Ustąpienie całkowitego bloku przedsionkowo-komorowego po ablacji typowego trzepotania przedsionków

A 58-year-old man was admitted with third-degree atrioventricular block and concomitant typical atrial flutter. In such situation the procedure consist of dual-chamber pacemaker implantation followed by cavotricuspid isthmus ablation. In presented case a decision has been made to reverse the order of standard procedures. The radiofrequency ablation of atrial flutter resulted in resolution of complete atrioventricular block and restoration of atrioventricular conduction 1:1, thus the implantation of the dual-chamber pacemaker was not necessary.Pacjenta w wieku 58 lat przyjęto z powodu bloku przedsionkowo-komorowego III stopnia ze współistniejącym typowym trzepotaniem przedsionków (AFL). W takich sytuacjach postępowanie obejmuje implantację dwujamowego stymulatora serca, a następnie ablację AFL. W opisywanym przypadku podjęto decyzję o odwróceniu kolejności powyższych procedur. Po ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RF) AFL obserwowano ustąpienie bloku całkowitego i przywrócenie przewodzenia przedsionkowo-komorowego 1:1, wobec czego implantacja stymulatora serca nie była konieczna

Ablacja cieśni trójdzielno-żylnej wśród pacjentów z przetrwałym migotaniem przedsionków jako terapia pomostowa celem utrzymania rytmu zatokowego — badanie pilotażowe

Introduction. Among patients suffering from atrial fi brillation (AF), there is a certain population with episodes of typical atrial fl utter (AFL). A detrimental effect of atrial remodelling caused by AF is well known, therefore duration of AF is an important prognostic issue for such patients. In our study we attempted an approach consisting of cavotricuspid isthmus (CTI) radiofrequency (RF) ablation and aldosterone receptor blocker administration for a purpose of maintaining sinus rhythm. The aim of this study was to assess long-term effects of such treatment in patients with AFL and/or AF.Materials and methods. Population of 64 patients aged 64.7 years was divided into 3 groups: I — AFL (n = 34); II — AFL with paroxysmal AF (n = 13); III — persistent AF despite antiarrhythmic treatment (n = 17). CTI ablation was performed in all individuals, with subsequent direct current cardioversion in group III. Postablative antiarrhythmic medications were started in all patients in group II whilst in group III the current treatment was continued. Aldosterone receptor blocker was implemented in a part of group I and in all remaining patients. The mean follow-up period was 13.9 months.Results. In group I, typical AFL recurrence occured in 3 patients (8.8%). In group II, 1 AFL recurrence was successfully treated with repeated ablation, and 1 AF relapse was noted. In group III, 7 AF relapses were treated defi nitely with pulmonary vein isolation or accepted as permanent AF. The primary success rate of the procedure was 91% vs. 85% vs. 59 % (p < 0.05).Conclusions. CTI ablation is a therapeutic procedure for AFL and AFL concomitant with paroxysmal AF. Such procedure makes a moderately successful alternative for patients with persistent AF, while treatment with propafenone and aldosterone receptor blocker is provided. CTI ablation may constitute a bridging therapy aimed at preserving sinus rhythm in patients awaiting the pulmonary vein isolation.  Wstęp. W znacznej części populacji pacjentów z migotaniem przedsionków (AF) współistnieją napady trzepotania przedsionków (AFL). Zważywszy na niekorzystny efekt AF w postaci remodelingu przedsionka, istotne dla rokowania pacjentów jest, by okres arytmii był jak najkrótszy. W opisanym niżej badaniu, w celu uzyskania rytmu zatokowego, podjęto próbę leczenia ablacją prądem o częstotliwości radiowej (RF) cieśni trójdzielno-żylnej (CTI) oraz antagonistą receptora aldosteronowego. Celem badania była ocena wyników odległych takiego postępowania u chorych z AFL i/lub AF poddanych ablacji CTI. Materiał i metody. Badana populacja składała się z 64 pacjentów (średni wiek 64,7 roku) podzielonych na 3 grupy: I — AFL (n = 34); II — AFL z napadami AF w wywiadzie (n = 13); III — przetrwałe AF mimo leczenia antyarytmicznego (n = 17). Ablację CTI przeprowadzono u wszystkich pacjentów. Pozabiegowe leczenie antyarytmiczne w grupie II rozpoczęto u wszystkich chorych, a w grupie III kontynuowano dotychczasowe leczenie. Antagonistę receptora aldosteronowego zastosowano u części pacjentów z grupy I oraz u wszystkich z pozostałych grup. Okres obserwacji wynosił średnio 13,9 miesiąca. Wyniki. U chorych z grupy I nawrót AFL obserwowano u 3 pacjentów (8,8%), u których wykonano kolejny zabieg, po którym nie notowano AF/AFL podczas obserwacji. W grupie II doszło do jednego nawrotu AFL w ciągu 5 miesięcy, poddanego ponownej ablacji zakończonej sukcesem, oraz jednego epizodu AF (11 miesięcy bez nawrotu arytmii). W grupie III zanotowano 7 nawrotów AF, z następczym zabiegiem izolacji żył płucnych lub uznanych za utrwalone AF. Odsetek skutecznych pierwotnych zabiegów w okresie obserwacji wyniósł 91% w porównaniu z 85% w porównaniu z 59% (p < 0,05). Wnioski. Ablacja CTI stanowi procedurę terapeutyczną dla chorych z typowym AFL oraz osób z AFL i towarzyszącym napadowym AF. Zabieg ten jest umiarkowanie korzystnym rozwiązaniem u pacjentów z przetrwałym AF, pod warunkiem zapewnienia leczenia antyarytmicznego propafenonem i antagonistą receptora aldosteronowego. Ablacja CTI może się okazać terapią pomostową w przetrwałym AF przed izolacją żył płucnych służącą utrzymaniu rytmu zatokowego.

