Προσδιορισμός των επιπέδων της α-Συνουκλεΐνης στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό και το πλάσμα ασθενών με νόσο Parkinson, άνοια της νόσου Parkinson και άνοια με σωμάτια Lewy

Θεωρητικό υπόβαθρο: Η νόσος του Πάρκινσον (PD), η άνοια στη νόσο του Πάρκινσον (PDD) και η άνοια με τα σώματα Lewy (DLB) αποτελούν κλινικά σύνδρομα γνωστά ως διαταραχές των σωματίων Lewy(LBD) επειδή έχουντα σωμάτια Lewyως κοινό παθολο-ανατομικό χαρακτηριστικό. Δεδομένου ότι η διάγνωσή τους παραμένει κυρίως κλινική, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τη χρήση ενός ή περισσοτέρων βιοδεικτών για την έγκαιρη και έγκυρη διάγνωση και τη διαφορική διάγνωση μεταξύ αυτών των διαφορετικών μορφών παρκινσονισμού. Η α-συνουκλεΐνη (α-Syn) έχει κερδίσει την προσοχή ως εν δυνάμει βιοδείκτηςγια τις συνουκλεϊνοπάθειες. Ωστόσο,ο προσδιορισμός της ολικής α-Syn στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό (ΕΝΥ) με τη μέθοδο ELISA και άλλες παρόμοιες τεχνικές απέδωσε αντικρουόμενα αποτελέσματα. Αντίστοιχες μελέτες της α-Syn στο πλάσμα/ορό έχουν επίσης δώσει αβέβαια αποτελέσματα. Τέτοιες αποκλίσεις έχουν συχνά αποδοθεί σε προ-αναλυτικούς και αναλυτικούς συγχυτικούς παράγοντες (ημερήσια διακύμανση, κεφαλοουραία διαβάθμιση της συγκλεντρωσης εντός του κεντρικού νευρικού συστήματος, το φύλο, την ηλικία και, κυρίως, η επιμόλυνση του ΕΝΥ από αίμα), στις διαφορετικές μεθόδους ELISA και στη μέτρηση διαφορετικών τύπων της α-Syn στο ΕΝΥ και το πλάσμα. Σκοπός: Έτσι, λαμβάνοντας υπόψη τις αδυναμίες των προηγούμενων ερευνών, η παρούσα διατριβή στοχεύει να ελέγξει για πιθανή διαφορά των επιπέδων της α-Syn στο ΕΝΥ, τον ορό και το πλάσμα ανάμεσα σε ασθενείς με νόσο PD, PDD, DLB και υγιείς μάρτυρες και τη διαγνωστική της αξία χρησιμοποιώντας βέλτιστες δυνατές μεθόδους και αυστηρή τήρηση των προαναλυτικών και αναλυτικών κατευθυντήριων οδηγιών. Μεθοδολογία:Στη μελέτη συμμετείχαν 77 ασθενείς (30 με PD, 18 με PDD και 29 με DLB) οι οποίοι νοσηλευτηκαν στην Α΄ Νευρολογική κλινική του Αιγινητείου Νοσοκομείου της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η διάγνωση ετέθη βάσει των πλέον πρόσφατων διαγνωστικών κλινικών κριτηρίων. Σε όλους τους ασθενείς ελήφθη πλήρες ιστορικό και διενεργήθηκεενδελεχής αντικειμενική νευρολογική εξέταση. Επίσης υποβλήθησαν σε πλήρη κλινικοεργαστηριακό και απεικονιστικό έλεγχο, συμπεριλαμβανομένουτομοσπινθηρογραφήματος βασικών γαγγλίων με 123Ι-ioflupane(SPECT). Επίσης διενεργήθηκε νευροψυχολογικός έλεγχος με τις κάτωθι δοκιμασίες: MiniMental State Examination (MMSE), CLOX 1-2, Frontal Assessment Battery (FAB), Clinical Dementia Rating (CDR), Neuropsychiatric Inventory (NPI),Questionnaire for Impulsive-Compulsive Disorder in Parkinson's Disease-Rating Scale(QUIP) και Instrumental Activities of Daily Living (IADL). Η κινητική αναπηρία των παρκινσονικών ασθενών αξιολογήθηκε με βάση την κλίμακα UnifiedParkinson'sDiseaseRatingScale (UPDRS Ι-ΙV), η σταδιοποίησή τους με τις κλίμακες των Hoehn και Yahrκαι των Schwab και England. Η ομάδα ελέγχου αποτελείται από 30 υγιή άτομα χωρίς ιστορικό νευρολογικής ή ψυχιατρικής νόσου και φυσιολογική βαθμολογία στις ανωτέρω δοκιμασίες και κλίμακες. Όλοι οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε οσφυϊκή παρακέντηση μεταξύ 9-12 π.