarówno dla kardiologa, jak i kardiochirurga. Pacjenci w celu normalizacji ciśnienia tętniczego wymagają stosowania wielu leków przeciwnadciśnieniowych, co nie zawsze jest skuteczne. Chorzy zwykle umierają przed ukończeniem 50. roku życia z powodu choroby wieńcowej, niewydolności serca, krwotoków wewnątrzczaszkowych bądź rozwarstwienia aorty. Operacja koarktacji, która w wieku dziecięcym należy do operacji stosunkowo łatwych, o małym ryzyku operacyjnym, u osób dorosłych jest operacją dużo trudniejszą, o znacznie większym ryzyku. Przedstawiono przypadek 63-letniej pacjentki operowanej z powodu koarktacji aorty. W czasie operacji wycięto miejsce zwężenia aorty oraz wszczepiono protezę naczyniową koniec do końca. Operacja przebiegała bez powikłań, w okresie pooperacyjnym wystąpiło krwawienie z górnego odcinka przewodu pokarmowego. Pacjentkę wypisano ze szpitala w 26. dobie po operacji w stanie ogólnym dobrym.The coarctation of aorta in the adults is not common. Adults with aortic coarctation establish a big problem for cardiologists and cardiac surgeons. The patients are treated with many antihypertensive medicines what is not always effective. Adults with coarctation die usually before 50 years of age due to coronary artery disease, heart failure, intracranial haemorrhage or aortic dissection. The surgical treatment of aortic coarctation in childhood is relatively easy and the risk is low but in the adults operation of aortic coarctation is a very difficult procedure and the risk is high. The article describes the management of aortic coarctation in 63 years old woman operated in our clinic. The aortic coarctation was resected and vascular prothesis was anastomosed end to end to descending aorta during the operation. The perioperative period was uneventful. In the postoperative period a massive haemorrhage from the upper part of intestinal tract was happened. The patient was discharged on the 26th postoperative day free of any signs of heart disease

Wyniki chirurgicznego leczenia tętniaka aorty wstępującej w zależności od wyboru techniki operacyjnej

Wstęp: Tętniak aorty wstępującej jest chorobą o niepomyślnym rokowaniu, a jedynym sposobem jego leczenia jest operacja. Celem pracy była ocena ryzyka operacyjnego i odległych wyników leczenia tętniaka aorty wstępującej w zależności od wyboru techniki chirurgicznej. Materiał i metody: W latach 1985-1999 operowano 137 pacjentów z tętniakiem aorty wstępującej. Pacjentów podzielono na 4 grupy w zależności od rodzaju wykonanej operacji: grupa 1 - plastyka aorty wstępującej z/bez wymiany zastawki aortalnej (n = 25); grupa 2 - operacja Bentalla-De Bono (n = 25); grupa 3 - proteza nadwieńcowa z/bez wymiany zastawki aortalnej (n = 35); zmodyfikowana operacja Bentalla (n = 52). Wyniki: Liczba powikłań śródoperacyjnych i wczesnych pooperacyjnych w poszczególnych typach operacji nie różniła się statystycznie (odpowiednio: p = 0,147 i p = 0,484). Śmiertelność wczesna wyniosła 5,1%. Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic w liczbie zgonów wczesnych między poszczególnymi grupami (p = 0,979). U 11 chorych (8%) wystąpiły powikłania odległe wymagające reoperacji. Wykonano 11 reoperacji: po plastyce aorty - 5 (20%) - wszystkie z powodu ostrego rozwarstwienia aorty; po klasycznej operacji Bentalla - 6 (24%), z powodu tętniaka rzekomego - 2, dystalnego - 1, rozwarstwienia - 1 i oderwania prawej tętnicy wieńcowej - 2. Nie odnotowano reoperacji po wszczepieniu protezy nadwieńcowej i po zmodyfikowanej operacji Bentalla. Śmiertelność w obserwacjach odległych w poszczególnych typach operacji wyniosła: plastyka aorty - 28%, operacja Bentalla - 16%, proteza nadwieńcowa - 2,8%, zmodyfikowana operacja Bentalla - 1,9%. W grupach 1 i 2 śmiertelność odległa była znacznie wyższa (p < 0,001) niż w grupach 3 i 4. Wnioski: Radykalne metody operacji nie zwiększają ryzyka operacyjnego i wystąpienia wczesnych i odległych powikłań pooperacyjnych. Wykonanie plastyki aorty wiąże się z dużym ryzykiem rozwarstwienia w okresie odległym. Zastosowanie otuliny w klasycznej operacji Bentalla może sprzyjać powstawaniu powikłań wymagających powtórnej operacji. (Folia Cardiol. 2004; 11: 741-749

Izolacja żył płucnych wykonywana ablacją elektryczną jako metoda przywracania rytmu zatokowego w utrwalonym migotaniu przedsionków u chorych z wadą mitralną. Doniesienie wstępne