Members of the emergency medical team may have difficulty diagnosing rapid atrial fibrillation in Wolff-Parkinson-White syndrome

Background: Atrial fibrillation (AF) in patients with Wolff-Parkinson-White (WPW) syn­drome is potentially life-threatening as it may deteriorate into ventricular fibrillation. The aim of this study was to assess whether the emergency medical team members are able to diagnose AF with a rapid ventricular response due to the presence of atrioventricular bypass tract in WPW syndrome. Methods: The study group consisted of 316 participants attending a national congress of emergency medicine. A total of 196 questionnaires regarding recognition and management of cardiac arrhythmias were distributed. The assessed part presented a clinical scenario with a young hemodynamically stable man who had a 12-lead electrocardiogram performed in the past with signs of pre-excitation, and who presented to the emergency team with an irregular broad QRS-complex tachycardia. Results: A total of 71 questionnaires were filled in. Only one responder recognized AF due to WPW syndrome, while 5 other responders recognized WPW syndrome and paroxysmal su­praventricular tachycardia or broad QRS-complex tachycardia. About 20% of participants did not select any diagnosis, pointing out a method of treatment only. The most common diagnosis found in the survey was ventricular tachycardia/broad QRS-complex tachycardia marked by approximately a half of the participants. Nearly 18% of participants recognized WPW syn­drome, whereas AF was recognized by less than 10% of participants. Conclusions: Members of emergency medical teams have limited skills for recognizing WPW syndrome with rapid AF, and ventricular tachycardia is the most frequent incorrect diagnosis.

Zależność wyniku testu pionizacyjnego od zastosowanego w nim protokołu. Wstępne wyniki badania wieloośrodkowego

Wstęp: Omdlenia kardiodepresyjne występują wcześniej niż wazodepresyjne. Z kolei prowokacja nitrogliceryną (NTG) może fałszywie zwiększać częstość rozpoznań zespołu wazowagalnego ze składową ciśnieniową. Jest to istotne ze względu na obserwowaną tendencję do skracania protokołu testu pionizacyjnego (TT) przez wcześniejsze podanie NTG. Cel pracy: Porównanie wyników TT wykonywanych przy użyciu różnych protokołów i ocena wpływu wcześniejszego podania podjęzykowo 0,25 mg NTG na wynik badania. Materiał i metody: Przeanalizowano 446 TT (259 K; wiek 41 &plusmn; 19 lat). Grupa 1 - test bierny 60 min (n = 97), grupa 2 - test bierny 45 min + 20 min po NTG (n = 150), grupa 3 - 30 min + 20 min po NTG (n = 93), grupa 4 - 20 min + 20 min po NTG (n = 106). Wyniki: Grupa 1: test ujemny - 62 (64%), omdlenie o typie mieszanym (1 wg VASIS) - 20 (21%), kardiodepresyjnym (VASIS 2) - 10 (10%), wazodepresyjnym (VASIS 3) - 5 (5%), reakcja fałszywie dodatnia - 0; grupa 2: odpowiednio - 28 (19%), 63 (42%), 36 (24%), 23 (13%), 3 (2%); grupa 3: 46 (50%), 20 (22%), 16 (17%), 11 (12%), 0; grupa 4: 39 (37%), 30 (28%), 26 (24%), 4 (4%), 3 (3%). U 4 chorych z grupy 4 (4%) wystąpiła reakcja dysautonomiczna. Nie wykazano istotnych różnic między grupą 3 i 4. W grupie 1 było więcej wyników ujemnych (vs. grupa 2, 3-4 odpowiednio p < 0,0000002; < 0,004), przedłużenie fazy biernej przed NTG zwiększało liczbę dodatnich TT (p < 0,0003). W grupie 4 było mniej wyników wazodepresyjnych niż w grupie 2 (p < 0,025). Obserwowano tendencję do mniejszej liczby omdleń ze składową ciśnieniową. Wnioski: Największą czułość, szczególnie dla omdleń ze składową ciśnieniową, ma test według protokołu 45 + 20 min

The presence of Alaria alata fluke in the red fox (Vulpes vulpes) in north-western Poland

The aim of the study was to evaluate the occurrence of Alaria alata in red foxes in NW Poland. The extensity of infection with Alaria alata was 54.7%, and the mean intensity of infection was 72 individuals per host, ranging in number from one to 769 individuals. The fluke was found in the three parts of the small intestine, but more often in the jejunum and duodenum than the ileum. Statistically significant differences in fluke number were found between the duodenum and ileum and between the jejunum and ileum. The presence of Alaria alata was observed more in the western districts, large surfaces of which are covered by water reservoirs: these allow Alaria alata flukes to complete their developmental circle

Disgust may elicit neurocardiogenic reaction – case report.