μ. μετά από ολονύκτια νηστεία. Δείγματα ΕΝΥ και πλάσματος/ ορού ελήφθησαν σε σωληνάρια από πολυπροπυλένιο, φυγοκεντρήθηκαν σε 2000xg για 10 λεπτά και αποθηκεύτηκαν στους -80 ° C μέχρι την ανάλυση. Δείγματα ΕΝΥ με περισσότερα από 50 ερυθράαιμοσφαίρια απορρίφθηκαν. Αποτελέσματα:Η ηλικία κατά την έναρξη της νόσου ήταν μεγαλύτερη στους ασθενείς με DLB και οι βαθμολογίες MMSE ήταν υψηλότερες σε ασθενείς με PD. Μεγαλύτερες μέσες τιμές UPDRS-III καταγράφηκαν στους PDD και χαμηλότερες σε ασθενείς με PD. Μετά τη διόρθωση του Bonferroni διαπιστώθηκαν σημαντικά χαμηλότερες τιμές του Αβ42 σε ασθενείς με DLB σε σύγκριση με μάρτυρες (p = 0,002), ασθενείς με PD (p <0,001) και ασθενείς με PDD (p = 0,021). Επιπλέον, ηΤΡ-181 είχε σημαντικά χαμηλότερες τιμές σε ασθενείς με PD σε σύγκριση με ασθενείς με DLB (p = 0,028). Μεγαλύτερες τιμές α-Syn στο ΕΝΥ βρέθηκαν σε ασθενείς με DLB σε σύγκριση με τους μάρτυρες (p <0,001), ασθενείς με PD (p <0,001) και με PDD (p <0,001). Η ομάδα έλεγχου είχε σημαντικά χαμηλότερες τιμές α-Syn ορού σε σύγκριση με τους ασθενείς με PD (p <0,001), με PDD (p <0,001) και με DLB (p <0,001). Επιπλέον, οι ασθενείς με PDD είχαν σημαντικά υψηλότερες τιμές του πλάσματος α-Syn σε σύγκριση με τους μάρτυρες (p= 0,023). Ανεξαρτήτως ομάδας ασθενών, τα επίπεδα της α-Syn στο ΕΝΥ συσχετίζονταν σημαντικά με την Aβ42, ενώ τα επίπεδα της α-Syn στο πλάσμα συσχετίζονταν με την Τp-181. Αφαιρώντας τους 7 ασθενείς με DLB με προφιλ ΕΝΥ παθολογίας τύπου Alzheimer (Τt≥ 376, Aβ42≤580 and ΤP-181≥ 62.5 pg/ml) ανεύρεθηκαν σημαντικά υψηλότερες τιμές για την α-Syn ορού και πλάσματος αλλά οριακά για την πρωτεϊνη ΤP-181 στην ομάδα των LBDs συγκριτικά με την ομάδα ελέγχου. Η ανάλυση ROC έδειξε ότι οι α-Syn και Αβ42 στο ΕΝΥ είχαν την καλύτερη διακριτική ικανότητα μεταξύ PD και DLB. Επιπλέον, η διακριτική ικανότητα μεταξύ PDD και DLB ήταν 12 παρόμοια για τις α-Syn και Αβ42 στο ΕΝΥ. Η α-Syn στον ορό έδειξε την καλύτερη διακριτική ικανότητα μεταξύ των PD και μαρτύρων ή μεταξύ PDD και μαρτύρων. Ωστόσο ο συνδυασμος των α-Syn καιτηςΑβ42 στο ΕΝΥ και τον οροδεν υπερτερείξεχωρισει την ομαδα της DLB απο τις υπόλοιπες ομαδες. Προέκυψαν τέλος οριακές συσχετίσεις μεταξύ βιοδεικτών της α-Syn και της Τp-181 και συγκεκριμένων νευροψυχολογικών/συμπεριφορικών κλιμάκων. Συμπεράσματα:Η α-Syn και η Αβ42 στο ΕΝΥ και τον ορο θα μπορούσαν να θεωρηθουν εν δυναμει βιοδεικτες για την διαφοροδιαγνωση των ασθενών στο φάσμα της LBD αφού έδειξαν την καλύτερη διακριτική ικανότητα μεταξύ των ομάδων PD- PDD και DLB. Εφ’ όσον επιβεβαιωθούν τα αποτελέσματα, η α-Syn του ορού, και, σε μικρότερο βαθμό, του πλάσματος, θα μπορούσαν να θεωρηθούν βιοδείκτες διάγνωσης των LBDs, καθώς εμφανίζουν υψηλότερες τιμές σε σχέση με άτομα ελέγχου.Background: Parkinson's disease (PD), dementia in Parkinson's disease (PDD) and dementia with Lewy bodies (DLB) are distinct clinical syndromes known as Lewy-body disorders because they share a common neuropathological feature, namely Lewy bodies. Given that their diagnosis remains mainly clinical, there is great interest in use of biomarker(s) for early diagnosis and distinction between these different forms of parkinsonism. Alpha-synouclein (α-Syn) has gain attention as such a surrogate biomarker for synoucleinopathies. However, the determination of total α-Syn in CSF by ELISA and other similar techniques has yielded conflicting results in CSF levels of PD patients compared to those of controls. Similarly, a few studies of α-Syn in the blood plasma have also reported inconclusive results. Such discrepancies have often been attributed to pre-analytical and analytical confounders (diurnal variation, rostrocaudal gradient within the CSF, gender- or age-dependence, and importantly, blood contamination of CSF), different ELISA methods, and measurement of different types of α-Syn both in CSF and plasma. Aim:In light of the weaknesses of previous research, the aim of this thesis was to determine the diagnostic value of α-Syn CSF, serum and plasma among patients with PD, PDD, DLB and healthy controls after strict implementation of the current proposed recommendations. For