İlk trimester doppler ultrasonografinin kromozomal anomaliler ve gebelik prognozunu tahmin etmedeki etkinliği

Amaç: 11-13+6 gebelik haftalarında yapılan Doppler ultrasonografik muayene bulgularının, fetal kromozomal anomaliler, gebelik-doğum prognozu ve yeni doğan yoğun bakım ihtiyacını tahmin etmedeki etkinliğinin araştırılması.Gereç ve Yöntem: Çalışma Mart 2005 -Mart 2006 tarihleri arasında, BEÜ Kadın Doğum gebe polikliniğine başvuran sağlıklı gebeler ile yapılmıştır. 11-13+6 haftalık, fetal kalp aktivitesi pozitif, tekil gebeliği mevcut olan 130 gebe çalışmaya alınmıştır. Yapılan ultrasonografik sırasında fetüsün değerlendirilmesi, fetal baş-popo mesafesi, fetal ense saydamlığı, servikal uzunluk ve uterin - umbilikal arter Doppler ölçümleri yapılmıştır. Hastaların tamamı doğuma kadar takip edilerek, gebelik, doğum sonucu ve yeni doğan yoğun bakım ihtiyacı belirlenmiştir. İstatistikler SPSS 19 programında, Mann-Whitney U ve T test kullanılarak yapılmıştır.Bulgular: 130 gebenin 117’si %90 miad doğum yaptı, 9’unun %6,9 37 hafta altı doğum yaptığı tespit edildi. 126 hastanın 49’nun doğumu normal vajinal yoldan, 77’sininki sezaryen ile gerçekleşmiştir. Yapılan izlem sonucu, 4 gebelik anormal olarak seyretti. Artmış fetal ense saydamlığı nedeniyle amniyosentez yapıldı. Sonucunda da 3 fetüste trizomi 21, 1 fetüste trizomi 18 saptandı ve terminasyon yapılmıştır. Amniyosentez sonucu fetal kromozomal anomali saptanan fetüslerin umbilikal arter Pulsalite İndeks PI ortalaması 3,00±0,62 olarak hesaplandı. Diğer 126 fetüsün umbilikal arter PI ortalamaları 2,55±0,83 idi. Bu iki grubun umbilikal arter PI ortalamaları arasındaki farkın anlamlı olduğu saptandı p: 0.026 .Sonuç: Umbilikal akımının Doppler çalışmaları, fetoplasental dolasımın perfüzyonu hakkında, indirek fakat güvenilir bilgi sağlar ve gebeliğin ilk yarısında da faydalıdır. Bu çalışma sonucunda elde edilen bulgular umbilikal arter PI’ nin fetal kromozomal anomalileri taramada NT ile kombine edildiğinde 11-13+6 haftada yapılacak tarama sırasında yeni bir ek kriter olarak kullanılabileceğini düşündürmektedi

Intrauterine growth restriction and placental angiogenesis

Background: Vascular endothelial growth factor (VEGF), basic-fibroblast growth factor (b-FGF), and endothelial nitric oxide synthase (eNOS) are factors that take part in placental angiogenesis. They are highly expressed during embryonic and fetal development, especially in the first trimester. In this study, we aimed to investigate the role of placental angiogenesis in the development of intrauterine growth restriction (IUGR) by comparing the levels of expression of VEGF-A, b-FGF, and eNOS in normal-term pregnancy and IUGR placentas.Methods: The expression of VEGF-A, b-FGF, and eNOS was studied using the avidin-biotin-peroxidase method in placental tissues diagnosed as normal (n = 55) and IUGR (n = 55). Results were evaluated in a semi-quantitative manner.Results: The expression of all the markers was significantly higher (p < 0.001) in cytotrophoblasts, syncytiotrophoblasts, extravillous trophoblasts, vascular smooth muscle cells, chorionic villous stromal cells, and villous vascular endothelial cells of the IUGR placentas when compared with those collected from normal-term pregnancies.Conclusion: Increased expression of VEGF-A, b-FGF, and eNOS may be the result of inadequate uteroplacental perfusion, supporting the proposal that abnormal angiogenesis plays a role in the pathophysiology of IUGR. © 2010 Barut et al; licensee BioMed Central Ltd