Wstęp: Ablację elektryczną prądem o wysokiej częstotliwości linii oddzielającej ujście żył płucnych od mięśnia przedsionka można traktować jako modyfikację stosowanej od ponad 10 lat metody "labiryntu". Jednak powoduje ona mniejsze uszkodzenie mięśnia przedsionka oraz niewielkie wydłużenie czasu operacji. Szczególnie interesująca wydaje się u chorych z utrwalonym migotaniem przedsionków (AF) i z wykonywaną jednocześnie korekcją wady mitralnej. Cel pracy: Wstępna ocena skuteczności izolacji żył płucnych wykonanej ablacją prądem o wysokiej częstotliwości w leczeniu utrwalonego AF u chorych z wadą zastawki mitralnej. Materiał i metody: Izolację żył płucnych ablacją prądem o wysokiej częstotliwości wykonano u 10 pacjentek. U wszystkich chorych stwierdzano AF w okresie minimum 3 miesięcy przed planowaną operacją i wykluczono współistnienie innych czynników mogących wywoływać AF. U wszystkich 10 pacjentek wszczepiono mechaniczne protezy zastawkowe w ujście mitralne. Chorych dobrano losowo. Wyniki: U wszystkich pacjentów przed leczeniem operacyjnym rejestrowano utrwalone AF przez okres od 6 miesięcy do 14 lat. U 7 chorych poddanych izolacji żył płucnych obserwowano śródoperacyjnie powrót rytmu zatokowego. W czasie dalszej obserwacji (w ciągu 4 tygodni od operacji) rytm zatokowy utrzymał się u 2 pacjentek, u 3 chorych występowały napady nadkomorowych arytmii, u 3 osób rejestrowano migotanie przedsionków, a u 2 pacjentek - ze względu na okresowo pojawiający się rytm węzłowy z wolną czynnością komór - konieczne było wszczepienie układu stymulującego serce. W okresie 3-6 miesięcy od operacji u 6 chorych rejestrowano rytm zatokowy, u 2 - utrwalone AF, a w 2 przypadkach obserwowano skuteczną stymulację serca. Wnioski: Wykonanie izolacji żył płucnych ablacją prądem o wysokiej częstotliwości pozwoliło na przywrócenie rytmu zatokowego bezpośrednio po operacji u 60% pacjentów. W trakcie dalszej obserwacji rytm zatokowy rejestrowano trwale u 60% chorych, natomiast u 20% - utrwalone AF. U 2 spośród 10 pacjentów po izolacji żył płucnych ujawnił się rytm zastępczy z węzła przedsionkowo-komorowego z wolną czynnością komór, wymagający wszczepienia układu stymulującego serce

Wyniki chirurgicznego leczenia tętniaka aorty wstępującej w zależności od wyboru techniki operacyjnej

Wstęp: Tętniak aorty wstępującej jest chorobą o niepomyślnym rokowaniu, a jedynym sposobem jego leczenia jest operacja. Celem pracy była ocena ryzyka operacyjnego i odległych wyników leczenia tętniaka aorty wstępującej w zależności od wyboru techniki chirurgicznej. Materiał i metody: W latach 1985-1999 operowano 137 pacjentów z tętniakiem aorty wstępującej. Pacjentów podzielono na 4 grupy w zależności od rodzaju wykonanej operacji: grupa 1 - plastyka aorty wstępującej z/bez wymiany zastawki aortalnej (n = 25); grupa 2 - operacja Bentalla-De Bono (n = 25); grupa 3 - proteza nadwieńcowa z/bez wymiany zastawki aortalnej (n = 35); zmodyfikowana operacja Bentalla (n = 52). Wyniki: Liczba powikłań śródoperacyjnych i wczesnych pooperacyjnych w poszczególnych typach operacji nie różniła się statystycznie (odpowiednio: p = 0,147 i p = 0,484). Śmiertelność wczesna wyniosła 5,1%. Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic w liczbie zgonów wczesnych między poszczególnymi grupami (p = 0,979). U 11 chorych (8%) wystąpiły powikłania odległe wymagające reoperacji. Wykonano 11 reoperacji: po plastyce aorty - 5 (20%) - wszystkie z powodu ostrego rozwarstwienia aorty; po klasycznej operacji Bentalla - 6 (24%), z powodu tętniaka rzekomego - 2, dystalnego - 1, rozwarstwienia - 1 i oderwania prawej tętnicy wieńcowej - 2. Nie odnotowano reoperacji po wszczepieniu protezy nadwieńcowej i po zmodyfikowanej operacji Bentalla. Śmiertelność w obserwacjach odległych w poszczególnych typach operacji wyniosła: plastyka aorty - 28%, operacja Bentalla - 16%, proteza nadwieńcowa - 2,8%, zmodyfikowana operacja Bentalla - 1,9%. W grupach 1 i 2 śmiertelność odległa była znacznie wyższa (p < 0,001) niż w grupach 3 i 4. Wnioski: Radykalne metody operacji nie zwiększają ryzyka operacyjnego i wystąpienia wczesnych i odległych powikłań pooperacyjnych. Wykonanie plastyki aorty wiąże się z dużym ryzykiem rozwarstwienia w okresie odległym. Zastosowanie otuliny w klasycznej operacji Bentalla może sprzyjać powstawaniu powikłań wymagających powtórnej operacji. (Folia Cardiol. 2004; 11: 741-749