this purpose, we aim to use a highly sensitive in-house ELISA method for the accurate quantification of full length α-Syn. Methods: Seventy seven patients (30 with PD, 18 with PDD and 29 with DLB) were recruited from the Neurological Clinic of the University Hospital of Eginition in Athens. The control group consisted of 30 healthy subjects with no history of neurological or psychiatric disease. All participants were submitted to a complete clinical/laboratory and imaging evaluation including single photon emission computerized tomography imaging technique with 123Ι-ioflupane (SPECT). All patients underwent the following tests: Mini Mental State Examination (MMSE), CLOX 1-2, Frontal Assessment Battery (FAB), Neuropsychiatric Inventory (NPI), and Instrumental Activities of Daily Living (IADL). The physical disability of PD patients will be assessed with the Unified Parkinson's Disease Rating Scale (UPDRS I-IV) and Hoehn and Yahr, Schwab and England scale. All participants underwent lumbar puncture between 9–12 am after overnight fasting. CSF and plasma/serumsamples were obtained in polypropylene tubes, centrifuged at 2000xg for 10 min and stored at –80°C until analysis. CSF samples with more than 50 RBCs were rejected. Results: Age at disease onset was greater in DLB patients and MMSE scoreswas higher in PD patients. Higher median values of UPDRS-III were recorded in PDD and lower in PD patients.After Bonferroni correction it was found significantly lower Aβ42 values in DLB patients as compared to controls (p=0.002), PD (p<0.001) and PDD patients (p=0.021). Furthermore, ΤP-181 had significantly lower values in PD patients compared to DLB patients (p=0.028). Greater values of CSF α-Syn were found in DLB patients compared to controls (p<0.001), PD patients (p<0.001) and PDD patients (p<0.001). Controls had significantly lower values of serum α-Syn in comparison with PD (p<0.001), PDD (p<0.001) and DLB patients (p<0.001). Additionally, PDD patients had significantly higher values of plasma α-Syn in comparison with controls (p=0.023).By removing the 7 DLB patients with Alzheimer-type pneumoniae (Tt≥376, Aβ42≤580 and TP-181≥62.5pg/ml) significantly higher values were found for serum and plasma α-Syn but marginally for TP-181 protein in the LBDs group compared to the control group. ROC analysis showed that α-Syn and Aβ42 in CSF had the best discriminative ability between PD and DLB. Additionally, the discriminative ability between PDD and DLB was similar for α-Syn and Aβ42 in CSF. Serum α-Syn had the the best discriminative ability between PD and control or between PDD and control .DAT SBR was correlated withΑβ42and Τtlevels in PDD patients.Marginally significant were found between a-Syn and Tp-181 and specific neuropsychological / behavioral scales. Conclusions: Both α-Syn and Aβ42 in CSF and serum could be considered as biomarkers for differential diagnosis of patients in the LBD spectrum since they showed the best resolution between the PD-PDD and DLB groups. If these results can be validated in future studies, serum α-Syn, and, to a lesser extent, plasma, could be considered as diagnostic markers for diagnosing LBDs as they show higher values than controls

How telemedicine can improve the quality of care for patients with alzheimer’s disease and related dementias? A narrative review