Gebelikte demir eksikliği anemisi için intravenöz demir tedavisi

Demir eksikliği anemisi hem bebek hem de anne üzerinde olumsuz etkilere neden olur. Prevalansı geniş bir dağılım gösterse de, sadece hemoglobin üzerinden değerlendirme yapıldığında ferritin de değerlendirildiği zamanlardakinden daha sık gözlenir. İntravenöz demir tedavisi, her ne kadar teratojeniteden dolayı ilk trimesterde kullanılmasa da, derin anemide veya hızlı artışın arzulandığı zamanlarda serum demir ve hemoglobin seviyesini hızlı bir şekilde yükseltir. diğer yandan intravenöz demir tedavisi üçüncü trimesterde veya postpartum dönemde ilk seçenek olarak karşımıza çıkar. Piyasadaki tüm demir preparatları birbirine benzer, sadece moleküler ağırlıkları ve kompleksiteleri hazırlanış şekillerinden dolayı farklıdır. Tümü etkindir ve göreceli olarak güvenilirdir, ancak yüksek moleküler ağırlıklı demir dekstran daha sık yan etkilere yol açar. bu nedenle ferrik glukonat kullanımı ile ilgili şüpheler mevcuttur. Oyle görülmektedir ki, deneyim, uzmanlık ve uygun protokollere bağlı kalmak, demir preparatlarının etkin ve güvenli bir şekilde kullanılmasına olanak sağlar.Iron deficiency anemia in pregnancy can have serious deleterious effects for both mother and fetus. Estimates of prevalence vary widely, but those based on hemoglobin determinations are always considerably higher than those based on ferritin, emphasizing the need for a full hematological work-up in diagnosis. Intravenous therapy usually results in a more rapid increase in hemoglobin and iron stores, but unresolved concerns of possible teratogenicity mean that it should not be used in the first trimester, while cost considerations make it a second choice to oral treatment in the second trimester where this is feasible and effective, except in severe anemia where a more rapid response is desirable. On the other hand, intravenous administration is the first choice treatment in the third trimester and postpartum. All the available intravenous iron preparations are similar in molecular composition, but the exact nature of the complex determines the molecular weight and particle size, which to a large extent determine the properties of the preparation. All are effective and relatively safe, but the higher molecular weight iron dextrans are associated with a greater number of adverse events, and there are concerns about iron toxicity with ferric gluconate. It seems that a degree of expertise and experience and rigorous adherence to protocols and precautions may be required for their safe and effective use

Pelvic septic tromboplebitis after hysterectomy: A case report

Jinekolojik operasyonlar sonrası nadir komplikasyonlar arasında bulunan bir pelvik septik tromboflebit olgusu sunulmaktadır. Bu komplikasyona ultrasonografi, bilgisayarlı tomografi veya manyetik rezonans ile tanı konulabilmekte, ancak çoğu zaman kesin tanı için diagnostik laparoskopi yapılması gerekmektedir. Tedavide ilk seçenek olarak antibiyotik ve düşük molekül ağırlıklı heparin kombinasyonu kullanılmaktadır. Bu olgu sunumunda, operasyon sonrası nadir komplikasyonlar arasında bulunan pelvik septik tromboflebit tanısı ve klinik yaklaşım tartışılmıştır.A case of pelvic septic trombophlebitis, which is a rare complication of gynecologic surgery is presented. In the diagnosis of this clinical entity ultrasonography, computed tomography or magnetic resonance is helpful, but mostly diagnostic laparoscopy must be performed to make a definite diagnosis. In the treatment, antibiotics combined with low molecular weight heparins are the first choice. In this case report the diagnosis and clinical management of a rare postoperative complication; pelvic septic trombophlebitis is being discussed