Duplex doppler evaluation of renal arteries in patients after surgical treatment of type A aortic dissection

Wstęp Rozwarstwienie aorty polega na przerwaniu ciągłości błony wewnętrznej aorty i jej oddzieleniu z utworzeniem dodatkowego kanału między warstwami ściany tętnicy. Celem pracy była ocena tętnic nerkowych u pacjentów po operacji rozwarstwienia aorty typu A. Materiał i metody Materiał obejmuje 59 chorych (średni wiek 54,3 &#177; 12,4 roku) po operacji rozwarstwienia aorty typu A (przeciętny czas od operacji 5,3 &#177; 3,5 roku). Wszyscy chorzy mieli wykonane ultrasonograficzne badania doplerowskie aparatem ATL 5000 HDI. Metodami weryfikującymi badania USG były tomografia komputerowa (CT) lub rezonans magnetyczny (MR). Oceniono obecność rozwarstwienia w aorcie brzusznej, odejście tętnic nerkowych w stosunku do kanałów rozwarstwienia (prawdziwy, fałszywy, na granicy kanałów) oraz obecność zwężenia, niedrożności czy rozwarstwienia tętnicy nerkowej. Wyniki Spośród 59 chorych operowanych z powodu rozwarstwienia aorty typu A przetrwały kanał fałszywy w obrębie aorty brzusznej wykazano u 78% badanych. Wśród pacjentów z rozwarstwieniem schodzącym na aortę brzuszną (46 chorych) u 16,3% stwierdzono nieprawidłowości dotyczące tętnic nerkowych (3 przypadki niedrożności i 5 przypadków zwężeń tętnic nerkowych). W grupie chorych z rozwarstwieniem aorty brzusznej u 66,7% tętnice nerkowe odchodziły z kanału prawdziwego, a 24,4% zaobserwowano odejście tętnic nerkowych z kanału fałszywego. Znaczniej częściej z kanału prawdziwego odchodziły prawe tętnice nerkowe (84,0%) niż lewe (50,0%), natomiast odejście z kanału fałszywego lewych tętnic nerkowych (37,0%) notowane było trzykrotnie częściej w porównaniu z prawymi tętnicami nerkowymi (11,4%). Podane wielkości dla obu tętnic różniły się znamiennie (p < 0,001). Istotna (p < 0,04) różnica między prawą i lewą tętnicą nerkową dotyczyła również ich rozwarstwienia. Ponad 4,5-krotnie rzadziej zajęta była prawa tętnica nerkowa (4,5%) niż lewa (19,6%). Wnioski W grupie pacjentów z rozwarstwieniem aorty u 78% stwierdzono zajęcie aorty brzusznej. Czułość oceny doplerowskiej odejścia tętnic nerkowych w porównaniu z badaniami obrazowymi CT/ /MR była wysoka i wynosiła 95,4% dla oceny prawej tętnicy nerkowej, a 84,8% dla oceny tętnicy nerkowej lewej. Trafność rozpoznań doplerowskich zmian w tętnicach nerkowych w porównaniu z CT/MR jest wysoka i pozwala na stosowanie ultrasonografii doplerowskiej w badaniach aorty brzusznej w przebiegu jej rozwarstwienia.Background The aim of the study was to evaluate renal arteries in patients after surgical treatment of type A aortic dissection. Material and methods Fifty nine patients (mean age 54.3 &#177; &#177; 12.4) who previously underwent surgical aortic repair (mean time of observation 5.3 &#177; 3.5 year) were examined with Doppler US [ATL 5000 HDI device]. Ultrasound findings were compared with results of CT or MR, which were used as reference methods. The morphology of abdominal aortic channels, renal arteries origin (false, true or both channels) their stenosis, dissection or occlusion were assessed. Results A persistent false lumen was present in 78% of cases. From all diagnosed patients with abdominal aortic dissection in 66.7% renal arteries originated from true channel, in 24.4% patients arteries originated from false channel were detected. Remaining 8.9 % presented arteries were supplied from both channels (ostial tear). 84% of right renal arteries and 50% of left renal arteries were originated from true channel. The false channel was supplying 11.4 % of right renal arteries versus 37% of left ones. 19.6% of left renal arteries were dissected versus 4.5% right ones. We observed 3 occlusions and 5 renal arteries stenoses. Conclusions 78% patients after surgical treatment of type A aortic dissection had persistent false lumen in abdominal aorta. The sensitivity of US assessment of renal arteries in comparison to CT and MR scanning is high and for right renal arteries equals 95.4%, for left one 84.8%.US diagnostic accuracy enables aortic vessel evaluation in the course of abdominal aortic dissection