Background and Objectives: Dementia affects more than 55 million patients worldwide, with a significant societal, economic, and psychological impact. However, many patients with Alzheimer’s disease (AD) and other related dementias have limited access to effective and individualized treatment. Care provision for dementia is often unequal, fragmented, and inefficient. The COVID-19 pandemic accelerated telemedicine use, which holds promising potential for addressing this important gap. In this narrative review, we aim to analyze and discuss how telemedicine can improve the quality of healthcare for AD and related dementias in a structured manner, based on the seven dimensions of healthcare quality defined by the World Health Organization (WHO), 2018: effectiveness, safety, people-centeredness, timeliness, equitability, integrated care, and efficiency. Materials and Methods: MEDLINE and Scopus databases were searched for peer-reviewed articles investigating the role of telemedicine in the quality of care for patients with dementia. A narrative synthesis was based on the seven WHO dimensions. Results: Most studies indicate that telemedicine is a valuable tool for AD and related dementias: it can improve effectiveness (better access to specialized care, accurate diagnosis, evidence-based treatment, avoidance of preventable hospitalizations), timeliness (reduction of waiting times and unnecessary transportation), patient-centeredness (personalized care for needs and values), safety (appropriate treatment, reduction of infection risk),integrated care (interdisciplinary approach through several dementia-related services), efficiency (mainly cost-effectiveness) and equitability (overcoming geographical barriers, cultural diversities). However, digital illiteracy, legal and organizational issues, as well as limited awareness, are significant potential barriers. Conclusions: Telemedicine may significantly improve all aspects of the quality of care for patients with dementia. However, future longitudinal studies with control groups including participants of a wide educational level spectrum will aid in our deeper understanding of the real impact of telemedicine in quality care for this population

P3‐209: Impact of Biomarkers On Diagnostic Confidence in Clinical Assessment of Patients with Suspected Alzheimer's Disease and High Diagnostic Uncertainty: An EADC Study

Background: NIA-AA and IWG diagnostic criteria for Alzheimer's Disease (AD) include core structural, functional, and CSF biomarkers. The impact of core biomarkers in clinical settings is still unclear. This study aimed at measuring the impact of core biomarkers on the diagnostic confidence of uncertain AD cases in a routine memory clinic setting. // Methods: 356 patients with mild dementia (MMSE = 20) or Mild Cognitive Impairment possibly due to AD were recruited in 17 European Alzheimer's Disease Consortium (EADC) memory clinics. The following variables were collected: age; sex; MMSE; neuropsychological evaluation including long term memory, executive functions, language and visuospatial abilities. Core biomarkers were collected following local practices: Scheltens’s visual assessment of medial temporal atrophy (MTA) on MR scan; visual assessment of hypometabolism/hypoperfusion on FDG-PET/SPECT brain scan; CSF Aß1-42, tau and phospho-tau levels. At diagnostic workup completion, an estimate of confidence that cognitive complaints were due to AD was elicited from clinicians on a structured scale ranging from 0 to 100. Only cases with uncertain diagnoses (confidence between 15% and 85%) were retained for analysis. Generalized linear models were used to describe the relationship between the collected measures and the diagnostic confidence of AD. // Results: Neuropsychological assessment was carried out in almost all cases (98% of the cases). Medial temporal atrophy ratings were done in 40% of cases, assessment of cortical hypometabolism/hypoperfusion in 34%, and CSF Aß