Fetal rubella syndrome: Diagnostic challenges

Fetal rubella sendromu konjenital bir enfeksiyondur. Fetal enfeksiyon virüsünün transplasental geçişiyle oluşmaktad›r. Enfeksiyonun sıklığı ve şiddeti değişkenlik göstermekle birlikte mental retardasyon, konjenital katarakt, kalp defektleri ile karakterizedir. Üreme çağındaki kadınların yaklaşık %75-85'inin seropozitif olduğu belirtilmektedir. Maternal kanda IgM seropozitifliği saptanması durumunda, maternal kanda IgG aviditesinin bakılması tanıda yardımcı incelemelerdir. Fetal enfeksiyonun tanısı için kordosentezle 21. gebelik haftasından sonra fetal kanda rubella antikorlarının taranması gereklidir. Ancak, fetal kanda negatif IgM fetal enfeksiyonu tamamen dışlamamaktadır. Gebeliğin ilk 12 haftasında enfeksiyonun fetüse bulaşma oranı (%90) ve anomali riski çok yüksektir ve gebeliği sonlandırma endikasyonu bulunmaktadır. Gebeliğin 12.-16. haftaları arasında fetusun etkilenme olasılığı %35-50 seviyesindedir ve prenatal tanı endikasyonu bulunmaktadır. Eğer fetal enfeksiyon saptanırsa riskler aileye anlatılmalı ve istekleri doğrultusunda gebeliğin sonlandırılabileceği belirtilmelidir. Kliniğimize rutin gebelik kontrolü amacıyla gelen G:1 P:0 olan 22 yaşındaki hastanın transvajinal sonografisinde 8 hafta 4 günlük, canlı bir embryo saptandı. Rutin incelemelerinde TORCH enfeksiyon parametrelerinden rubella IgM ve rubella IgG pozitifliği saptanmıştır. Aktif rubella enfeksiyonunun doğrulanması amacıyla başka bir laboratuvardan da rubella antikorları istendi. Başka bir laboratuvarda IgM negatif, rubella IgG pozitif ve rubella IgG aviditesinin %84 olması üzerine hasta durumla ilgili bilgilendirildi. Hastanın isteği ile gebeliğin devam edilmesine karar verildi. Gebeliğin rutin izlenmesinde herhangi bir anormallik gelişmeyen hasta sağlıklı bir bebek doğurmuştur. iki aylık olan bebekte neonatal dönemde herhangi bir problem oluşmadı. Bu olgu sunumunda rubella taramasının gebelikteki önemi ve laboratuvar tetkiklerinde karşılaşılabilecek çelişkili sonuçlar tartışılmıştır.Fetal rubella syndrome is a congenital infection. The infection is spread via transplasental viral dissemination. The syndrome has a wide spectrum of clinical complications but mental retardation, congenital cataract and cardiac defects are the most characteristic ones. It is known that 75-80% of women in the reproductive ages are seropositive for rubella virus. If maternal blood shows seropostivity for Anti-rubella IgM, IgG avidity should be checked as an additive diagnostic tool. For determining fetal infection, rubella anticors should be looked for in cordocentesis blood after 21 weeks of gestation. An infection in the first 12 weeks of gestation has a very high (90%) fetal infection risk and will be an indication for termination of pregnancy. After 12 weeks of gestation the fetal rate is still very high (35-50%) and prenatal diagnostic tests should be planned. When a fetal infection is detected the parents should be counselled for the potential risks. Here we report a case (age, 22 years, Gravida 1, Para 0), who was diagnosed to have Anti-rubella IgG ang IgM seropositivity in the 9th week of gestation. In the confirmation tests for rubella infection -which were perfomed in another laboratory- Anti rubella IgG and IgM were negative, and rubella IgG avidity was in normal ranges (84%). After counselling the patient, she decided to continue her pregnancy. She gave birth to a healthy newborn, who is 2 months of age. The neonatal period was uneventful. The importance of rubella screening in pregnancy is discussed and challenges in the diagnosis and laboratory tests of rubella infection during pregnancy are presented

Placental Chorangiosis: An Important Pattern of Placental Injury

OBJECTIVE: Chorangiosis is an infrequently diagnosed placental lesion characterized by placental capillary proliferation. In this study we present 10 cases of chorangiosis with histological and immunhistochemical features and described the clinical effects on fetal outcome. STUDY DESIGN: Ten cases of chorangiosis (7%) diagnosed in 150 placentas examined at our institution between 2002 and 2004 were evaluated. Chorangiosis was defined as the presence of aminimum of 10 villi, each with 10 or more vascular channels, in 10 or more areas of three or more random areas when using an x10 objective. Beside histopathological criteria, histochemical and immunohistochemical staining was also applied. RESULTS: Chorangiosis was most commonly associated with cesarean section (60%), preterm birth and neonatal intensive care (40%), Apgar scores of 5 minute or less (30%), maternal disease and drug ingestion (30%). Also intervillous hemorrhage (80%), placental calcification (60%), placentomegaly (40%), umbilical cord knots (40%), chorioamnionitis (40%), perivillous fibrin (40%) and umbilical vein dilatation (40%) were commonly observed placental findings in chorangiosis cases. CONCLUSION: Chorangiosis should be considered as an important sign of placental injury associated with hy poxia in utero. Histopathological recognition of these lesions might help to determine the underlying and proximate causes of fetal injury