W pracy przedstawiono opis przypadku 63-letniej kobiety z licznymi incydentami zasłabnięć w przebiegu reakcji neurokardiogennych wywołanymi odczuciem wstrętu, jaki został wywołany różnymi bodźcami. Widok zmasakrowanych zwłok ludzkich doprowadził do ciężkiego stanu przedomdleniowego, który przejawiał się bardzo silnym osłabieniem, zaburzeniami widzenia, wymiotami. W pracy omówiono znaczenie wstrętu jako czynnika prowokującego reakcję neurokardiogenną.63-year-old woman presented with numerous presyncopal events caused by neurocardiogenic reaction provoked by disgust evoked by different stimulus. The sight of mutilated human body elicited strong presyncopal event with faintness, visual disturbances, vomitus. The importance of disgust as a factor provoking the neurocardiogenic reaction was discussed

Presence of tapeworms (Cestoda) in red fox (Vulpes vulpes) in north-western Poland, with particular emphasis on Echinococcus multilocularis

Introduction: Foxes are a reservoir of parasites that are dangerous to humans. The aim of the study was to determine the parameters associated with the occurrence of tapeworms in red foxes in north-western Poland

Sex-related differences in patients undergoing radiofrequency ablation of atrioventricular nodal reentrant tachycardia

Background: Atrioventricular nodal reentry tachycardia (AVNRT) is the most common paroxysmal supraventricular tachycardia. The relatively ineffective antiarrhythmic drugs and the predominant young age makes the catheter ablation the therapy of choice in many patients. This results in predominance of this arrhythmia in electrophysiological labs. The aim of the study was to analyze the gender-related differences among patients undergoing the radiofrequency catheter ablation of slow pathway entrance to the atrioventricular node. Material and methods: The study group comprised of 147 consecutive patients with diagnosed atrioventricular nodal reentry tachycardia, who underwent the radiofrequency catheter ablation (RFCA) of slow pathway. Patients have been divided into 2 groups, based on sex. Results: The overall 97.3% of effectiveness of RFCA was observed. Women were significantly younger than men (53.7+/-17.2 vs 57.7+/-9.8 years) with lower radiation dose (2383.5+/-1993.2 vs 2891.6+/-2377.1 cGyxcm2). Conclusions: Younger age of women in comparison to men during RFCA of AVNRT reflects earlier onset of symptoms in women. Gender does not affect the time of fluoroscopy, but the higher rate of inducible tachycardia after RFCA in women may suggest the existence of anatomical difficulties or the operator’s apprehensions. Sex-related difference in radiation dose that we have observed may result from the greater volume of the men’s chest

The P wave duration in patients with atrial fibrillation undergoing cryoballoon pulmonary vein isolation. Preliminary results

The pulmonary vein isolation remains the major target of atrial fibrillation ablation. The cryoablation lesions in the left atrium are supposed to disconnect the pulmonary vein from the atrium on the atrial side of the orifices. We hypothesized that the cryoballoon pulmonary vein isolation could result in the prolongation of the P wave duration. The aim of the study was to assess the duration of the P wave in 12-lead electrocardiogram and the influence of pulmonary vein isolation on this parameter. The study group included 21 patients (11 women and 10 men) 66.2+/-7.4 years of age undergoing cryoballoon ablation. In order to measure the P wave duration, we used the constant acquisition of electrogram and the electrocardiographic channels provided by LABSYSTEM™ Pro EP Recording System (Boston Scientific), magnifying the leads 64x. We calculated the duration in the simultaneously recorded 12-lead ECG, from the beginning of the earliest recorded P wave deflection, until the end of the latest P-wave deflection recorded in any lead. The P wave duration in the entire study group was 141.7+/-12.5 ms before the ablation and increased significantly to 151.1+/-11.5 ms (p<0.05) after the procedure. The respective values in women were 144.1+/-4.3 vs. 156.0+/-4.7 ms (p<0.01) and 139.1+/-4.6 vs. 145.6+/-4.5 ms in men (p<0.05). The mean standard deviation of every single measurement considered separately was 4.4+/-2.1 ms before the cryoablation and 4.6+/-1.8 ms after the procedure (p= not significant (n.s).), indicating very good reproducibility of the measurements. We concluded, that cryoballoon pulmonary vein isolation leads to the prolongation of the measured P wave duration. It seemed to result from conduction disturbances created by cryoablation. The clinical significance of the observed changes remains unknown