and tau levels in 26%. The markers that better explained the variability of diagnostic confidence were CSF Aß1-42 level (R2=0.46) and hypometabolism/hypoperfusion (R2=0.45), followed by CSF tau level (R2=0.35), MTA assessment (R2=0.32) and. All figures were highly significant, at p<<0.001. The diagnostic confidence variability due to neuropsychological tests for different domains was lower: MMSE (R2=0.29); long term memory (R2=0.23); executive functions (R2=0.05); language (R2=0.02); visuospatial abilities (R2=0.04) even if significant (p<0.01). // Conclusions: The use of core biomarkers in the clinical assessment of subjects with suspected AD and high diagnostic uncertainty is still limited. However, when assessed, these biomarkers show a higher impact on diagnostic confidence of AD than the most widespread clinical measures

Some Novel Therapies in Parkinson’s Disease: A Promising Path Forward or Not Yet? A Systematic Review of the Literature

In light of the unsuccessful traditional therapies for Parkinson’s disease (PD) overmany years, there is an unmet need for the development of novel therapies to alleviate the symptoms of PD retardation or halt the progression of the disease itself. This systematic review aims to critically update some of the most promising novel treatments including gene therapy, cell-based therapies, targeted drug delivery, and neuroprotective agents, focusing on their challenges, limitations and future directions in PD research. Gene therapy in PD is encouraging, with AAV-based approaches targeting neurotrophic factors, dopamine production, and neuronal circuits in animal and clinical trials. A promising approach to targeted drug delivery for PD involves the use of nanotechnology to create drug delivery vehicles that can traverse the blood–brain barrier and deliver medications specifically to the regions of the brain affected by PD. Neuroprotective agents are compounds that have the ability to protect neurons from degeneration and death, and they hold great promise for the evolution of disease-modifying treatments for PD. Magnetic field therapy is a promising non-invasive method that promotes neural plasticity in PD. The establishment of standardized protocols for animal and human studies, safety, ethical considerations, and cost-effectiveness are the major challenges for the future research of novel PD therapies. The development of novel therapies for PD represents a promising path toward to effective personalized disease-modifying treatments for PD

MicroRNA as Candidate Biomarkers in Atypical Parkinsonian Syndromes: Systematic Literature Review

Background and Objectives: Multiple system atrophy (MSA) and progressive supranuclear palsy (PSP) are rare atypical parkinsonian syndromes, characterized by motor and cognitive symptoms. Their clinical diagnosis is challenging because there are no established biomarkers. Dysregulation of microRNAs (miRNAs/miRs) has been reported to serve an important role in neurodegenerative diseases. However, the miRNA profiles of MSA and PSP patients are rarely reported. The aim of this study was to critically review the role of miRNAs as diagnostic biomarkers to differentiate these atypical parkinsonian disorders and their role in disease pathogenesis. Materials and Methods: A systematic literature search of PubMed was conducted up to February 2022 according the Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analyses (PRISMA) guidelines. Results: A total of 15 studies were analyzed. Three studies have shown that miR-9-3p, miR-19a, miR-19b, and miR-24 are potential biomarkers for MSA. In two studies, miR-132 was downregulated, whereas miR-147a and miR-518e were upregulated in the brain tissue of PSP patients. Conclusions: The potential of miRNA is still uncertain as a potential differential diagnostic marker to identify these disorders. Pre-analytical and analytical factors of included studies were important limitations to justify the introduction of miRNAs into clinical practice