Olgu Sunumu: Vulva’nın saplı, dev, agresif anjiyomiksomu

Agresif anjiyomiksom, hemen daima reprodüktif dönemde ortaya çıkan, kadın pelvik yumuşak dokularının nadir görülen ve yavaş gelişen neoplazisidir. Malign değildir ancak lokal agresif olup çoğunlukla nükseder. Yanlış tanı sıktır. Tedavide geniş eksizyon tercih edilir ancak gereksiz morbiditeye yol açmadan nüksü önleyecek derecede ekstirpasyon yapılmalıdır. 45 yaşında, sağ labium majör’den köken almış, hastanın yürümesinde güçlük yaratan, ağrısız olguyu sunuyoruz. Rezeke edilen tümör 4210 gr tartıldı. Cerrahi işlemin ayrıntıları sunuldu. Tanı mikroskopi ve immünokimya ile konuldu. Perine, vulva veya alt pelvis kaynaklı, iyi sınırlı kitlesi olan bir genç kadında, nadir olmasına rağmen anjiyomiksom düşünülmelidir.Aggressive angiomyxoma is a rare, slow-growing neoplasm of female pelvic soft tissues occurring almost exclusively in women of reproductive age. It is non-malignant but can be locally aggressive and frequently recurs. Misdiagnosis is frequent. Wide excision is the preferred method of treatment but the challenge is to perform the degree of extirpation necessary to prevent recurrence without causing unnecessary morbidity. We present a case of a 45-year-old woman who presented with a non-painful mass in the right labium majus which was causing her difficulty in walking. The resected tumour weighed 4210 g. Details of the operative procedure are given. Diagnosis was by microscopy and immunochemistry. Though rare, aggressive angiomyxoma should be considered in any young woman presenting with a well-defined mass arising from the perineum, vulva or lower pelvis

2001 ve 2007 arası Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Hastanesi ovaryan tümör dağılımı

Hem benign hem de malign olmak üzere çok sayıda ovaryan tümör tipleri mevcuttur. Çalışmanın amacı, Zonguldak ve çevre şehirlerdeki ovaryan tümörlerin epidemiyolojisini retrospektif olarak değerlendirmektir. Patoloji ^bölümünde Mayıs 2001 ve Mart 2007 arası, değişik sebeplerden operasyona gitmiş 494 olgudan elde edilen 769 ooferektomi materyali gözden geçirilmiştir. Tümörler sınıflandırılmıştır. Ovaryan tümörlerin oranı tüm olgularda %16.0' (n:123) dır. 123 ovaryan tümörün dağılımı: %73,2'si (90) benign, %7,3'ü (9) borderline ve %19,5'i (24) ise malign tümörlerdir. Olguların 68'si (%55,3) yüzey epi-telyal-stromal tümörler; 34'ü (%27,7) germ hücreli tümörler; 10'u (%8,1) seks kord-stromal tümörler; biri (%0,8) vasküler tümör ve 10'u (%8,1) metastatik tümörlerdir. Bizim çalışmamızda retrospektif olarak, kistadenom ve kista-denokarsinom, en sık görülen benign ve malign tümörler olup, bunların çoğunluğuda serözdür. Literatürlerle kıyaslandığında, överin yüzey epitelyal-stromal tümörleri daha az sıklıkla, fakat metastatik tümörleri hem over tümörleri içerisinde hem de malign grupta daha sık izlenmiştir.OBJECTIVE: There are numerous types of ovarian tumors, both benign and malignant. The aim of this study was to evaluate the epidemiology of ovarian tumors in Zonguldak and surrounding cities, retrospectively. STUDY DESIGN: Between May 2001 and March 2007, 769 oophorectomy materials from 494 cases which undergo operation for variable cause were reviewed in Department of Pathology. Tumors were classified. RESULTS: Ovarian tumor&amp;#8217;s ratio was (n: 123) 16.0% in all cases. Distribution of 123 ovarian tumors: 73.2% (90) were benign, 7.3% (9) were borderline tumors and 19.5% (24) were malignant. 68 of the cases (55.3%) were surface epithelial-stromal tumor; 34 of the cases (27.7%) were germ cell tumors; 10 of the cases (8.1%) were sex cord-stromal tumors; one of the cases (0.8%) was vascular tumor and 10 of the cases (8.1%) were metastatic tumors. CONCLUSION: In our study cystadenoma and cystadenocarcinoma were the most frequent benign and malignant tumors respectively and most of them were serous. When compared with the literature, surface epithelial-stromal tumor of the ovary were less frequent, but metastatic tumors to ovary were more frequent in both whole and malignant groups