Determination of levels of α-synuclein in cerebrospinal liquid and plasma of patients with Parkinson's disease, Parkinsons's disease dementia and dementia with Lewy bodies

Background: Parkinson's disease (PD), dementia in Parkinson's disease (PDD) and dementia with Lewy bodies (DLB) are distinct clinical syndromes known as Lewy-body disorders because they share a common neuropathological feature, namely Lewy bodies. Given that their diagnosis remains mainly clinical, there is great interest in use of biomarker(s) for early diagnosis and distinction between these different forms of parkinsonism. Alpha-synouclein (α-Syn) has gain attention as such a surrogate biomarker for synoucleinopathies. However, the determination of total α-Syn in CSF by ELISA and other similar techniques has yielded conflicting results in CSF levels of PD patients compared to those of controls. Similarly, a few studies of α-Syn in the blood plasma have also reported inconclusive results. Such discrepancies have often been attributed to pre-analytical and analytical confounders (diurnal variation, rostrocaudal gradient within the CSF, gender- or age-dependence, and importantly, blood contamination of CSF), different ELISA methods, and measurement of different types of α-Syn both in CSF and plasma. Aim: In light of the weaknesses of previous research, the aim of this thesis was to determine the diagnostic value of α-Syn CSF, serum and plasma among patients with PD, PDD, DLB and healthy controls after strict implementation of the current proposed recommendations. For this purpose, we aim to use a highly sensitive in-house ELISA method for the accurate quantification of full length α-Syn. Methods: Seventy seven patients (30 with PD, 18 with PDD and 29 with DLB) were recruited from the Neurological Clinic of the University Hospital of Eginition in Athens. The control group consisted of 30 healthy subjects with no history of neurological or psychiatric disease. All participants were submitted to a complete clinical/laboratory and imaging evaluation including single photon emission computerized tomography imaging technique with 123Ι-ioflupane (SPECT). All patients underwent the following tests: Mini Mental State Examination (MMSE), CLOX 1-2, Frontal Assessment Battery (FAB), Neuropsychiatric Inventory (NPI), and Instrumental Activities of Daily Living (IADL). The physical disability of PD patients will be assessed with the Unified Parkinson's Disease Rating Scale (UPDRS I-IV) and Hoehn and Yahr, Schwab and England scale. All participants underwent lumbar puncture between 9–12 am after overnight fasting. CSF and plasma/serumsamples were obtained in polypropylene tubes, centrifuged at 2000xg for 10 min and stored at –80°C until analysis. CSF samples with more than 50 RBCs were rejected. Results: Age at disease onset was greater in DLB patients and MMSE scoreswas higher in PD patients. Higher median values of UPDRS-III were recorded in PDD and lower in PD patients. After Bonferroni correction it was found significantly lower Aβ42 values in DLB patients as compared to controls (p=0.002), PD (p<0.001) and PDD patients (p=0.021). Furthermore, ΤP-181 had significantly lower values in PD patients compared to DLB patients (p=0.028). Greater values of CSF α-Syn were found in DLB patients compared to controls (p<0.001), PD patients (p<0.001) and PDD patients (p<0.001). Controls had significantly lower values of serum α-Syn in comparison with PD (p<0.001), PDD (p<0.001) and DLB patients (p<0.001). Additionally, PDD patients had significantly higher values of plasma α-Syn in comparison with controls (p=0.023). By removing the 7 DLB patients with Alzheimer-type pneumoniae (Tt≥376, Aβ42≤580 and TP-181≥62.5pg/ml) significantly higher values were found for serum and plasma α-Syn but marginally for TP-181 protein in the LBDs group compared to the control group. ROC analysis showed that α-Syn and Aβ42 in CSF had the best discriminative ability between PD and DLB. Additionally, the discriminative ability between PDD and DLB was similar for α-Syn and Aβ42 in CSF. Serum α-Syn had the the best discriminative ability between PD and control or between PDD and control. DAT SBR was correlated withΑβ42 and Τtlevels in PDD patients. Marginally significant were found between a-Syn and Tp-181 and specific neuropsychological / behavioral scales. Conclusions: Both α-Syn and Aβ42 in CSF and serum could be considered as biomarkers for differential diagnosis of patients in the LBD spectrum since they showed the best resolution between the PD-PDD and DLB groups. If these results can be validated in future studies, serum α-Syn, and, to a lesser extent, plasma, could be considered as diagnostic markers for diagnosing LBDs as they show higher values than controls.Θεωρητικό υπόβαθρο: Η νόσος του Πάρκινσον(PD), η άνοια στη νόσο του Πάρκινσον (PDD) και η άνοια με τα σώματα Lewy (DLB) αποτελούν κλινικά σύνδρομα γνωστά ως διαταραχές των σωματίων Lewy (LBD) επειδή έχουντα σωμάτια Lewyως κοινό παθολο-ανατομικό χαρακτηριστικό. Δεδομένου ότι η διάγνωσή τους παραμένει κυρίως κλινική, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τη χρήση ενός ή περισσοτέρων βιοδεικτών για την έγκαιρη και έγκυρη διάγνωση και τη διαφορική διάγνωση μεταξύ αυτών των διαφορετικών μορφών παρκινσονισμού. Η α-συνουκλεΐνη (α-Syn) έχει κερδίσει την προσοχή ως εν δυνάμει βιοδείκτηςγια τις συνουκλεϊνοπάθειες. Ωστόσο,ο προσδιορισμός της ολικής α-Syn στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό (ΕΝΥ) με τη μέθοδο ELISA και άλλες παρόμοιες τεχνικές απέδωσε αντικρουόμενα αποτελέσματα. Αντίστοιχες μελέτες της α-Syn στο πλάσμα/ορό έχουν επίσης δώσει αβέβαια αποτελέσματα. Τέτοιες αποκλίσεις έχουν συχνά αποδοθεί σε προ-αναλυτικούς και αναλυτικούς συγχυτικούς παράγοντες (ημερήσια διακύμανση, κεφαλοουραία διαβάθμιση της συγκλεντρωσης εντός του κεντρικού νευρικού συστήματος, το φύλο, την ηλικία και, κυρίως, η επιμόλυνση του ΕΝΥ από αίμα), στις διαφορετικές μεθόδους ELISA και στη μέτρηση διαφορετικών τύπων της α-Syn στο ΕΝΥ και το πλάσμα. Σκοπός: Έτσι, λαμβάνοντας υπόψη τις αδυναμίες των προηγούμενων ερευνών, η παρούσα διατριβή στοχεύει να ελέγξει για πιθανή διαφορά των επιπέδων της α-Syn στο ΕΝΥ, τον ορό και το πλάσμα ανάμεσα σε ασθενείς με νόσο PD, PDD, DLB και υγιείς μάρτυρες και τη διαγνωστική της αξία χρησιμοποιώντας βέλτιστες δυνατές μεθόδους και αυστηρή τήρηση των προαναλυτικών και αναλυτικών κατευθυντήριων οδηγιών.Μεθοδολογία: Στη μελέτη συμμετείχαν 77 ασθενείς (30 με PD, 18 με PDD και 29 με DLB) οι οποίοι νοσηλευτηκαν στην Α΄ Νευρολογική κλινική του Αιγινητείου Νοσοκομείου της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η διάγνωση ετέθη βάσει των πλέον πρόσφατων διαγνωστικών κλινικών κριτηρίων. Σε όλους τους ασθενείς ελήφθη πλήρες ιστορικό και διενεργήθηκε ενδελεχής αντικειμενική νευρολογική εξέταση. Επίσης υποβλήθησαν σε πλήρη κλινικοεργαστηριακό και απεικονιστικό έλεγχο, συμπεριλαμβανομένου τομοσπινθηρογραφήματος βασικών γαγγλίων με 123Ι-ioflupane (SPECT). Επίσης διενεργήθηκε νευροψυχολογικός έλεγχος με τις κάτωθι δοκιμασίες: Mini Mental State Examination (MMSE), CLOX 1-2, Frontal Assessment Battery (FAB), Clinical Dementia Rating (CDR), Neuropsychiatric Inventory (NPI),Questionnaire for Impulsive-Compulsive Disorder in Parkinson's Disease-Rating Scale (QUIP) και Instrumental Activities of Daily Living (IADL). Η κινητική αναπηρία των παρκινσονικών ασθενών αξιολογήθηκε με βάση την κλίμακα Unified Parkinson's Disease Rating Scale (UPDRS Ι-ΙV), η σταδιοποίησή τους με τις κλίμακες των Hoehn και Yahrκαι των Schwab και England. Η ομάδα ελέγχου αποτελείται από 30 υγιή άτομα χωρίς ιστορικό νευρολογικής ή ψυχιατρικής νόσου και φυσιολογική βαθμολογία στις ανωτέρω δοκιμασίες και κλίμακες. Όλοι οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε οσφυϊκή παρακέντηση μεταξύ 9-12 π.μ. μετά από ολονύκτια νηστεία. Δείγματα ΕΝΥ και πλάσματος/ ορού ελήφθησαν σε σωληνάρια από πολυπροπυλένιο, φυγοκεντρήθηκαν σε 2000xg για 10 λεπτά και αποθηκεύτηκαν στους -80 ° C μέχρι την ανάλυση. Δείγματα ΕΝΥ με περισσότερα από 50 ερυθρά αιμοσφαίρια απορρίφθηκαν. Αποτελέσματα: Η ηλικία κατά την έναρξη της νόσου ήταν μεγαλύτερη στους ασθενείς με DLB και οι βαθμολογίες MMSE ήταν υψηλότερες σε ασθενείς με PD. Μεγαλύτερες μέσες τιμές UPDRS-III καταγράφηκαν στους PDD και χαμηλότερες σε ασθενείς με PD. Μετά τη διόρθωση του Bonferroni διαπιστώθηκαν σημαντικά χαμηλότερες τιμές του Αβ42 σε ασθενείς με DLB σε σύγκριση με μάρτυρες (p = 0,002), ασθενείς με PD (p <0,001) και ασθενείς με PDD (p = 0,021). Επιπλέον, ηΤΡ-181 είχε σημαντικά χαμηλότερες τιμές σε ασθενείς με PD σε σύγκριση με ασθενείς με DLB (p = 0,028). Μεγαλύτερες τιμές α-Syn στο ΕΝΥ βρέθηκαν σε ασθενείς με DLB σε σύγκριση με τους μάρτυρες (p <0,001), ασθενείς με PD (p <0,001) και με PDD (p <0,001). Η ομάδα έλεγχου είχε σημαντικά χαμηλότερες τιμές α-Syn ορού σε σύγκριση με τους ασθενείς με PD (p <0,001), με PDD (p <0,001) και με DLB (p <0,001). Επιπλέον, οι ασθενείς με PDD είχαν σημαντικά υψηλότερες τιμές του πλάσματος α-Syn σε σύγκριση με τους μάρτυρες (p= 0,023). Ανεξαρτήτως ομάδας ασθενών, τα επίπεδα της α-Syn στο ΕΝΥ συσχετίζονταν σημαντικά με την Aβ42, ενώ τα επίπεδα της α-Syn στο πλάσμα συσχετίζονταν με την Τp-181. Αφαιρώντας τους 7 ασθενείς με DLB με προφιλ ΕΝΥ παθολογίας τύπου Alzheimer (Τt≥ 376, Aβ42≤580 and ΤP-181≥ 62.5 pg/ml) ανεύρεθηκαν σημαντικά υψηλότερες τιμές για την α-Syn ορού και πλάσματος αλλά οριακά για την πρωτεϊνη ΤP-181 στην ομάδα των LBDs συγκριτικά με την ομάδα ελέγχου. Η ανάλυση ROC έδειξε ότι οι α-Syn και Αβ42 στο ΕΝΥ είχαν την καλύτερη διακριτική ικανότητα μεταξύ PD και DLB. Επιπλέον, η διακριτική ικανότητα μεταξύ PDD και DLB ήταν παρόμοια για τις α-Syn και Αβ42 στο ΕΝΥ. Η α-Syn στον ορό έδειξε την καλύτερη διακριτική ικανότητα μεταξύ των PD και μαρτύρων ή μεταξύ PDD και μαρτύρων. Προέκυψαν τέλος οριακές συσχετίσεις μεταξύ βιοδεικτών της α-Syn και της Τp-181 και συγκεκριμένων νευροψυχολογικών/συμπεριφορικών κλιμάκων. Συμπεράσματα: Η α-Syn και η Αβ42 στο ΕΝΥ και τον ορο θα μπορούσαν να θεωρηθουν εν δυναμει βιοδεικτες για την διαφοροδιαγνωση των ασθενών στο φάσμα της LBD αφού έδειξαν την καλύτερη διακριτική ικανότητα μεταξύ των ομάδων PD- PDD και DLB. Εφ’ όσον επιβεβαιωθούν τα αποτελέσματα, η α-Syn του ορού, και, σε μικρότερο βαθμό, του πλάσματος, θα μπορούσαν να θεωρηθούν βιοδείκτες διάγνωσης των LBDs, καθώς εμφανίζουν υψηλότερες τιμές σε σχέση με άτομα ελέγχου

Non-Motor Disorders in Parkinson Disease and Other Parkinsonian Syndromes

Parkinsonism is an umbrella term that refers to multisystemic neurodegenerative disorders characterized by a broad spectrum of motor and non-motor symptoms (NMSs) [...