Endometrial seröz karsinomun servikovajinal yayma bulguları: Olgu sunumu

Servikovajinal yaymada saptadığımız endometrial karsinomun agresif klinik seyir gösteren varyantı olan endometrial seröz karsinom olgusu, literatür bilgileri ışığında sunulmaktadır. Vajinal akıntı ve perineal kaşıntı şikayetiyle hastanemize başvuran 77 yaşındaki hastanın jinekolojik muayenesinde bir özellik izlenmemiştir. Servikovajinal yaymada; nekrotik zeminde, yer yer çıplak nükleuslu, çoğu alanda papiller kümeler oluşturan atipik glandüler hücreler izlendi. Bu sitopatolojik bulgularla "Epitelyal hücre anomalisi: atipik glandüler hücreler (AGC), neoplazi lehine ve önemi belirlenemeyen atipik skua-möz hücreler (ASCUS) tanısı verildi ve "olası adenokarsinom" nedeniyle olguya servikal ve/veya endometrial biyopsi önerildi. Endometrial biyopsi sonucu "seröz papiller adenokarsinom"olarak rapor edildi. Operasyon sonrası histerektomi materyalinde; endometrial kaviteyi tamamen dolduran, servikse, miyo-metriuma ve serozaya doğru uzanım gösteren "endometrial seröz karsinom" infiltrasyonu gözlendi. Evre-İV olarak kabul edilen olgu, postoperatif 13. günde eksitus olmuştur. Servikovajinal yayma genel olarak endometrial karsinomlar için duyarlı bir tarama testi olmamasına rağmen seröz karsinom olgusunun saptanmasında önemli rol oynamıştır. Bu durum neoplastik sürecin ileri evrede olmasına ve/veya agresif niteliğine bağlanabilir.An endometrial serous carcinoma case which is a variant of endometrial carcinoma exhibiting an agressive course that has been detected by cervicovaginal smear, is presented in this report in light of the datas of the related literature. No particular sign has been observed during the gynecological examination of the 77-year-old patient who applied to university hospital with the complaints of vaginal discharge and perineal pruritus. Cervicovaginal smear showed atypical glandular cells, exhibiting seldom bare nuclei and papillary clusters in most of the areas with a necrotic background. By the help of those cytopathological findings, the diagnosis was &amp;#8220;Epithelial cell abnormality: atypical glandular cells (AGC) in favour of neoplasia and atypical squamous cells of undetermined significance (ASCUS) and due to &amp;#8220;possiblity of an adenocarcinoma&amp;#8221;, cervical and/or endometrial biopsy was recommended. The result of the endometrial biopsy was reported as &amp;#8220;serous papillary adenocarcinoma&amp;#8221;. Postoperatively, examination of hysterectomy material revealed an infiltration of &amp;#8220;endometrial serous carcinoma&amp;#8221; extending towards cervix, myometrium, and serosa, and full filling the endometrial cavity. The case, regarded as Stage IV died on postoperative 13th day. Although cervicovaginal smear generally is not a sensitive screening test for endometrial carcinomas, it played an important role in determining serous carcinoma. This may be related with advanced stage and/or aggressive features of the neoplastic process

Medico-legal aspects of prescribing at the reproductive ages: A case report

Reçete, hekim tarafından, eczacıya yazılmış bir talimat formudur. Reçetede bulunması gereken minimum bilgiler konusunda her ülkenin kendi standartları, hangi ilaçların reçeteyle verilebileceği ve kimlerin bu reçeteleri yazabileceğine dair kendine ait kanun ve düzenlemeleri bulunmaktadır. Ancak ülkemizde yaygın yaşandığı şekliyle eczanelerde ilacı veren kişi de her zaman eczacı değildir; teknisyen, kalfa veya hemşirenin bu aşamada yardımcı olduğu sık karşılaşılan bir durum olmakla beraber makale olarak az yazıldığından bir olgu sunumu yapılmıştır. Bu çalışmada, kliniğimizde primer infertilite ve buna eşlik eden osteopeni-osteoporoz nedeniyle tedavisi planlanan ve yazılan reçetenin eczacı tarafından yanlış okunması sonucu farklı ilaç alması nedeniyle yanlış tedavi alan bir hasta tartışılmıştır.A receipt is a kind of written order to the pharmacist prescribed by medical doctors. Pharmasist's responsibility is to follow the medical codes and rules in reading the prescriptions. This is intentionally negligence and malicious duty. In this article, druggists responsibility about disobeying code to write prescription is discussed. The informations that need to be included in a receipt, the rules of prescribing drugs by different health professionals and those which can not be sold without a receipt are defined by national health systems. In several countries nurses, midwifes and health officials are also capable to prescribe. Another important point is that in some countries like Turkey, nurses, qualified workmen and medical technicians are also allowed to give away the prescribed drugs. In this study, we present a primary infertile woman with osteopenia-osteoporosis, who suffered from an inappropriate treatment because of an erroneous interpretation of the given receipt